Τι ειρωνεία! Ο πειρατής κουράστηκε λέει. Δεν θα περιμένει ακόμη 50 χρόνια. Τι ειρωνεία; Ο βιαστής ξέμεινε από αντοχές λέει. Δεν μπορεί να συζητάει άλλο μοντέλα που αποδείχτηκαν άκυρα. Ο παράνομος δεν έχει άλλο χρόνο να χάνει, διαμηνύει. Ανοίγει μέρος της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου. Προχωράει με βήμα ταχύ στη διχοτόμηση. Και το νόμιμο κράτος; Οι πολιτικοί ηγέτες; Τι κοροϊδία! Σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν λένε. Εσπευσμένα προβαίνουν σε διαβήματα. Σημαίνουν συναγερμό και καλούν το Εθνικό Συμβούλιο. Βγάζουν «φλογερές» ανακοινώσεις καταδίκης. Κεραυνοβολούν τον θρασύτατο λύκο. Ό,τι έκαναν και τα προηγούμενα 47 χρόνια δηλαδή. Και φτάσαμε στον επικήδειο…

Τι ειρωνεία! Ακόμη και αυτά που κάνουν εδώ και 47 χρόνια, σπεύδουν να τα επαναλάβουν. Μετά τις ανακοινώσεις του σουλτάνου. Όχι χθες, πριν μια εβδομάδα ή πριν ένα μήνα. Περίμεναν μέχρι χθες να δουν αν μπλοφάρει. Τόσα χρόνια δεν έμαθαν. Ήθελαν να ακούσουν για να πιστέψουν. Ακόμη και χθες. Ζητούσαν από τον Πρόεδρο να σχολιάσει τα νέα προκλητικά τετελεσμένα. Περιμένετε τους είπε. Ήθελε να ακούσει. Είχε βλέπετε αμφιβολίες…

Και η Ελλάδα μας; Δεν οργίστηκε; Δεν συνειδητοποίησε επιτέλους ότι ο αγώνας χάνεται; Οριστικά; Δεν αντιλαμβάνεται ούτε και τώρα το πλήγμα; Δεν είναι μόνο η Αμμόχωστος. Δεν είναι μόνο το Κυπριακό. Είναι και η ίδια. Η επικράτηση των βαρβάρων στην Κύπρο θα έχει συνέχεια και για την ίδια. Μίλησε ο Μητσοτάκης. Έβγαλε μια ανακοίνωση το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Κάτι χαμένα λόγια… Μερικά άσφαιρα πυρά… Θλιβερές αντιδράσεις δειλών και άβουλων ηγετών, που προκαλούν γέλωτα στον πειρατή. Α, θα έρθει σήμερα και ο Δένδιας… Δυστυχώς, όμως, πλέον μάθαμε την πικρή αλήθεια. Την έγραψε προφητικά ο σπουδαίος Μόντης: «Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα/ κάτι πανηγυρισμούς/ κ ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει/ λυπόταν, δεν το περίμενε/ ειλικρινά λυπόταν/ ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ». Πονάει πολύ η οικτρή αλήθεια. Η Ελλάδα που αγαπάμε διαθέτει τόσο μικρούς ηγέτες…

Και οι άλλοι; Οι ισχυροί της γης; Αυτοί που κατά καιρούς διακηρύττουν θεωρίες περί διεθνούς δικαίου, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ισονομίας; Λούφαξαν οι άτιμοι. Χάθηκαν. Δεν έφτασε στ΄αφτιά τους ο νέος βιασμός; Δεν πρόλαβαν να σκεφτούν πώς θα αντιδράσουν; Α, ξέχασα, εκπρόσωπος της ΕΕ έκανε μια «βροντώδη» δήλωση. Γνωρίζουν, είπε, τις ανακοινώσεις του σουλτάνου για το Βαρώσι. Συνεχίζουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις!!! Μίλησε και ο κ. Μπορέλ. Ανησυχεί είπε και θεωρεί την Άγκυρα υπεύθυνη για την κατάσταση στο Βαρώσι!!!

Τιποτένια ανθρωπάκια των Βρυξελλών, σας ακούει ο σουλτάνος και γελάει. Σας κάρφωσε χθες. Τον πήρατε τηλέφωνο, αποκάλυψε, και του είπατε «ακούσαμε ότι θα κάνεις ομιλία στην Κύπρο στις 20 του μήνα, σίγουρα δεν θα είναι μια ενοχλητική ομιλία». Τόσο «σκληροί» ήσασταν μαζί του; Τον κάνατε να τρέμει… Σας έφτυσε κατάμουτρα. Τα μηνύματά σας, είπε, «δεν έχουν κανένα νόημα πέραν του θορύβου που κάνουν σαν άδειος τενεκές»!

