Μετά από τους βαλκανικούς πολέμους, πηγή κερδών για την Ελλάδα και κατ’ επέκταση απωλειών για την Τουρκία, αυτή η τελευταία φανερά εγκαινιάζει μια εκτεταμένη, περίπλοκη πολιτική καταρράκωσης του Ελληνισμού στην επικράτειά της, εξόντωσης των πολιτών ελληνικής καταγωγής και ληστείας/καταστροφής του οικονομικού πλούτου αυτών.

    Με την ευκαιρία και συνολικά ωστόσο η επιδίωξη του κεμαλισμού  είχε πολύ μεγαλύτερο στόχο, τον οποίο τελικά κατάφερε να πραγματοποιήσει: την απόλυτη αποδυνάμωση έως και εξαφάνιση γενικά όποιου χριστιανικού στοιχείου και την εκμηδένιση όλων των μειονοτήτων μη μουσουλμανικής κατεύθυνσης.

    Αυτή τη τουρκική πολιτική η Ελλάδα δεν υπήρξε ικανή να αντιμετωπίσει, να «αναδείξει» την παρανομία της σε διεθνές επίπεδο ώστε να απομονώσει την τουρκική δράση και να καταστήσει διεθνώς υπόλογο τη Τουρκία – ίσως όμως και να μη θέλησε να το κάνει, ή ίσως και να «πιέστηκε» για να μην το κάνει, αν και πάει πολύ να μην αντιδράς καθόλου βλέποντας να σου σκοτώνουν τους δικούς σου και να σου παίρνουν τις περιουσίες τουε απλά για να υπακούσεις σε ξένους που σου το ζητούν!

    Η μήπως θα μπορούσε να πει κανείς πως από τότε άρχισε η, μετέπειτα πια διαχρονική (και κατακριτέα, κατά τη γνώμη μας), πολιτική κατευνασμού της τουρκικής αλαζονείας (ειδικά μετά το 1922) από τις ελληνικές κυβερνήσεις  ή, αν θέλετε, η ιστορικά πια άγονη προσπάθεια αυτών των κυβερνήσεων να «επαναφέρουν» δήθεν με καλούς τρόπους τους τουρκικούς «εκτροχιασμούς» στη νομιμότητα του διεθνούς δικαίου;

    Το πιο παράξενο, αλλά ίσως και όχι τόσο, είναι πως και στη Κύπρο κάτι παρόμοιο συμβαίνει στην ουσία από το 1960 αλλά πολύ περισσότερο τα τελευταία 50 χρόνια με τα αποτελέσματα που βλέπουμε καθημερινά. Ελλάδα και ελληνική Κύπρος λοιπόν: οι δυο χώρες του Ελληνισμού σε μια συνεχή παθητική διεθνή πολιτική αδιεξόδων!

    Έτσι, από το 1913 και μετά ό, τι προηγουμένως η Τουρκία (σαν Οθωμανική Αυτοκρατορία) είχε χάσει σε εδάφη και πλούτη η κεμαλική εξουσία θέλησε με κάθε μέσο να «ξαναποκτήσει» διαλύοντας κυρίως, αλλά όχι μόνο, ό, τι ελληνικό έβρισκε μπροστά της, σε περιουσίες και σε ανθρώπους έως το 1963 και σε εδάφη από τότε έως σήμερα, όπως σαφώς αντιλαμβανόμαστε.

    Στην ουσία, τις απώλειες των Τούρκων Οθωμανών εξ αιτίας των Δυτικών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων τις «πλήρωσαν» με το παραπάνω οι Έλληνες (και οι Αρμένιοι: όλοι Χριστιανοί) κάτοικοι της Τουρκίας των Νεότουρκων του Κεμάλ Ατατούρκ.

    Ο πόλεμος των θρησκειών άρχισε στη Τουρκία το 1913.

