Ας μην έχουν ψευδαισθήσεις οι Έλληνες, πολύ περισσότερο οι ”Φύλακες των Θερμοπυλών” της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας. Όποιος και να βγει νικητής στις δεύτερες προεδρικές εκλογές της Τουρκίας (28/5/’23) — Ερντογάν (49,52%, α’ γύρος) ή Κιλιντσάρογλου (44,88%) — ο επιχειρησιακός πυρετός των Τούρκων ηγετών για απόβαση σε ελληνικά νησιά του Αιγαίου  δύσκολα συγκρατείται.

 Δύσκολα συγκρατείται προ του αναχώματος της άτυπης ”εκεχειρίας” που επέβαλε ο σεισμός των 7,8 ρίχτερ στην Τουρκία (6/2/’23). ”Εκεχειρίας” της οποίας τα κέρδη δείχνουν να είναι πρόσκαιρα (διακοπή υπερπτήσεων UAV πάνω από ελληνικά νησιά, ακύρωση της ναυτικής άσκησης  Mavi Vatan [Γαλάζια Πατρίδα”], παύση των παραβιάσεων στο ελληνικό FIR και των προκλήσεων, Μάρτιος 2023), αφού η ”εκεχειρία παραβιάστηκε ήδη δύο φορές.

  Άρση των τελευταίων προκλήσεων, άλλωστε, αποτελεί η έκδοση της έσχατης ΝΟΤΑΜ που ”κόβει” το Αιγαίο στα δύο και αφορά άσκηση Έρευνας-Διάσωσης και Προστασίας Περιβάλλοντος  (19 Μαρτίου-20 Ιουνίου), η οποία δεσμεύει τη θαλάσσια περιοχή στον 25ο μεσημβρινό, σε συνθήκες όμως μηδενικής αεροπορικής κάλυψης, με προφανή στόχο να διατηρηθεί τυπικά η τουρκική αμφισβήτηση των ελληνικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο.

  Ας σημειωθεί ότι είχε προηγηθεί κάτι παρόμοιο με τριπλό αίτημα προ διμήνου της Άγκυρας προς την Αθήνα για ΝΟΤΑΜ εντός του ελληνικού FIR [14-17 Μαρτίου]. Παραβίαση της ”εκεχειρίας” είχαμε, επίσης, και προ μηνός με  αίτημα για τουρκική άσκηση  σε χρονικό πλαίσιο διεξαγωγής από 21 Απριλίου-16 Μαΐου.

 Όλα αυτά, φυσικά, προοιωνίζονται δυσάρεστη εξέλιξη στα ελληνοτουρκικά καθώς αποτελούν αδιάψευστα τεκμήρια των τουρκικών προθέσεων και αιτημάτων που επανέφερε στην επικαιρότητα προ ημερών ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου σε συνέντευξή του στο Habertürk (βλ: ”Μας ανήκουν βραχονησίδες”, ”Υπάρχει το θέμα των θαλάσσιων περιοχών ευθύνης…., το θέμα των αποστρατιωτικοποιημένων νησιών”, ”Η διεκδίκηση του εναέριου χώρου πάνω από τα χωρικά ύδατα των 6 μιλίων είναι και αστείο, αλλά και παράνομο, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο” κλπ).

   Αν τώρα σε αυτά προσθέσουμε (ως δεδομένα ή δρομολογημένα) ότι η Τουρκία εμμένει στο νεο-οθωμανικό, αναθεωρητικό δόγμα, αρνείται να καταργήσει το Casus Belli, τη Στρατιά του Αιγαίου και το τουρκολιβυκό μνημόνιο • ότι ναυπήγησε ήδη δικό της “μίνι-αεροπλανοφόρο” (TCG Anadolu) και ολοκλήρωσε τον (ρωσικής κατασκευής) πυρηνικό σταθμό στο Ακούγιου, ενώ ”τρέχει” το πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων της αναμένοντας μάλιστα την επίσκεψη Βορειοκορεάτη στρατηγού, υπεύθυνου σε ανάλογο πρόγραμμα της χώρας του (Abdullah Bozkurt, Τούρκος αντικαθεστωτικός δημοσιογράφος του nordic monitor.com),  αντιλαμβανόμαστε ότι:

    Αμυντικά πρέπει η Ελλάδα να είναι ετοιμοπόλεμη ανά πάσα στιγμή, γιατί η Τουρκία φλέγεται απ’ την επιθυμία για επέκταση του ζωτικού χώρου της προς Δυσμάς (δόγμα ”Γαλάζιας Πατρίδας”) σε βάρος των κεκτημένων του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο (τελευταία κοιτίδα του Ελληνισμού στη Μεσόγειο, την οποία — πέραν του ρόλου μας ως εγγυητή — έχουμε εθνικό και ηθικό χρέος να υπερασπιστούμε).

