Είναι τώρα χρόνια που η Ελλάδα ζει εξ αιτίας των απείρως ενδοτικών κυβερνητών της ένα ουσιαστικά υπαρξιακό πολιτικό, γεω-στρατηγικό και οικονομικό δίλημμα:

     ή να συνεχίσει να ακολουθεί ακόμα την άμυαλη, αγκυλωτική – παράλογη και παράνομη βέβαια – δέσμευση που ο Αμερικανός πριν από 42 χρόνια (το μακρινό 1982) της είχε επιβάλει (και εκείνη ακόμη τώρα το δέχεται!), υπομένοντας έτσι την αυτιστική πολιτική του ασφυκτικού κλοιού των 6 μιλίων  έχοντας τη χαρά να κοιτάζει τον Τούρκο να αλωνίζει μπρος στα μάτια της χωρίς η ίδια να διαθέτει καμία δυνατότητα να τον εμποδίσει μιας και αυτός θα βρίσκεται στα διεθνή ύδατα, λίγο μετά τα 6 μίλια,  στα οποία, ως γνωστόν, ο καθείς δικαιούται να πραγματοποιήσει όποιες ενέργειες θέλει διότι τα νερά εκείνα όντας διεθνή δεν ανήκουν σε κανένα και η Ελλάδα δεν έχει κανένα ειδικό δικαίωμα πάνω τους,

     ή επιτέλους να κάνει ένα γερό «άλμα ποιότητος»  ανακηρύσσοντας και οριοθετώντας τη νόμιμη ελληνική ΑΟΖ με Κύπρο και στέλνοντας στον διάβολο, όπου φύσει ανήκουν, τις άθλιες αμερικανικές παραινέσεις.  

     Εν αναμονή ενός θαύματος(!),  ας δούμε όμως τώρα με κάποιες λεπτομέρειες ποια είναι η χρόνια και όντως προβληματική κατάσταση στην οποία οικειοθελώς «έμπλεξαν¨την Ελλάδα οι κυβερνώντες της και ας θέσουμε υπόψη των όποιων αναγνωστών σε ποια (δολο)φονικά κατατόπια πορεύεται η ελληνική πολιτική και όσα πολιτικο-στρατηγικά εγκλήματα οι ίδιοι κυβερνώντες διέπραξαν έως σήμερα τα οποία υποχρεώνουν τη χώρα να ταρακουνιέται σε έναν δίχως τέλος φαύλο κύκλο.

1)  Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη  

     Σαράντα ολόκληρα χρόνια ο Θεόδωρος Καρυώτης μόνος του προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες κυβερνώντες για την αξία, το όφελος και την γεωστρατηγική επιρροή  της ανακήρυξης και οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με γνώμονα όχι αυθαίρετες φαντασιώσεις (τύπου του Τούρκου Ερντογάν), αλλά το «γράμμα» και τον «νου»(mens)  του κατ΄ εξοχήν διεθνούς νόμου περί Δικαίου της Θάλασσας και αναγνώρισης  των σχετικών κεφαλαίων δικαιοδοσιών που είναι η UNCLOS, ένα νομοθετικό και διαδικαστικό σύνολο, τώρα πια εθιμικό, που εφαρμόζουν περίπου 170 χώρες στον κόσμο.

      Τώρα, όπως ξέρουμε,  στη νότιο-ανατολική Ευρώπη/δυτική Ασία οι μόνες που  δεν την εφαρμόζουν είναι:

      – (ειδικά) η Τουρκία, που εννοεί να επιβάλλει έναν, ας το πούμε, δικής της «κοπής», εξωφρενικό «δίκαιο της θάλασσας» που συμφέρει μόνο στην ίδια, σε Αιγαίο και Μεσόγειο αν και στη Μαύρη Θάλασσα ακολούθησε τις διατάξεις του UNCLOS μολονότι δεν υπέγραψε αυτή τη Σύμβαση,  και

      – (ειδικά) η Ελλάδα που ξέχασε τί σημαίνει εθνική αξιοπρέπεια και εθνικό συμφέρον και η οποία:

