Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος
Καθηγητής Πανεπιστημίου

Συνέχεια από το πρώτο άρθρο

β. Ιστορική διάσταση

Από την εμφάνιση των Νεοτούρκων (1908) ξεκίνησε η προσπάθεια εθνοκάθαρσης του οθωμανικού κράτους, κατευθυνόμενη κυρίως κατά εθνοτήτων που κατείχαν καίριες θέσεις στη διοίκηση και την οικονομία, όπως οι Αρμένιοι και οι Έλληνες.

Η γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων, που οργανώθηκε από την εγκληματική τριάδα των πασάδων, Ταλαάτ, Ενβέρ και Τζεμάλ, κατόπιν σχεδίων και συμβουλών του στρατηγού Otto Liman von Sanders, αποτελούν ιστορικά γεγονότα αδιαμφισβήτητα, όπως προκύπτει από τα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Γερμανίας, της Αυστρίας, ακόμη και της Τουρκίας και από τις μαρτυρίες των ξένων πρεσβευτών George Horton, αμερικανού πρεσβευτή στη Σμύρνη (βλ. Η Μάστιγα της Ασίας, 1926, ελλ. μετ. Αθήνα 1980), Henry Morgenthau (βλ. Τα Μυστικά του Βοσπόρου, 1918, ελλ. μετ. Αθήνα 1998) κ.ά.

Η εκστρατεία αφανισμού είχε δύο φάσεις: α. 1914-1918, β. 1919-1923. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν θα μαθευτεί ποτέ. Υπολογίζεται ότι περίπου 1400000 Έλληνες της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης εξοντώθηκαν, εκ των οποίων 353000 Πόντιοι, σε εκτοπισμούς, πορείες θανάτου από τα παράλια στα ενδότερα της Μικράς Ασίας, τάγματα καταναγκαστικής εργασίας (αμελέ ταμπουρού) με ελάχιστη διατροφή και άθλιες συνθήκες διαβίωσης, ώστε να επέλθει η φυσική τους εξόντωση, σφαγές και εκτελέσεις, βιασμούς και κάθε είδους κακοποιήσεις τόσο από τακτικά στρατιωτικά σώματα, όσο και από άτακτα (Τσέτες) που δρούσαν υπό την καθοδήγηση του Τοπάλ πασά.

Οι εγκληματικές αυτές πράξεις δυστυχώς συνέβαιναν υπό την ανοχή της διεθνούς κοινότητας, παρά την κοινοποίηση των πράξεων αυτών προς τις κυβερνήσεις των δυτικών δυνάμεων, μέσω των διπλωματικών αναφορών.

Το γεγονός επίσης ότι η νεοοθωμανική Τουρκία λυσσαλέα αντιμάχεται τις ιστορικές της ευθύνες στις τρεις γενοκτονίες του 20ού αιώνα, Αρμενίων, Ασσυρίων και Ποντίων, που η προγενέστερη κρατική της υπόσταση σχεδίασε και υλοποίησε, δίνοντας μάλιστα το παράδειγμα στους ναζί για τη φρικωδέστερη γενοκτονία του 20ού αιώνα, αυτή των Εβραίων, δεν την καθιστά απλώς συνένοχη, αλλά και ύποπτη τελέσεως των ίδιων εγκληματικών πράξεων.

Οι εισβολές της Τουρκίας στην Κύπρο, στη Βόρεια Συρία, στη Λιβύη και αλλού αποδεικνύουν ότι συνεχίζεται η ίδια ιμπεριαλιστική πολιτική, δυστυχώς υπό την ανοχή και πάλι των μεγάλων δυνάμεων. Η περίπτωση της αντιμετώπισης των Κούρδων ενέχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας.

Είναι καθήκον του πολιτισμένου κόσμου να επιβάλει στην Τουρκία την αναγνώριση της αυτοδιάθεσης των Κούρδων και τη δημιουργία μιας κουρδικής κρατικής οντότητας.

