Υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με την δημόσια ζωή του τόπου που κανένας δεν είναι διατεθειμένος να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις. Κυρίως διότι αυτές απαιτούν κόπο και προσπάθεια. Αλλά κι’ επειδή η χώρα έχει μπεί σε ένα κύκλο ελέγχου σχεδόν των πάντων από μικροσυμφέροντα που εμποδίζουν την ορθολογική σκέψη και καλλιεργούν έμμονες ιδέες, φοβίες και πολιτικές αναστολές. Δυστυχώς η συνωμοσιολογία από ενασχόληση του καφενείου και της γειτονιάς έχει μετατραπεί σε κυρίαρχο είδος πολιτικής ενδιατριβής. Και αναπαράγει απάθεια, αδράνεια και ανατολίτικο ωχαδερφισμό.

Στο κυρίαρχο τις ημέρες μας ζήτημα των εξαγορών πολιτικών συνειδήσεων από την γερμανική εταιρία Siemens υπάρχουν ερωτήματα που κανένας δεν τολμά να ακουμπήσει. Και ιδιαίτερα τα ΜΜΕ που απασχολούνται με ανούσιες σεναρολογίες που επικεντρώνονται στις τακτικές κινήσεις ενός των κατηγορουμένων. Για ποιόν λόγο όλα τα κόμματα – με έμφαση στο «όλα» – δεν συναινούν στην απαίτηση προς την μητρική εταιρία να αποκαλύψει τα πρόσωπα που με ελαστική συνείδηση συνέβαλαν στην καταλήστευση του ελληνικού λαού; Και στην αντίθετη περίπτωση να αποκλειστεί από κάθε δημόσια προμήθεια και εργολαβία. Σε όσες χώρες του κόσμου υπήρξε παρόμοιο θέμα αυτή υπήρξε η πρώτη κίνηση των εκεί κυβερνήσεων και σχεδόν παντού έφερε αποτέλεσμα. Εδώ αντίθετα, συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ, ουδείς τολμά να σχολιάσει την επιλογή αυτή. Και να προτείνει την υιοθέτησή της.

Είναι σχεδόν εκπληκτικό! Σε ολόκληρο τον κόσμο αποκαλύφθηκε πως η Siemens είχε σαν επιχειρηματική τακτική την δωροδοκία πολιτικών προσώπων για την προώθηση των συμφερόντων της. Και οι κυβερνήσεις εκεί βρέθηκαν σε αντιπαράθεση με τον αυτουργό των εγκλημάτων. Με την εταιρία δηλ. που είχε σαν μέσο πολιτικής την δωροδοκία. Κι εδώ αγνοούμε την εταιρία. Και ασχολούμεθα με κάποιο εκτελεστικό της όργανο που είτε γνώριζε είτε δεν γνώριζε το εύρος των κινήσεων των αφεντικών του. Οι Αμερικανοί συνηθίζουν να λένε: “Follow the money” (ακολουθήστε το χρήμα). Εδώ επιδεικτικά τα αγνοούμε. Αν ψάξουμε τις δουλειές που πήρε η εταιρία αυτή, με ποιους συνεργάτες τις πήρε, τι αντιδράσεις και διαμαρτυρίες υπήρξαν, ποιοι φάνηκε κάθε φορά να εμπλέκονται, ποια υπήρξε η κατ’ εξακολούθηση οικονομική κατάσταση των κάθε φορά αρμοδίων και την κατάληξη των διαφόρων υποθέσεων, συμπεράσματα δεν θα είναι δύσκολο να προκύψουν.

ΟΙ αδυναμίες της οικονομίας είναι δεδομένες. Η κυβέρνηση αντιδρά σπασμωδικά. Η αντιπολίτευση ομιλεί με γενικότητες και ευχολόγια. Τι έφταιξε και φτάσαμε μέχρις εδώ; Που πήγαν τα δάνεια που για 25 περίπου χρόνια συνέχεια συνομολογούμε; Πως αναπτύχθηκε η χώρα δίχως την παραμικρή καινοτομία και αύξηση παραγωγικότητας τις τελευταίες δεκαετίες; Σε ποιό βαθμό οι περιουσίες της νεοπλουτίστικης ελληνικής νέας κοινωνικής ηγεσίας προέρχονται από δημόσιες εργολαβίες και προμήθειες; Γιατί ουδείς θέτει παρόμοια ερωτήματα και πως γίνεται να μην υπάρχουν ινστιτούτα μελετών και μέσα ενημέρωσης που να τα απασχολούν οι απαντήσεις σε παρόμοια ερωτηματικά;

