Οι μέχρι στιγμής ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Η Τουρκία έχει απολέσει τα όποια, έστω και περιορισμένα, δημοκρατικά αντανακλαστικά διέθετε. Στο εσωτερικό του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης οι πάντες κινούνται στη σκιά του αρχηγού και δύσκολα θα τολμήσει κάποιος στο μέλλον να διαφοροποιηθεί από την ιδεολογική παρακαταθήκη του «μεγάλου ηγέτη», η οποία ενσωματώνει πλέον και ιδέες, στόχους και οράματα της Ακροδεξιάς των «Γκρίζων Λύκων». Αντίθετα, όλα δείχνουν ότι θα επιδιώξουν όχι απλώς να κινηθούν στην κατεύθυνση που χάραξε ο Ερντογάν, αλλά να ταυτιστούν απόλυτα με αυτή.

Ακόμη και κορυφαίες προσωπικότητες, όπως ο τέως πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ, ο πρώην πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου και ο πρώην υπουργός Οικονομικών Αλί Μπαμπατζάν, δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν σοβαρή εναλλακτική δυναμική εντός του ΑΚΡ. Το δε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το κεμαλικό CHP, παραμένει επί είκοσι χρόνια στάσιμο σε ποσοστό 25%, αλλά και σε ό,τι αφορά την πολιτική του, συχνά ανταγωνίζεται τον Ερντογάν σε εθνικιστικές κορώνες. 

Οι φωνές από όλο το πολιτικό φάσμα της γειτονικής χώρας, με μόνη εξαίρεση το φιλοκουρδικό HDP, εκπέμπουν πλέον έναν αυξανόμενο εθνικισμό, και ακόμη και στην περίπτωση που αυτός δεν εμπεριέχει, όχι άμεσα τουλάχιστον, τον επεκτατισμό που προβάλλει ο Ταγίπ Ερντογάν, δημιουργεί τριβές στις σχέσεις της Τουρκίας με τους γείτονές της, όπως και με τη Δύση.

Μετά 20 χρόνια πλήρους κυριαρχίας του Ταγίπ Ερντογάν στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας, το νεοοθωμανικό του όραμα έχει αρχίζει σιγά σιγά να παραγκωνίζει αυτό του Κεμάλ Ατατούρκ.

Υπό αυτό το πρίσμα και τη διαφαινόμενη έλλειψη του ηγέτη που θα έχει το όραμα και τη λαϊκή απήχηση για να επαναφέρει την Τουρκία σε έναν διαφορετικό δρόμο, δεν υπάρχουν πολλοί λόγοι που να δικαιολογούν αισιοδοξία.

Πολλές δυτικές κυβερνήσεις θα ήθελαν μια Τουρκία η οποία να είναι σε θέση να ανταποκρίνεται σε έναν θετικό περιφερειακό ρόλο, σε συνεργασία με την Αμερική και την Ευρώπη. Αλλά αυτό προϋποθέτει σεβασμό κάποιων αρχών και κανόνων συμπεριφοράς, τόσο στο εσωτερικό της όσο και σε σχέση με τους γείτονές της. Ωστόσο, η πορεία της γειτονικής χώρας τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι αυτό δεν συμβαίνει.

Είναι κάτι που αρχίζει να γίνεται αντιληπτό στις δυτικές πρωτεύουσες και στα περισσότερα ιδρύματα και δεξαμενές σκέψης, που εστιάζουν πλέον όχι στους τρόπους επαναφοράς της χώρας στο ευρωατλαντικό περιβάλλον, αλλά στην όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική διαχείριση της νέας αυτής συγκρουσιακής Τουρκίας, διαχείριση η οποία φυσικά περιλαμβάνει και την αποτροπή της υλοποίησης των επεκτατικών της βλέψεων. Στο πλαίσιο αυτό η Δύση, ισχυρές χώρες και θεσμοί, όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε., καλούνται να στηρίξουν, σε όλα τα επίπεδα, τη δημοκρατική Ελλάδα και να τη διευκολύνουν να διαδραματίσει τον εποικοδομητικό ρόλο που της αναλογεί στην Ανατ. Ευρώπη και στα Βαλκάνια.

Καθημερινή