       α) με τον φόβο μήπως οι Αμερικανοί δυσαρεστηθούν και της κάνουν ντα-ντά, αυτοί οι αθεόφοβοι που εφαρμόζουν ξεδιάντροπα το «δυο μέτρα και δυο σταθμά» με Κίνα και Τουρκία, πήραν και παίρνουν ό, τι ήθελαν σε βάσεις και άλλα διάφορα και ούτε πραγματοποίησαν (ούτε και θα πραγματοποιήσουν ποτέ!) τις τεράστιες που λένε κοροϊδεύοντας επενδύσεις τους, ακόμη  ένα χαζό παραμύθι της Χαλιμάς για χαζά παιδιά που το «ακούνε»

       και β)  με τον φόβο μήπως θυμώσουν οι Τούρκοι και καταλάβουν τα πάντα στην Ελλάδα ρίχνοντας το αθηναϊκό καθεστώς της και πάψουν πια να θέλουν την ενεργειακή «συνεκμετάλλευση» του Αιγαίου και την τουριστική «συνεκμετάλλευση» των νησιών από τη Μυτιλήνη έως και τη Κρήτη διαλύοντας έτσι την ελληνική οικονομία(!), 

      λουφάζει δειλά και σέρνεται ατέρμονα μέσα στα ανεκδιήγητα στείρα αφηγήματα όπως το «εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα», το «εμείς έχουμε μαζί μας φίλους και συμμάχους», το «εμείς είμαστε πιστοί στον διεθνή νόμο», κλπ. με μια τραγική αδράνεια που μοιάζει με αυτοχειρία, πιστεύοντας ή νομίζοντας πως μην αντιδρώντας δυναμικά θα «πείσει» την Τουρκία να «καθίσει φρόνιμα» και θα πάψει να θέλει να πάρει ό, τι είναι ελληνικό επειδή η Ελλάδα έχει με το μέρος της το «διεθνές δίκαιο», αυτό το τρομερό σκιάχτρο που «αλλάζει τα φώτα» στους Τούρκους και Αμερικανούς, κι εμείς δεν το πήραμε ακόμη χαμπάρι!

    2) Χάγη – υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ

    Θυμόμαστε πάντα τότε που η Ντόρα Μπακογιάννη (με διάφορους άλλους της ιδίας φάρας), ίσως σε ανάμνηση της ατυχέστατης θητείας της ως ΥΠΕΞ, είχε πριν από καιρό θέσει την «φαεινή» ιδέα της προσφυγής της Ελλάδας στο Δ.Δ. της Χάγης, με την υπενθύμιση/εκβιασμό ότι αυτή η προσφυγή είναι δήθεν πάγια θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής(!),  σε αυτό το ατόπημα ειδικά συνεπικουρούμενη από την ανάλογη «επέμβαση» του πρώην πρωθυπουργού και αμετανόητου ολετήρα Κώστα Σημίτη, αληθινό πολιτικό zombie και πάλι νεκροζώντανο εφιάλτη της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

    Κι ακόμη τον πάντα «χυμώδη» Ευάγγελο Βενιζέλο και τον, ούτε λίγο ούτε πολύ, «τελικό στόχο» της Ελλάδας που είναι «η υπογραφή συνυποσχετικού» με την Τουρκία για την προσφυγή στο ΔΔΧ, σαν ένα είδος πρόκλησης να μπει η Ελλάδα σε «βαθειά νερά»(«τελικός στόχος»), με το «συνυποσχετικό» να φαντάζει κάπως ως έναυσμα, ή  condicio sine qua non, που θα δεσμεύει αμετάκλητα την Ελλάδα ακόμη και σε οποιαδήποτε δυσμενή απόφαση των «διεθνών» δικαστών.

