«Μέχρι σήμερα οι γραφειοκράτες πολιτικοί της Ευρώπης, έκρυβαν με αρκετά έξυπνο τρόπο το λογαριασμό της διάσωσης των τραπεζών, στο πολύπλοκο σύστημα της ΕΚΤ με την ονομασία Target 2.
Ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας όμως έβγαλε τον κρυφό λογαριασμό από το
συρτάρι και τον πέταξε επιδεικτικά, με θράσος επάνω στο τραπέζι.
Εξελέγη επειδή είπε στους Έλληνες ότι
δεν έχουν καμία άλλη εναλλακτική λύση, εκτός από την κατά μέτωπο
σύγκρουση με τους δανειστές τους. Το πρόβλημα της καγκελαρίου είναι το ότι δεν διαθέτει καθόλου φαντασία, με αποτέλεσμα να γίνει μαριονέτα της δικής της έλλειψης εναλλακτικών λύσεων.
Σήμερα είναι υποχρεωμένη να χορεύει στη μουσική των άλλων – μαζί της δυστυχώς όλοι εμείς οι Γερμανοί.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν είναι εχθρός των Γερμανών αλλά εκείνος ο
σερβιτόρος, ο οποίος διαλύει την παρέα των μεθυσμένων αργά τη νύχτα,
φωνάζοντας δυνατά και με αγένεια: πρέπει να φύγετε, το μαγαζί κλείνει»
(DWN Γερμανίας).

Ανάλυση

Είναι προφανές ότι, το ισχυρό κόμμα της συγκυβέρνησης δεν έχει
ψηφιστεί από όλους τους Έλληνες, ενώ δεν εκπροσωπεί το 36,34% των
Πολιτών, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί του – αφού υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων, οι οποίοι επέλεξαν την αποχή από τις πρόσφατες εκλογές. Ο Πίνακας που ακολουθεί (πηγή) δείχνει την πραγματική δυναμική του, η οποία είναι αρκετά μικρότερη από αυτήν που παρουσιάζεται:
.

.
Με κριτήριο τα παραπάνω, η αριστερή παράταξη έχει τη στήριξη του 23,2% των Ελλήνων, αποτελώντας ουσιαστικά τη μειοψηφία τους – η οποία θα μπορούσε να είναι ακόμη μικρότερη, εάν αφαιρούσε κανείς τις λευκές και άκυρες ψήφους (2,36%).

Όσον αφορά την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, είναι εύλογο ότι δεν
θα υπήρχε, εάν ο εκλογικός νόμος δεν προσέφερε αυθαίρετα στο πρώτο κόμμα
τις 50 επί πλέον έδρες, διαστρεβλώνοντας ουσιαστικά τη συλλογική βούληση, η οποία είναι σχεδόν πάντοτε σοφή (υπό την προϋπόθεση της σωστής ενημέρωσης των Πολιτών, καθώς επίσης της μη χειραγώγησης τους από τα ΜΜΕ).
Στα πλαίσια αυτά, είναι μεν ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κόμμα, αλλά δεν
εκπροσωπεί σε καμία περίπτωση την πλειοψηφία των Ελλήνων – γεγονός που
σημαίνει πως θα πρέπει να είναι πάρα
πολύ προσεκτικό, τόσο όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται
την εξουσία, όσο και όταν περιμένει τη στήριξη των Πολιτών.
Πόσο μάλλον όταν κέρδισε τη νίκη στηριζόμενο στη ρητορική του εναντίον
των μνημονίων, καθώς επίσης σε έναν «κυκεώνα» προεκλογικών παροχών – όχι
στην πολιτική του ιδεολογία, η οποία ως εκ τούτου θα αποδειχθεί ως μη
εφαρμόσιμη.

