Του Θάνου Τζήμερου

Ο τίτλος είναι πασπαρτού. Θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάθε έκφανση της νεοελληνικής συμπεριφοράς, κυβερνώντων τε και κυβερνωμένων. Σήμερα, ας τον περιορίσουμε στο 176ο θέμα της πολιτικής ατζέντας, από πλευράς σπουδαιότητας, που όμως κυριαρχεί στις ειδήσεις εδώ και εβδομάδες: τον γάμο ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου.

Γιατί, αλήθεια, έγινε πρωτοσέλιδο και δεν περιορίστηκε, όταν ανακοινώθηκε, σε μονόστηλο; Διότι, αντίθετα από τον τρόπο με τον οποίον παρουσιάζεται από την κυβέρνηση, δεν είναι μια απλή ρύθμιση που θα εξυπηρετήσει λίγες εκατοντάδες συμπολίτες μας. Είναι το πρώτο βήμα σε μια άλλη εποχή, στην οποία έννοιες που αποτέλεσαν ακρογωνιαίους λίθους στην ανάπτυξη του πολιτισμού μας παύουν να σημαίνουν αυτό που σήμαιναν, χωρίς ακόμα να έχουμε προσδιορίσει τι θα σημαίνουν από δω και μπρος.

Μέχρι σήμερα, ο γάμος αφορούσε μια γυναίκα κι έναν άντρα που ένωναν τις ζωές τους με κύριο σκοπό το να κάνουν παιδιά. Δεν ήταν “trendy” θεσμός, στην καλλιτεχνική παρέα μου, όταν ήμασταν άλκιμοι νεανίες. Τον θεωρούσαμε ασφυκτικό, καταπιεστικό, ξεπερασμένο. Μάλιστα, οι ομοφυλόφιλοι της παρέας ήταν οι πλέον διαπρύσιοι πολέμιοί του! Όταν υπάρχει αγάπη, τα χαρτιά και οι υπογραφές είναι περιττά. Όταν δεν υπάρχει, είναι χειροπέδες που πρέπει να σπάσουν. Έτσι λέγαμε, τότε που την ανθρώπινη ύπαρξη την προσλαμβάναμε με δύο μόνο τρόπους: με έρωτα ή χωρίς. Κι όταν τελικά συγκατανεύσαμε στον θεσμό (ο γράφων στην ηλικία των 51) το κάναμε χωρίς πολλή όρεξη, μόνο επειδή το βιολογικό ρολόι έδειχνε “τέλος χρόνου” για να αποκτήσουμε παιδιά. Όταν όμως συνέβη αυτό το θαύμα, διαπιστώσαμε ότι το παιδί σε εκτοπίζει από το κέντρο του σύμπαντός σου. Και όλες σου οι ενέργειες, ακόμα και τα συναισθήματα, σταθμίζονται με νέους συντελεστές βαρύτητας. Αντιληφθήκαμε ότι ο γάμος, πέρα από το παιχνίδι του πόθου, που έρχεται και παρέρχεται, είναι, ή θα πρέπει να είναι, ένας τίμιος συνεταιρισμός στον οποίο δύο άνθρωποι αυτοδεσμεύονται, του ζευγαριού την ασήκωτη σφαίρα, να σπρώχνουν πιο πέρα, νύχτα και μέρα, που λέει κι ο ποιητής, με βασική επιδίωξη την ευτυχία του παιδιού. Ακόμα και εις βάρος της δικής τους. Ο πυρήνας της οικογένειας ήταν πάντα δύο άνθρωποι, πάντα αντιθέτου φύλου, και στους δύο τρίτος δεν χωρεί. Διότι, όταν χωρέσει, αρχίζουν τα ατυχήματα, και τα θύματα είναι κυρίως τα παιδιά.

