Τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας μου δίνουν την ευκαιρία να ασχοληθώ και πάλι με το ζήτημα του ευρωπαϊκού εθνικισμού, αυτή τη φορά από την οπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, χρησιμοποιώντας έναν όρο που μόνο οι οικονομολόγοι θα μπορούσαν να εφεύρουν: την ποσοτική χαλάρωση.

Τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης έχουν πλημμυρίσει την τελευταία εβδομάδα με διαρροές αναφορικά με τα σχέδια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας νατονώσει την προβληματική ευρωπαϊκή οικονομία, με την εφαρμογή ποσοτικής χαλάρωσης. Το θέμα, που έφερε πρώτα στο φως το Der Spiegel και ακολούθησαν άλλα ΜΜΕ, δεν έχει διαψευσθεί από κανέναν στην ΕΚΤ, ούτε από κάποιον ανώτατο Ευρωπαίο αξιωματούχο. Ως εκ τούτου μπορούμε να πούμε ότι είναι μια επίσημη διαρροή, διότι γνωστοποιεί σε όλους τι έρχεται, πριν από την επίσημη ανακοίνωση αυτής της εβδομάδας.

Το σχέδιο είναι μια προσπάθεια να τονωθεί η οικονομική δραστηριότητα στην Ευρώπη, αυξάνοντας το ποσό του διαθέσιμου χρήματος.

Ζητά από τις τράπεζες να αυξήσουν τον δανεισμό τους για διάφορα projects που έχουν σχεδιαστεί ώστε να αυξήσουν την ανάπτυξη και να μειώσουν την ανεργία. Αντί να πωλούν ομόλογα στην ανοικτή αγορά, κίνηση που θα πυροδοτούσε αύξηση των επιτοκίων, τα ομόλογα πωλούνται στις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών τις ευρωζώνης, που έχουν τη δυνατότητα να τυπώσουν νέο χρήμα. Το χρήμα στη συνέχεια μεταφέρεται στο θησαυροφυλάκιο. Και καθώς υπάρχει περισσότερο χρήμα που ρέει στο σύστημα, περιορίζονται οι υφέσεις που οφείλονται στην έλλειψη κεφαλαίου. Γι’ αυτό και το μέτρο ονομάζεται ποσοτική χαλάρωση.

Οι ΗΠΑ το έκαναν αυτό το 2008. Πέραν του κρατικού χρέους, η Federal Reserve αγόρασε επίσης εταιρικό χρέος.

Για περισσότερα πατήστε Euro2Day