Σε ανάλυση που δημοσιεύεται στο χθεσινό φύλλο των New York Times, η εφημερίδα αποτυπώνει εύστοχα τις δυσκολίες τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει ο πρόεδρος των ΗΠΑ σε αυτή του την προσπάθεια να βρει όχι απλώς ευήκοον ους, αλλά και συμμάχους στις τάξεις του πολιτικού και κοινωνικού Ισλάμ.

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Την ερχόμενη Πέμπτη, ο Μπαράκ Ομπάμα θα βρίσκεται στο Κάιρο, όπου θα εκφωνήσει μια βαρυσήμαντη ομιλία – πιθανότατα, στο ιστορικό πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας της Αιγύπτου.

Από τους 200.000 φοιτητές του, θα επιλεγούν αυστηρά περίπου 300, οι οποίοι θα έχουν δυνατότητα να ακούσουν απευθείας τον πρόεδρο των ΗΠΑ να κάνει, όπως προαναγγέλλουν όλα τα αμερικανικά ΜΜΕ και διεθνή πρακτορεία, ένα ιστορικής σημασίας άνοιγμα προς τον μουσουλμανικό κόσμο, προτείνοντας συνεργασία σε όλα τα μείζονα θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος.

Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται φυσικά και το Παλαιστινιακό, στο οποίο η Ουάσιγκτον δίνει προτεραιότητα, γνωρίζοντας ότι καμία προσπάθεια δεν είναι βιώσιμη χωρίς να λυθεί αυτό το μείζον πρόβλημα. Κι εδώ, είναι σαφές πως η Αίγυπτος (η μόνη, λόγω αποκλεισμού από το Ισραήλ, διέξοδος των κατοίκων της Γάζας προς τον έξω κόσμο) διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο.

Επιφυλάξεις
Εξίσου βέβαιο είναι, όμως, ότι οι περισσότεροι θα αντιμετωπίσουν με επιφυλάξεις τα μηνύματα του Ομπάμα – όπως έκανε πρόσφατα και το Ιράν, στη χείρα φιλίας που του έτεινε ο Αμερικανός ηγέτης.

Εξάλλου, οι μουσουλμάνοι και ειδικά οι Αιγύπτιοι έχουν πικρή πείρα από ανάλογα ανοίγματα: Τον Ιούλιο του 2005, η τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κοντολίσα Ράις, είχε επίσης βρεθεί στο Κάιρο, για να παρουσιάσει την περίφημη «Ατζέντα για την Ελευθερία», όπου δήλωσε: «Επί 60 χρόνια, η χώρα μου, οι ΗΠΑ, προωθούσαν τη σταθερότητα σε βάρος της δημοκρατίας εδώ στη Μέση Ανατολή, χωρίς τελικά να πετύχουμε τίποτε από τα δύο. Πρέπει να έρθει μια μέρα που ο νόμος θα αντικαταστήσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης».

Μεγάλη αλλαγή
Στο διάστημα που ακολούθησε, μάλιστα, ο ισόβιος πρόεδρος της Αιγύπτου, Χόσνι Μουμπάρακ, είχε θέσει σε εφαρμογή πολλά φιλελεύθερα μέτρα, με αποτέλεσμα πολλοί να κάνουν λόγο για τη μεγάλη αλλαγή που ερχόταν. Όταν, όμως, το αντιπολιτευόμενο κόμμα, το οποίο στηρίζεται και από το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων, σημείωσε μεγάλα κέρδη στις εκλογές, η «δημοκρατική άνοιξη» τελείωσε πρόωρα, χωρίς οι ΗΠΑ να αντιδράσουν ιδιαιτέρως…

Σε ανάλυση που δημοσιεύεται στο χθεσινό φύλλο των New York Times, η εφημερίδα αποτυπώνει εύστοχα τις δυσκολίες τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει ο πρόεδρος των ΗΠΑ σε αυτή του την προσπάθεια να βρει όχι απλώς ευήκοον ους, αλλά και συμμάχους στις τάξεις του πολιτικού και κοινωνικού Ισλάμ.

«Ο Ομπάμα -τονίζεται χαρακτηριστικά- τάσσεται υπέρ της λογικής του «τόσο-όσο» αντί του «είτε-είτε». Όμως, η συναίνεση έχει τα όριά της. Σε χώρες όπως η Τσεχία, μπορεί κανείς να εκφράσει τον βαθύ του σεβασμό και προς το κράτος και προς τον λαό – αυτό, όμως, δεν ισχύει για χώρες όπως είναι η Αίγυπτος, όπου οι πολίτες αισθάνονται να συντρίβονται από το κράτος.

Τότε, θα πρέπει να γίνει μια επιλογή. Στην περίπτωση δε που το κράτος αποτελεί ένα πολύτιμο σύμμαχο, τότε η επιλογή αυτή είναι εξαιρετικά δύσκολη».

Αξίζει να σημειωθεί ότι μια μέρα νωρίτερα, την Τετάρτη, ο Ομπάμα θα επισκεφθεί τον έτερο στρατηγικό σύμμαχο των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο και μήτρα των απανταχού σουνιτών, τη Σαουδική Αραβία.

Στη συνάντηση που θα έχει με τον βασιλιά Αμπντουλάχ, θα τεθούν επί τάπητος όλα τα ανοιχτά μέτωπα – το Παλαιστινιακό, η κατάσταση στο Ιράκ, η αντιπαράθεση με το Ιράν, οι εξελίξεις στο Πακιστάν και, φυσικά, το ενεργειακό. Στο Ριαντ, μάλιστα, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα αισθανθεί την ανάγκη να δώσει μεγάλο βάρος στη δημοκρατία, καθώς ελάχιστοι θα του ζητήσουν κάτι τέτοιο…
ΗΜΕΡΗΣΙΑ