Μπουχτίσαμε με τις ατέρμονες ελληνοτουρκικές «συναντήσεις» οικοδόμησης ή αποδόμησης εμπιστοσύνης, αμοιβαίας ή όχι, με τις γελοίες δήθεν «διερευνητικές» επαφές και με τις τραγελαφικές «συμβουλευτικές» συνομιλίες,

    με τους δήθεν διαλόγους καλής θέλησης για να «βγάλουν» κάποια φορά, στο διηνεκές, ανύπαρκτα «απτά αποτελέσματα», με τις ηλίθιες «συμφωνίες» για να βρεθεί μια κάποια «σύγκλιση» συνεργασίας,

   με τις ακόμη πιο γελοίες διαδικασίες «εντοπισμού» κάποιου σημείου ελληνοτουρκικής «συναντίληψης» και τέλος, κάθε τρεις και πέντε, με τις γελοιωδέστατες, εδώ κι εκεί, μικρές ή μεγάλες συσκέψεις ανταλλαγής ιδεών των «κορυφαίων» ηγετών με τα ψεύτικα και παραπλανητικά λόγια τους.

   Και μπουχτίσαμε με τους περιπλανώμενους πρέσβεις Έλληνες (κυρίως γυναίκες) και Τούρκους (αυστηρώς άνδρες), μια σε μια χώρα και μια στην άλλη (να δοκιμάσουν, το αξίζουν!, τα ωραία τοπικά εδέσματα), τους εξίσου περιπλανώμενους υφυπουργούς που θέλουν να αρέσουν στους ανώτερούς τους υπουργούς μη και αντικατασταθούν από άλλους ικανότερους στο αναποτελεσματικό bla bla bla.

   Και μπουχτίσαμε με τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ που βομβαρδίζουν τους (Έλληνες) πολίτες υμνώντας τις επιτυχείς ελληνοτουρκικές «συγκεντρώσεις εργασίας» και τα βήματα προόδου που γίνονται χάρη στα ικανά πολιτικο-κυβερνητικά στελέχη, αλήθεια, για ποιο λόγο;

   μήπως για να πάρει η Ελλάδα κάτι απ’ τη Τουρκία; όχι βέβαια!

   τότε μάλλον μόνο για να δώσει η Ελλάδα κάτι, πάντα κάτι όλο και μεγαλύτερο στη Τουρκία; Bingo! Αυτή είναι η σωστή απάντηση!

  Και σε αυτή την «επιχείρηση»  η μόνη δυσκολία, η μόνη ανάγκη είναι το πώς θα βρεθεί ο τρόπος  να δοθεί στη Τουρκία εκείνο που θέλει χωρίς οι Έλληνες (πολίτες) να το αντιληφθούν ή τουλάχιστον να έχει ένα τέτοιο «περίβλημα» ώστε να είναι εύκολο για τους Έλληνες να το χωνέψουν ή μάλλον να το χάψουν!!

   Διαδίδουν τώρα ότι, χάρη στον μπαμπά Μπάιντεν, φτάσαμε επιτέλους σε ένα πολύ καλό σημείο «σύγκλισης» αμφοτέρων των ελληνοτουρκικών προσδοκιών. Και όλο και περισσότερο «συγκλίνουμε» προς στις τελικές συναντήσεις, στυλ Χόκστάιν, από τις οποίες ο ταχυδακτυλουργός θα βγάλει το περιστέρι απ’ το καπέλο του και θα γίνει εκείνο το θαυμαστό που στην Ιταλία λέμε: chi ha avuto, ha avuto – chi ha dato, ha dato – scordiamoci del passato, δηλαδή όποιος πήρε, πήρε και όποιος έδωσε, έδωσε – ας ξεχάσουμε το παρελθόν.

   Και, ω του θαύματος, η ελληνοτουρκική φιλία θα ξεπηδήσει μέσα σε ένα θριαμβευτικό φως και θα πάμε σε κάποια γραφική λίμνη  – καληώρα οι Πρέσπα – να γιορτάσουμε το τέλος ενός βραχνά και την αρχή ενός έρωτα!

   Ας το προσπεράσουμε όμως κι αυτό, για τώρα.

   Είπαμε και επαναλαμβάνουμε ότι μπουχτίσαμε από «συναντήσεις καλής θέλησης». Αλλά ας θεωρήσουμε, αφηρημένα και θεωρητικά, πως αυτές οι συναντήσεις όντως ισχύουν και κάτι παράγουν,  αν και δεν ξέρουμε ακριβώς τί, δεν ξέρουμε τίποτα.