    Εδώ ακριβώς βρίσκεται και, σε όλη την «φωτεινότητά» της, η διπλοπροσωπία  όλων εκείνων των, πρώην και νυν, Ελλήνων πολιτικών,  οι οποίοι στις προτάσεις τους για την Χάγη («κοστολογούν» και 50%-50%, 70% υπέρ Ελλάδας και άλλα διαφορετικά ποσοστά, φτάνει δήθεν  να «ξεμπερδεύουμε» με το «ελληνο-τουρκικό»!),

    γνωρίζουν αφ’ ενός πως δεν τους κοστίζει τίποτα να λένε όποιες μπούρδες τους κατεβάζει το μυαλό, αλλά αφ’ ετέρου αποφεύγουν επιμελώς να διευκρινίσουν τί εννοούν με τις μπούρδες τους ξέροντας πως πρόκειται για κάτι το πονηρό, εξευτελιστικό για την Ελλάδα και «βούτυρο στο ψωμί» για την Τουρκία.       

    Ωστόσο, και πάλι για να μη ξεχνάμε, η ελληνική πολιτική γέννησε και εκείνους που ονειρεύονται να «εφαρμόσουν τις Πρέσπες» ακόμη και στις ελληνοτουρκικές δήθεν «διαφορές»(!!), δηλαδή τους περνά απ’ το μυαλό να «επαναλάβουν» τώρα (ατιμωρητί)  το έκτρωμα των «Πρεσπών» πάνω σε αυτές τις «διαφορές» στις οποίες τολμούν να σκεφτούν πως η Ελλάδα δεν έχει δικαιώματα!

    Βέβαια, θα πρέπει να δει κανείς εάν αυτή η «αναπαραγωγή» των «Πρεσπών» είναι αυτόφωτη ή ετερόφωτη, ήγουν εάν είναι πρωτότυπη ελληνική «εφεύρεση» ή ξένη καταλλήλως εμφυτευμένη στα ελληνικά μυαλά.

    Σοφό λοιπόν είναι να πάψει η οποιαδήποτε, εν όψει της όποιας Χάγης, ιδέα/προοπτική «διαπραγμάτευσης/συμβιβασμού» με ένα τουρκικό καθεστώς το οποίο αναλλοίωτο παραμένει από το 1910 έως σήμερα και η διευθύνουσα πολιτική γραμμή του οποίου, πάνω στον καμβά ενός σχεδίου υπολογισμένου στην παραμικρή λεπτομέρεια, από τότε έως και τώρα ανελλιπώς υπήρξε και παραμένει η εξουθένωση του Ελληνισμού και στην ίδια την ελληνική επικράτεια, αυτή τη φορά,

    ο εδαφικός ακρωτηριασμός της Ελλάδας (νησιά, Θράκη, θάλασσες), ο εκμηδενισμός της οποιασδήποτε ελληνικής κυριαρχίας σε στερεά και θάλασσα και, όσο κι αν φαίνεται εκτός λογικής, η τελική κατάπτωση της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής οντότητας και παρουσίας σε ένα είδος κράτους-δορυφόρου της τουρκικής ηγεμονίας και επιβολής στη περιοχή.

    Ουσιαστικά η τάση σήμερα, mutatis mutandis, είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη των ετών ’90, τότε με «αρχιερέα» τον Κώστα Σημίτη, αδιόρθωτο Έλληνα ανθέλληνα,  σήμερα με μιμητές του όσο γίνεται πιστότερους στις τόσες μαύρες περγαμηνές του

    Πάντως πολύ σωστά ειπώθηκε (Νίκος Μελέτης, Η υποχωρητικότητα είναι στο αίμα μας! Συζητούμε για τη Χάγη, κάνουμε πανηγύρια μόνοι μας) ότι «η Χάγη δεν είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή. Πρέπει να είναι και επιλογή της Τουρκίας» (οι υπογραμμίσεις δικές μας) και μάλιστα θα λέγαμε πως είναι οι Τούρκοι που πρέπει να κόπτονται να «πείσουν» τους Έλληνες να δεχθούν σε ένα συνυποσχετικό τις παράνομες και παράλογες απαιτήσεις τους, οι οποίες όμως – για κοίτα τι παράξενο! – άμεσα αντιστοιχούν σε ανάλογα αδιαπραγμάτευτα και παγιωμένα ελληνικά δικαιώματα, σε στερεά και σε θάλασσα! 

