Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να γράψω εκτεταμένο άρθρο για τη διαδικασία της Δευτέρας που μας πέρασε, την οποία καθοδήγησε η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρόεδρος (και) της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, συνεπικουρούμενη από τη φίλη της κ. Ραχήλ Μακρή.

Δυο μελαγχολικά μίνι σχόλια μονάχα:

Α. «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον / στο μέλλον που γράφεται όπως θέλετε / Αφού η Ιστορία σάς ανήκει / Σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε. / Μένω μονάχος στο παρόν μου / Να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται / Κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου / Συνένοχο στο φόνο δεν θα μ’ έχετε». 
«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον», Δ. Τσακνής

Ρωτάω το νέο πρόεδρο της ΕΡΤ και δημιουργό του υπέροχου παραπάνω τραγουδιού: Νιώθετε πως ήσασταν προχτές αντάξιος των παλιών στίχων σας;

Β. Τον πρώτο ή δεύτερο χρόνο της δικτατορίας, ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος μάζεψε στη μεγάλη αίθουσα τελετών (του Πανεπιστήμιου ή της Ακαδημίας, δεν θυμάμαι) τους καθηγητές των πανεπιστημίων (εκτός από τους λίγους που είχαν απολυθεί ή και εξοριστεί) και τους έβγαλε ένα λόγο, που το ρεζουμέ ήταν το εξής: Εγώ σκοπεύω να κάνω στα πανεπιστήμια αυτά κι αυτά, κι αν κανείς διαφωνεί ας σηκωθεί να το πει τώρα, ας φύγει τώρα.

Κανένας δεν σηκώθηκε, κανένας δεν διαφώνησε, κανένας δεν διαφοροποιήθηκε, κανένας δεν παραιτήθηκε.

Για περισσότερα AV