    Απλά προς υπενθύμιση των οπαδών του «περασμένα ξεχασμένα», δεν νομίζουμε πως θα είναι άκαιρη μια αναδρομή σε ορισμένους «σταθμούς» της τουρκικής «ολοκλήρωσης» στον 20^ό αιώνα (εκείνοι του 21^ου είναι πασίγνωστοι) με μεγάλες συνέπειες για την Ελλάδα, άσχετο και αν τα πάντα οι πάντες τα ξέρουν.  
    Πολύ συνοπτικά η ακολουθία έχει ως εξής:

– 1911         απόφαση καταπίεσης και εξόντωσης όλων των χριστιανικών κοινοτήτων στη Τουρκία

– 1913/14    Τάγματα Εργασίας και εξόντωση Ελλήνων της Μικράς Ασίας

– 1914/22 πάνω από 1.500.000 Έλληνες του Πόντου και Μικράς Ασίας θύματα(νεκροί και εκτοπισμένοι)

– 1915/18    γενοκτονία των Αρμενίων

– 1915/18    Σύριοι ορθόδοξοι και Νεστοριανοί στοχεύονται βάναυσα

– 1916         διώξεις και εκτοπισμοί Ποντίων

– 1916/23    γενοκτονία των Ποντίων

– 1917         εκδίωξη 8.000 οικογενειών Ελλήνων από νότιο-δυτική Μικρά Ασία

– 1923        300.000 Τούρκοι στην Ελλάδα ανταλλάσσονται με 1.400.000 Έλληνες στη Τουρκία

– 1923/40    πρόκληση απόλυτου μαρασμού των Ελλήνων στην Ίμβρο και Τένεδο

– 1924/28  εξέγερση Κούρδων(μια από τις πολλές) και εξόντωση πάνω από 90 χωριών

– 1932          απαγόρευση σε Έλληνες στη Τουρκία άσκησης πλήθους επαγγελμάτων

– 1941          επιστράτευση Ελλήνων, Αρμενίων και Ισραηλιτών σε Τάγματα Εργασίας

– 1942/44    νόμος Varlik Vergesi, Φόρος Ευμάρειας εναντίον των Ελλήνων για την οικονομική καταρράκωσή τους

– 1955         τα Σεπτεμβριανά: καταστροφές, ξεκλήρισμα, διώξεις Ελλήνων

– 1964/65   τρομοκράτηση και απέλαση 55.000 Ελλήνων με δήμευση των περιουσιών τους

– 1974       εισβολή στη Κύπρο, καταστροφές και εξόντωση Ελληνοκυπρίων.

     Μια Τουρκία λοιπόν με υπερφορτωμένο και λερωμένο ποινικό μητρώο που προκάλεσε παγκοσμίως, όχι σε πολεμικά δρώμενα, τους περισσότερους νεκρούς ή λαβωμένους ανθρώπους. 

     Σημειωτέον ότι όλα όσα έγιναν από το 1923 και μετά υπήρξαν εμφανώς κατά παράβαση της Σύμβασης της Λοζάνης: για όλα αυτά η Τουρκία υπήρξε τυχερή διότι η Ελλάδα δεν έκανε απολύτως τίποτα προς υποστήριξη των πολιτών της και με αντίποινα εναντίον Τούρκων πολιτών. Τεράστιο ελληνικό έγκλημα παράλειψης!

     Το ίδιο πάλι τίποτα δεν έκαναν και οι άλλοι συμβαλλόμενοι της Συνθήκης, σαν να μην συνέβαινε κανένα επιλήψιμο γεγονός κάτω από τα μάτια τους!

     Δεν αναφερθήκαμε στη Θράκη, την ελληνική Θράκη ή, όπως λένε οι Τούρκοι και πολλοί « Έλληνες» μουσουλμάνοι (μεταξύ αυτών και κάτι καλοί βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου), «Δυτική Θράκη».

     Ας πούμε λοιπόν κατ’ αρχήν και εάν δεν κάνουμε λάθος (και δεν κάνουμε λάθος!) ότι σε σχέση με τον ελληνικό νόμο, και στη Θράκη, όπως σε κάθε άλλη περιφέρεια της Ελλάδας, όλος ο πληθυσμός αποτελείται φυσικά από Έλληνες πολίτες: ΄Ελληνες Ορθόδοξους και Έλληνες Μουσουλμάνους και Έλληνες Καθολικούς ή άλλου θρησκευτικού δόγματος.