Από την άλλη πλευρά δεν είναι λίγοι εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι ένοιωσαν
μία πατριωτική υπερηφάνεια, παρατηρώντας τον επιθετικό και μάλλον
αδιάλλακτο τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίσθηκαν οι ξένοι δανειστές από
την κυβέρνηση – καθώς επίσης ακούγοντας τις πολύ σωστές
εξαγγελίες της, σύμφωνα με τις οποίες δεν πρόκειται να εκποιηθεί η
δημόσια περιουσία, θα σταματήσει η λιτότητα, ενώ στο θέμα του χρέους θα
υπάρξουν «πολύ σκληρές» διαπραγματεύσεις (άρθρο).

Αυτό σημαίνει πως οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κατά την άποψη μας, συμφωνούν με την εκδίωξη του ΔΝΤ και της Γερμανίας, η οποία είναι απαραίτητη για να ανακτηθεί η εθνική κυριαρχία της πατρίδας μας – πριν ακόμη λεηλατηθεί η Ελλάδα από τους αρχιερείς της δύναμης, καθώς επίσης από τους πρώσους εισβολείς, καταλήγοντας χρεοκοπημένη στα σκουπίδια της ιστορίας.

Φυσικά δεν γνωρίζουν εάν απαιτείται η συγκεκριμένη συμπεριφορά και η
«διπλωματία» που επέλεξε η κυβέρνηση, για να φέρει εις πέρας την
αποστολή της – οπότε αρνούνται να την εκθειάσουν ή να την επικρίνουν,
πριν ακόμη δουν τα πρακτικά αποτελέσματα της. Με εξαίρεση ορισμένους «ανθέλληνες» βέβαια, οι οποίοι επικρότησαν δυστυχώς την «άτεγκτη» στάση των Ευρωπαίων αξιωματούχων – παροτρύνοντας τους να είναι περισσότερο αυστηροί με την Ελλάδα!
Από εδώ συμπεραίνεται πως η Ελλάδα
συνεχίζει να μην έχει έλλειψη προδοτών, οι οποίοι τοποθετούν την
προσωπική τους «κακεντρέχεια» και ιδιοτέλεια, πριν από το συλλογικό
όφελος – τασσόμενοι υπέρ των ξένων και ενάντια στα συμφέροντα της πατρίδας τους.

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, εμείς έχουμε ταχθεί πριν από τη χρεοκοπία της Ελλάδας και την εισβολή του ΔΝΤ, εναντίον των συνδίκων του διαβόλου και της πρωσικής κυβέρνησης της Γερμανίας, η οποία φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τους Γερμανούς Πολίτες – θεωρώντας ότι επρόκειτο πιθανότατα για μία προσχεδιασμένη, ενδοτική ενέργεια της τότε κυβέρνησης (ανάλυση).

Η Ευρώπη

Περαιτέρω, σύσσωμοι οι ηγέτες της Ευρώπης και τα ανώτατα υπαλληλικά
στελέχη της, όπως αυτοί που επισκέφθηκαν τη νέα κυβέρνηση της Ελλάδας,
έχουν δηλώσει σε γενικές γραμμές τα ίδια – ότι δηλαδή η χώρα μας θα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, τις οποίες ανέλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις,
συμπεριλαμβανομένων των βουλευτών που τις επικύρωσαν. Επίσης ότι δεν
πρόκειται να συμφωνήσουν σε διαγραφή του χρέους, ενώ τυχόν χρεοκοπία της
Ελλάδας δεν πρόκειται να έχει επιπτώσεις στην Ευρωζώνη – από την οποία η
χώρα μας θα αποπεμφθεί, με βάση μελέτες που έχουν καταρτισθεί (άρθρο).

Φυσικά έχουν τα μέσα για να εκβιάσουν την Ελλάδα σε μία εκούσια έξοδο της από τη νομισματική ένωση,
το κυριότερο των οποίων είναι η μη παροχή ρευστότητας στις τράπεζες –
μία ενέργεια που θα ισοδυναμούσε με την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας
μας, μεταξύ άλλων προκαλώντας τραπεζικές επιθέσεις (Bank runs), μαζικές
εκροές κεφαλαίων, κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας, εκτόξευση της
ανεργίας, φτώχεια και εξαθλίωση.
Σύμφωνα τώρα με το γράφημα που ακολουθεί, οι διεθνείς τράπεζες δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα, από την ενδεχόμενη στάση πληρωμών της Ελλάδας
– ειδικά οι γερμανικές, καθώς επίσης οι γαλλικές, οι οποίες δεν είναι
πλέον καθόλου εκτεθειμένες στη χώρα μας, έχοντας καταφέρει να μηδενίσουν
σχεδόν τις απαιτήσεις τους, με τη βοήθεια των πακέτων στήριξης.
 .