Και τώρα συζητάμε για έναν τύπο γάμου, ο οποίος για την τεκνοποιία χρειάζεται τρεις, “με το καλημέρα”! Ο δότης σπέρματος σε ζευγάρι γυναικών και η παρένθετη μητέρα σε ζευγάρι ανδρών είναι το τρίτο πρόσωπο που, χωρίς αυτό, παιδιά γιοκ. Εάν, μάλιστα, σε μια παρένθετη μητέρα εμφυτευθεί ωάριο άλλης γυναίκας, γονιμοποιημένο με σπέρμα δότη εκτός των δύο ανδρών συζύγων, στην παραγωγή του παιδιού εμπλέκονται πέντε! Το μοντέλο παραγίνεται πολύπλοκο έως χαοτικό και καλείται η νομοθεσία να το ρυθμίσει. Κι αντί να το προσεγγίσει με δεδομένη την πολυπλοκότητά του, χρησιμοποιεί ως μέτρο το παλιό μοντέλο γάμου των δύο ετερόφυλων: η παρένθετη μητέρα ή ο δότης σπέρματος δεν έχει κανένα δικαίωμα. Ούτε υποχρεώσεις. Ψεκάστε, γεννήστε, τελειώσατε! Και αν κάποτε η κυοφορήσασα μάθει ότι το παιδί που παρέδωσε “κακόπεσε” και θελήσει να αναλάβει τη φροντίδα του; Ή αν το ίδιο το παιδί, στερημένο από το μητρικό χάδι και με ερεθισμένα τα μάγουλα από τα γένια των στοργικών μπαμπάδων του, ψάξει αργότερα να βρει τη μάνα του; Με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο θα ανακαλύψετε δεκάδες παρόμοιες περιπτώσεις, στα πιο “προχωρημένα” από μας κράτη, στις οποίες καλείται το δικαστήριο να βγάλει, πολύ δύσκολα, άκρη. Και ποιο δικαστήριο; Της Ολλανδίας όπου ζει το gay ζευγάρι ή του Καναδά όπου ζει η παρένθετη μητέρα; Και πώς θα επιβληθούν οι αποφάσεις της μιας χώρας στην άλλη;

Αν λοιπόν ο γάμος δεν είναι η ένωση άντρα και γυναίκας με σκοπό την τεκνοποίηση, τι είναι; “Οικογένεια υπάρχει όπου υπάρχει αγάπη” υποστηρίζει η πολύχρωμη προπαγάνδα. Και γιατί να περιορίζεται μόνο σε δύο άτομα; Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, κι αγαπιόμαστε. Γιατί να μην μπορούμε να παντρευτούμε; Αν νομίζετε ότι αστειεύομαι, μάλλον θα αγνοείτε την περίπτωση των Dr. Ian Jenkins, Jeremy Hodges και Dr. Alan Mayfield, οι οποίοι “έγραψαν ιστορία”, όπως διαβάζουμε στις ειδήσεις επειδή, το 2017, ήταν οι πρώτοι τρεις που αναγνωρίστηκαν εξίσου ως μπαμπάδες των παιδιών του “polyamorous throuple” τους. Και πώς τους αποκαλούν τα δύο παιδιά τους; “I am Papa, Alan is Dada and Jeremy is Daddy” λέει ο Ίαν, ισοπεδώνοντας τις λεπτές νοηματικές διαφορές αυτών των λέξεων και τις συναισθηματικές αποχρώσεις που αντικατοπτρίζουν. (Κάποιος κακοπροαίρετος θα σχολίαζε την παγίωση ρόλων στην οποία οδηγεί η μόνιμη προσφώνηση Papa στον Ίαν και Daddy στoν Τζέρεμι…). Στην Καλιφόρνια συμβαίνουν αυτά, του πολύ “προχώ” κυβερνήτη Gavin Newsom, που διέταξε τις (ιδιωτικές) εταιρείες της Πολιτείας του, με απειλή προστίμου, να βάζουν ομοφυλόφιλους/ες και τρανς στα διοικητικά τους συμβούλια με ποσόστωση!  

Για τη συνέχεια Capital