Το ότι στη χώρα μας ανθεί και η… φαιδρά πορτοκαλέα δεν το ανακαλύπτουμε τώρα. Το ανακάλυψε πρώτος προ εκατονταετίας και βάλε ο λογοτέχνης, διπλωμάτης και πολιτικός  Άγγελος Βλάχος και εμείς απλά το επαναδιατυπώνουμε έκτοτε προσαρμόζοντάς το στα καινοφανή της ελληνικής Εσωτερικής και Εξωτερικής πολιτικής κάθε περιόδου.

   Μέσα σ’ αυτά τα καινοφανή που θάλλουν ακόμα στις μέρες μας είναι η παρουσία επαϊόντων πολιτικών, γεωπολιτικών αναλυτών, στρατιωτικών και δημοσιογράφων της αθηναϊκής ελίτ οι οποίοι λειτουργούν ως υπουργοί ”άνευ χαρτοφυλακίου” στα Μέσα και χρησιμοποιούν την πανεπιστημιακή έδρα ή τον στρατιωτικό θώκο που είχαν ή έχουν, για να κάνουν καριέρα ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης και… μελλοντικοί πολιτικοί.

  Όλα αυτά είναι θεμιτά, θα μου πείτε, γιατί είναι μέρος του παιχνιδιού της επαγγελματικής ευδοκίμησης και ανέλιξης των πολιτών σε καθεστώς δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο όταν είναι… κεκτημένο στον τόπο μας η κουλτούρα του ατομικισμού.

 Η κουλτούρα που μετατρέπει τους Φύλακες των Θερμοπυλών της Εκπαίδευσης και της Άμυνας της πατρίδας μας σε οιονεί παρόντες και ωσεί απόντες από τις έδρες διδασκαλίας ή της φύλαξης των συνόρων μας, με αποτέλεσμα να δουλεύουν περισσότερο ως εκπρόσωποι κομματικής προπαγάνδας στην ”αρένα”.

   Στην ”αρένα” της πολιτικής σκηνής, του Τύπου και των ΜΚΔ (”social media”, κοινώς), παρά ως ”δάσκαλοι”- λειτουργοί, αποφασισμένοι να ρίξουν φως στο σκοτάδι του ιστορικού και γλωσσικού αναλφαβητισμού που δέρνει εξίσου μαθητές, φοιτητές και αποφοίτους πανεπιστημιακών και στρατιωτικών σχολών στην Ελλάδα.

   Συγκολλητική ουσία μεταξύ όλων είναι η υποκρισία που υποσκάπτει τη δημοκρατία και, δια της απάτης, επιτρέπει σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι κυβερνούν ”δια του λαού” και ”για χάρη του” να προσδώσουν λαϊκό έρεισμα στην εξουσία τους κάνοντας δημοψηφίσματα διαζευκτικού τύπου, στάχτη στα μάτια του λαού με στόχο την παραβίαση της βούλησής του και την επικύρωση τετελεσμένων σε βάρος του υπό το κράτος της ψυχολογικής βίας και της εκφοβιστικής προπαγάνδας.

   Είναι μια κλασική μέθοδος εξαπάτησης του λαού που βρίσκει πρόσφορο έδαφος όχι μόνο σε καθεστώς δικτατορικό (βλ. δημοψήφισμα Χούντας το ’68 και το ’73), αλλά και δημοκρατικό (βλ. δημοψήφισμα 1974 ”περί βασιλευομένης και αβασίλευτης δημοκρατίας” [που έγινε υπό άνισους όρους] και το τελευταίο επί Κυβερνώσας Αριστεράς [2015], όπου ο λαός έβγαλε ”ΟΧΙ” για να περάσει το ”ΝΑΙ”).

  Σε κάθε περίπτωση, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, η εφαρμογή των αρχών της δημοκρατίας είναι ανεφάρμοστη σε δικτατορίες ή νομιζόμενες δημοκρατίες. Το δώρο της αντικειμενικότητας που είναι σύμφυτο με την αρχή της ελεύθερης έκφρασης  και πληροφόρησης και το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι χωρίς επηρεασμό ή άσκηση ψυχολογικής βίας, το αρπάζουν οι κρατούντες της Πρώτης και Τέταρτης εξουσίας και το καταστρέφουν με δογματική βλοσυρότητα και ιδεολογική ακαμψία.

  Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί η αντικειμενικότητα, η δικαιοσύνη, η ισότητα και η ελευθερία παραμένουν ζητούμενα εδώ και 49 χρόνια, αφού οι συνταγματικές επιταγές του πολιτεύματός μας είναι στην ουσία τους ανεκπλήρωτες σε επίπεδο Τύπου και διακυβέρνησης της χώρας.

  Με δεδομένο αυτό, γίνεται σπάνια κτήμα του λαού η ιστορική αλήθεια για τα γεγονότα πριν και μετά την μεταπολίτευση κυρίως. Σαν αποτέλεσμα αυτού, παραμένει διηρημένος ο Ελληνισμός, κολλημένος (ως πολιτικά αναλφάβητος) σε ορολογίες Εθνικού Διχασμού ή εμφυλιοπολεμικού παρελθόντος, τις οποίες  ερμηνεύουν κατά το δοκούν τα γνωστά και μη εξαιρετέα δημοσιογραφικά και πολιτικά ”θεωρεία”.

  Τις ερμηνεύουν προσαρμόζοντας στα κομματικά τους συμφέροντα την ιστορική αλήθεια που αφορά και ”ευαίσθητα” ακόμα εθνικά θέματα, όπως αυτό των αιτίων της τραγωδίας της Κύπρου που βασανίζει διχαστικά τους αδελφούς μας Ελληνοκύπριους.

   Το ερώτημα που επί 56 χρόνια μένει αναπάντητο αφορά την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο τον Δεκέμβριο του 1967 με απόφαση του δικτατορικού καθεστώτος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα τον Απρίλιο εκείνου του έτους με τη σύμφωνη γνώμη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, οι θιασώτες του οποίου διατείνονται ότι ήταν υπέρμαχος της Ένωσης, αν και — παρ’ ελπίδα — η συγκατάθεσή του στην απόφαση της Χούντας αποδείκνυε το αντίθετο.

   Κι αυτό δημιουργούσε υποψίες στους ”ψυλλιασμένους”, γιατί ο Μακάριος τα είχε καλά με τους Βρετανούς. Ως εκ τούτου, δεν αποκλειόταν παρασκηνιακή παρέμβασή τους μετά από αίτημα των Τούρκων για απομάκρυνση της Ελληνικής Μεραρχίας και του Γρίβα λόγω των αιματηρών γεγονότων του Νοεμβρίου στην Κοφίνου.

   Γεγονότων στα οποία ενεπλάκη η Ελληνική Μεραρχία με… εμπνευστή και καθοδηγητή τον ”εθνικιστή” στρατηγό (κατά τους ισχυρισμούς, τουλάχιστον, των προκείμενων στον Μακάριο δημοσιογράφων, πολιτικών ή ”συγγραφέων” της εποχής οι οποίοι δέχτηκαν και χώνεψαν περιέργως εύκολα — ως πραγματικό γεγονός — κάτι που σήμερα θα το χαρακτηρίζαμε ”ύποπτο” προϊόν τουρκικής προβοκάτσιας ή σκευωρίας)…

   Υπάρχει ωστόσο κάτι περίεργο στην περίπτωση αυτή, γιατί όσοι Έλληνες στρατιωτικοί είχαν γνωρίσει τον φιλοβασιλικό εθνικιστή στρατηγό Γεώργιο Γρίβα (ακόμα και οι ορκισμένοι αριστεροί) βεβαίωναν ότι μπορεί να ήταν αντικομμουνιστής, όμως δεν πίστευε στον φασιστικό εθνικισμό, αλλά στον παλαιϊκό, τον υγιή, που άνθισε στους Βαλκανικούς Πολέμους στην Ελλάδα και συνέβαλε στην απελευθέρωση και της άλλης μισής από τους Τούρκους κατακτητές και τους Βούλγαρους συνεργάτες τους.

   Στην περίπτωση της Κύπρου, ειδικότερα,  ήταν ταυτισμένος  με τον υγιή εθνικισμό, τον συνώνυμο με την αγνή και άδολη φιλοπατρία. Αυτά έλεγαν και πίστευαν με βάση τα όσα εκθειαστικά αποκόμισαν οι δικοί μας για τον Γρίβα μέχρι τα τέλη του ’67 (κομβικό χρονικό σημείο ταυτισμένο με την ολέθρια απόφαση της Χούντας, να διατάξει την απαγκίστρωση της Ελληνικής Μεραρχίας απ’ την Κυπριακή Δημοκρατία με τη συναίνεση του Μακάριου.