 .
Η εικόνα στο παραπάνω γράφημα αφορά τις γαλλικές τράπεζες – ενώ είναι η ίδια σχεδόν για τις γερμανικές, οι οποίες έχουν πια ελάχιστες απαιτήσεις απέναντι στο ελληνικό δημόσιο.
Σε απόλυτους αριθμούς, από τα 15 δις € που απαιτούσαν τόσο οι
γερμανικές, όσο και οι γαλλικές τράπεζες από το κράτος μας, έχουν
απομείνει μόλις 181 εκ. € στις γερμανικές και 102 εκ. € στις γαλλικές.
.

.
Οι απαιτήσεις τους βέβαια από τον ιδιωτικό τομέα, συμπεριλαμβανομένων των παραγώγων, είναι αρκετά υψηλότερες – υπολογιζόμενες στα 15 δις € για τις γερμανικές και 5 δις € για τις γαλλικές.
Το γεγονός τώρα πως εξετάζονται και οι απαιτήσεις απέναντι στον
ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας σημαίνει ότι, γίνονται σκέψεις που αφορούν
και τη δική του χρεοκοπία – ενώ συμπεραίνεται πως Γάλλοι και Γερμανοί συνεργάζονται αρμονικότατα μεταξύ τους, με το Γάλλο πρόεδρο να έχει αναλάβει το ρόλο του καλού (καρότο), όταν η καγκελάριος έχει επωμισθεί το ρόλο του κακού (μαστίγιο).

Περαιτέρω, με βάση την πρόσφατη μελέτη του Καθολικού Πανεπιστημίου της Λυών, στην οποία υπάρχουν πολλά άλλα γραφήματα (πηγή), το
ρίσκο μίας ελληνικής χρεοκοπίας θα επιβαρύνει κυρίως τους ευρωπαίους
φορολογουμένους, μέσω των διακρατικών δανείων, του EFSF και της ΕΚΤ
– πολύ λιγότερο τους αμερικανούς, από τη συμμετοχή τους στο ΔΝΤ. Έχει
επιμερισθεί δε στις χώρες της Ευρωζώνης, σε δις €, ως εξής:
.

.

Η άρνηση της Ελλάδας να πάρει τις νέες δόσεις των δανείων

Κατ’ αρχήν οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, καμία χώρα δεν εξοφλεί τα χρέη της, ούτε είναι αυτό το ζητούμενο – αφού εκείνο που απαιτείται είναι η εξυπηρέτηση τους, η οποία εξασφαλίζεται με νέα δάνεια που ανακυκλώνουν τα παλαιότερα.
Με δεδομένο δε το ότι, όλα σχεδόν τα κράτη έχουν ελλείμματα στους
προϋπολογισμούς τους, εξοφλείται μόλις ένα μέρος των τόκων και καθόλου
το κεφάλαιο – με αποτέλεσμα τα δημόσια χρέη διεθνώς να αυξάνονται
διαρκώς.
Στα πλαίσια αυτά, εάν υποθέσουμε πως μία μεγάλη χώρα, όπως η
Γερμανία, αρνούταν το νέο δανεισμό της, έχοντας δημόσιο χρέος της τάξης
του 76,9% του ΑΕΠ της (2014), επομένως περί τα 2,79 τρις $ (ΑΕΠ = 3,63
τρις $), τότε θα χρεοκοπούσε – αφού θα ήταν αδύνατο να εξοφλήσει τα τοκοχρεολύσια της, κατορθώνοντας μόλις να εξυπηρετεί τους τόκους (ελαφρό πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της το 2014, γράφημα).
 .