   Όπερ σημαίνει ανάγκη ενεργοποίησης του ΔΕΑΧ (βλ. Δόγμα Ενιαίου Χώρου που μετατρέπει σε κοινή γραμμή Άμυνας τη νοητή ευθεία Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος) και επαναχάραξη της στρατηγικής μας για το Κυπριακό με βάση όχι τις υποδείξεις των ξένων (πίσω από τον ΟΗΕ κρύβεται η ”γκρίζα” σκιά φιλότουρκων Αμερικανών και Βρετανών), αλλά τα εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού, πολύτιμο κομμάτι του οποίου αποτελεί η Κύπρος.

  Η επαναχάραξη στρατηγικής θα έχει ως πρώτιστο στόχο την απόσυρση των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων από το νησί, την ένωση της κατεχόμενης Βόρειας με την ελεύθερη Νότια Κύπρο και την αποδοχή σχεδίου λύσης του Κυπριακού το οποίο θα διασφαλίζει τον ελληνικό χαρακτήρα της ομοσπονδιακής δομής (Ε/Κ-Τ/Κ) στην Μεγαλόνησο.

   Για να επανέλθω όμως στα του Αιγαίου, πρέπει να υπενθυμίσω ότι ο τουρκικός κίνδυνος είναι υπαρκτός και καθόλου… κινδυνολογικός. Είναι η αλήθεια που κανοναρχεί τη στρατηγική της Τουρκίας, την οποία εκφράζουν σε κάθε αφορμή υψηλά ιστάμενοι Αξιωματούχοι της, από τον Ταγίπ Ερντογάν μέχρι τον ε.α Ναύαρχο ”πατέρα” της ”Γαλάζιας Πατρίδας” Τζιχάτ Γιαϊτζί, ο οποίος ονειρεύεται επιχείρηση EGAYDAAK της Άγκυρας στο Αιγαίο με στόχο τα 152 ”γκριζαρισμένα” απ’ τους Τούρκους νησιά μας.

   Η ελληνική πλευρά, όπως δήλωσε επανειλημμένα ο υπουργός Εξωτερικών, έχει δικαίωμα (όποτε το κρίνει αυτή) να αυξήσει τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας πάνω από 6 μίλια (-12 νμ) με βάση τη Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη 1973 – Montego Bay 1982).

 Αναγνωρίζει, επίσης, ότι δεν υπάρχει νησί, νησίδα και βραχονησίδα που να δικαιολογεί την τουρκική λίστα EGAYDAAK, γιατί η κυριαρχία όλων των ελληνικών νησιών του Αιγαίου έχει μεταβιβαστεί στην Ελλάδα με Διεθνείς Συμφωνίες (Λωζάνης, 1923-Παρισίων, 1947), οι οποίες καθόρισαν και τα της μερικής ή πλήρους αποστρατιωτικοποίησής τους.

   Αυτά τα αγνοεί εσκεμμένα η Τουρκία, φυσικά, επιδεικνύοντας ασυγκράτητη νεο-οθωμανική βουλιμία για τα νησιά κυρίως του ΒΑ Αιγαίου (”μερικώς αποστρατιωτικοποιημένα, χωρίς ναυτικές εγκαταστάσεις και οχυρωματικά έργα”, κατά το άρθρο 13 της Συμφωνίας της Λωζάνης), και τα Δωδεκάνησα (”πλήρως αποστρατιωτικοποιημένα”, κατά την ίδια Συνθήκη), κάτι που δεν τηρούμε αναγκαστικά για λόγους αμυντικούς βάσει του άρθρου 51 του Χάρτη του Ο.Η.Ε.