Είναι καθήκον επίσης και της Ελλάδας να οργανωθεί και να αναπτύξει την αμυντική της βιομηχανία, ώστε να αποτελέσει ένα ισχυρό αντίβαρο στην τουρκική επιθετικότητα.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που γειτνιάζει με την Τουρκία, που υφίσταται την επεκτατική της πολιτική, χωρίς δυναμικές δράσεις. Η περίπτωση της επί 47 χρόνια κατοχής της Κύπρου, η εισβολή στην ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου και η γαλάζια πατρίδα στο Αιγαίο σε συνδυασμό με τα επιτεύγματα της αμυντικής της βιομηχανίας οφείλουν να μας αφυπνίσουν, για ν αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες των εταιρειών μας και των επιστημόνων μας σε ένα πλαίσιο ισχυρής ανάπτυξης και απορρόφησης της ανεργίας. Αυτό ως όραμα είναι στόχος ιερός για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.

Με μεγάλη καθυστέρηση και συγκεκριμένα στις 24-2-1994 η Βουλή των Ελλήνων ομόφωνα αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ποντίων και όρισε τη 19 Μαΐου, ημέρα της αποβίβασης του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, ως ημέρα εθνικής μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.

Για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου υπάρχουν βέβαια εμπεριστατωμένα βιβλία πανεπιστημιακών, όπου παρατίθεται και σχετική βιβλιογραφία.

Σήμερα η γενοκτονία έχει αναγνωρισθεί από:
• το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (2006)
• τη Διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (2007)
• κράτη όπως η Κύπρος, η Σουηδία, η Αρμενία, η Ολλανδία
• 12 πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
• τις πολιτείες της Αυστραλίας Νότια Αυστραλία και Νέα Νότια Ουαλία
• την πόλη του Τορόντο στον Καναδά
και άλλες.

Η πρόσφατη μάλιστα αναγνώριση από τον νυν Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, προδικάζει και την αντίστοιχη αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων, αρκεί η ελληνική Κυβέρνηση να προβεί στις κατάλληλες ενέργειες.

Είναι επίσης αλήθεια ότι η κρίση των Ηνωμένων Εθνών για το χαρακτηρισμό εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας είναι πολύ επιλεκτική, όπως αποδεικνύει η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, η περίπτωση των Κούρδων, αλλά και η περίπτωση της Κύπρου.

Και πραγματικά ποτέ δεν καταδικάστηκε η Τουρκία ούτε για τη γενοκτονία των Αρμενίων ούτε για τη γενοκτονία των Ποντίων ούτε για τη γενοκτονία των Ασσυρίων. Η μόνη τιμωρία που υπήρξε ενός από τους τρεις πρωτεργάτες της γενοκτονίας των Αρμενίων ήταν η εκτέλεση του Ταλαάτ πασά στις 15 Μαρτίου του 1921 στο Βερολίνο από τον αρμένιο φοιτητή Σολομώντα Τεχλιριάν. Στη δίκη στην οποία εισήχθη ο Τεχλιριάν ισχυρίσθηκε «σκότωσα, μα δεν είμαι ανθρωποκτόνος». Το γερμανικό δικαστήριο υιοθέτησε την άποψή του και βεβαίως τον αθώωσε.

Την ατιμωρησία μάλιστα των Τούρκων στις δύο αυτές εκστρατείες γενοκτονίας προφασίστηκαν οι ηγέτες του Γ΄ Ράιχ για να αποφασίσουν την Endlösung (τελική λύση) και θα το πετύχαιναν αν απέναντί τους δεν ήσαν οι Εβραίοι, λαός που με πείσμα και αποφασιστικότητα κατήγγειλε το ολοκαύτωμα και οδήγησε στην κρεμάλα πολλούς πρωταίτιους. Αντίθετα, οι Τσιγγάνοι, μη διαθέτοντας καμιά ισχύ, ξεχάστηκαν, όπως ξεχάστηκαν και τα διαρκή εγκλήματα των Τούρκων στην Κύπρο και στους Κούρδους.