Κώστας Χατζηκωστής

Η Τουρκία αξιοί την Κύπρον ολόκληρον. Επανέλαβον την αξίωσιν κατά καιρούς οι διάφοροι πολιτικοί αρχηγοί της. Επεκαλέσθησαν επιχειρήματα γεωστρατηγικών αναγκών. Έφερον ακόμη εις την μνήμην των παλιών και εις την μνήμην της ανθρωπότητος, το γεγονός ότι η Κύπρος από τον 16ον μέχρι τον 20όν αιώνα υπήρξε τουρκική. Η Τουρκία δεν αξιοί μόνον. Δεν θεωρητικολογεί. Από ετών τώρα προγραμματίζει την έμπρακτον ικανοποίησιν της αξιώσεώς της. Εις τον εφηρμοσμένον προγραμματισμόν της χρησιμοποιεί εναλλασσόμενα όπλα. Πολεμικά και διπλωματικά. Όταν η διπλωματία της επιτυγχάνη τας αναγκαίας πολιτικάς και ψυχολογικάς προπαρασκευάς, επεμβαίνουν τα όπλα – η απειλή χρήσεώς των – διά να δρέψουν ετσιθελικώς τους καρπούς της διπλωματίας. Και όταν η απειλή των όπλων εξασφαλίση τους καρπούς, τότε το πρόγραμμα εισέρχεται εξελικτικώς εις το επόμενόν του κεφάλαιον. Και πάλιν τον λόγον λαμβάνει η διπλωματία. Και πάλιν εν συνεχεία τον λόγον η απειλή και ούτω καθεξής.

Εις την καρποφόρον εναλλαγήν των δύο μεθόδων η Άγκυρα εχρησιμοποίησεν επιτυχώς τα κάτωθι επί μέρους όπλα:

1ον Την υλικήν της υπεροπλίαν.

2ον Την θέσιν της εις τα Δυτικά Στρατιωτικά Σύμφωνα.

3ον Την γειτονίαν της με την Σοβιετική Ένωση.

4ον Τα δήθεν ανθρώπινα δικαιώματα της δήθεν Τουρκοκυπριακής Κοινότητος, ήτις δήθεν αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει περίπτωσιν γενοκτονίας!

Ο συνδυασμός των όπλων αυτών επετύγχανε. Τας επιτυχίας τας έβλεπαν οι Έλληνες όχι όταν επρογραμματίζοντο. Τας έβλεπον υπό την ένσαρκον μορφήν των τετελεσμένων γεγονότων: Τας βλέπουν και σήμερον. Και πολλοί, δυστυχώς, δεν θέλουν να τας πιστεύσουν. Προτιμούν τον βαυκαλισμόν…

Η επίσημος Τουρκία καλύπτει την πραγματικήν της αξίωσιν. Λέγει ότι θέλει ομαλάς εξελίξεις. Λέγει ότι θέλει πάντα ταύτα, αρκεί το Κυπριακόν να λυθή με βάσιν την ύπαρξιν δύο κοινοτήτων εν Κύπρω. Δηλαδή με βάσιν την ομοσπονδιακήν συγκρότησιν της νέας Κυπριακής Πολιτείας. Τούτο τι σημαίνει; Σημαίνει, εις την απλήν γλώσσαν, ότι η Τουρκία βλέπει τας διεξαγομένας συνομιλίας μόνον ως μέσον, ως μέθοδον εξελίξεως του προγράμματος. Διότι, άπαξ και θέτει θέμα δύο κοινοτήτων, γνωρίζει ότι αι συνομιλίαι θα αποτύχουν. Γνωρίζει όμως ταυτοχρόνως ότι η αποτυχία των της είναι αδιάφορος, αφού θα επιτύχη εν συνεχεία εξέλιξη του προγράμματός της κατά τρόπον «τετελεσμένον».

Ήδη και αι τουρκοκυπριακαί εφημερίδες ομιλούν διά το επόμενον κεφάλαιον των τουρκικών δραστηριοτήτων. Λέγουν ότι θα επισημοποιηθή η Διοίκησις των Τουρκοκυπρίων και θα ετοιμασθή η διεθνής αναγνώρισίς της. Τότε θα έχη διχοτομηθή η Νήσος. Και συνεπώς το κατακτητικόν πρόγραμμα της Τουρκίας θα έχη επιτευχθή κατά 80%. Διότι ό,τι θα απομένη είναι η αναμονή της καταλλήλου ευκαιρίας διά την βιαίαν τουρκικήν προσάρτησιν της Νήσου.

Και ερωτάται: Γίνονται αυτά τα πράγματα υπερμεσούντος του εικοστού αιώνος; Πώς είναι δυνατόν να ομιλή τις περί κινδύνου βιαίας προσαρτήσεως της Κύπρου από την Τουρκίαν; Απαντώμεν: Σήμερον υπέρ ποτέ άλλοτε ο 20ός αιών επιτρέπει τοιαύτα «απρόοπτα». Και δεν είναι μόνον ο αιών μας. Δεν είναι μόνον τα τετελεσμένα γεγονότα που παρατηρούνται σήμερον εις όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτου μας. Είναι και το μόνιμον και το αιώνιον πολιτικόν δόγμα: Εις την πολιτικήν, όλα είναι πιθανά. Ο σημερινός Κυπριακός Ελληνισμός έχει ήδη νωπάς και πικράς εμπειρίας του δόγματος τούτου. Διότι γνωρίζει από πού και πώς ήρχισε το 1955 και πού και πώς ευρίσκεται το 1969.

Εάν ο Ελληνισμός αυτός δεν θέλη να εμπλουτίση τας πικράς εμπειρίας του, ας αναβλέψη την υστάτην. Και ας ζητήση πεισμόνως φως, κατεύθυνσιν και αίσθημα ασφαλείας από την ηγεσίαν του Έθνους. Και αυτή η ηγεσία ας στρέψη από το βάθος της σημερινής αμηχανίας της το βλέμμα προς τα πίσω. Εκεί, με την συνείδησίν της βοηθόν, ίσως αντικρύση την σωτηρίαν. Εκεί, εις το παρελθόν, το οποίον δεν είχεν εγγίσει η κατάρα του μισελλαδισμού και της συγχύσεως και της ψυχικής φθοράς, θα ευρεθή ως ανάμνησις μία Κύπρος υπόδουλος μεν αλλ’ ηνωμένη και Ελληνική. Την Κύπρον εκείνην την είχον δημιουργήσει τα αίματα και τα δάκρυα των προγόνων μας. Την Κύπρον αυτήν δεν πρέπει να την ανακηρύξουν ιδικήν των. Πρέπει να ετοιμασθώμεν. Να υποδεχθώμεν πανέτοιμοι την νέαν τουρκικήν πρόκλησιν. Την φοράν αυτήν, πάση θυσία, πρέπει να ηττηθή η πρόκλησις!

14.7.1969

«Ελεύθερον Βήμα»

Κ. Ν. Χατζηκωστής

Υ.Γ.: Πριν 55 χρόνια ο αρθρογράφος προέβλεπε, προέλεγε, προειδοποιούσε. Ηγεσία και Λαός δεν έβλεπαν, δεν άκουαν, δεν αντιλαμβάνονταν. Σήμερα;

Πηγή: Σημερινή