Και οι άλλοι, οι πιο ισχυροί; «Κεραυνούς» εξαπέλυσαν. Εκφράζουν αντίθεση, βαθιά ανησυχία και υπενθυμίζουν κάτι ψηφίσματα, τα οποία από τότε που εκδόθηκαν, αράχνιασαν στα συρτάρια του ΟΗΕ. Συγκρίνεις τη χθεσινή αντίδραση των ΗΠΑ με εκείνη σε Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν και αλλού και αισθάνεσαι «δέος». Πιστοί στις «αρχές» τους οι έμποροι των εθνών… Όλη η ιστορία του Κυπριακού η ίδια. Επαναλαμβάνεται από χρόνο σε χρόνο. Απλώς, αλλάζουν κάθε τόσο οι πρωταγωνιστές. Εμφανίζονται ολοένα και πιο ατάλαντοι θεατρίνοι. Μας αφήνουν να δούμε λίγο-λίγο το σχεδιασθέν έγκλημα. Να το χωνεύουμε στάλα-στάλα. Η γενιά των πρώτων θυμάτων του ’74 χάνεται. Οι ηλικιωμένοι φεύγουν. Τα όνειρα τους σβήνουν. Οι μνήμες διαγράφονται. Ο πόνος εξαλείφεται. Πλησιάζουμε στο δραματικό φινάλε…

Οι πρωταγωνιστές στο εσωτερικό συνεχίζουν να κρύβουν την αλήθεια. Επιμένουν να θολώνουν τα νερά. Πουλάνε ακόμη συνθήματα στο λαό. Δεν κουράστηκαν οι αφιλότιμοι… Την σπούδασαν την τέχνη… Ξεχνούν τι έκαναν τόσα χρόνια. Ξεχνούν όσα δεν έκαναν τόσα χρόνια. Ξεχνούν τι έλεγαν τόσα χρόνια. Ξεχνούν όσα δεν έλεγαν τόσα χρόνια. Ξεχνούν ότι κάποιοι έτρεχαν στην Άγκυρα να σφίξουν το χέρι στον σουλτάνο. Ξεχνούν ότι κάποιοι πανηγύριζαν για την εκλογή του. Ξεχνούν ότι κάποιοι μιλούσαν για εισβολή της μικρής Κύπρου στην τεράστια αγορά της Τουρκίας μετά τη λύση… Πάει η Αμμόχωστος. Ήταν επί 46 χρόνια στο τραπέζι. Πάντοτε πρώτη στα παζάρια. Την Κερύνεια την ξεπούλησαν προ πολλού. Το ίδιο και την Καρπασία. Τώρα δεν υπάρχει ούτε η Αμμόχωστος. Η Μόρφου; Το φως έσβησε… Σφραγίστηκε η ταφόπλακα. Κλείνει το Κυπριακό. Απομένει μόνο ο επικήδειος…

Και οι χιλιάδες νόμιμοι κάτοικοι; Πού είναι; Οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι; Εκεί δεν έπρεπε να πάμε όλοι; Έστω και πίσω από το συρματόπλεγμα; Εκατό, διακόσιες, τριακόσιες χιλιάδες… Να ενώσουμε τις φωνές μας. Να βροντοφωνάξουμε στον βιαστή, «αυτή είναι η δική μας πατρίδα». Δεν υπάρχει, όμως, πια χώρος για ψευδαισθήσεις. Ούτε να διαμαρτυρηθούμε δεν βρίσκουμε τη δύναμη πια. Τα κατάφεραν. Δεν πρόκειται για χειμερία νάρκη τελικά. Λάθος το νομίζαμε. Πλήρης παράλυση είναι. Ακίνητο όχι μόνο το σώμα αλλά και η καρδιά και το μυαλό. Χιλιάδες μυθεύματα πολιτικών όλα αυτά τα χρόνια. Λειτούργησαν σαν επαναλαμβανόμενες ισχυρές δόσεις μορφίνης. Τα νάρκωσαν όλα πια…

Άστε μας, τουλάχιστον, να μαυροφορέσουμε με την ησυχία μας. Άστε μας, τουλάχιστον, να κλάψουμε με την ησυχία μας. Άστε μας, τουλάχιστον, να δεχτούμε τα μαστιγώματα των τύψεων μας. Δεν ελπίζουμε οτιδήποτε πλέον από εσάς. Δεν επιτρέπουμε, όμως, να μας κοροϊδεύετε άλλο πια. Δεν το αντέχουμε.

Άστε μας τουλάχιστον, να θυμόμαστε την Αμμόχωστο μέσα από τους στίχους του σπουδαίου Κυριάκου Χαραλαμπίδη: «Πόλη με το φεγγάρι στα μαλλιά σου/ τον ήλιο ξέσκεπο, την ευωδιά ντυμένη/ τα κρόσσια του Μαγιού, τη θάλασσα πλατάνι/ Εσένα θέλω, σένα λαχταρώ/ εσύ που κάποτε ήσουν άσπρο μεσοφόρι/ κι αργότερα, στου δολοφονημένου προέδρου τη γωνία/ ακίνητο κουφάρι, πατημένη θάλασσα».

Φιλελεύθερος