   Όλοι γνωρίζουν, και οι πιο αδαείς, ότι οι θεματολογίες συζητήσεων μεταξύ κρατών, είτε διμερείς είτε πολυμερείς, με αντικείμενα διαμάχης διμερή ή πολυμερή, διεξάγονται και δεν μπορούν παρά να διεξάγονται πάνω σε ένα νομικό υπόβαθρο, καμβά, μέσα σε ένα πλαίσιο αποτελούμενο από διεθνείς νόμους, συμβάσεις, κανονισμούς, συμφωνίες, κλπ.

   και είναι αδύνατον, δεν μπορεί παρά να είναι αδύνατον να συζητάς με κάποιον για αμοιβαία θέματα, για ένα do ut des ή ένα facio ut facias δίχως συνεχείς και άμεσες αναφορές  υπαγωγές και υποστήριξη νομικών δεδομένων και τετελεσμένων. Δεν μπορείς να συζητάς λ.χ. για εδαφικές (χερσαίες ή θαλάσσιες) εκκρεμότητες ή καταστάσεις και να μη τις τοποθετείς σε μια απαραίτητη βάση συγκεκριμένων νομικών διατάξεων ή ολόκληρων συμβάσεων που «προβλέπουν» αυτές τις καταστάσεις και στηρίζουν την διαχείρισή τους.

   Και τότε ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΣΤΕ και θα θέλαμε όλοι να διερωτώνται, αλλά και να ερωτούν:

   όλες αυτές οι έως τώρα ελληνοτουρκικές συναντήσεις, όλες αναμφισβήτητα κρίσιμες, μεταξύ των γνωστών πρέσβεων Σουρανή, Παπαδοπούλου, διαφόρων υφυπουργών, υπουργών Δένδια και Γεραπετρίτη και πρωθυπουργού Μητσοτάκη και άλλων με τους αντίστοιχους Τούρκους,

   για να «κατορθώσουν» να δημιουργήσουν επιτέλους (!!) την ελληνοτουρκική συμφιλίωση (ή «κοινωνική» μεταξύ των πολιτών είναι άλλη υπόθεση) που τόσο λένε πως λαχταρούν,

   όλες αυτές οι συναντήσεις με τους Τούρκους των Ελλήνων αρμοδίων πολιτικών οι οποίοι διαλαλούν στους τέσσερεις ανέμους ότι υπακούουν μόνο στο διεθνές δίκαιο,

   ΣΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΠΟΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ;

   ΠΟΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ  ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ;

   ΠΟΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΓΕΝΙΚΑ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΕΩΝ ΤΟΥΣ;

   Απ’ ό, τι είναι γνωστό, τα κυριότερα νομικά πλαίσια που καθορίζουν τις ελληνοτουρκικές πολιτικές σχέσεις είναι οι Συμβάσεις της Λοζάνης, του Μοντρέ, των Παρισίων, η Χάρτα του ΟΗΕ, η UNCLOS. Μπορεί και μερικά άλλα δευτερεύοντα νομικά κείμενα.

  ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΟΥΝ: η εφαρμογή ποιών διεθνών νόμων (διεθνές δίκαιο) είναι η κεντρική και ορίζουσα αρχή που ακολουθούν διαβουλευτικά στη διαμάχη με τους Τούρκους οι Έλληνες διαπραγματευτές;;

   διότι, απ’ ό, τι γνωρίζουμε και απ’ ό, τι οι ίδιοι οι Τούρκοι δηλώνουν ανέκαθεν, η συμπεριφορά της Τουρκίας είναι κάθετα αντίθετη σε όλο αυτό το διεθνές δίκαιο που απαριθμήσαμε πιο πάνω!!

   Επομένως, εάν είναι έτσι τα πράγματα, ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΟΥΝ.

   Και εάν είναι έτσι τα πράγματα, τότε στις συναντήσεις με τους Τούρκους ποιο διεθνές δίκαιο ακολουθούν και εφαρμόζουν που οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν αναγνωρίζουν;;!! Ή υπάρχει ένα άλλο διεθνές δίκαιο που οι Τούρκοι αναγνωρίζουν και εμείς δεν το γνωρίζουμε;!

   Μήπως όμως οδηγός τους (των Τούρκων αλλά βασικά και των Ελλήνων) είναι το «τουρκικό δίκαιο», δηλαδή οι τουρκικές απαιτήσεις εκτός διεθνούς δικαίου και οι αμερικανο-γερμανικές «φιλικές» αξιώσεις;; Μήπως το μόνο που κάνουν οι Έλληνες στις «διαπραγματεύσεις» είναι η προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουν όσο μπορούν εκείνο που οι Τούρκοι τους ζητούν να παραδώσουν και καμία σχέση δεν έχει με το διεθνές δίκαιο;;!!

   ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

                                                                             Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

                                                                                     Ελληνιστής