     Μετά από τα ολέθρια λάθη όμως της ελληνικής πολιτικής στη Θράκη, κιόλας από το 1954, η Τουρκία τελείως αυθαίρετα, διότι της το επέτρεψε η Ελλάδα(!), θεωρεί τους «Έλληνες μουσουλμάνους πολίτες» μια «τουρκική μειονότητα», και μάλιστα λέει πως ούτε λίγο ούτε πολύ είναι 150.000(!), απλά και μόνο γιατί αυτοί είναι μουσουλμάνοι, με βάση την φανταστική εξίσωση: μουσουλμάνος=τούρκος!

     Θα γινόταν μεγάλη συζήτηση αν εδώ μιλούσαμε γι’ αυτά τα καταλυτικά λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων που σε βάθος χρόνου οδήγησαν τη κατάσταση στο σημείο να βλέπουμε το τουρκικό προξενείο στη Κομοτηνή να γίνεται και να είναι στη Θράκη ο ρυθμιστής της ζωής όλων εκείνων που η Ελλάδα θεωρεί Έλληνες πολίτες αλλά είναι μουσουλμάνοι, παρανομώντας να υπερβαίνει απαράδεκτα τις εκ διεθνών συμβάσεων νόμιμες δικαιοδοσίες της δίχως καμία ελληνική αντίδραση.

     Τεράστια λάθη που διέπραξαν οι Έλληνες κυβερνώντες είτε με δικούς τους νόμους είτε με λεόντειες Συμφωνίες και Πρωτόκολλα με την Τουρκία. Με ένα βασικό αποτέλεσμα: η Ελλάδα να έχει χάσει (και φαίνεται να μη  θέλει να ξανα-αποκτήσει) κυριαρχία και κύρος στη Θράκη με πράγματι  μαζοχιστικά ανθελληνικές συμπεριφορές προς τον ντόπιο μη ορθόδοξο πληθυσμό και, απ’ την άλλη, η Τουρκία να έχει αποκτήσει, συστηματικά και με ελληνική βούλα, έναν επικινδυνέστατο Δούρειο Ίππο μέσα στο κρίσιμο σύνορο του Έβρου.   

     Μετά από όλα τα γεγονότα που απαριθμήσαμε παραπάνω(και άλλα τόσα που υπάρχουν αλλά παραλείψαμε), το συμπέρασμα είναι ένα: οι ΄Ελληνες της Κωνσταντινούπολης και γενικά της Μικράς Ασίας είναι τώρα μόνο περίπου 1.500, σχεδόν όλοι ηλικιωμένοι(δεν λογαριάζουμε λίγο πολύ άλλους τόσους μη γηγενείς, πρόσκαιρα εργαζομένους σε διάφορα επαγγέλματα), ενώ οι Έλληνες μουσουλμάνοι σε Θράκη και Δωδεκάνησα είναι 140-150.000 «Τούρκοι», κατά τα λεγόμενα της Τουρκίας, το «ελληνικό» φρόνημα των οποίων η Ελλάδα αγνοεί παντελώς, όπως και το ενδεχομένως κρυφό τούρκικο φρόνημά τους.

     Στην ουσία: οι Τούρκοι στη Τουρκία εξόντωσαν, έδιωξαν και κατέστρεψαν οικονομικά πάνω από 3.000.000 Ελλήνων, ενώ οι Έλληνες στην Ελλάδα μερίμνησαν με «τέλειες» για τους Τούρκους Συμφωνίες και Πρωτόκολλα οι τουρκόφωνοι «Έλληνες πολίτες» να πολλαπλασιαστούν άνετα και προοδευτικά και να αποκτήσουν δύναμη ποιος ξέρει πόση μέσα στην «μητρική» αγκαλιά της τουρκικής προξενικής αρχής longa manus της τουρκικής κυβέρνησης.

     Και τώρα διαμαρτυρόμαστε, τώρα που, απ’ ό, τι φαίνεται, στην ελληνική Βουλή δεν υπάρχει ΄Ελληνας ορθόδοξος βουλευτής Θράκης, αλλά «Έλληνες» μουσουλμάνοι υπό τουρκική αιγίδα, ό, τι κι αν λένε μερικοί-μερικοί  «βαλτοί» περί αντιθέτου.

