Όπως ξέρουμε, η πρόσφατη, δεύτερο εκλογή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο προεδρείο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επετεύχθη χάρη στις ψήφους των βολικών Πρασίνων.

Αυτοί υπήρξαν λοιπόν αποφασιστικοί. Και η ντερ Λάιεν αμέσως, θεωρητικά τουλάχιστον, έσπευσε να τους ανταμείψει.

Στην ομιλία της επ’ ευκαιρία της ανάληψης των καθηκόντων της δήλωσε πως το Green Deal αποτελεί το μεγάλο μέλημά της, ούτε λίγο ούτε πολύ σε βάθος τριάντα ετών, περίπου δηλαδή έως το 2050!

Έτσι η ντερ Λάιεν εννοεί να «ξεπληρώσει» το χρέος της προς εκείνους που της έδωσαν άλλα πέντε χρόνια «σκληρής δουλειάς» ποιος ξέρει πόσης άλλης κοινοτικής διαφθοράς και πολιτικο-οικονομικού οπορτουνισμού.

Και κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι αυτή η περιβόητη λεγόμενη «πράσινη μετάβαση»

– της οποίας ο Έλληνας πρωθυπουργός. μαζί με άλλα πρόθυμα ευρωπαϊκά «φιλαράκια» εξουσίας, έγινε ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές με ταυτόχρονη την περεταίρω φτωχοποίηση των Ελλήνων πολιτών (και των αντίστοιχων άλλων κοινοτικών κρατών), υποχρεωμένοι να πληρώσουν δυσανάλογα κόστη ηλεκτρικού ρεύματος –

είναι μια «υπόθεση εργασίας» τρισεκατομμυρίων ευρώ, μια πηγή πλούτου σε βάθος εικοσιπενταετίας!

Δεν είναι «παίξε-γέλασε», έχει «πολύ ψωμί», όπως λέει ο λαός, και σίγουρα η πονηρή Γερμανίδα κάτι ήξερε που ζητούσε με επιμονή την επανεκλογή της στη προεδρία της Επιτροπής: σίγουρα «μύρισε» πολύ χρήμα: τύφλα να ‘ χουν τα εμβόλια Covid-19, για τα οποία περιμένουμε ακόμα τις «εξηγήσεις» της αναφορικά με τα αμαρτωλά εμάιλ με την Pfizer και για τα οποία και το κατά τα άλλα περίφημο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απόλυτο μόκο!

Ψιλοπράγματα, μπροστά στον πακτωλό που ξανοίγεται μπροστά της, αρκεί να δουλέψει με λίγο «μυαλό» και με τον σωστό τρόπο και κατεύθυνση.

Έναν αρχικό υπολογισμό που έκανε το Institut Rousseau, γαλλικό think tank, βγάζει ως αποτέλεσμα πόσα ευρώ θα πρέπει να πληρώνουμε από σήμερα έως τα μέσα του αιώνα (2050): το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 40 χιλιάδων δισεκατομμυρίων ευρώ!

Ιλιγγιώδες ποσό που μοιάζει κυριολεκτικά με απόλυτη τρέλα και το υλικό μέγεθος του οποίου δύσκολα ένα μυαλό μπορεί να συνειδητοποιήσει επαρκώς. Εξωφρενικό ποσό για μια οπωσδήποτε προβληματική «αποκαρβουνοποίηση» της ευρωπαϊκής – μάλλον κοινοτικής – οικονομίας, αντίστοιχο με το 10% ολόκληρου του ΑΕΠ της Κοινότητας = 1520 δις ευρώ κάθε χρόνο!

Για να κάνουμε ένα παράδειγμα, ώστε να ξέρουμε πού βαδίζουμε και τί μας περιμένει εάν όντως αυτό το «σχέδιο» της ντερ Λάιεν προχωρήσει κανονικά, για την Ιταλία το μέγεθος των επενδύσεων που θα χρειαστούν για την «πράσινη μετάβαση» υπολογίζεται σε 118 δις ευρώ το χρόνο. Πολλαπλασιάζοντάς το επί 30 χρόνια, το σύνολο που προκύπτει δεν μπορεί να μη «ζαλίσει» οποιονδήποτε κυβερνήτη κράτους!

Η σχετική «αφαίμαξη» αντιστοιχεί σε 3.000 ευρώ περίπου για κάθε Ιταλό φορολογούμενο, λένε, αλλά ψεύδονται για να χρυσώσουν το χάπι, γιατί το «σχέδιο» στην πραγματικότητα προβλέπει 3.000 ευρώ το χρόνο να πληρωθούν από όλους τους Ιταλούς, από νεογέννητους έως υπέργηρους για 30 χρόνια. Αυτή πρόκειται να είναι και η ρεαλιστική πράξη που αναμένεται να τεθεί σε εφαρμογή.

