Κανένας δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει ποιες θα είναι οι συνέπειες της επιδημίας “Covid 19” στην οικονομία αλλά και τις πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις σε τρεις ή δώδεκα μήνες από σήμερα.
Ας υποθέσουμε πως η επιλογή “Μένουμε σπίτι” ή “Κλειδώστε τους σπίτι” όπως εφαρμόστηκε στην Κίνα, πετύχει απόλυτα και στους επόμενους δυο-τρεις μήνες περιοριστεί η διασπορά και άρα και οι θάνατοι.
Τότε αντί να καταλήξει περίπου το 2% όσων θα νοσούσαν θα νοσήσει και θα καταλήξει ένας πολύ μικρότερος αριθμός.
Είναι πολύ πιθανό  όμως  πως ο ιός αφού ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν θα έχει έρθει σε επαφή μαζί του θα επανέλθει προς το τέλος του 2020. Αυτή τη φορά θα επανέλθει ταυτόχρονα και στην Κίνα και την υπόλοιπη υφήλιο.
Με βάση το σενάριο αυτό στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε μια επανάληψη αυτού που ζούμε σήμερα και θα ζήσουμε τις επόμενες εβδομάδες, σε λιγότερο από δώδεκα μήνες.
Η οικονομία και οι αγορές επειδή θα το περιμένουν θα προσπαθήσουν να το προεξοφλήσουν και η ανάκαμψη με το τίναγμα του ελατηρίου όπως αναμένεται στο β’ εξάμηνο δεν θα έρθει ποτέ…

Το βρετανικό ρίσκο

Από την άλλη πλευρά κανένας δεν θα ήθελε να είναι στη θέση της κυβέρνησης του Η.Β. τους επόμενους μήνες αν η ορθολογική επιλογή:  ” Μια καταστροφή που δεν μπορούμε να αποφύγουμε ας έχει περιορισμένη διάρκεια” αρχίσει να μετρά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.
Αν ο ιός προσβάλει στο επόμενο τρίμηνο π.χ. το 60% των 60 εκατ. δηλαδή 36 εκατ. και από αυτούς χρειαστεί νοσοκομειακή υποστήριξη το 10% δηλ. το 3,6 εκατ. και καταλήξει  το 2% δηλ. 700 χιλ. θα υπάρξει μια δύσκολη κατάσταση για τη βρετανική κυβέρνηση καθώς στο Β’ Π.Π. το Η.Β. είχε λιγότερα θύματα.
Η κατάσταση θα είναι πιο δύσκολη αν το δόγμα “Μείνετε Σπίτι” στον υπόλοιπο κόσμο έχει αποδώσει έστω βραχυπρόθεσμα λιγότερους θανάτους και τα συστήματα δημόσιας υγείας αντέξουν…
Το σύστημα “Μείνετε Σπίτι” επιδιώκει την επιβράδυνση της μετάδοσης έτσι ώστε τα συστήματα υγείας να αντέξουν την αύξηση του αριθμού των νοσούντων. Με τον τρόπο αυτό δεν θα καταλήξει το 100% του 2% που είναι ευάλωτο απέναντι στην επιδημία “Covid-19”.
Στο μοντέλο “Ανοσία της αγέλης” επιδιώκεται η ταχεία μετάδοση στο σύνολο του πληθυσμού κάτω των 70 ετών και των μη ευάλωτων ομάδων, προκειμένου να αποκτήσει φυσική ανοσία η πλειοψηφία του πληθυσμού. Στη συνέχεια το σύστημα υγείας θα μπορέσει να διαχειριστεί την αργή μετάδοση στις ευάλωτες ομάδες.
Σύμφωνα με τους ειδικούς όμως συχνά σε τέτοιου είδους επιδημίες η ανοσία που αποκτάται δεν είναι μακροχρόνια αλλά έχει διάρκεια λίγους μήνες. Άρα, ούτε το μοντέλο αυτό εγγυάται μια οριστική λύση.
Η επιτυχία του ενός ή του άλλου μοντέλου θα κριθεί από τον αριθμό των νεκρών που θα αφήσει πίσω της η επιδημία σε κάθε περιοχή και τις επιπτώσεις στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή κατά περίπτωση.
Τα πράγματα θα είναι ακόμη πιο δύσκολα για την κυβέρνηση του Η.Β. και τη ριζοσπαστική επιλογή της, αν έχει πολλά θύματα στους επόμενους μήνες  και  σε ένα χρόνο από σήμερα, που είναι εφικτό, κυκλοφορήσει κάποιο σκεύασμα  που μπορεί να ελέγξει  την εξάπλωση του ιού…
Τούτο είναι απίθανο να συμβεί στο επόμενο 3μηνο που θα έχουμε την κορύφωση της επιδημίας, αλλά όχι σε ένα διάστημα περί τους 12 μήνες το οποίο  επιτρέπει την ολοκλήρωση των απαραίτητων δοκιμών. Αυτό δεν είναι βέβαιο αλλά ενδέχεται κάποιο από τα σκευάσματα για τα οποία ξεκινούν δοκιμές να αποδειχτεί αποτελεσματικό σε σχέση με το επιθυμητό ισοζύγιο θεραπεία vs παρενέργειες…

Η ανοσία της αγέλης

Η επιλογή της Βρετανικής κυβέρνησης που στηρίζεται στην αρχή της “ανοσίας της αγέλης”  αφήνει στην τύχη τους μερικές εκατοντάδες χιλιάδες οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να σωθούν.
Η επιλογή αυτή είναι υψηλού ρίσκου αν και ορθολογική αλλά έρχεται σε αντίθεση με τη βασική αξία του δυτικού χριστιανικού πολιτισμού, που λέει  πως η ζωή είναι ιερή και χρέος της κοινωνίας είναι να κάνει ό,τι είναι δυνατό για να την παρατείνει.
Στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες υπάρχει εδώ και δεκαετίες το δίλημμα της ευθανασίας, αν δηλ. η επιστήμη ή η κοινωνία έχει το δικαίωμα να βοηθήσει κάποιον που υποφέρει να βάλει τέλος στη ζωή του…
Το να αφεθούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στη δίνη μιας επιδημίας είναι μια επιλογή που αν δεν “βγει”, μπορεί να μείνει στην ιστορία σαν “γενοκτονία”.
Οι ενδείξεις που υπάρχουν μέχρι στιγμής, επιβεβαιώνουν την εκτίμηση πως διανύουμε μια κρίση με ανυπολόγιστες συνέπειες σε όλα τα πεδία.
Ο κόσμος μετά την επιδημία δεν θα είναι όπως ήταν πριν  γιατί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού των ισχυρών χωρών θα τον έχουν αντικρύσει από μια οπτική γωνία την οποία αγνοούσαν.

Για τη συνέχεια Capital