     Και μάλιστα ενθυμούμαστε πώς ακριβώς ένας δήθεν «Έλληνας» μουσουλμάνος βουλευτής πριν από μερικά χρόνια είχε βγάλει λόγο στη Ξάνθη όχι στα ελληνικά, αλλά στα τουρκικά, σαν να ήθελε να υπογραμμίσει ταπεινωτικά μέσα σε ελληνικό έδαφος ότι ο πληθυσμός εκεί είναι Τούρκοι που ανήκουν στην Τουρκία!

     Αυτή είναι «δημοκρατική ελευθερία» ή ανυπόφορη εθνική ελληνική καταρράκωση;!

     Αυτά και άλλα παρόμοια που είναι, όπως λέμε στην Ιταλία  «μυστικό του Πουλτσινέλα», δηλαδή οι πάντες το ξέρουν! Τί κάνουν όμως; Το αγνοούν; Το προσπερνούν;

      Πομάκοι και Ρομά, ΄Ελληνες πολίτες κι αυτοί, παρακολουθούνται, όπως καταγγέλλεται, απειλούνται, ενοχλούνται και καταδιώκονται από μια ολόκληρη οργάνωση εντεταλμένων των «Τούρκων διπλωματών»! Εκβιάζονται ποικιλοτρόπως, με το καλό ή με το κακό, υποχρεώνονται να δηλώσουν υπακοή για τούρκικα σχολεία, θρησκευτικά θέματα, οικονομικές υποθέσεις, οικογενειακά προβλήματα, με την ελληνική πολιτεία ως φαίνεται χαρούμενα απούσα (σαν τις γνωστές τρεις μαϊμουδίτσες) σχετικά με τους νόμους, κανονισμούς, δεσμεύσεις, υποχρεώσεις και δικαιώματα, και προ παντός διοικητική και αστυνομική επιρροή.

     Και το χειρότερο είναι ότι, από όλες τις δεκάδες χιλιάδες «Ελλήνων μουσουλμάνων πολιτών», καμία ελληνική Αρχή δεν γνωρίζει πόσοι είναι οι «αληθινοί  Έλληνες» και πόσοι είναι εκείνοι που καμώνονται πως είναι Έλληνες μόνο και μόνο για το κέρδος που μπορούν να έχουν, αλλά η «καρδιά» τους σαν μουσουλμάνοι είναι τούρκικη και με την πρώτη, κατάλληλη ευκαιρία η Ελλάδα πολύ πιθανόν να τους βρει εναντίον της. Ο ύπουλος Δούρειος Ίππος που λέγαμε.

    Ας δούμε πάντως πόσοι και ποιοι  γιορτάζουν σε κάθε επίσκεψη Τούρκων επίσημων στη Θράκη. Ας παρατηρήσουμε εκεί καλύτερα και βαθύτερα τη δράση όσων (και είναι γνωστοί) υποκινούνται κατά των ελληνικών συμφερόντων από τη Τουρκία μέσω του προξενείου της αν και (το πιο ωραίο!) είναι «Έλληνες μουσουλμάνοι πολίτες». Μάλλον θα βγουν χρήσιμα συμπεράσματα.

    Εν πάση περιπτώσει πιστεύουμε και βλέπουμε πως στη Θράκη ένα γεγονός είναι αναμφισβήτητο: η πραγματική τουρκική μειονότητα ή κοινότητα ή «παροικία», ονομάστε την όπως θέλετε, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, ας πούμε απόλυτα μηδαμινή: και όταν λέμε «τουρκική», εννοούμε φυσικά τους Τούρκους πολίτες με τουρκικό διαβατήριο οι οποίοι σαν αλλοδαποί πρέπει να είναι εγγεγραμμένοι στα βιβλία της Υπηρεσίας Αλλοδαπών όπως οποιοσδήποτε άλλος ξένος.