   Την ίδια στιγμή, σημειωτέον, που η Τουρκία διαμαρτύρεται για στρατιωτικό ελληνικό αποτύπωμα σε αυτά, παραβιάζει τη δική της υποχρέωση να μην διατηρεί στρατό στην Ίμβρο και την Τένεδο, πλην Αστυνομικής δύναμης από ντόπιους (άρθρα 4 & 6 της Συνθήκης της Λωζάνης).

  Προβάλλει μάλιστα τον νομικά αυθαίρετο ισχυρισμό ότι οι υποχρεώσεις για αποστρατικοποίηση των νησιών που της είχε επιβάλει η Συνθήκη της Λωζάνης καταργήθηκαν για την Ίμβρο, την Τένεδο και τις Λαγούσες νήσους, αλλά όχι για τη Λήμνο, τη Σαμοθράκη, τη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο και την Ικαρία, χάρη στη Σύμβαση του Μοντρέ (1936)!.. Πράγμα ψευδές και ανιστόρητο, γιατί η εν λόγω Σύμβαση δεν αναφέρεται ονομαστικά στα υπό τουρκική κυριαρχία ως άνω νησιά…

 Με αφορμή το διαχρονικό τουρκικό αίτημα για αποστρατιωτικοποίηση νησιών του Αιγαίου, θέλω να υπενθυμίσω εδώ ότι — πέραν του casus belli, που καθιέρωσε η Τουρκία το ’95 σαν φόβητρο αποτροπής σε περίπτωση επέκτασης εκ μέρους μας των ΕΧΥ στα 12 νμ  — οι κίνδυνοι για τα 152 ”γκριζαρισμένα” από την ίδια νησιά μας είναι υπαρκτοί και κλιμακούμενοι. Επιβεβαιώνουν, μάλιστα, την διαιώνιση της επιθετικής πολιτικής της από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το ’74 μέχρι σήμερα.

 Βασικός κίνδυνος που καθιστά απαγορευτική την αποστρατιωτικοποίησή τους είναι και η ίδρυση το 1975 της 4ης Στρατιάς του Αιγαίου (Ege Ordusu, Σμύρνη), η οποία είναι στρατοπεδευμένη απέναντι από τα ελληνικά νησιά, κάτι που  δεν έχει να κάνει ούτε με τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς ούτε με τις… αμφίβιες επιχειρήσεις κατά των Κούρδων, όπως προφασίζονται οι Τούρκοι.

   Έχει να κάνει μόνο με σχέδια απόβασης σε τμήμα ή τμήματα της ελληνικής νησιωτικής επικράτειας στο Αιγαίο. Γι’ αυτό και είναι επιτακτικό και αδιαπραγμάτευτο το ελληνικό ”ΟΧΙ” σε κάθε… καλοθελητή ”προστάτη” που μας ζητά να μειώσουμε μερικώς ή ολικώς το στρατιωτικό αποτύπωμα της Ελλάδας στα ”σημαδεμένα” από την Τουρκία νησιά μας δια της απομάκρυνσης των κύριων οπλικών συστημάτων μέσου και μεγάλου βεληνεκούς.

   Πέραν αυτού, είναι και κάτι άλλο που συνηγορεί εξίσου στην ανάγκη για εξοπλισμό των νησιών μας. Η Άγκυρα δεν έπαψε να επιδιώκει τη μείωση από 10 στα 6 μίλια εναέριο χώρο για την Ελλάδα και τη δημιουργία ”ζώνης ασφάλειας” μεταξύ των δυτικών παραλίων και της ηπειρωτικής Ελλάδας για οικονομικούς, πολιτικούς και γεωπολιτικούς λόγους (κυρίως για να δυσκολέψει την άμεση επέμβαση της Ελλάδας για υπεράσπιση νήσου, νησίδας ή βραχονησίδας της στο Αιγαίο).

   Με δεδομένα αυτά και πρόταγμα την κάλυψη που μας δίνει το άρθρο 51 του Χάρτη του Ο.Η.Ε περί ”φυσικού δικαιώματος της ατομικής ή συλλογικής νόμιμης άμυνας σε περίπτωση που ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών δέχεται ένοπλη επίθεση”, πιστεύω ότι θα αντιμετωπίσουμε επιτυχώς όπου χρειαστεί (100 χρόνια μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης και την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας)  τους έωλους ισχυρισμούς της Τουρκίας, στο πλαίσιο διατήρησης της ειρήνης και της ασφάλειας που επιδιώκουμε.

Κρινιώ Καλογερίδου