Περήφανοι γενοκτόνοι – περήφανοι αρνητές οι Τούρκοι
«Το φιλί του θανάτου»
Ένας από τους Αρμένιους διανοούμενους, που δεν συνελήφθη την 24η Απριλίου, ήταν ο Κρικόρ Ζοχράπ, βουλευτής Κωνσταντινούπολης και μέλος της Επιτροπής Ένωσης και Προόδου των Νεοτούρκων. Ιδού πώς παραφράζει η εφημερίδα τον συγγραφέα Ιζραΐλ, που περιγράφει την τελευταία μέρα ελευθερίας του βουλευτή Κρικόρ Ζοχράπ: Είχε πολλούς φίλους (ο Ζοχράπ) συμπεριλαμβανομένου και του Ταλάτ Πασά του πιο ισχυρού άνδρα της εποχής, της τριανδρίας των Νεοτούρκων που κυβερνούσε τη χώρα και αρχιτέκτονα της γενοκτονίας των χριστιανών της Μικράς Ασίας. Κατά τον Ιζραΐλ ήταν και οι δύο Μασόνοι.
Κατά τη διάρκεια των μαζικών συλλήψεων, Αρμενίων διανοουμένων και ηγετών, στις 24 Απριλίου, ο Ζοχράπ, όπως και ο βουλευτής Ερζερούμ Βαρκές Σερενγκουλάν, ήταν άνετος, δεν ένιωθε καμία πίεση. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ. Στη διάρκεια ενός δείπνου και παίζοντας χαρτιά, στις 2 Ιουνίου στην κοινωνική λέσχη και εστιατόριο Cercle d’ Orient, ο Ζοχράπ σηκώθηκε να φύγει και ο Ταλάτ σηκώθηκε και αυτός και τον φίλησε στο μάγουλο. Έκπληκτος ο Ζοχράπ, τον ρώτησε γιατί. Ο Ταλάτ απάντησε ότι ήθελε να τον φιλήσει. Αυτό είναι γνωστό ως το φιλί του θανάτου, διότι την ίδια μέρα ο Ταλάτ είχε υπογράψει τα χαρτιά για τη σύλληψή του. Ο Ταλάτ γνώριζε ότι αυτό σήμαινε απλά θάνατο. Παρά τη φιλία, ο Ταλάτ δεν δίστασε να κάνει την κίνηση. Ο Ζοχράπ εκτοπίσθηκε στην Ούρφα. Του συνέθλιψαν το κεφάλι με μία πέτρα. Ο γιατρός στην Ούρφα πιστοποίησε ότι ο Ζοχράπ πέθανε από καρδιακή προσβολή. Το ρολόι του και το δαχτυλίδι του πουλήθηκαν στο παζάρι της Ούρφα.
Ο Κρικόρ Ζοχράπ, πέραν από βουλευτής, υπήρξε επιφανής δικηγόρος και ρήτορας, σχολιογράφος και καταξιωμένος συγγραφέας με πάνω από είκοσι έργα μεταφρασμένα σε 26 γλώσσες. Υπήρξε, όπως προαναφέρθηκε, και μέλος της επαναστατικής Επιτροπής Ένωσης και Πρόοδος των Νεοτούρκων όπως και πολλοί άλλοι μη μουσουλμάνοι διανοούμενοι. Η συμμετοχή τους στην επανάσταση δεν τους έσωσε. Όλοι αυτοί, ως ηγέτες, υπήρξαν τα πρώτα θύματα της γενοκτονικής πολιτικής που ακολούθησε.
Αρχείο Σφαγών
Οι οργανωμένες σφαγές των χριστιανικών πληθυσμών στην οθωμανική επικράτεια είχαν αρχίσει πολύ πριν τους Νεότουρκους, από τον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ (πρότυπο και ήρωα των Ερντογάν – Τσαβούσογλου) κατά των Βουλγάρων και αργότερα, το 1894-95, εναντίον της ηγεσίας των Αρμενίων στην Πόλη. Η γραμμή άμυνας του Σουλτάνου ήταν η επίθεση: για τις σφαγές δεν έφταιγαν οι θύτες αλλά τα θύματα. Αυτά προκαλούσαν. Τη γραμμή αυτή υιοθέτησαν οι Νεότουρκοι και οι διάδοχοί τους, οι Κεμαλιστές. Οι τελευταίοι κατάφεραν για μεγάλο χρονικό διάστημα να επιβάλουν τη λήθη αλλά και να εξαφανίσουν και τα φυσικά τεκμήρια του εγκλήματος αλλοιώνοντας την ανθρωπογεωγραφία της Μικράς Ασίας. Την παράδοση της άρνησης συνεχίζουν οι ισλαμιστές του Ερντογάν και «δικαιολογημένα», επικαλούμενοι το Κοράνι. Κατά τη σαρία (ιερό νόμο), νομιμοποιείται η σφαγή και αρπαγή των περιουσιών των απίστων που δεν επιδεικνύουν υποταγή και πίστη στην κυρίαρχη μουσουλμανική τάξη η οποία «μεγαλόψυχα» τους ανέχεται και τους προστατεύει. Αυτά είναι τα πιστεύω του κάθε Τσαβούσογλου. Σφάζοντας απίστους δεν νοείται γενοκτονία. Είναι κορανική διαταγή. Άρα ποτέ δεν έγινε!
Oι χριστιανικοί πληθυσμοί ξεπερνούσαν το 30%
Πρόσφατα κυκλοφόρησαν ακόμη δύο βιβλία που αποδεικνύουν ψεύτη με περικεφαλαία τον κάθε Τσαβούσογλου, ενώ το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει ακόμη ένα που ασχολείται επιπρόσθετα και με τις σφαγές των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Πρόκειται για το «Talat Pasha’s Telegrams and the Armenian Genocide» του γνωστού Τούρκου ιστορικού καθηγητή Taner Akcam (Palgrave Macmillan, 2018) και το «Talaat Pasha: Father of Modern Turkey, Architect of Genocide (Princeton, 2018)» του Hans-Lukas Kieser, και το «The Thirty-Year Genocide: Τurkey’s Destruction of Its Christian Minorities, 1894–1924» των Benny Morris και Dror Ze’evi (Harvard, 2019). Και τα τρία συμπληρώνουν το ήδη εκτενές αρχείο των γενοκτονικών σφαγών των χριστιανών της Μικράς Ασίας.