    Αυτό σημαίνει πως κατ’ αναλογία και το τουρκικό προξενείο στη Κομοτηνή, με τόσο ασήμαντο αν όχι μηδαμινό αριθμό αληθινών Τούρκων υπηκόων προς εξυπηρέτηση, κανονικά δεν θα πρέπει να έχει κανένα λόγο ύπαρξης, μιας και, όπως ξέρουμε από τη Σύμβαση της Βιέννης, τα προξενεία λειτουργούν, και έχουν ένα νόμιμο και δίκαιο οικονομικό και εθνικό νόημα και σκοπό,  μόνον εκεί όπου υπάρχουν κάπως μεγάλες συγκεντρώσεις ομοεθνών που πρέπει να προστατευτούν και να βοηθηθούν

     Κάτι τέτοιο δεν νομίζουμε να συμβαίνει στη Κομοτηνή για τους ελάχιστους πραγματικά Τούρκους πολίτες που νόμιμα διαμένουν και εργάζονται στη Θράκη. Και βεβαίως στην ορισμένη περίπτωση γι’ αυτούς τους λίγους, πάντα βέβαια εάν και εφόσον όντως υπάρχουν, αρκεί και περισσεύει το τουρκικό γενικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη.

     Απ΄ την άλλη μεριά και παράλληλα, η προ 100 χρόνων εκλιπούσα ελληνική «παροικία» στη Σμύρνη δεν είμαστε της γνώμης ότι δικαιολογεί την ύπαρξη ενός ελληνικού προξενείου εκεί. Το πολύ-πολύ ένα επίτιμο προξενείο ή και ένα προξενικό πρακτορείο, όπως άλλωστε και στη Κομοτηνή,  ένα επίτιμο τουρκικό προξενείο ή προξενικό πρακτορείο.

     Όχι μόνο στη Θράκη αλλά παντού στην Ελλάδα η Τουρκία δεν έχει καμία σχέση και ανάμειξη με τους Έλληνες πολίτες μουσουλμάνους οι οποίοι, όπως και όλοι οι άλλοι Έλληνες πολίτες ορθόδοξοι αποκλειστικά και μόνο στο ελληνικό Σύνταγμα και  νόμο υποχρεούνται να υπακούουν. Σε κανένα τούρκικο μουσουλμανικό «φιρμάνι»!

     Τώρα, εάν το τουρκικό προξενείο στη Κομοτηνή είναι «μέρος» των ελληνικών υποχωρήσεων και παραχωρήσεων στα πλαίσια των λεόντειων «Συμφωνιών» και «Πρωτόκολλων» με την Τουρκία το 1951 και 1968 και συναφείς επόμενες κανονιστικές διατάξεις, πιστεύουμε πως εκείνο το τραγικό ελληνικό λάθος δεν θα  μπορούσε και δεν θα έπρεπε να συνεχίζεται και σήμερα μετά από όλες τις «παραμορφώσεις» στη λειτουργία της τουρκικής προξενικής αντιπροσωπίας  που έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια ως σήμερα με την άκρως δυσμενή εξέλιξή της ως «κράτος εν κράτη» και τις κρυφές ή όχι οπωσδήποτε παραβατικές επεμβάσεις της σε όλη τη Θράκη και τομείς όπως ο πολιτισμικός, ο πολιτικός, ο διοικητικός, ο οικογενειακός, ο θρησκευτικός, ως και ο αστυνομικός!

     Είναι αναμφίβολο πως στη Θράκη η Ελλάδα, έτσι όπως οι ίδιοι οι κυβερνήτες της τα κατάντησαν τα πράγματα, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι σίγουρη για το ελληνικό φρόνημα πολλών χιλιάδων «Ελλήνων μουσουλμάνων πολιτών».

     Και είναι μια «αμφιβολία», αυτή, που εγκυμονεί – όπως μπορεί να είναι σε όλους κατανοητό – μεγάλους κινδύνους σε περίπτωση μιας ελληνο-τουρκικής ρήξης «επί του εδάφους». Σε μια τέτοια περίπτωση κανείς δεν ξέρει πόσες χιλιάδες μουσουλμάνοι σαν αυτούς μπορούν να δημιουργήσουν ένα πολύ άσχημο «τουρκικό μετόπισθεν» με  σοβαρές ζημιές σε Ελλάδα και σε ελληνικό πληθυσμό στη Θράκη, αλλά και στα Δωδεκάνησα.

