Η ζωή του θρυλικού μαραθωνοδρόμου και αξέχαστου αθλητή του στίβου από την Πάφο, του Στυλιανού Κυριακίδη, ο οποίος έμεινε στην ιστορία από τις πολλές διακρίσεις που απέσπασε σε πανελλαδικό και διεθνές επίπεδο, μεταφέρεται στον κινηματογράφο, σε μια παραγωγή που ετοιμάζει, σύμφωνα με αθηναϊκά δημοσιεύματα ο Έλληνας παραγωγός κινηματογράφου Πάρης Κασιδόκωστας.

Ο Στέλιος Κυριακίδης, γεννήθηκε στο χωριό Στατός της Πάφου στις 4 Ιουνίου 1910. Εκεί όπου δημιούργησε το Γυμναστήριο και τον Αθλητικό Όμιλο Φιλοθέης Ξεκίνησε τον αθλητισμό από την Γυμναστικό Σύλλογο «Ολύμπια – ΓΑ-ΣΙ-Ο (Γ.Σ.Ο.) της Λεμεσού και έμεινε πιστός σε αυτόν ως το τέλος της αγωνιστικής του σταδιοδρομίας, παρά το γεγονός ότι είχε εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα. Έζησε δοξασμένος από το 1946 μέχρι και το θάνατό του το 1987, στην Φιλοθέη.

Πρόκειται για την σημαντικότερη σύγχρονη προσωπικότητα του Ελληνικού Αθλητισμού, με διεθνείς επιτυχίες και διακρίσεις. Ήταν αθλητής της Ελληνικής Εθνικής Ομάδας στίβου και διακρίθηκε στα αγωνίσματα δρόμων ημιαντοχής και αντοχής, ιδιαιτέρως, όμως, στον μαραθώνιο δρόμο. Ήταν πρώτος Βαλκανιονίκης στον Μαραθώνιο το 1934, 1936, 1937 και 1939 ενώ το 1934 και 1936 νίκησε και στα 10000μ. Δώδεκα φορές ήταν 1ος Πανελληνιονίκης στα 5000μ., 10000μ. και στο Μαραθώνιο, ενώ πέτυχε Πανελλήνια ρεκόρ στα 5000μ., 10000μ και φυσικά στον Μαραθώνιο. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936 και του Λονδίνου το 1948 και ανακηρύχθηκε16 φορές, πρώτος Παγκυπριονίκης, παρά την διακοπή των αγώνων στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Στέλιος Κυριακίδης ήταν λάτρης της Ελλάδας και του αθλητισμού. Κατά γενική ομολογία, υπήρξε ο μεγαλύτερος ‘Έλληνας Μαραθωνοδρόμος, ένα ταλέντο που θυσιάσθηκε στις στάχτες του πολέμου. Όταν ταξίδεψε για την Αμερική ήταν ήδη 36 χρονών και δεν περίμενε να αλλάξει σε πολλά η ζωή του. Πήγε λίγο καιρό νωρίτερα στη Βοστώνη φιλοξενούμενος από Έλληνες ομογενείς, αποφασισμένος να δοξάσει την Ελλάδα. Η νίκη του στον μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946, θεωρείται από τις σημαντικότερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού όλων των εποχών.

Ο Έλληνας δρομέας, πετυχαίνοντας ατομικό και παγκόσμιο ρεκόρ στον 50ο διεθνή μαραθώνιο της Βοστόνης, τερμάτισε πρώτος με χρόνο 2.29.27 μπροστά από μεγάλους μαραθωνοδρόμους της εποχής του. Είναι τα χρόνια που η Ελλάδα ζει δραματικές ώρες εμφύλιου διχασμού. Η προσωπική διάκριση γίνεται ελληνικός άθλος. Ο Κυριακίδης αξιοποιεί τη νίκη του για να αποκαλύψει στη διεθνή κοινή γνώμη τις δραματικές στιγμές που περνά η πατρίδα του και για να συγκεντρώσει πολύτιμη ανθρωπιστική βοήθεια. Τα αθλητικά χρονικά κατέγραψαν το θρίαμβο της σωματικής αντοχής. Η ιστορία κατέγραψε το θρίαμβο της ψυχής…

Στην Αθήνα οι Έλληνες βγήκαν στους δρόμους κλαίγοντας. Στη σημείο του τερματισμού, το μικρόφωνο τον περίμενε για δηλώσεις προς τους φιλάθλους. Η ατάκα που άκουσε, ήταν μία: «Πες μας τι θέλεις να έχεις και εμείς θα το κάνουμε…”. Η απάντηση πιο λιτή: «Τίποτα, μόνο για την Ελλάδα…”. Οι αμερικανοί τρελάθηκαν μαζί του, τον αποθέωσαν ενώ ο αμερικανός συναθλητής του, Τζίν Κέλι δήλωσε: “Δεν θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιο αθλητή που έτρεχε για την πατρίδα του και όχι για τον εαυτό του». Και ο Άρθουρ Ντάφι σε σημείωμα του με τίτλο «Victory Belongs To Two Nations”, στους Boston Sunday Post, στις 21 Απριλίου 1946, έγραφε: «Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους, είτε από λύπη για την ήττα τους. Αυτός ο Αθηναίος με τα ευγενή αισθήματα δάκρυσε αληθινά, με δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του».

Ο Πέτρος Λινάρδος, καταξιωμένος Έλληνας δημοσιογράφος και ιστορικός του αθλητισμού έγραψε: «Ο Στέλιος Κυριακίδης ανήκει στη μεγάλη γενιά του ελληνικού στίβου του ’30 που είχε μπολιαστεί με τη ρώμη της κυπριακής άθλησης. Πλάι και μαζί με τον Μάντικα, τον Φραγκούδη, τον Σύλλα, τον Λαμπράκη και πολλούς άλλους ακόμη ήταν ο μαγνήτης για τους φιλάθλους που πλημμύριζαν το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο στην πρώτη φάση του θεσμού των Βαλκανιάδων Εκείνοι μεταλαμπάδευσαν το ελληνικό αθλητικό πνεύμα και στο Ζάγκρεμπ, στο Βουκουρέστι, στη Σόφια, στο Βελιγράδι, στην Κωνσταντινούπολη».

Υ/Σ: Για όσους αγνοούν την ιστορία, θυμίζω, ότι οι Έλληνες αθλητές της Κύπρου αρνούνταν τα δώρα πως τους πρόσφεραν οι αποικιοκράτες για να αγωνισθούν με τα χρώματα της Μ. Βρετανίας και φορούσαν μόνο τα γαλανόλευκα. Οι σκλάβοι που δόξασαν την γαλανόλευκη σε χρόνια δίσεκτα και έκαναν υπερήφανο ένα Λαό που ζούσε, στο περιθώριο, καθώς παρ’ ότι νικητής και αποδεκατισμένος από τον καταστροφικό πόλεμο που προηγήθηκε βρέθηκε στην δίνη ενός εμφύλιου σπαραγμού που τόσα δεινά επισώρευσε….

Ντίνος Αυγουστή
Εκπαιδευτικός στο Α.Τ.Ε.Ι. της Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού.
[email protected].