Όπως ξέρουμε, η άφιξη λαθρομεταναστών συνεχίζει να ταλανίζει τις κυβερνήσεις των χωρών της λεγόμενης «πρώτης εισόδου», κυρίως την Ιταλία, όπου στο νησί Λαμπεντούζα, αλλά και σε διάφορες ακτές της Σικελίας και της Καλαβρίας καθημερινά ξεμπαρκάρουν με το έτσι θέλω (μιας και είναι αδύνατον, για την διεθνή νομοθεσία, να απωθηθούν εν μέσω θαλάσσης) εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και γέροι κυρίως αφρικανοί όλων των αποχρώσεων, ζητώντας περίθαλψη και συντήρηση ουσιαστικά εσαεί.

   Τουλάχιστον το 98% αυτών είναι χωρίς καμία επαγγελματική δεξιότητα και τουλάχιστον το 50% είναι νέοι κάτω των 18 χρονών, για τους οποίους απαγορεύεται δια νόμου η εργασία.

   Και τίθεται μια «παράξενη», αλλά λογική και επείγουσα ερώτηση: «όλοι αυτοί οι μουσουλμάνοι,  ισλαμιστές, γιατί πρέπει να έρχονται στις χριστιανικές δυτικές χώρες και δεν πηγαίνουν σε άλλες, ως επί το πλείστον, πλούσιες μουσουλμανικές χώρες;

   Ως γνωστόν, δεν υπάρχει κανένας διεθνής ή εθνικός νόμος που να ορίζει ως τόπο άφιξης και εγκατάστασης τις ευρωπαϊκές δυτικές χώρες καθιστώντας τες και «υπεύθυνες» για την διαβίωση όλων αυτών των μη προσκεκλημένων αφρικανών και ασιατών λαθρομεταναστών.

   Σε τελική ανάλυση βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο: ισλαμικές ορδές αντί να διευθύνονται προς κανονικά φίλιες ισλαμικές χώρες, κυριολεκτικά εισβάλλουν σε αμιγώς χριστιανικές χώρες οι πληθυσμοί των οποίων στη μεγάλη πλειοψηφία τους είναι λίγο-πολύ εχθρικοί. ή τουλάχιστον  λίγο ή καθόλου ανεκτικοί.

   Και αυτόματα εμφανίζονται τα προβλήματα οι λαθρομετανάστες όταν βρεθούν σε αυτές τις χώρες και έρχονται σε επαφή με τον ντόπιο χριστιανικό πληθυσμό και αρχές, δεν είναι καθόλου απίθανο να νιώθουν προσβεβλημένοι, αν όχι πληγωμένοι, από τα ήθη και τις συνήθειες αυτών, σίγουρα διαμετρικά αντίθετα, να θεωρούν πως αυτοί οι χριστιανικοί πληθυσμοί και αρχές κάνουν ό, τι μπορούν για να τους περιθωριοποιήσουν ή είναι σοβαρά προκατειλημμένοι εις βάρος τους ή ακόμη, και μάλλον αρκετά συχνά, διαμαρτύρονται με την κατηγορία πως είναι θύματα του χριστιανικού ρατσισμού, της δυτικής ξενοφοβίας και προπαντός της γενικής ισλαμοφοβίας.

   Βεβαίως σήμερα, μετά που εισήλθαν και διαμένουν στις δυτικές χώρες, ειδικά σε Ιταλία, Ελλάδα, Αγγλία, Κύπρο και λιγότερο Ισπανία, εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, οι κυβερνήσεις κατάλαβαν ή αρχίζουν να αντιλαμβάνονται στα σοβαρά ότι με αυτόν τον ρυθμό, σε 5-10 χρόνια οι χώρες τους θα έχουν πλημμυρίσει με ανεπιθύμητους ξένους τους οποίους δε θα ξέρουν τί να τους κάνουν!   

   Πέρασαν τα χρόνια, όπως λ.χ. τα έτη 2015-2016, όταν οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και Σουηδίας είχαν την παρανοϊκή ιδέα να «προσκαλέσουν» ευθέως να έρθουν στις χώρες τους όσοι ήθελαν αφρικανοί και ασιάτες, και έτσι πάνω από 1.200.000 άτομα έγιναν οι «μουσαφίρηδες»  τους (!) προκαλώντας ένα ανείπωτο σοκ στους πληθυσμούς που τους δέχτηκαν χωρίς να έχουν καν ρωτηθεί αν τους ήθελαν ή όχι!!

