Του Ευθύμιου Πέτρου

Μια χαρμόσυνος στιγμή για όλη την Ελλάδα ήταν η καθέλκυσις της φρεγάτας «Κίμων» του πρώτου από τα τρία πλοία σύγχρονης τεχνολογίας που θα αποκτήσει το Πολεμικό μας Ναυτικό. Το πρώτο νεότευκτο πολεμικό πλοίο που θα έλθει στην Ελλάδα μετά το 1996. Πολλά όμως τα χρόνια αδρανείας που παρενεβλήθησαν. Έχει δημιουργηθεί ένα κενό που πολύ δύσκολα θα γεφυρωθεί. Δεκατρία πλοία αριθμεί η Διοίκησις Φρεγατών και όλα είναι ηλικίας 27 ετών και άνω. Τα παλαιότερα είναι ναυπηγήσεις του τέλους της δεκαετίας του ‘70. Η ηλικία τους φθάνει τα 55 χρόνια και υπερβαίνει αυτήν, πολλών εκ των μελών των πληρωμάτων τους. Ίσως και όλων.

Δεν αρκούν τρία νέα πλοία. Μας λείπουν άλλα δέκα. Και δυστυχώς πρόγραμμα ναυπηγήσεων δεν υπάρχει. Οι τέσσερεις νέες φρεγάτες του αρχικού σχεδιασμού έγιναν τρεις και οι κορβέτες που υποτίθεται ότι θα ακολουθούσαν έχουν λησμονηθεί. Υποτίθεται ότι στο τέλος του 2022 θα είχαν παραγγελθεί οκτώ νέα πολεμικά πλοία. Μείναμε όμως στα τρία. Αντί νέων πλοίων κάποιοι φαντασιώνονται ναυστάθμους στην Μαγνησία! Έργα που θα απορροφήσουν πολύτιμες πιστώσεις προκειμένου να εγκλωβισθεί ο αποβατικός μας στόλος στον Παγασητικό, την έξοδο του οποίου ευκόλως «κλείνει» ένα τουρκικό υποβρύχιο… Αλλά δεν είναι αυτό πρόβλημα της παρούσης.

Το πρόβλημα είναι ότι «μπαίνουν από το παράθυρο» προτάσεις για αναθεώρηση των αποφάσεων των θεσμικών οργάνων της Πολιτείας για εκσυγχρονισμό του Στόλου και επάνοδο στην εποχή των μεταχειρισμένων πλοίων, τα οποία έχει απενεργοποιήσει το Αμερικανικό Ναυτικό. Αυτή δεν είναι λύσις και δεν είναι καθόλου φθηνή λύσις, όπως έχει αποδείξει η μέχρι σήμερα πείρα με τα πάσης φύσεως συστήματα που παραλαμβάνονται από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις «αξιοποιημένα» (αυτός είναι ο «πολιτικώς ορθός» όρος για τα μεταχειρισμένα συστήματα που παίρνουμε «δεύτερο χέρι»). Με τέτοιες λύσεις δεν υπάρχει και περίπτωσις να κατορθώσουμε να αναπτύξουμε την ναυτική μας παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο, στην οποία σήμερα οι Τούρκοι «παίζουν» ανενόχλητοι.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα και μάλιστα άμεσο είναι να ευρεθεί το κατάλληλο πλήρωμα για να φέρει στην Ελλάδα τα καινούργια καράβια. Και μαθαίνουμε ότι αυτό δεν είναι εύκολο. Ελάχιστοι ΕΠΟΠ και νέοι υπαξιωματικοί δηλώνουν πρόθυμοι να πάνε στην Γαλλία ως πλήρωμα παραλαβής. Παλιά, τα πληρώματα «πετούσαν την σκούφια τους» για τέτοιες ευκαιρίες υπηρεσίας στο εξωτερικό. Όχι πια όμως. Πολλά έχουν αλλάξει. Μόνιμοι οπλίτες και υπαξιωματικοί που κατετάγησαν στο Ναυτικό δεν θέλουν να ταξιδεύουν. Και αν η υπηρεσία τους πιέσει να κάνουν αυτό το οποίο προσελήφθησαν να κάνουν, παραιτούνται με μεγάλη ευκολία. Ήδη οι παραιτήσεις στο Πολεμικό Ναυτικό είναι τόσες που δημιουργούνται ερωτήματα για μέλλον.

Γνωστόν είναι ότι η προσπάθεια της ηγεσία του ΠΝ, την οποία αγκάλιασε ο Πρωθυπουργός για παροχή οικονομικών κινήτρων στα πληρώματα του Στόλου με ειδικά επιδόματα, απέτυχε καθώς η ηγεσία του ΓΕΕΘΑ κατακερμάτισε την σχετική πίστωση και την διεμοίρασσε «για λόγους δικαιοσύνης» σε τόσο πολλούς που τα επιδόματα κατέστησαν εξευτελιστικά ψυχία.
Και καθώς το πρόβλημα εξακολουθεί να ταλανίζει το Πολεμικό Ναυτικό, κάποιοι θέλησαν να το αποδωσουν σε ελλιπή «ηγεσία», σε ηγεσία που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και ενθουσιασμό στο προσωπικό. Σίγουρα ισχύει και αυτό. Δεν μπορεί όμως να διαπιστώνεται εκ των υστερών, αφού διαχρονικές και γνωστές είναι οι επιπτώσεις που έχουν στο ηθικό του στρατιωτικού προσωπικού οι αψυχολόγητες επιλογές κατά τις κρίσεις των ηγεσιών.

Ας αναζητηθούν λοιπόν ευθύνες σε εκείνους που εφρόντισαν να αποψιλώσουν την ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού από τους ναυάρχους που ενέπνεαν και εμπιστοσύνη και ενθουσιασμό. Και που το είχαν αποδείξει σε δύσκολες στιγμές ελληνο-τουρκικών κρίσεων διαρκείας που τις αντιμετώπισαν επιτυχέστατα με εκείνα τα «παλαιά» πλοία ηλικίας 25 ετών και άνω. Που είχαν όμως πληρώματα. Γιατί τα πληρώματα είναι που κάνουν την διαφορά. Και πλέον έχουμε και σε αυτά ελλείψεις.

ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