Όσοι πίστεψαν στην Νέα Δημοκρατία ότι ο χρόνος είναι ”γιατρός” (και) σε πολιτικό επίπεδο μετά την απώλεια πέντε μονάδων απ’ το 33% των Ευρωεκλογών του ’19 που έβαλε εκλογικό στόχο ο Μητσοτάκης πριν απ’ τις τελευταίες του Ιουνίου του ’24, έκαναν λάθος.

  Το 28% της ΝΔ δε ”χωνεύτηκε” από την μεγαλύτερη μάζα των ψηφοφόρων της, παρά  τον επικοινωνιακό αποπροσανατολισμό που επιχειρήθηκε από Μέσα με την προβολή υπέρ το δέον θεμάτων της επικαιρότητας και την επανεργοποίηση του μηχανισμού των τρολ της κεντροδεξιάς στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ).

   Όχι, δεν τέλειωσε (στο εσωτερικό και τα πέριξ του κυβερνώντος κόμματος) η ”μουρμούρα” για το αυταπόδεικτο: ότι ο πρωθυπουργός, δηλαδή, πέρασε κάτω απ’ τον πήχη των προσδοκιών του λόγω διάψευσης των προσδοκιών πολλών ψηφοφόρων.

   Δεν τελείωσε και μετά τον ανασχηματισμό που ακολούθησε των Ευρωεκλογών και γι’ αυτό είπε εκείνος να μαλακώσει την εκφρασθείσα δημόσια δυσφορία βουλευτών και πρώην πρωθυπουργών (οι οποίοι εστίαζαν στην πηγή του κακού: τη στρατηγική της κυβερνητικής παράταξης), με το να ικανοποιήσει τους αδικημένους και τους απόντες μέσω… ενός δεύτερου ανασχηματισμού με κομματικό χαρακτήρα.

 Ανασχηματισμού γενικών γραμματέων των υπουργείων, συγκεκριμένα, που θα δώσουν – υποτίθεται – νέο αέρα μεταρρύθμισης στον κρατικό μηχανισμό και θα εκπέμψουν το μήνυμα ότι ”ουδείς αναντικατάστατος”, αν και ο λαός διακομματικά και διακυβερνητικά έχει την διαμορφωμένη πεποίθηση από χρόνια ότι αυτού του τύπου οι ανασχηματισμοί γίνονται για το ”βόλεμα” πολιτευτών του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος και όχι για κομματικές ισορροπίες.

   Και έχει λόγους να πιστεύει αυτό το τελευταίο, γιατί καμιά κυβέρνηση δεν ανέδειξε έμπρακτα – με τις επιλογές της σε θέσεις ευθύνης στο Δημόσιο – τον κομβικό ρόλο των γενικών γραμματέων, όπως το απαιτεί το οργανόγραμμα κάθε κυβερνητικού σχήματος.

   Και το οργανόγραμμα απαιτεί ισοκατανομή ευθυνών, επίσπευση μεταρρυθμιστικών έργων που νομοθετούνται κοινοβουλευτικά και επίβλεψη και αξιολόγηση υπηρεσιών με προϊστάμενη αρχή τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων, από τα χέρια των οποίων περνά ο σωστός σχεδιασμός σε κάθε υπουργείο.

  Ως εκ τούτου δεν νοούνται ούτε βολέματα, ούτε κομματικές ισορροπίες ούτε… υπόγειες παρεμβάσεις φίλων και συγγενών προς επηρεασμό του πρωθυπουργού στην επιλογή των προσώπων σε κρίσιμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού.

   Το λέω αυτό, γιατί – προς δυσάρεστη έκπληξη πολλών – ο Κυριάκος Μητσοτάκης επαλήθευσε (σε μια, τουλάχιστον, περίπτωση με αφορμή τον ανασχηματισμό γενικών γραμματέων υπουργείων) το έλλειμμα πατριωτικής ευαισθησίας του γύρω απ’ το Σκοπιανό, κι ας ισχυρίζεται το αντίθετο.

