Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

Ο πόλεμος και η αντιπαράθεση στο πεδίο είναι η πιο σκληρή δουλειά. (Είναι και η πιο απανθρωπη αλλά, τώρα, μιλάμε για την περίπτωση που η άλλη σου εππιλογή είναι η υποδούλωση).

Αν προσέξετε τις επιλογές του Πούτιν στην Ουκρανία ήταν, κυρίως, απο την Τσετσενία και άπο άλλες εθνότητες του Καυκάσου που φημίζονται για την τραχύτητα της καθημερινής τους διαβίωσης και την αντοχή τους σε δυσκολα περιβάλλοντα.

Τέτοιες κοινότητες ανθρώπων έχει στην επικράτειά της και η Τουρκία. Αυτές αξιοποιεί ο τουρκικός στρατός.

Σε αντίθεση με Ρωσία και Τουρκία, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν γίνει μαλθακές. Δεν είναι για σκληρά περιβάλλοντα.

Ο μόνος τρόπος αποτρεπτικής αντιμετώπισης της Τουρκίας απο την Ελλάδα είναι με έξυπνα όπλα, προχωρημένης τεχνολογίας που θα χρησιμοποιούν Τεχνητή Νοημοσυνη.

Ωστε η αντιπαράθεση απο ελληνικής πλευράς να γίνεται με όπλα τα οποία θα κετευθύνονται απο κάποια υπόγεια της ελληνικής επικράτειας.

Αυτή θα μπορούσε να είναι η ελληνική απάντηση στην Τουρκία. Αλλά και εδώ βλέπουμε την Τουρκια να πρωτοπορεί και την Αθήνα να καθεύδει.

Βλέπετε η Ελλάδα να ασχολείται με το πως θα επιβιώσει απο άποψη ασφαλείας στην περιοχή;

Απλώς, δηλώνει δεδομένη και ελπίζει στην προστασία.

Αλλά οι προστάτες θέλουν τα ανταλλάγματά τους τα οποία, πολλές φορές είναι επώδυνα, αν δεν βαρέθηκαν να σε προστατεύουν.

Και τότε;

Έπρεπε, ήδη, να έχουμε τεράστια τεχνολογική απόσταση απο την Τουρκία. Φοβαμαι πως την έχουμε σε αντίστροφη φορά.

Η υψηλή τεχνολογία για ασφάλεια και η κλασική παιδεία για την αναπαραγωγή τρόπου ζωής και ααντιλήψεων θα μπορούσαν να ειναιτα δύο πλεονεκτήματα του ελληνισμού. Δυστυχώς, δεν είναι.