   Μια σκέτη καταστροφή, όταν οι Δυτικοί είδαν, ανήμποροι να αντιδράσουν, να καταφτάνουν ατελείωτα μπουλούκια με αεροπλάνα, τρένα, βάρκες, λεωφορεία, αυτοκίνητα, ως και με τα πόδια, και να γεμίζουν ακρογιαλιές, κάμπους, πόλεις κουβαλώντας μαζί τους και αρρώστιες, προσπαθώντας να επιβάλλουν τους δικούς τους ισλαμικούς κανόνες, αυξάνοντας γεωμετρικά την τοπική εγκληματικότητα, αδιαφορώντας παντελώς για όποια ενσωμάτωση/αφομοίωση και ούτε λίγο ούτε πολύ δημιουργώντας καταστάσεις taharrush, ήτοι μαζική σεξουαλική επιδρομή και φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να πραγματοποιούν και τζιχαντικές επιθέσεις.

    Μια πλημμυρίδα του είδους δεν έχει συμβεί και στην Ελλάδα το 2015, επί κυβέρνησης Σύριζα, με την ελεύθερη διάβαση των ελληνο-τουρκικών συνόρων από εκατοντάδες χιλιάδες ασιάτες (αφγανούς, πακιστανούς, κλπ.); Δεν αληθεύει πως εκείνη τη χρονιά απ’ τους 1.005.000 λαθρομετανάστες συνολικά που «μπήκαν» στην Ε.Ε., οι 815.000 «μπήκαν μόνο στην Ελλάδα;!

    Ασφαλώς η ιδανική λύση θα είναι όλοι αυτοί οι ουσιαστικά παράνομοι (κανείς τους δεν έρχεται με «κανονικό» εισιτήριο και βίζα), οι λαθραίοι αφρικανοί μουσουλμάνοι, αλλά και ασιάτες επίσης μουσουλμάνοι, και πολλοί σίγουρα βαθειά ισλαμιστές, να παραμένουν στο εσωτερικό της δικής τους ή παρεμφερούς πολιτισμικής περιοχής όπου πιο φυσιολογικά μπορούν να ενσωματωθούν, να βρουν τους καλύτερους και περισσότερο κατάλληλους οικονομικούς ρόλους, χωρίς να επιφέρουν ζημιές στις κοινωνίες που τους δέχονται ή με λιγότερες ζημιές, και χωρίς και οι ίδιοι να νιώθουν παρείσακτοι, καθ΄ όλα ξένοι.

    Η αλήθεια είναι πως ένα τέτοιο σχήμα λειτουργεί ήδη σε διάφορες χώρες, από το Πακιστάν, στο Ιράν αλλά και αλλού. Στο Πακιστάν και στο Ιράν ζουν 2.200.000 Αφγανών μετά από την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν το 1996, ενώ σε άλλες χώρες ζουν περίπου 5.600.000 Σύροι, όπως στην Τουρκία όπου υπολογίζεται πως το 4% έλαβε την τουρκική υπηκοότητα και ενσωματώθηκε στις τουρκικές κοινωνίες μέσα στα κοινά μουσουλμανικά πλαίσια.

    Βέβαια, κάποιος θα παρατηρήσει ότι η πλειοψηφία των αραβικών κρατών, με επικεφαλής το Λίβανο, έκανε τα πάντα, κατά τη διάρκεια πάνω από μισό αιώνα, για να φανούν ανεπιθύμητοι οι Παλαιστίνιοι – όλοι αμιγώς μουσουλμάνοι – με την κρυφή ελπίδα να αναγκαστούν να φύγουν. Ακόμη θυμόμαστε τους μεγάλους καταυλισμούς της Σάμπρα και Σατίλα κοντά στη Βηρυτό.

    Αναμφίβολα πρόκειται για απαράδεκτες συμπεριφορές προς ομόθρησκους και ομόφυλους, η αλλαγή των οποίων έγκειται κατά ένα μεγάλο μέρος στις πολιτικές των επί μέρους κυβερνήσεων.

    Επ’ αυτού λοιπόν πιστεύουμε πως είναι λογικό και εφικτό να υπάρξει μια σειρά επεμβάσεων των διεθνών οργανισμών  και των δυτικών κυβερνήσεων με σκοπό την ανάληψη επιπλέον έργων ευθύνης υπέρ της αποδοχής των αφρικανών/ασιατών αιτούντων άσυλο.

    Μια διαδικασία/συμφωνία επομένως που θα μπορούσε, ίσως με μεγαλύτερη επιτυχία, να διεκπεραιώσει/συνάψει η Ευρωπαϊκή Ένωση ως κεντρική κοινοτική κυβέρνηση και στο όνομα των ενδιαφερόμενων κρατών, εάν η «Επιτροπή» της δεν ήταν τόσο αναξιόπιστη και απαξιωμένη, πολιτικά εκμηδενισμένη, και επιτέλους «έπαιζε» σωστά τον ρόλο της ως σημαντικού διεθνούς πολιτικού παράγοντα.

