Η διαμάχη δηλαδή έκρυβε μέσα της εθνικιστικά- πατριωτικά στοιχεία σε μια εποχή που η χώρα μας μόλις έβγαινε από τον Εμφύλιο με νωπές τις πληγές, αναζητώντας την πεμπτουσία της ελληνικότητάς της, ιδιαίτερα στον πνευματικό- καλλιτεχνικό χώρο».
Γιατί η Αριστερά είχε καταδικάσει τον «Επιτάφιο»

Είμαστε στα 1958. Ο Γιάννης Ρίτσος μετά την επιστροφή του από την εξορία στην Αθήνα επανεκδίδει τα έργα του, τα οποία έστελνε και στον Μίκη Θεοδωράκη που βρισκόταν στο Παρίσι. Ανάμεσά τους και τον «Επιτάφιο» με την αφιέρωση, όπως έχει πει ο Μίκης, «το βιβλίο τούτο κάηκε από τον Μεταξά στα 1938 κάτω από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός». Το 1960 τελικά, δύο ηχογραφήσεις έγιναν σχεδόν ταυτόχρονα με τον Μίκη παρόντα, στην Αθήνα. Μία από τον Μάνο Χατζιδάκι με τη Νάνα Μούσχουρη (τον Αύγουστο) και μία με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση (τον Σεπτέμβριο). Ακολούθησε, το 1963, η ηχογράφηση με τον Μανώλη Χιώτη και τη Μαίρη Λίντα (και ορχήστρα εγχόρδων).

Η εκδοχή Μπιθικώτση, κυρίως λόγω μπουζουκιού, προκάλεσε αμέσως αντιδράσεις και θεωρήθηκε ως «ιεροσυλία». Ομάδα αριστερών διανοουμένων οργάνωσε συγκέντρωση τον Δεκέμβριο για να καταδικάσει το έργο. Αντίστοιχη ήταν και η αντίδραση της Αριστεράς που πολλά στελέχη της βρίσκονταν στην εξορία- κάτι που ενόχλησε τον Μίκη και τον έφερε σε μια πρώτη αντιπαράθεση με τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκε. Ενώ στο μεταξύ η κυβέρνηση απαγόρευσε τη μετάδοση των τραγουδιών από το ΕΙΡ.

Η «μάχη». Χάρη στις δύο εκδοχές, Χατζιδάκι και Θεοδωράκη (που είχαν προηγουμένως ενώσει τις δυνάμεις τους για τη «Μαγική Πόλη»), κάποιοι μίλησαν για «μάχη των… Επιταφίων». Ο Μίκης ακόμη και σήμερα δεν δείχνει να διαφωνεί με τον όρο. Και όπως εξηγούσε πρόσφατα στην εφημερίδα «Το Βήμα», «Η μάχη των “Επιτάφιων” έγινε γύρω από ένα καυτό ερώτημα εκείνης της εποχής: Εχουμε το δικαίωμα ως Νεοέλληνες να χρησιμοποιούμε το μπουζούκι και τους λαϊκούς τραγουδιστές και μουσικούς για τη μελοποίηση της “υψηλής” ποίησης, και μάλιστα της “επαναστατικής”, όπως αυτή του Ρίτσου; Μήπως το μπουζούκι δεν ήταν όργανο τούρκικο, όπως δεν ήταν τούρκικοι και οι “δρόμοι” της ρεμπέτικης λαϊκής μουσικής; Η διαμάχη δηλαδή έκρυβε μέσα της εθνικιστικά- πατριωτικά στοιχεία σε μια εποχή που η χώρα μας μόλις έβγαινε από τον Εμφύλιο με νωπές τις πληγές, αναζητώντας την πεμπτουσία της ελληνικότητάς της, ιδιαίτερα στον πνευματικό- καλλιτεχνικό χώρο».

Θεωρεί δε πως είχε στην αρχή καλλιτεχνικό χαρακτήρα, με την προσθήκη στη συνέχεια ότι η αντίθεση Δύση- Ανατολή έπαιρνε όλο και περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα, δηλαδή Αριστεράς- Δεξιάς.

Οι διασπάσεις της ΓΣΕΕ και ο Μεταξάς ως «πρώτος εργάτης»
Το εργατικό κίνημα όμως γνώρισε και ποικίλες διασπάσεις, γεγονός που εκφραζόταν και στους εορτασμούς της Πρωτομαγιάς. Υπήρχαν αντιπαρατιθέμενες εργατικές ομοσπονδίες ήδη από τον Μεσοπόλεμο, όταν η ΓΣΕΕ είχε χωριστεί στα τρία, και η ύπαρξή τους συνδέεται με ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια, αλλά και με την ανάπτυξη διακριτών αντιλήψεων για τη μορφή οργάνωσης και τον προσανατολισμό του εργατικού κινήματος. Ανάλογα βαθιές είναι οι ρίζες των προσπαθειών θεσμικού και κρατικού εναγκαλισμού των εκδηλώσεων της Πρωτομαγιάς.

Στην εξέλιξη αυτή σημαντικό ρόλο είχαν συνδικαλιστικοί παράγοντες, όπως ο Μακρής και ο Θεοδώρου, τα ονόματα των οποίων έγιναν ταυτόσημα με τον εργατοπατερισμό των μεταπολεμικών χρόνων. Οι μεταξικοί εορτασμοί προς τιμήν του δικτάτορα «πρώτου εργάτη της χώρας» και οι υποχρεωτικές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις της μετεμφυλιακής περιόδου με «εθνικόφρον» περιεχόμενο συνδέονται με την ευρύτερη προσπάθεια ενσωμάτωσης των εργατικών ενώσεων και του ελέγχου της εργατικής διαμαρτυρίας. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι στη Γερμανία, τη χώρα του δυτικού κόσμου με τα ισχυρότερα συνδικάτα στον Μεσοπόλεμο, η Πρωτομαγιά ανακηρύχθηκε σε κρατική αργία από το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.

Μέσα από τις εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς μπορεί κανείς να διακρίνει τη διαδρομή των ιδεών της οργάνωσης, της διεκδίκησης, της συλλογικής δράσης, αλλά και τη διακύμανση της εργατικής ριζοσπαστικοποίησης, των αλλαγών και των μετασχηματισμών στους τρόπους εκδήλωσης της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Ταυτόχρονα, η Πρωτομαγιά μοιάζει σαν να φωτογραφίζει τις κοινωνικές διεργασίες της κάθε εποχής, τα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος, τις προτεραιότητες των κρατικών πολιτικών γύρω από τα ζητήματα της μισθωτής εργασίας. Η υποχώρηση του εργατικού κινήματος τις δύο τελευταίες δεκαετίες αντανακλάται αναμφίβολα στην υποτονικότητα των πρωτομαγιάτικων συγκεντρώσεων. Η σύγχρονη οικονομική κρίση επαναφέρει το κοινωνικό ζήτημα στο προσκήνιο παραμερίζοντας τις έως πρόσφατα θριαμβολογούσες θεωρίες για το «τέλος της εργασίας» και το «τέλος της ιστορίας». Οι προσπάθειες για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και την ενίσχυση των ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών του θέτουν εκ νέου το ερώτημα για το εάν η- έως τώρα- υπόκωφη κοινωνική διαμαρτυρία θα εκφραστεί στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις και εάν θα δημιουργήσει νέα ημερολογιακά ορόσημα στην προσπάθεια για μία ριζική κοινωνική αλλαγή.
NEA