   Κι αυτό εξ αφορμής – εικάζω –  των αιματηρών γεγονότων της Κοφίνου, που ξεσήκωσαν την μήνιν των Τούρκων, αν και όλα έδειχναν προβοκάτσια που έδωσε τελικά πάτημα στους Τούρκους 7 χρόνια αργότερα, για να σχεδιάσουν την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το ’74.

    Με άλλα λόγια, στη συνείδηση των στρατιωτών και των πολιτών (Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων) ο στρατηγός  Γεώργιος Γρίβας (”Διγενής”, όπως τον αποκαλούσε ο λαός) έμεινε ως ήρωας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων (ΕΟΚΑ) κατά των Βρετανών κατακτητών με στόχο την Ένωση της  Κύπρου με την Ελλάδα.

   Δεν έμεινε με τη ρετσινιά του απεχθούς φασίστα-ναζιστή την οποία προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμα και τώρα να του προσάψουν σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτή είναι η ακομμάτιστη, η ιστορική αλήθεια, γιατί απ’ το ’55 ακόμα ο Γρίβας είχε διαχωρίσει τη θέση της ΕΟΚΑ από εκείνην του Φασισμού και του Ναζισμού. 

  Τη διατράνωσε, άλλωστε, απ’ την πρώτη προκήρυξή του απευθυνόμενος στους ξένους διπλωμάτες (1η Απριλίου 1955): ”Διεθνείς διπλωμάται, ατενίσατε το έργον σας. Είναι αίσχος εν εικοστώ αιώνι, οι λαοί να χύνουν το αίμα των διά να αποκτήσουν τη λευτεριά των, το θείον αυτό δώρον, για το οποίον και εμείς επολεμήσαμεν παρά το πλευρόν των λαών σας και για το οποίον σεις τουλάχιστον διατείνεσθε ότι επολεμήσατε εναντίον του ναζισμού και του φασισμού” (βλ. simerini.sigmalive: Άρθρο ”Περί «φασισμού», «ναζισμού» και «ρατσισμού» της ΕΟΚΑ”).

   Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, ασφαλώς (προκείμενοι στην Αριστερά κυρίως, ελλαδική και ελληνοκυπριακή, με θέσεις κάθετα αντίθετες προς την Ένωση από τότε, για να μην πω κάθετα αντίθετες σε ο,τιδήποτε ελληνικό παραπέμπει στο ”όμαιμον, το ομόγλωσσον και τα ομότροπα ήθη” των Ελλήνων της Κύπρου) αμαύρωσαν από χρόνια την εικόνα του συνδέοντας το όνομά του με τον απεχθή Φασισμό-Ναζισμό.

   Όλες οι μνησίκακες ψυχές που διοχέτευσαν το δηλητήριό τους στις χοληφόρες σελίδες βιβλίων κατά του Γρίβα ”Διγενή” τροχοδρομούν, ως εκ τούτου, σε ”στρατευμένες” ράγες για την αποκαθήλωση και την κηλίδωσή του στην ιστορία και τη συνείδηση των Ελλήνων της Κύπρου αδιαφορώντας αν — μέσα στην εκδικητικότητά τους —  αμαυρώνουν και εκμηδενίζουν τον μεγαλειώδη αγώνα της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών.

 Της ΕΟΚΑ, τα νεαρά μέλη της οποίας (Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Μιχαήλ Καραολής, Γρηγόρης Αυξεντίου, Κυριάκος Μάτσης, Ανδρέας Δημητρίου και λοιποί αείμνηστοι μάρτυρες της ελευθερίας της Κύπρου) είχαν εξευτελίσει με τον πατριωτισμό και το πνεύμα εθελοθυσίας  τους τη Βρετανία και τους αποικιοκράτες-κατακτητές και βασανιστές τους στα χρόνια της Βρετανικής Αποικιοκρατίας  (1878-1960)