   Είχε δώσει απ’ το ’16, άλλωστε, δείγμα της πρόθεσής του να αποστασιοποιηθεί από τον όρο ”πατριωτισμός”  επιλέγοντας αντ’ αυτού τον στομφώδη νεολογισμό ”νέος πατριωτισμός της αλήθειας”. Τρία χρόνια μετά, ως πρωθυπουργός πλέον, επισημοποίησε τον νέου τύπου… ”πατριωτισμό” του με μεγαλειώδη κυβίστηση στο θέμα της ”Συμφωνίας των Πρεσπών” παρουσία της τότε Καγκελαρίου Μέρκελ (Αύγουστος ’19), στην οποία έδωσε ”όρκο τιμής” ότι θα υπερασπιζόταν τη ”Συμφωνία των Πρεσπών” (αν και προεκλογικά[’18] τη θεωρούσε ”εθνικά ασύμφορη”, γιατί είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των παραχαρακτών της ελληνικής ιστορίας) .

  Προς επικύρωση μάλιστα αυτής της κυβίστησης, ο νέος πρωθυπουργός (που αναδείχθηκε από τις κάλπες του Ιουλίου του ’19) ”άνοιξε τις πόρτες” της ΝΔ – στο όνομα της διεύρυνσής της – για να δεχτεί στους κόλπους της, μεταξύ άλλων, και μέλη της ανύπαρκτης εκλογικά ”Φιλελεύθερης Συμμαχίας” (η οποία ιδρύθηκε το 2007 και ήταν συγγενές κόμμα με τη λιγόζωη ”Δημοκρατική Συμμαχία” της Ντόρας Μπακογιάννη, που  συγκροτήθηκε το 2010).

  Κι αυτό ενώ ήταν γνωστό τοις πάσι ότι το εν λόγω κόμμα – μαζί με το ”Ουράνιο Τόξο” – στήριζαν προεκλογικά φιλοσκοπιανές εκδηλώσεις κάνοντας πράξη τη δήλωση του Προέδρου της Μανώλη Μανωλεδάκη, με αφορμή εκδήλωση που έγινε στις Βρυξέλλες, ότι: ”Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σέβεται την επιλογή Ελλήνων πολιτών να αυτοπροσδιορίζονται εθνικά ως Τούρκοι ή Μακεδόνες…”! (politispress.gr, Ιούλιος 2019).

   Προφανώς, αυτές οι επικίνδυνες για την εθνική υπόσταση της Ελλάδας ιδέες που ακούμε να εκτοξεύουν πανομοιότυπα από τον Μάιο του τρέχοντος έτους και εντεύθεν η πρόεδρος της Βόρειας Μακεδονίας Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα και ο πρωθυπουργός της Χρίστιαν Μίτσκοσκι (αρχηγός του VMR-DPMNE, του κόμματος που κέρδισε τις εκλογές στα Σκόπια και προπαγανδίζει απ’ τα γεννοφάσκια του τον ”μακεδονιαμό”) δεν ακούγονται ενοχλητικά στα αυτιά του πρωθυπουργού.

    Δεν ακούγονται ενοχλητικά στα αυτιά του, για να φτάσει να  διορίσει δις – ως γενικό γραμματέα διαδοχικών κυβερνητικών σχημάτων του – μέλος της ”Φιλελεύθερης Συμμαχίας” (της νεοσύστατης, συγκεκριμένα, Γραμματείας Πολιτικής Έρευνας Και Νέων Ιδεών) και μετέπειτα της ”Δημοκρατικής Συμμαχίας” της Ντόρας Μπακογιάννη (rodiaki.gr, Σεπτέμβριος 2011)…

   Και τι μέλος! Τον πρώην γενικό γραμματέα της ”Φιλελεύθερης Συμμαχίας” και μετέπειτα υπεύθυνο Γραμματείας της ”Δημοκρατικής” Δημήτρη Σκάλκο, ο οποίος υποστήριζε απ’ το ’19 (μπορεί και νωρίτερα) την ύπαρξη ”μακεδονικής” μειονότητας στην Ελλάδα.