     Είναι, τέλος πάντων, μια κατάσταση η οποία ασφαλώς και λογικά δεν επιτρέπεται να μένει έτσι «αιωρούμενη», χωρίς λύση το συντομότερο.

     Μια λύση συνετή και δημοκρατική μπορεί να είναι:

– να υπάρξει ένα απαραίτητο πληθυσμιακό «ξεκαθάρισμα» με το να ζητηθεί από όλους τους «Έλληνες μουσουλμάνους πολίτες» της Θράκης και των Δωδεκανήσων, οι οποίοι σίγουρα είναι μια πολύ ιδιαίτερη «κατηγορία πολιτών», μοναδική στην Ελλάδα, να δηλώσουν εάν επιθυμούν να συνεχίσουν να είναι Έλληνες μουσουλμάνοι ή εάν, όντας μουσουλμάνοι, προτιμούν να μη διαθέτουν το ελληνικό status και θέλουν να θεωρηθούν  «Τούρκοι μουσουλμάνοι πολίτες».

– και στη συνέχεια, στη πρώτη περίπτωση θα πρέπει, και σαν Έλληνες πια, να ξεκόψουν κάθε σχέση με ό, τι τούρκικο, ενώ στη δεύτερη, σαν αλλοδαποί πια, να υπόκεινται άμεσα και πρακτικά στους ελληνικούς νόμους περί αλλοδαπών εν Ελλάδι και επιπλέον μη κοινοτικών (άδεια παραμονής και ετήσιο έλεγχο νομιμότητας) ή να φύγουν και να πάνε στη Τουρκία ως Τούρκοι μουσουλμάνοι πλέον.

     Θα υπάρξει κάποιος που θα πει: μα δεν γίνονται εν έτη 2024 τέτοια πράγματα, δεν μπορεί να γίνουν τέτοιες «διακρίσεις», ούτε και μπορείς να διώξεις έναν ξένο που δεν έκανε τίποτα.

     Στη θεωρία και μόνο σαν μακρινή θεωρία μπορεί να είναι και σωστό, αλλά (ευτυχώς ή δυστυχώς) προέχει κάτι άλλο απείρως πιο σημαντικό από οποιαδήποτε «θεωρία», το οποίο ολοκληρωτικά υπερέχει και είναι αδύνατον να αγνοηθεί:

     οι πάντες ξέρουν και αποδέχονται, νομικά, διοικητικά και ηθικά, πως όταν πρόκειται για σαφείς λόγους εθνικής ασφάλειας (πόσες φορές η Τουρκία τους επικαλέστηκε, το θυμάστε;!) που το κράτος κρίνει αποκλειστικούς και υπεράνω κάθε δικαιώματος του πολίτη – όπως είναι η κατάσταση της Θράκης και εν μέρει των Δωδεκανήσων, οι δυο αυτές κρισιμότερες συνοριακές περιοχές της Ελλάδας με ειδικές ανάγκες προστασίας – τότε ο ξένος πολίτης μιας  χώρας που τυγχάνει να φέρεται εχθρικά, έστω κι αν δεν έχει κάνει τίποτα το ποινικά μεμπτό, υποχρεούται να υπακούσει και σε ό, τι δεν του είναι αρεστό και είναι εναντίον των προσωπικών του συμφερόντων.

     Βέβαια δεν θέλουμε να θυμηθούμε εκείνο που είχε συμβεί στη Τουρκία στο 1955 και το 1963: και εκεί και τότε οι ΄Ελληνες δεν είχαν κάνει τίποτα το κακό, και όμως ξέρουμε ποιο υπήρξε το τέλος τους. Τότε προείχε το συμφέρον και η ασφάλεια της Τουρκίας, τώρα προέχει το συμφέρον και η ασφάλεια της Ελλάδας!! Υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ των δυο; Αντικειμενικά και ειλικρινά ασφαλώς όχι.