   Άραγε παίζει κανένα ρόλο αυτό για το μένος τους προς τον Γρίβα; Υπάρχει βρετανικός δάκτυλος που παίρνει ετεροχρονισμένα την εκδίκησή του σε συνέχειες μέσω βιβλίων που ασχημονούν σε βάρος της μνήμης του ετικετάροντάς τον ως… ”ολετήρα της Κύπρου” (αν και δοξάστηκε ο ίδιος στον πόλεμο κατά των Άγγλων), ιδρυτή της εθνικιστικής οργάνωσης ”Χ” στον Β ΠΠ με στόχο όχι να χτυπήσει τους Γερμανούς κατακτητές της Ελλάδας, αλλά τον… ”ΕΛΑΣ” (βλ. βιβλίο του Γάλλου δημοσιογράφου Dominique Eudes ”Οι καπετάνιοι) και λοιπά συκοφαντικά και ευφάνταστα;

   Υπήρχε βρετανο-τουρκικός δάκτυλος στα γεγονότα της Κοφίνου, για να φτάσει ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος να ζητήσει την αυτοκτονική εθνικά ανάκληση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο,  ενώ — μετά το αποτυχημένο κίνημα του βασιλιά Κωνσταντίνου τον Δεκέμβριο του ’67 — ανέλαβε ο ίδιος την πρωθυπουργία και τις θέσεις του υπουργού Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας;

   Και κάτι τελευταίο για το άδικο που το ”έχτισαν” Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι καταπίνοντας αμάσητα τα ψέματα των Τούρκων και των φίλων τους, οι οποίοι ενέπλεξαν στις προβοκατόρικες ασχήμιες της Κοφίνου τους άντρες της Ελληνικής Μεραρχίας, εντεταλμένους της ελληνικής κυβέρνησης (σσ: Απόφαση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ήταν η μυστική αποστολή της Ελληνικής Μεραρχίας το ’64 στο νησί με 8.500 άνδρες, τρία συντάγματα πεζικού, δύο μοίρες καταδρομών και δύο ίλες αρμάτων). 

   Εντεταλμένους έτοιμους για ελευθερία ή θυσία… Τα ψέματα όμως έπνιξαν την αλήθεια. Έπνιξαν και το όνειρο των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα, κι ας παραδέχονταν οι Τούρκοι και ο Ντεκτάς το ’67 ότι ”Η Κύπρος πρακτικά αποτελεί τμήμα της Ελλάδας”.

   Μέσα σ’ αυτά και χίλια δυο άλλα συκοφαντικά, που αμαυρώνουν  μέχρι τώρα την μνήμη του στρατηγού Γρίβα, ήταν και ένας ισχυρισμός ο οποίος έδενε γάντι με τον άλλον περί… Φασισμού και Ναζισμού. Ήταν, λέει,  ”ρατσιστής” ο στρατηγός κατά των Τουρκοκύπριων.

   Αυτό δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Αντίθετα, βρέθηκε φυλλάδιο καθησυχασμού που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του ’55 ο ”Διγενής” σε τούρκικους μαχαλάδες, όπου τόνιζε στους Τουρκοκύπριους ότι ο Αγώνας των Ελλήνων την Κύπρου δεν στρέφεται εναντίον τους, αλλά εναντίον των Βρετανών (που έκαναν την Κύπρο να μαρτυρήσει στα χρόνια της αποικιοκρατίας τους).

   Ήταν μια κομβική στιγμή στις σχέσεις Ελληνοκυπρίων -Τουρκοκυπρίων. Το μήνυμα του Γρίβα ήταν ειλικρινές, αλλά έφτασε στα αυτιά των Βρετανών οι οποίοι αστραπιαία ενέταξαν την παραστρατιωτική Τουρκοκυπριακή Οργάνωση Αντίστασης TMT (που ήταν ελεγχόμενη από την Τουρκία) στις βρετανικές αστυνομικές δομές, για να είναι οι Τουρκοκύπριοι εκείνοι που θα αντιμετώπιζαν την ΕΟΚΑ δεδομένων των προηγηθέντων οχλήσεών τους σε αστυνομικές περιπόλους των ελληνοκυπρίων.

   Αν το γνώριζε αυτό ο Γρίβας, δεν θα έκανε την επίθεση με τίποτα στην Κοφίνου, γιατί στόχος του ήταν οι Βρετανοί και όχι οι Τουρκοκύπριοι που συμβίωναν χρόνια χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα με τους Έλληνες της Κύπρου.