 .
Επομένως, όταν η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να δανειστεί από την
Τρόικα, μη έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να απευθυνθεί στις αγορές, τότε δηλώνει έμμεσα πως διακινδυνεύει τη χρεοκοπία της Ελλάδας –
τη στάση πληρωμών δηλαδή, θεωρώντας πως έχει τη δυνατότητα να καλύψει
τις τρέχουσες δημόσιες δαπάνες της, αφαιρουμένων των τοκοχρεολυσίων, με
δικά της μέσα, ισοσκελίζοντας τον προϋπολογισμό της.

Η αιτία που το επιχειρεί είναι προφανώς η προσπάθεια της να απεγκλωβιστεί από τα μνημόνια – τα οποία συνοδεύουν υποχρεωτικά τα δάνεια της Τρόικας, έχοντας καταστρέψει κυριολεκτικά τη χώρα.
Έμμεσα δε στοχεύει σε μία νέα διαπραγμάτευση, με λιγότερες δεσμεύσεις
εκ μέρους της, με τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους κοκ.
Εν τούτοις, η θέση της είναι πολύ δύσκολη, αφού ο χρόνος που έχει στη
διάθεση της είναι πολύ λίγος, ενώ οι Έλληνες δεν θέλουν ούτε τη χρεοκοπία, ούτε την έξοδο από το ευρώ – με αποτέλεσμα να αναρωτιούνται οι Ευρωπαίοι εάν πρόκειται για ένα χρηματοδοτικό και πολιτικό χαρακίρι ή για έναν ψυχρό υπολογισμό,
ο οποίος αδιαφορεί πλήρως για την καταστροφή που θα μπορούσε προκληθεί
στην Ελλάδα, στην Ευρωζώνη, στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα κοκ.
Με δεδομένο δε το ότι,
.
(α)  εάν δεν ενδώσουν στις απαιτήσεις της Ελλάδας θα βγουν ίσως στην επιφάνεια τα προβλήματα της Ευρωζώνης, ιδίως αυτά του «ζόμπι» τραπεζικού κλάδου (ανάλυση), καθώς επίσης του συστήματος διακανονισμού πληρωμών (Target 2), ενώ
(β)  εάν ενδώσουν θα ακολουθήσουν πολλές άλλες χώρες, με τις ίδιες απαιτήσεις (Ισπανία, Ιταλία κοκ.), τα χρέη των οποίων όμως είναι κατά πολύ υψηλότερα σε απόλυτα μεγέθη,
.
οι Ευρωπαίοι είναι αντιμέτωποι με το «δίλημμα του φυλακισμένου» – διακρίνοντας καθαρά το γκρεμό μπροστά τους, καθώς επίσης το ρέμα πίσω τους.
Από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία λοιπόν, είναι σε ανάλογα δύσκολη θέση
με την Ελλάδα – με τους Γερμανούς να έχουν αρχίσει ήδη να κατηγορούν την
καγκελάριο για το αδιέξοδο που τους οδήγησε, όπως φαίνεται καθαρά από
τον πρόλογο της ανάλυσης μας.
Η Γερμανία αντιμετωπίζει βέβαια μία ακόμη δυσκολία – αφού διακινδυνεύει να γίνει γνωστή σε πολλούς Ευρωπαίους Πολίτες η εκμετάλλευση τους από την ίδια, έτσι όπως την έχουμε περιγράψει σε πάρα πολλές αναλύσεις μας (Ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, Η ευρωπαϊκή τραγωδία κοκ.).
Τέλος υποψιάζεται πως η Ελλάδα τόλμησε να αμφισβητήσει τα μνημόνια και την ίδια, επειδή διαθέτει ισχυρούς συμμάχους στο πλευρό της – οι οποίοι δεν είναι φυσικά οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, οι Ιταλοί, οι Ιρλανδοί ή οι Podemos της Ισπανίας, αλλά οι Η.Π.Α.
Στο θέμα αυτό, στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί (άρθρο), θα επανέλθουμε – αφού έχουμε διαπιστώσει πως υπάρχουν καινούργια σημαντικά στοιχεία, ενδείξεις καλύτερα, οι οποίες ενδυναμώνουν τις υποψίες της Γερμανίας.
.