Πολλαπλασιάζοντας όλα αυτά τα στοιχεία αναλογικά με τις 27 χώρες της ΕΕ, το τελικό και γενικό ποσοτικό αποτέλεσμα είναι απολύτως παρανοϊκό.

Όλα αυτά σημαίνουν πως η επιρροή που η λεγόμενη Green μετάβαση μπορεί να ασκήσει πάνω στα παραγωγικά στρώματα, εάν η συνολική διαδικασία δεν διαχειριστεί σωστά και υπάρξουν παρασπονδίες και λάθη, θα μπορεί να δημιουργήσει άκρως δυσάρεστες καταστάσεις όπως το κλείσιμο πολλών βιομηχανικών και όχι μόνο εγκαταστάσεων και την απώλεια πολλών θέσεων εργασίας.

Ειδικά για τις χώρες με αυτοκινητιστική παραγωγή, αλλά και για εκείνες που απλά αγοράζουν αυτοκίνητα, λ.χ. υπάρχει η περίπτωση να υποστούν εκτεταμένες ζημιές.

Η οδηγία της ΕΕ προβλέπει το στοπ στη παραγωγή και την πώληση αυτοκινήτων με ενδοθερμικούς κινητήρες, δηλαδή τα αυτοκίνητα εσωτερικής καύσης με βενζίνη, ντίζελ και αέριο, όπερ σημαίνει πως η πραγματοποίηση της οδηγίας θα περιλαμβάνει εκατοντάδες χιλιάδες απώλειες εργασίας.

Πάλι για όσο αφορά την Ιταλία, ενδεικτικά – κάτι που θα πρέπει να πολλαπλασιάσουμε με έναν σημαντικό Χ αριθμό για τα κοινοτικά δεδομένα – η ποσοτικοποίηση του κοστολογίου είναι και περίπλοκη και μάλλον πολύ υψηλή.

Με βάση τους υπολογισμούς της ACEA, της ευρωπαϊκής ένωσης παραγωγών αυτοκινήτων, το συνολικό κόστος για την μετάβαση σε αυτοκίνητα με μηδενικές εκπομπές, ανέρχεται σε 3.500 δισεκατομμύρια ευρώ.

Απ’ αυτά τα 3.500 τα 2.000 δις ευρώ θα είναι εις βάρος των ιδιοκτητών αυτοκινήτων υπό μορφή μεγαλύτερου κόστους του αυτοκινήτου και των υποδομών επαναφόρτισης.

Η ACEA, με βάση τους υπολογισμούς της, συγκεκριμενοποιεί το μεγαλύτερο κόστος των ηλεκτρικών και υβριδικών αυτοκινήτων σε σχέση με τα αυτοκίνητα βενζίνης και ντίζελ σε ένα ποσοστό των 20-30%.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο τα αυτοκίνητα. Αυτά είναι τα πιο «εύκολα»! Είναι και τα σπίτια, προπαντός τα σπίτια όπου το Green Deal θα έχει τις μεγαλύτερες και πιο οδυνηρές χρηματικές επιπτώσεις.

Η οδηγία για τα κατ΄ ευφημισμό Green σπίτια εισάγει μια roadmaps σε αναγκαστικά στάδια για την ενεργητική επαναβάθμιση των κτισμάτων. μεταξύ των άλλων υποχρεώσεων, βαρύ τίμημα προβλέπει η απαγόρευση, από το 2040 και μετά, εγκατάστασης καυστήρων που λειτουργούν με αέριο.

Η οδηγία παραπέμπει στα κράτη την συγκέντρωση χρηματοδοτήσεων και μέτρων υποστήριξης ώστε να μπορούν να πραγματοποιηθούν οι αναγκαίες επενδύσεις που θα «μετατρέψουν» το σύνολο των ακινήτων σε κτίρια με μηδέν εκπομπές έως το 2050.

Βέβαια μεγαλύτερο θα είναι το κόστος για εκείνα τα κράτη και πληθυσμούς όπου μεγάλο είναι το ποσοστό των ακινήτων στις κλάσεις F και G.

π.χ. στη Γαλλία αυτά τα ακίνητα αντιπροσωπεύουν το 21% του συνόλου των ακινήτων, ενώ στη Γερμανία το 45% και στην Ιταλία ακόμη περισσότερο το 63%! Στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε ποιο είναι αυτό το ποσοστό, ούτε και ξέρουμε εάν έγινε ως τώρα κάποια σχετική έρευνα/μελέτη. Πάντα επί παραδείγματος, με βάση τα ανωτέρω ποσοστά, μιλούν για ένα έξοδο μεταξύ 35.000 και 60.000 ευρώ για να αναπροσαρμοστεί ένα ακίνητο κατά μέσο όρο.

