Ήταν το 1998. Τα πρώτα χρόνια που εκδώσαμε την εφημερίδα. Υπήρχε μια οικογένεια που καθόταν στο Δίκωμο. Ήταν ελληνοκυπριακό το σπίτι στο οποίο καθόταν. Δεν ήταν σπίτι πολυτελείας. Η στρατιωτική διοίκηση αποφάσισε μια μέρα να βγάλει έξω από εκείνο το σπίτι αυτή την οικογένεια. Ήταν στρατιωτικό κατάλυμα. «Βγείτε έξω», είπαν στην οικογένεια. Ο αρχηγός της οικογένειας ήταν εργάτης μηχανοδηγός. Επέμεινε να μην βγει έξω από το σπίτι. Διηγήθηκε το πρόβλημά του στους πολιτικούς, όμως κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, διότι απέναντί τους υπήρχε ο στρατός. Δεν μπορούσαν να έρθουν αντιμέτωποι με τον στρατό για μια εργατική οικογένεια. Στο τέλος ο άνδρας ήρθε στη δική μας εφημερίδα. Μας εξήγησε ότι το σπίτι παραχωρήθηκε σε αυτόν και ότι καθόταν σε αυτό το σπίτι εδώ και πολύ καιρό. Έβαλε τα έγγραφα μπροστά μας. Τον υπερασπιστήκαμε έντονα. Δημοσιεύαμε το θέμα για μέρες. Προσπαθήσαμε να ενεργοποιήσουμε τα πολιτικά κόμματα και τις οργανώσεις. Κανείς δεν κούνησε το δαχτυλάκι του. Και έγινε ό,τι έγινε.

Η αστυνομία περικύκλωσε το σπίτι για να πετάξει έξω από αυτό την οικογένεια με το ζόρι. Ήταν φανερό πως δεν θα ήταν εύκολο. Σηκώθηκα και πήγα στον τόπο του συμβάντος. Γύρω από το σπίτι υπήρχε μια πολυπληθής αστυνομική δύναμη. Και ένα πλήθος περιέργων. Η κατάσταση ήταν σοβαρή. Διότι η εικόνα ήταν η εξής: Ο αρχηγός της οικογένειας έβαλε την καρέκλα του στη βεράντα του σπιτιού, κάθισε και περίμενε την κίνηση που θα έκανε η αστυνομία. Όμως, προεξείχε προς τα έξω ένα κυνηγετικό όπλο από το παράθυρο του σπιτιού με τα σιδερένια κάγκελα. Αυτός που έστρεψε το ντουφέκι προς τους αστυνομικούς ήταν ο ηλικίας 14-15 χρόνων γιος του ανδρός. Το δάχτυλό του ήταν στη σκανδάλη. Με τα μάτια του έλεγε «θα πυροβολήσω όποιον πλησιάσει». Ξεγλίστρησα ανάμεσα από τους αστυνομικούς και περπάτησα προς το παράθυρο. Πλησίασα τον νεαρό. «Κατέβασε το ντουφέκι αδελφέ», του είπα. «Μην ανησυχείς, είναι άδειο αδελφέ Σιενέρ», είπε. Ησύχασα.

Το αποτέλεσμα; Πέταξαν την οικογένεια με το ζόρι έξω από το σπίτι. Μετέφεραν τα αντικείμενα του σπιτιού στο χωράφι που βρισκόταν έξω. Κρεβάτια, ντουλάπια, τηλεόραση, όλα όσα υπήρχαν μέσα στο σπίτι. Το άδειασαν. Η οικογένεια έμεινε στον δρόμο. Έστησε ένα αντίσκηνο στο χωράφι. Άρχισε να κοιμάται στο αντίσκηνο. Δημοσίευσα πρωτοσέλιδα σε ολόκληρη τη σελίδα τη φωτογραφία του νεαρού με το ντουφέκι στο χέρι. Ζήτησα από τον στρατό να λογοδοτήσει γι’ αυτό.

Αφού κοιμήθηκαν στο αντίσκηνο στο χωράφι για περίπου μια βδομάδα, ο τότε υπουργός εσωτερικών, Μεχμέτ Άλμπαϊρακ, ο οποίος ήταν πολύ ευαίσθητο άτομο, παραχώρησε στην οικογένεια ένα διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία στο Μιντζέλι. Το νοίκιασε, αλλά θα πλήρωνε το κράτος το ενοίκιο. Αυτό θα ήταν ένα προσωρινό μέτρο μέχρι να τους δοθεί ένα νέο σπίτι. Αργότερα βρήκαν εκείνο το σπίτι στην Κερύνεια και το έδωσαν στην οικογένεια. Δεν ξέχασα ποτέ αυτό το καλό που έκανε ο Μεχμέτ Άλμπαϊρακ. Μετά από αυτό το συμβάν, αποσύρθηκε από την πολιτική. Και επέστρεψε στο βασικό του επάγγελμα που ήταν η ιατρική. Δεν αντέχει η πολιτική σκηνή έναν άνθρωπο έντιμο, με συνείδηση που στέκεται δίπλα στον λαό ό,τι και αν γίνει.

Η οικογένεια ησύχασε, όμως η στρατιωτική διοίκηση επιχείρησε να βγάλει σε εμάς τον άχτι της από αυτό το γεγονός. Μας καταχώρισε μια στοίβα αγωγές. Η αστυνομία καταχώρισε εναντίον μου εξήντα υποθέσεις μέσα σε μια μέρα. Ποινικές αγωγές. Στο στρατοδικείο. Σε αυτή την υπόθεση δικάστηκε και ο Οζκέρ Οζγκιούρ μαζί με εμένα και τους συναδέλφους μου. Άρχισαν οι ακροάσεις. Πηγαινοερχόμασταν για βδομάδες στο δικαστήριο. Ο πρόεδρος του στρατοδικείου ήταν εκπρόσωπος της στρατιωτικής διοίκησης. Δηλαδή, δεν είχε διοριστεί από το ανώτατο δικαστικό συμβούλιο. Υποβάλαμε ένσταση σε αυτό, είπαμε ότι αντίκειται στο σύνταγμα και μεταφέραμε το θέμα στο συνταγματικό δικαστήριο. Για κάποιο λόγο, κανείς δεν σκέφτηκε πριν από εμάς να υποβάλει έφεση σε αυτό. Κερδίσαμε στο συνταγματικό δικαστήριο και μετά από εκείνη την απόφαση δεν παρακάθισε ξανά στρατιωτικός δικαστής εκεί.

Τώρα να έρθω στην πιο θλιβερή, στην πιο καταθλιπτική πλευρά της ιστορίας. Τις μέρες που πηγαινοερχόμασταν στο στρατοδικείο, συναντήσαμε τον αρχηγό της οικογένειας καθώς περιμέναμε στον διάδρομο του δικαστηρίου για να έρθει η ώρα της δίκης. Χαιρετηθήκαμε, ρωτήσαμε τι κάνει. Εκείνος δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου για την κατάστασή μας. Δεν ρώτησε καν γιατί ήμασταν σε εκείνο το δικαστήριο. Είχαν τελειώσει οι εκλογές. Ήμουν και εγώ υποψήφιος. «Ψήφισα τον Ραούφ Ντενκτάς», είπε. Και σηκώθηκε και έφυγε…

Πηγή: Πολίτης