Επίλογος

Με κριτήριο τα παραπάνω, καθώς επίσης με όσα θα προσθέσουμε σε μία επόμενη ανάλυση μας, αυτά
που απαιτούνται από όλους εκείνους τους Έλληνες που επιθυμούν την
ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης την αποφυγή της
λεηλασίας τους, είναι η υπομονή και η ψυχραιμία – έως ότου έχουν μία καλύτερη εικόνα όλων όσων διαδραματίζονται τόσο στο προσκήνιο, όσο και στο παρασκήνιο.
Το ίδιο απαιτείται φυσικά και από όλους αυτούς που δεν έχουν ή που
δεν θέλουν να έχουν καμία απολύτως σχέση με την αριστερή πολιτική
ιδεολογία, πιστεύοντας ότι οδηγεί σε δρόμους αντίστοιχους με αυτούς της Βενεζουέλας – αφού αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι η εκδίωξη της Τρόικας, της Γερμανίας και του ΔΝΤ καλύτερα, όσο υπάρχει ακόμη καιρός (αν και θα αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολο στην πράξη).

Για να έχει δε κάποιες πιθανότητες επιτυχίας το εγχείρημα της κυβέρνησης, θα πρέπει να στηριχθεί από όλους τους Έλληνες, καθώς επίσης από τη συντριπτική πλειοψηφία κομμάτων και βουλευτών
– ενώ, τυχόν μαζική αντίθεση ή αντίδραση της κοινωνίας, είτε με
επιθέσεις εναντίον των τραπεζών, είτε με διαδηλώσεις, είτε με «πολιτικά
πραξικοπήματα» των αντιπάλων παρατάξεων, παράλληλα στις παγίδες που
ασφαλώς θα στηθούν από τους δανειστές (άρθρο), θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μία εκθετικά χειρότερη κατάσταση, από αυτήν του παρελθόντος.

Δεν θα ήταν υπερβολικό δε να λέγαμε ότι, εάν η κυβέρνηση αναγκαστεί
να συνθηκολογήσει άνευ όρων, μη έχοντας στο πλευρό της τον ισχυρό
σύμμαχο που υποπτεύεται η Γερμανία, τα επακόλουθα για την πατρίδα μας θα ήταν κατά πολύ χειρότερα, ακόμη και από το βομβαρδισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας
– κυρίως για τα μεσαία εισοδηματικά στρώματα, αφού τα κατώτερα έχουν
ήδη εξαθλιωθεί και χωρίς να υποτιμούμε τους γεωπολιτικούς κινδύνους.

Ολοκληρώνοντας, με την ελπίδα ότι οι
Πολίτες ψήφισαν συνειδητά και δεν παρασύρθηκαν από τις υπερβολικές, μη
ρεαλιστικές παροχές που τους υποσχέθηκε η αριστερή κυβέρνηση,
οπότε δεν θα απαιτήσουν την άμεση «εξαργύρωση» τους, επιθυμούμε να
τονίσουμε ξανά ότι, το ρίσκο που έχει αναληφθεί είναι εξαιρετικά μεγάλο.
Εν τούτοις, ίσως αποδειχθεί ότι άξιζε τον κόπο – ένα ενδεχόμενο που θα
ήταν σχεδόν ουτοπικό, εάν η κυβέρνηση δεν στηριχθεί από όλους τους
Έλληνες.
.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος,
πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο
του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά
χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.
Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”,
το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει 
εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση,
με τον  τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.

Ασχολείται με τη συγγραφή οικονομικών αναλύσεων και βιβλίων, καθώς επίσης με την αξιολόγηση, με την αγοραπωλησία και με τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων, στην A.I.M. Services Ltd.
( e-mail: [email protected] )

Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία

.

© Copyright 2015 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website