    Υπάρχει μια πληθώρα αραβικών κρατών πλούσιων με μεγάλα πληθυσμιακά και εργασιακά κενά στη Μέση Ανατολή που θα μπορούσαν να αναλάβουν την φιλοξενία των σημερινών λαθρομεταναστών δίνοντάς τους ένα status κανονικών οικονομικών μεταναστών.

     Το Μπαχρέιν, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κουβέιτ, το Ομάν και προπαντός η απέραντη Σαουδική Αραβία διαθέτουν πολλές πληθυσμιακές δυνατότητες για να δεχθούν ικανούς αριθμούς μεταναστών προσφέροντας τους νόμιμη εργασία έτσι ώστε να καταστούν οικονομικά ανεξάρτητοι και χρήσιμοι σε κοινωνίες ομόθρησκες και επομένως πολύ πιο ανοιχτές και κατανοητικές σε σχέση με τις χριστιανικές ευρωπαϊκές.

    Πρόκειται για χώρες οι οποίες έχουν μια συνεχή ανάγκη ανθρώπινου δυναμικού και επίσης διαθέτουν αρκετό χώρο αποδοχής και υποδοχής του. Υπάρχει απτή δυνατότητα ίδρυσης «χωριών» με όλες τις ανέσεις σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας που χρειάζεται.

    Εκτός αυτού, πρόκειται για χώρες κλιματικά αρκετά «συγγενείς» με την πλειοψηφία των χωρών των μεταναστών και ως εκ τούτου πιο εύκολα απ’ αυτούς «προσβάσιμες» και ανεκτές.

     Έτσι, αντί, σε αυτές τις χώρες, να δίνεται δουλειά σε ευρωπαιο-χριστιανικά εργατικά χέρια, γιατί να μη δίνεται σε μουσουλμανικό προσωπικό που, επιπλέον, πλεονάζει;

    Το ότι (άλλο ένα ευνοϊκό στοιχείο) συναφείς δεσμοί πολιτισμικά συνδέουν όλους αυτούς τους πληθυσμούς το ένα με τον άλλο, είναι ευνόητο πως μπορεί να δημιουργήσει, ασφαλώς πολύ πιο άνετα και παραγωγικά απ’ ό, τι θα μπορούσε να συμβεί στην δυτική Ευρώπη, ευνοϊκές καταστάσεις αρμονικής ενσωμάτωσης με όφελος για τους πάντες.

    Η ιδέα λοιπόν μιας μαζικής οργανωμένης και λειτουργικής «διοχέτευσης» των αιτούντων  «μεταναστευτική» εργασία σε χώρες θρησκευτικά ομόρριζες είναι όχι μόνο μια επαναστατική πρόκληση, αλλά και ένα μεγάλο ατού το οποίο θα πρέπει να ερευνηθεί σε όλες τις πλευρές του και να εκμεταλλευτεί από τους μεν, κοινοτικά ενδιαφερόμενα κράτη, και τους δε, κράτη του Περσικού Κόλπου.

    Και πιστεύουμε πως κατάλληλες συμφωνίες μεταξύ της ΕΕ και αυτών των κρατών  ή μεταξύ αυτών και επιμέρους κοινοτικών κρατών θα μπορούσαν άρδην να αλλάξουν την λαθρομεταναστευτική ροή και κατάσταση όπως και τους ανάλογους συσχετισμούς στην Ευρώπη, με ιδιαίτερο κέρδος όχι μόνο γι’ αυτή την τελευταία, αλλά και όλων των αραβικών χωρών αποδοχής.

    Το θέμα είναι να αρχίσει μια διαδικασία σοβαρή και περιληπτική όσο γίνεται το γρηγορότερο και με τις σοβαρότερες προθέσεις και αποφάσεις.

    Ίσως μια μεγάλη διεθνή συνδιάσκεψη με όλες τις ενδιαφερόμενες χώρες  (ευρωπαϊκές, αφρικανικές, ασιατικές και μεσανατολικές) θα μπορούσε να κατορθώσει σημαντικά αποτελέσματα στην διαχείριση του μεταναστευτικού όγκου και στη λύση των επακόλουθων προβλημάτων, ως σήμερα δραματικά άλυτων.

                                                                                   Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

                                                                                            Ελληνιστής

          …………………………………………………………………………………