Του Χρήστου Κωνσταντινίδη

Η καρδιά της
πατρίδας χτυπά πιο δυνατά εκτός ελληνικών
συνόρων…

Είναι παραμονή
της 28ης Οκτωβρίου και το μέρος έχει
φορέσει για τα καλά την εθνική του
υπερηφάνεια. Αυτή διατήρησε συγκλονιστικές
ιστορίες, στο άκουσμα των οποίων δεν
γίνεται κανείς να μην ανατριχιάσει.

Στις 8 Δεκεμβρίου
1940 ο ελληνικός στρατός πλησιάζει τη
Δερβιτσάνη. Οι νέοι τον υποδέχτηκαν
κρατώντας γαλανόλευκες σημαίες και
ψάλλοντας το Χριστός Ανέστη. Η παράδοση
αναφέρει ότι οι γυναίκες ξάπλωσαν στην
είσοδο του χωριού και δεν άφησαν τους
οπλίτες να περάσουν, αν δεν πατήσουν
πρώτα επάνω τους. Ήταν μια κίνηση
συμβολική. Ήθελαν να νιώσουν πρώτα πάνω
τους την ελευθερία και μετά να μπούνε
οι στρατιώτες στο χωριό, στο κέντρο του
οποίου δεσπόζει ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως
Θεοτόκου, ο οποίος ξαναχτίστηκε το 1870
με τη συμβολή όλων των κατοίκων, ιδιαίτερα
των γυναικών που συναγωνίζονταν ποια
θα μεταφέρει τη μεγαλύτερη πέτρα από
τα μακρινά λατομεία (η περιοχή εξάγει
πέτρα). Αξίζει να σημειωθεί ότι το χωριό
φημίζεται για τους ζωγράφους-αγιογράφους
του, τους εκπαιδευτικούς και τους
συγγραφείς του, ενώ στην κεντρική πλατεία
υπάρχει μνημείο αφιερωμένο σε όλους
τους αγωνιστές του ελληνικού έθνους.

Στην επικοινωνία
με τους κατοίκους άλλοι εκφράζουν τον
προβληματισμό τους για την εγκατάλειψη
που παρουσιάζει η Βόρειος Ήπειρος και
άλλοι μια ανησυχία για τα κοινωνικά
προβλήματα της εποχής. Όπως η κυρία
Μελπομένη, μια γιαγιά που παρατηρώντας
τις νεαρές ηλικίες που υπήρχαν ανάμεσα
στην παρέα δεν δίστασε να δώσει τη
συμβουλή «να μη χωρίζουν τα ζευγάρια»,
θίγοντας το ζήτημα των διαζυγίων.

Διαβάστε τη συνέχεια στο pontos-news.gr