      Αντιθέτως όμως τί βλέπουμε να συμβαίνει; Πολλοί, διαφορετικών κομματικών χρωματισμών, να επιδιώκουν η Ελλάδα να συναινέσει στη κρίση της Χάγης σαν απαυδισμένη πλέον από την «απελπισία της» να «τελειώνει μια για πάντα» (δήθεν) με τις συνεχείς «προστριβές» που προκαλεί η γείτονα Τουρκία! Απίθανο.   

     Και τότε τί γίνεται; Επειδή οι Τούρκοι δεν μπορούν φανερά και δημόσια να τα ζητήσουν αυτά απ’ τους Έλληνες κυβερνώντες, βάζουν τα πρόθυμα εντόπια φερέφωνα μέσα στην Ελλάδα να «δουλέψουν» γι’ αυτούς.

     Βεβαίως οι διάφοροι φιλότουρκοι ποτέ δεν θα πουν ευθαρσώς πως είναι με το μέρος των Τούρκων και εργάζονται υπέρ τους. Αλίμονο αν γινόταν κάτι τέτοιο!

    Για να τελειώνουμε όμως με την «Χάγη, το είπαμε και το ξαναλέμε: στους Τούρκους και μόνο στους Τούρκους συμφέρει οποιαδήποτε προσφυγή στο ΔΔ.,  έστω και μόνο για την υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ του Αιγαίου, όπως βλακωδώς επιμένουν να δηλώνουν οι Έλληνες. 

     Και γιατί μόνο στους Τούρκους συμφέρει και καθόλου δεν συμφέρει στους Έλληνες; Να πούμε το «ηλίω φαεινότερον»;

     Όλοι γνωρίζουμε πως ολόκληρη η υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου ανήκει στην Ελλάδα, από τις ανατολικές ακτές της ηπειρωτικής χώρας(από Πελοπόννησο ως Θράκη) έως τις δυτικές ακτές του τόξου ελληνικών νησιών Λήμνου-Ρόδου, αλλά και ακόμη παραπέρα ανατολικότερα έως τη μεσαία γραμμή της θαλάσσιας λωρίδας που τα χωρίζει από τις δυτικές τουρκικές ακτές της Μικράς Ασίας: είναι ελληνική υφαλοκρηπίδα όχι μόνο γεωγραφικά και με διεθνείς συμβάσεις, αλλά και γεωλογικά, και επιπλέον η λεγόμενη τουρκική «υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας» είναι ό, τι πιο σαχλαμάρα θα μπορούσε να ειπωθεί!! (Επ’ αυτού βλ. Κ. Σαντζίλιο, Η ελληνική υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, www.infognomonpolitics.gr 19.12.2022).

     Το ίδιο ισχύει και για την ΑΟΖ η οποία συμπίπτει με την υποκείμενη υφαλοκρηπίδα(και το αντίστροφο) με εξαίρεση τρεις στενές λωρίδες θάλασσα(μεταξύ Λήμνου και Λέσβου, Λέσβου και Χίου, Χίου και Σάμου) όπου η ελληνική ΑΟΖ «συναντάται» με την τουρκική

     Αυτών δοθέντων, μια προσφυγή στη Χάγη για την ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, την οποία άκριτα ευνοούν οι φιλότουρκοι ΄Έλληνες «πολιτικοί», θα μπορούσε να έχει μόνο δύο δυνατά αποτελέσματα: ή το ΔΔ θα αφήσει τα πράγματα έτσι  όπως είναι σήμερα (όλο το Αιγαίο ελληνική υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ) ή θα θεωρήσει πως η Τουρκία έχει δικαιώματα στη Αιγαίο, του οποίου ένα μέρος της ανήκει. Η συνέπεια μιας τέτοιας διεθνούς δικαστικής απόφασης θα είναι η οριστική διακοπή συνέχειας της ελληνικής επικράτειας και η τραγική απομόνωση  όλων των ελληνικών ανατολικών νησιών (τόξο Λήμνος-Ρόδος).