   Τον πολιτικό επιστήμονα ο οποίος – στο πρώτο κυβερνητικό σχήμα, 2019-’24 – τοποθετήθηκε στη θέση του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Επενδύσεων και ΕΣΠΑ του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων, ενώ στο δεύτερο (τυχαία, άραγε;) Γενικός Γραμματέας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Εξωστρέφειας στο εθνικά ”ευαίσθητο”  υπουργείο Εξωτερικών.

   Το θέμα δεν είναι προσωπικό, κομματικό ή αμφισβήτησης της επαγγελματικής αξίας κάποιου, αλλά εθνικών συμφερόντων, δεδομένου ότι οι Σκοπιανοί – δια της προέδρου και του πρωθυπουργού τους – δεν έπαψαν ποτέ να αυτοπροσδιορίζονται εθνικά ως ”Μακεδόνες” και να ονοματίζουν τη χώρα τους ”Μακεδονία” και όχι ”Βόρεια Μακεδονία”, όπως απαιτεί η ”Συμφωνία των Πρεσπών” (Ιούνιος 2018) την οποία αποδεχθήκαμε – ως Ελλάδα – και τηρούμε.

  Δεν έχουν απαλείψει πλήρως, ως τώρα τουλάχιστον, το πνεύμα του αλυτρωτισμού από το Σύνταγμα και την Παιδεία τους και, με όχημα τη ”Συμφωνία των Πρεσπών” και δικούς μας ”συμπαραστάτες”, διαιωνίζουν τον ”Μακεδονισμό” τους. Την εθνικιστική θεωρία τους, δηλαδή, περί ανάγκης απελευθέρωσης ”υπόδουλων” ομοεθνών τους στην ελληνική Μακεδονία.

 Περί απελευθέρωσης της Μακεδονίας (”Εγκέϊτσκα Μακεντόνια”) από τους ίδιους (τους…”Αιγαιάτες Μακεδόνες”, όπως αυτοαποκαλούνται) και όχι τους Έλληνες, κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα (1904-1908). Κάτι που επανέλαβαν – λέει – το 1941-’44 και 1946-’49, στα χρόνια της Κατοχής και του Ελληνικού Εμφυλίου.

    Υπάρχουν κι άλλα τέτοια ανιστόρητα και ασόβαρα μυθεύματα των βορείων γειτόνων μας, οι οποίοι δείχνουν να έχουν καταπιεί τελευταία τον αλυτρωτισμό τους αντικαθιστώντας την εξοργιστικά προκλητική φλυαρία τους με ύποπτη σιωπή.

 Μυθεύματα που υποκρύπτουν σχέδια δρομολόγησης αναγνώρισης ”μακεδονικής” μειονότητας στην Ελλάδα, εκεί που θα έπρεπε να έχουμε αναγνωρίσει εμείς από χρόνια ”Εθνική Ελληνική Μειονότητα” στα Σκόπια.

   Εκεί όπου διαβιούν απ’ το τέλος του Β’ Π.Π και εντεύθεν 250.000 Έλληνες (γηγενείς, Βλάχοι, Σαρακατσάνοι και Πολιτικοί Πρόσφυγες, απόγονοι των διωγμένων από την Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο Ελλήνων, σύμφωνα με μελέτη της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Θεσσαλονίκης” για τον ”Μακεδονισμό”).

  Αλλά ποιοι να σκεφτούν σήμερα την ”ελληνοποίηση” των Ελλήνων της Βόρειας Μακεδονίας (οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν σλαβοποιημένα ονόματα), αφού σπανίζουν στην πολιτική μας σκηνή άνθρωποι με διορατικότητα και εθνική ευαισθησία;

  Άνθρωποι – όπως η αείμνηστη Ελληνίδα ΥΠΕΞ Βιργινία Τσουδερού, για παράδειγμα (η μόνη που ανακίνησε το 1992 θέμα αναγνώρισης ελληνικής μειονότητας στα Σκόπια) – οι οποίοι να είναι έτοιμοι να αφιερώσουν τη ζωή τους για τα συμφέροντα του Ελληνισμού μέσα και έξω απ’ τα σύνορα της Ελλάδας…

Κρινιώ Καλογερίδου