Ο διευθυντής της
Κεντρικής Τράπεζας της Βενεζουέλας Nelson Merentes δικαιολογούσε  νηφάλια την απόφασή του:

Η κυβέρνηση επιθυμεί
να διαθέτει το χρυσό της σε αυτούς τους καιρούς οικονομικών ταραχών.

Η αντίδραση των αγαπητών
πολιτικών ηγετών μας η άλλων οικονομικών εμπειρογνωμόνων δεν άργισε. Πολιτικό πραξικόπημα ενόψει των
εκλογών, τέχνασμα για να αποφευχθούν μελλοντικές οικονομικές κυρώσεις κατά της
χώρας από τις διεθνείς αρχές, ή παράνοια ενός επικίνδυνου επαναστάτη.

Εν ολίγοις, οι υποψίες
φούντωσαν χωρίς κανείς να αναρωτηθεί για τη νομιμότητα μιας τέτοιας πράξης. Φαινόταν πολύ απίθανο σε όλο
αυτό το κοσμάκη ότι ο Τσάβες υπερασπιζόταν τα συμφέροντα της χώρας του να  προηγείται της πτώσης των πιστωτικών νομίσματων.

Ωστόσο, το 2012, το
γεγονός ότι δεν διαθέτουν άμεση πρόσβαση στα αποθέματα χρυσού τους έγινε θέμα
για τους Γερμανούς, σε τέτοιο βαθμό που τον περασμένο Νοέμβριο, η Bundesbank (γερμανική κεντρική τράπεζα) δήλωνε με τη φωνή του Ανδρέα Dobret:

«Επιτρέψτε μου να
σχολιάσω τη παράξενη δημόσια συζήτηση που αντιμετωπίζουμε σήμερα στη Γερμανία
σχετικά με την ασφάλεια του γερμανικού χρυσού που διατηρείται εκτός των συνόρων
μας, μια συζήτηση που καθοδηγείται από
παράλογους φόβους.

Τα επιχειρήματα που επικαλούνται
δεν είναι πολύ πειστικά. Μετά τις δηλώσεις του Προέδρου του Ομοσπονδιακού
Ελεγκτικού Συνεδρίου στη Γερμανία, η συζήτηση θα έπρεπε εξάλλου να πάρει τέλος
πριν να προκαλέσει βλάβη στην
εξαιρετική σχέση που διατηρούν η Bundesbank και η Fed. […]

Μέσα σε αυτά τα 60 τελευταία
χρόνια, ποτέ δεν αντιμετωπίσαμε το παραμικρό πρόβλημα και προφανώς δεν είχαμε ποτέ αμφιβολίες σχετικά με την
αξιοπιστία της Fed. Η Bundesbank θα παραμείνει ένας αξιόπιστος εταίρος
της Fed στο μέλλον και θα
συνεχίσουμε να απολαύσουμε τις υπηρεσίες της για να αποθηκεύσουμε το χρυσό μας.»

Αυτό ήταν πριν από
τρεις μήνες. Τότε λοιπόν, τι θα πρέπει να καταλάβουμε όταν μαθαίνουμε ότι αυτή τη
Τετάρτη 16 Ιαν. η Bundesbank αποφάσισε με Τσαβέζική χειρονομία, να επαναπατριστεί το χρυσό της;

Μέχρι το 2020, η
Bundesbank έχει τη πρόσθεση να αποθηκεύσει το 50% των αποθεμάτων χρυσού της στα
δικά της θησαυροφυλάκια. Το άλλο μισό θα παραμένει στα θησαυροφυλάκια των
εταίρων της στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Αυτό το νέο σχέδιο έχει δύο
κύριους στόχους: να αποκατασταθεί η
εμπιστοσύνη σε εθνικό επίπεδο και να δώσει την ευκαιρία για ανταλλαγή χρυσού
για ξένα νομισμάτα στα εμπορικά κέντρα ανταλλαγής χρυσού που εδρεύουν στο
εξωτερικό, και αυτό σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Έτσι, αν σε λιγότερο
από δύο χρόνια περάσαμε από τη παρανοϊκή κίνηση ενός ηγέτη μιας χώρας άνευ
σημασίας, στις άγριες ​​αρνήσεις της 4ης μεγαλύτερης οικονομίας να θέλει να τον
μιμηθεί, για να τον μιμηθεί τελικά μετά από 3 μόλις μήνες, τι θα πρέπει να περιμένουμε
μέσα στους επόμενους 6 μήνες;

Μια τέτοια απόφαση σε
κάθε περίπτωση δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα για το μέλλον του δολαρίου και του
ευρώ. 

Και αν οι κεντρικές
τράπεζες δεν εμπιστεύονται πλέον μεταξύ των, ποιος μπορεί να τις εμπιστεύεται;

Πηγή

Για τον τίτλο αυτού
του άρθρου, «φυτρώνει» βέβαια, αλλά είναι λίγο «βαρύς» επειδή… επειδή κανείς
δεν αγνοεί ότι ο αγώνας της Μέρκελ, και αυτός του Τσάβες δεν έχουν τίποτα το κοινό. 

Ο ένας επικεντρώνεται στο(υς) λαό(ούς) και καταπολεμά την εκμετάλλευση
των λαών, ενώ η άλλη  διαχειρίζεται το έλλειμμα
στη χώρα της χωρίς να αμφισβητήσει την δικτατορία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων
ή την βρικολακοποιήση των πληθυσμών από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που
επιβάλλονται από τις δυτικές δυνάμεις και τον ατλαντισμό.

Όσον αφορά το αίτημα
της Μέρκελ να ανακτήσει το χρυσό της που υπήρχε στις ΗΠΑ (κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής
περιόδου), εδώ υπάρχουν μερικά στοιχεία που  συγκεντρώθηκαν τότε: http://blogdejocelyne.canalblog
. com / archives / allemagne_et_euro / index.html