Είναι αναμφισβήτητο ότι χωρίς κατάλληλα, και όταν λέμε «κατάλληλα» εννοούμε «γενναιόδωρα» κοινοτικά κίνητρα, οι περισσότερες οικογένειες αφάνταστα θα δυσκολευτούν, αν δεν θα τους είναι κυριολεκτικά αδυνατον, για να αντιμετωπίσουν αυτά τα έξοδα, προκαλώντας έτσι ένα πολύ αρνητικό αποτύπωμα στην κατανάλωση και επομένως στη γενική οικονομία της χώρας.

Επ‘ αυτού στην Ιταλία υπενθυμίζουν πως το Superbonus 110% που η κυβέρνηση είχε πριν από καιρό θεσπίσει υπέρ των κατασκευών, έχει προκαλέσει στο δημόσιο χρέος μια «τρύπα» πάνω από 10 δις ευρώ.

Στην ομιλία της η ντερ Λάιεν αναφέρεται επίσης και σε μια προοπτική μείωσης των εκπομπών κατά 90% έως το 2040.

Κατά πόσο αυτό είναι ή δεν είναι εφικτό;

Στη πράξη για να πετύχουμε τιμές αυτού του μεγέθους θα πρέπει να χαμηλώνουμε τις εκπομπές κατά 11% κάθε χρόνο, δηλαδή με μια ταχύτητα 10 φορές μεγαλύτερη απ’ ό, τι έως τώρα!

Μάλλον ουτοπικό. Και φυσικά αυτή η πρόβλεψη της ντερ Λάιεν είναι μια ευχαριστήρια ανταπόκριση για τις ψήφους των Πρασίνων που επέτρεψαν στη κυρία αυτή να μείνει στην επιφάνεια για άλλη μια πενταετία.

Η ντερ Λάιεν όμως αναφέρθηκε και στην ενεργητική ουδετερότητα, κάτι που έχει άμεση σχέση με τις βιομηχανίες. Και εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Η ιδέα είναι να γίνει μέσα στο 2030 ό, τι δεν έγινε τα τελευταία 15 χρόνια.

Ουσιαστικά είναι άλλος ένας ζουρλομανδύας, τόσο που αμέσως η ευρωπαϊκή βιομηχανία είχε μια άκρως αρνητική αντίδραση. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: τους πολίτες τους χειραγωγούμε όπως θέλουμε, τις βιομηχανίες όμως;! με τη δύναμη που έχουν…

Ήδη διάφορες βιομηχανίες μπήκαν σε συναγερμό – η τσιμεντοποιία, η χαλυβουργία, λ.χ. –: κρίσιμοι αρκούντως στρατηγικοί τομείς. Απ’ την άλλη, ήδη η αυτοβιομηχανία γονάτισε με την απολύτως βλακώδη ιδέα του «όλα ηλεκτρικά» που τα κράτη απολύτως άνοα επέβαλαν με αποτέλεσμα μια διπλή κατάρρευση: εκείνη της αποδοχής του ηλεκτρικού αυτοκινήτου, στη πράξη μια χρεοκοπία, και εκείνη της ίδιας της αυτοκινηστικής παραγωγής, με πολύ σημαντικές ζημιές στις εθνικές οικονομίες.

Η ντερ Λάιεν παρανοϊκά προτρέπει τους Κοινοτικούς σε δυσβάσταχτες θυσίες που στη πράξη δεν οδηγούν πουθενά. Βάζει όρους τρελούς. Θέτει προθεσμίες εξωφρενικές. Υπονοεί δράσεις ανέφικτες. Το μόνο συγκεκριμένο και αρκετά εύκολα υπολογίσιμο είναι το ασύλληπτο ποσό πληρωμής, το οποίο ωστόσο η ίδια, πονηρά, δεν προβλέπει, ούτε και προτείνει(!), αλλά οι ειδήμονες ανεβάζουν σε δυσθεώρητα ύψη για τους Κοινοτικούς «βάζοντας τους τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι»!

Προφανώς το ίδιο θα συμβαίνει και στα άλλα κράτη του φημισμένου(!) «δυτικού πολιτισμού», όλοι πολύ «ερωτευμένοι» με το «πράσινο» που φέρνει σε ορισμένους γνωστούς αλλά και άγνωστους πάμπολλα χρήματα διαφόρων χρωμάτων ως αντάλλαγμα μιας πραγματικής παγκόσμιας μπαρούφας.

Μένει να δούμε ποιες, εκτός από εκείνες της βιομηχανίας, θα είναι, εάν εκδηλωθούν, και οι διαφωνίες/ενστάσεις των πολιτών, οι τσέπες των οποίων πού δύσκολα αντέχουν κι άλλες αφαιμάξεις, μετά από εκείνες εξαιτίας του πανηλίθιου και εγκληματικού πολέμου της ΕΕ στη Ρωσία, που οι απερίσκεπτοι ταγοί της εξουσίας υπολογίζουν να επιβάλλουν σίγουρα οι ίδιο, εκ της θέσης τους,, μένοντας στο απυρόβλητο, ως συνήθως.

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Κρεσέντσιο

………………………………………………………………………………