Δεν είναι δυνατόν η χώρα να ξεφύγει από την υπανάπτυξη και τα προβλήματα αν δεν εξορθολογισθούν οι οικονομικές διαδικασίες και δεν τεθούν τα ζητήματα προτεραιοτήτων. Ολοι ομιλούν για απαραίτητες μεταρρυθμίσεις αλλά ουδείς δείχνει διατεθειμένος να ανοίξει μια πραγματική συζήτηση για το απαραίτητο εύρος και το ουσιαστικό τους περιεχόμενο. Διότι προφανέστατα αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν κάτω από την ποδηγέτηση ενός πλέγματος συμφερόντων που τρέφεται από την οπισθοδρόμηση, το σκοτάδι και την διαπλοκή.

Που πρέπει να βρίσκεται η Ελλάδα στο διεθνές πλαίσιο συστημάτων δύναμης και εξουσίας; Δυστυχώς η κοινή γνώμη επηρεάζεται προς την κατεύθυνση της κατρακύλας και πάλι στην πολιτική της γκρίνιας και των παραπόνων. Τι κάνουν οι άλλοι για μας, δηλαδή. Κι όχι το πως μπορούμε εμείς να διαμορφώσουμε τις πολιτικές μας ώστε να παίξουμε σημαντικότερους ρόλους και να εξασφαλίζουμε καλύτερα αποτελέσματα. Δημιουργείται η αίσθηση πως οι υπόλοιπες χώρες (ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και η Δύση) έχουν την υποχρέωση να φροντίζουν για τα συμφέροντα της Ελλάδας. Δίχως ποτέ να εξηγείται το γιατί. Κυρίως, εφ’ όσον η Ελληνική κοινή γνώμη ούτε πολιτικά δείχνει να συνταυτίζεται μαζί τους στα περισσότερα θέματα (διεθνής τρομοκρατία, Μέση Ανατολή, Γιουγκοσλαβικό, Ιράκ, Ιράν κλπ), αλλά ούτε και καθαρά πολιτικά η Ελλάδα έχε στηρίξει σημαντικές δυτικές πρωτοβουλίες και θέσεις.

Παραβλέπουμε επίσης την απουσία μας από κρίσιμα ζητήματα διεθνούς επικαιρότητας περιθωριοποιώντας έτσι την πολιτική μας σημασία και τον διπλωματικό μας ρόλο. Ενώ από την άλλη μεριά οι «εκρήξεις» μας είναι μονομερείς και προκατειλημμένες. Μας ενοχλεί λ.χ. η αναγνώριση των Σκοπίων σαν Μακεδονία από τους Δυτικούς, αλλά δεν μας απασχολεί αν το ίδιο κάνουν Ρώσοι, Κινέζοι, Γιουγκοσλάβοι κλπ. Ξεσηκώνεται η κοινή γνώμη από την εισβολή Ισραηλινών στην Γάζα αλλά ουδείς νοιάζεται όταν η Χαμάς εκτελεί εν ψυχρώ δεκάδες Παλαιστίνιους μουσουλμάνους στην ίδια περιοχή. Μας ενοχλούν τα θύματα στο Ιράκ αλλά ανεχόμαστε με αδιαφορία τις εκτελέσεις αθώων στην Τσετσενία, στο Ιράν και στο Νταρφούρ του Σουδάν.

Δείχνουμε κοντολογής εικόνα χώρας θαυμάτων που τελικά ουδείς παίρνει στα σοβαρά. Και δεν είναι αυτό ζήτημα κυβερνητικών χειρισμών. Αποτελεί κατά κύριο λόγο θέμα κοινωνικής συγκρότησης και πολιτικού πολιτισμού. Γιατί κανείς δεν ασχολείται; Ουδείς βλέπει την πορεία προς τα εθνικά αδιέξοδα και τις αντίθετες διαδρομές των γειτόνων μας;

Επι τέλους ας αφήσουμε την προεδρολογία, τις εκλογές και τον ανασχηματισμό. Ζητήματα χαμηλής πολιτικής από πλευράς ευρύτερης σημασίας, προοπτικής και προβληματισμού. Κι ας ασχοληθούμε με τα θέματα που θα διαμορφώσουν την ταυτότητά μας σαν κοινωνία τα επόμενα χρόνια. Αλλά ποιοί θα το κάνουν αυτό;…..
Πηγή andrianopoulos.gr