   Ωστόσο ο Μακάριος και ο τότε ΥΠΕΘΑ της Χούντας Γρηγόριος Σπαντιδάκης (Αντιπρόεδρος της πρώτης δικτατορικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον φιλοβασιλικό δικαστικό Κωνσταντίνο Κόλλια το ’67 και Υπουργό Προεδρίας τον Γεώργιο Παπαδόπουλο) δε συμφωνούσαν στο θέμα αυτό με τον Γρίβα, γιατί δεν εξυπηρετούσε τους σχεδιασμούς και τις σκοπιμότητές τους.

   Γι’ αυτές έχουν δοθεί ήδη πολλές ερμηνείες. Για μένα όμως η πιο πειστική έχει να κάνει με την ύποπτη πίεση που ασκούσαν επίμονα στον επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων της Κύπρου (σαν να επεδίωκαν την εμπλοκή του και την πρόκληση ελληνοτουρκικής κρίσης) οι Μακάριος, Σπαντιδάκης και Πολύκαρπος Γιωρκάτζης (υπεύθυνος των Μυστικών Υπηρεσιών της Οργάνωσης με το ψευδώνυμο Κικέρων), τη στιγμή που ο Γρίβας ήταν κάθετα αρνητικός εξ αρχής στην ιδέα εμπλοκής της Εθνοφρουράς στην Κοφίνου.

   Όσον αφορά τώρα τους λόγους πίεσης στον στρατηγό για επίθεση στην Κοφίνου, το πιο πιθανό είναι ότι ήθελαν Μακάριος και Χούντα να ψαλιδίσουν την ισχύ και την επιρροή που ασκούσε ο Γρίβας σε πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας λόγω της αγωνιστικής δράσης της ΕΟΚΑ στην αγγλοκρατία που έκανε μύθο αυτήν και ”Διγενή” τον ίδιο σε Ελλάδα και Κύπρο.

   Επιπλέον, η παντοδυναμία και δημοφιλία του Γρίβα θα ήταν εμπόδιο σε όποιους σχεδίαζαν εθνικά ασύμφορες λύσεις για την Κύπρο (βλ. Μακάριο-Χούντα) κάτω από τις πιέσεις των Βρετανών και τις απειλές των Τούρκων.

   Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η Κύπρος βγήκε χαμένη απ’το ψαλίδισμα του Γρίβα μετά τα αιματηρά γεγονότα που προκάλεσε η Ελληνική Μεραρχία με αυτόν επικεφαλής στην Κοφίνου. Ο στρατηγός, βεβαρημένος απ’ την χρόνια αντιστασιακή του δράση και τα γεγονότα στην Κοφίνου που όξυναν τα πνεύματα στην Τουρκία η οποία άρχισε να γίνεται απειλητικότερη από ποτέ για την Κύπρο, πέθανε τον Ιανουάριο του ’74 από ανακοπή στο κρησφύγετό του στη Λεμεσό.

   Και νεκρός όμως ο Γρίβας δεν έμεινε ήσυχος, γιατί οι πολιτικοί του αντίπαλοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον συκοφαντήσουν και να τον απομυθοποιήσουν. Η τελευταία απόδειξη αχαριστίας σε έναν αγωνιστή που έδωσε το είναι του για μια ελεύθερη Κύπρο, ήταν  η προ έτους απόφαση-όνειδος της Κυπριακής Βουλής (υπό την Προεδρία της Αννίτας Δημητρίου η οποία απείχε από την ψηφοφορία, κατά το και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ).

   Απόφαση που κήρυξε στην ουσία ανάξιο τιμής από την πατρίδα τον Γρίβα ”Διγενή”. Το ξήλωμα όμως των ”γαλονιών” του δεν προσβάλλει τον ίδιο, αλλά αυτούς που το επινόησαν και το εκτέλεσαν. Είναι ενδεικτικό σύμπτωμα κατάντιας για τον εκφυλισμό του Κυπριακού Ελληνισμού με ελληνική… συνηγορία, αφού η Ελλάδα κράτησε ποντιοπιλατική στάση στο θέμα αυτό.

  Είναι σύμπτωμα κατάντιας, γιατί κατάντια είναι η αχαριστία, η αγνωμοσύνη και η δυσφήμιση μετά θάνατον ενός αγωνιστή-υπερασπιστή των εθνικών δικαίων της Κύπρου. Δικαίων για τα οποία αδιαφορούν αυτοί που δεν θέλουν Γρίβες στα πόδια τους μέχρι σήμερα: οι τουρκόφιλοι και οι αγγλόφιλοι Ελλάδας και Κύπρου…

Κρινιώ Καλογερίδου