Η πιθανότητα «ανοιχτής κρίσης» δεν αναφέρεται μόνο στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πραγματικότητα είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, παλιά ΕΟΚ, αν δεν εξυπηρετούσε συμφέροντα της Αμερικής μαζί με τα «Ευρωπαϊκά» συμφέροντα στην ανάσχεση της Σοβιετικής απειλής δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα. Αλλά τα συμφέροντα της Αμερικής όσο περνά ο καιρός διαφοροποιούνται από τα συμφέροντα της «Ευρώπης». Γι’ αυτό και η Αμερική εφευρίσκει τρόπους ώστε να ελέγχει το μόρφωμα που λέγεται «Ευρώπη». Ένας από τους τρόπους αυτούς ήταν παλιότερα η συμμετοχή της Μεγάλης Βρετανίας ποιο πρόσφατα η προηγούμενη διεύρυνση στην Ανατολική Ευρώπη και τώρα η επιχειρούμενη διεύρυνση στην Τουρκία. Βέβαια ο έλεγχος πάντα βοηθούνταν και από την επιλογή της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, από ανθρώπους κλειδιά που προωθούνταν όλες αυτές τις δεκαετίες ανεξαρτήτως πολιτικής τους τοποθέτησης φτάνει να έχουν ένα ευρωατλαντικό προσανατολισμό στην αναλυτική τους σκέψη.
Τώρα όμως αυτό που επιχειρείται σαν σύλληψη είναι αδιανόητο. Δηλαδή ουσιαστικά ζητούν από τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία) χωρίς απτά δικά τους ανταλλάγματα να «επιδοτήσουν» την ισλαμική, μεσανατολική, κεντροασιατική πολιτική των ΗΠΑ με το δώρο της τουρκικής ένταξης στην Ευρώπη. Ή μάλλον για να είμαστε ποιο σαφής οι ΗΠΑ προτείνουν σαν «δώρο» στην Ευρώπη ένα νέο «ψυχρό πόλεμο» με την Ρωσία. Άρα ο όρος «ανοιχτή κρίση» αναφέρεται σε κρίση μεταξύ ΗΠΑ και μεγάλου μέρους κρατών της «παλιάς Ευρώπης». Πολλά απ’ αυτά τα κράτη βλέπουν ότι απειλείται το μέρισμα ελέγχου που έχουν επιτύχει στο εσωτερικό της Ε.Ε. μέσω των οικονομικών ισορροπιών μέσα από την αναδιανομή των πόρων της Ε.Ε. σε φτωχότερα κράτη. Άλλα κράτη φοβούνται την ένταξη της Τουρκίας λόγω της αποστέρησης δικών τους οικονομικών πόρων μιας και η Τουρκία έχει τεράστιες ανάγκες και τέλος άλλα κράτη όπως η Ελλάδα και η Κύπρος απειλούνται και εδαφικά.
Και ερχόμαστε τώρα να συνδέσουμε γεγονότα. Μετά τους εμπρησμούς που κατέστρεψαν περιουσίες στην Αθήνα έρχεται με ένταση η εκλογολογία. Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχουν αντιληφθεί ότι δεν βρίσκονται σε ένα προστατευτικό κουκούλι που τους εξασφαλίζει από όλους τους εξωτερικούς κινδύνους και υπάρχουν εξωελλαδικοί θέλω να πιστεύω παράγοντες που θα μπορούσαν να «παρέμβουν δυναμικά» διαμορφώνοντας την πολιτική ατζέντα και γνωρίζοντας την απληστία της αντιπολίτευσης για εξουσία και με δεδομένους τους στόχους τους θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και εμπρησμούς. Ενώ οι κύριοι πολιτικοί μας όλων των κομμάτων δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνούν ότι οι μεγάλες αποφάσεις είναι μπροστά μας, εμείς για το μόνο που συζητάμε είναι αν ο Παυλόπουλος πήρε την μάνικα να σβήσει τις φωτιές ή όχι και αν ο Μαρκογιαννάκης νοίκιασε έγκαιρα ή όχι τα ελικόπτερα και για το αν πρέπει να χρησιμοποιούμε ή όχι τα σινούκ στην δασοπυρόσβεση. Πράγματα για τα οποία αυτοί που μας γράφουν την πολιτική ατζέντα επιδιώκουν να μιλάμε… Αλλά. Για σκεφτείτε το μέλλον των παιδιών μας αν τώρα εξακολουθώντας να συζητάμε για πράγματα επουσιώδη, και ασήμαντα δεν βάλουμε στην πολιτική ατζέντα πράγματα ουσιώδη όπως είναι το μέγιστο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί απ’ τον ελληνικό λαό.
«Πρέπει ή δεν πρέπει να μπει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα και αν χρειαστεί ένοπλα να υποστηρίξουμε αυτή την απόφασή μας απαντώντας στις προκλήσεις. Ακόμα και αν χρειαστεί καταστρέφοντας το επιχειρούμενο σύστημα ασφάλειας που στήνεται από τις ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο»;
Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί και κυρίως φτάνει ο καιρός που πρέπει να απαντηθεί σαφέστατα, ευκρινέστατα και δίχως περιστροφές, μέχρι τον Δεκέμβρη και όχι η δασοπυρόσβεση ή ποιος θα είναι πρωθυπουργός τον Οκτώβρη. Όλα τα άλλα είναι απλά ανοησίες.

Ελευθέριος Β.