     Καιρός λοιπόν η Ελλάδα να επικαλεστεί και αυτή ό, τι συνέχεια επικαλείται η Τουρκία, και να ενεργήσει κατάλληλα. Δεν έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα;

     Η επιλογή των «Ελλήνων μουσουλμάνων πολιτών» μπορεί να εκδηλωθεί δημοκρατικότατα σε σχήμα τοπικού και ειδικού δημοψηφίσματος, ακριβώς λόγω του ότι πρόκειται για μια περιοχή όπου χρειάζεται να αποσαφηνιστούν κρίσιμα θέματα ασφάλειας και εθνικής επιβίωσης  που επηρεάζουν όχι μόνο όλους τους άλλους Έλληνες της περιοχής, αλλά και ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό.

    Να ξέρει επιτέλους η Ελλάδα ακριβώς ποιοι είναι πραγματικοί Έλληνες και ποιοι όχι σε εκείνη τη περιοχή της στην οποία η ίδια με πολλή απερισκεψία άφησε στους Τούρκους πολύ λάσκα τα χαλινάρια που πρέπει κάπως να συμμαζευτούν.

    Υπάρχει η περίπτωση, ίσως, αντίποινων από τη Τουρκία; Δεν βλέπουμε την νομιμότητα. Η Ελλάδα έχει το νόμιμο δικαίωμα να διεξάγει όσες  ενέργειες για την ασφάλεια της θέλει και όταν θέλει εντός της επικράτειας της.  Και κανένας ξένος δεν μπορεί να της το απαγορεύσει.

     Εάν η Τουρκία κάνει οποιοδήποτε αντίποινο, η Ελλάδα κλείνει αμέσως το τουρκικό προξενείο στη Κομοτηνή, αν ακόμη δεν το έχει κλείσει προηγουμένως για τους λόγους που είπαμε πιο πάνω. Και να κλείσει η Τουρκία το ελληνικό προξενείο στη Σμύρνη, κανένα κακό: λιγότερα κρατικά έξοδα  της Ελλάδας για μια πόλη όπου το ελληνικό στοιχείο είναι άκρως αμελητέο αν όχι μηδαμινό.

     Θα διώξει τους γέρους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης; Και η Ελλάδα θα διώξει τους νέους Τούρκους της Αθήνας, της Θράκης προπαντός και αλλού! Αλλά με αντίποινα εδώ κι εκεί δεν πάμε και πολύ μακριά! Δεν συμφέρει σε κανένα.

     Όλα αυτά βεβαίως υπό την προϋπόθεση πως η Ελλάδα θα δείξει ότι «έχει τα κότσια» για να ασκήσει μια δυναμική εξωτερική πολιτική. Η ερώτηση είναι: τα έχει; Διαθέτει τους κατάλληλους ανθρώπους ή πέφτουμε πάλι στους «ανήμπορους» και στους υποταγμένους στον ξένο υπερατλαντικό παράγοντα;

     Η Τουρκία θα της κάνει πόλεμο; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Απ’ ό, τι φαίνεται, η Τουρκία δεν θεωρεί ακόμη τον εαυτό της αρκετά ισχυρό για να κάνει πόλεμο με την Ελλάδα. Αν ένοιωθε αρκετά δυνατή, δεν θα το είχε σκεφτεί δύο φορές για να κτυπήσει την Ελλάδα.

     Σίγουρα τελείως διαφορετική θα είναι η περίπτωση του οργανωμένου ελληνικού στρατού.

     Μέσα σε αυτόν τον φαύλο κύκλο η Τουρκία βρίσκει όλα τα απαιτούμενα «ελατήρια» άσκησης μιας πολιτικής που υπερβαίνει τις δυνατότητες εμπλοκής της Ελλάδας ακριβώς γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να στηριχθεί «ειλικρινά» στους φίλους των φίλων Τούρκων Αμερικανούς.

      Δέσμια η Ελλάδα λοιπόν και ελεύθερη η Τουρκία. Η ανισορροπία στο μεγαλείο της και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους «φίλους και συμμάχους» με τα παχιά λόγια και τις ισχνές πράξεις.

      Τί τους θέλεις τους εχθρούς! 

                                                                       Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

                                                                     Ελληνιστής, συγγραφέας

            ……………………………………………………………………………