     Επομένως, η «ρουλέτα» του ΔΔ είναι:  θα μείνει η πρότερη κατάσταση ή θα διαμορφωθεί η δεύτερη με το σκεπτικό πως η Τουρκία «είναι μια μεγάλη χώρα που ασφυκτιά εξαιτίας των ανατολικών ελληνικών νησιών και αυτό δεν είναι … διεθνώς δίκαιο;!» 

    Με την «Χάγη» η Ελλάδα παίζει με τη φωτιά. Κανείς δεν είναι σίγουρος για τίποτα.

    Οπότε αξίζει τον κόπο η όποια προσφυγή στο ΔΔ; Υποθέτω πως όχι, γιατί η μόνη που θα μπορούσε να κερδίσει θα ήταν η Τουρκία ενώ η μόνη που θα μπορούσε να χάσει θα ήταν η Ελλάδα!!

    Επιπλέον, ένα ενδεχόμενο δικαστικό κέρδος των Τοπ=ύρκων στο Αιγαίο είναι σίγουρο πως θα «τους ανοίξει την όρεξη» για μελλοντικές, συμπληρωματικές προσπάθειες καταπάτησης των υπολοίπων και άλλων ελληνικών δικαιωμάτων.

    Κατά τα άλλα, όλοι γνωρίζουμε` πως η Τουρκία έχει καταρτίσει προ πολλού ένα πολυετές σχέδιο υπονόμευσης και «σμίκρυνσης» της Ελλάδας. Και είδε καθαρά πως, με τη βοήθεια μερικών Ελλήνων πρωθυπουργών και υπουργών, όλο και κάτι το ενδιαφέρον μπορεί και κερδίζει.

    Κουνάει επιπλέον και τον «μπαμπούλα» ενός πολέμου, τον οποίο μόνο οι Έλληνες φοβούνται και θεωρούν δυνατόν και γι’ αυτό αυτοευνουχίζονται.

    Γιατί λοιπόν να μη συνεχίσει; Τίποτα δεν χάνει, μόνο κερδίζει. Οπότε…

    Στην Ελλάδα υπάρχει μια παροιμία που λέει «τα (πολλά) λόγια είναι φτώχεια». Δυστυχώς στην Ελλάδα πολύ αρέσουν στους κυβερνήτες και μεγάλους αξιωματούχους τα πολλά, περίπλοκα και «εντυπωσιακά» λόγια όπως λ.χ. να λένε και να ξαναλένε πιστεύοντας πως πείθουν: «δεν θα αφήσουμε σε κανένα` να καταπατήσει τα συμφέροντά μας», «δεν θα ανεχθούμε κανείς να παραβιάσει τα κυριαρχικά μας σύνορα» και άλλα τοιαύτα βαρύγδουπα μπλα μπλα.

    Πράξεις όμως ουδεμία, μη τυχόν και ο τάδε ξένος σκιαστεί, ο δείνα φίλος στεναχωρηθεί, ο άλλος εχθρός θυμώσει, ο παρ’ άλλος ενδιαφερόμενος πάθει ζημιά ο καημένος.

    Ουσιαστικά μια παντελής έλλειψη εθνικής πολιτικής ηθικής που ποικιλοτρόπως ζημίωσε και ζημιώνει  την Ελλάδα με εσαεί ατιμώρητες εγκληματικές ενέργειες, χαίνουσες επ’ αορίστου πληγές.

    3)  Τα τραγικά πολιτικά λάθη/εγκλήματα που πληρώνονται

    Ετούτη η διαπίστωση μας οδηγεί απευθείας στο μεγάλο «κεφάλαιο» των «λαθών» στα οποία υπέπεσαν (ποιος ξέρει; το έχουν συνειδητοποιήσει;) σχεδόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις στη διαχείριση των εθνικών συμφερόντων σε διεθνές επίπεδο.

    Από το 1920 και μετά η Ελλάδα συνεχίζει να πληρώνει τα πολλά, επανειλημμένα λάθη(!) ανίκανων, αδύνατων και αλαζονικών κυβερνώντων, λάθη η συχνότητα και  ο εκτροχιασμός των οποίων από το 1974 και μετά την οδήγησαν στη πολιτική απαξίωση και στην οικονομική χρεωκοπία και απώλεια διεθνούς κύρους,

    όχι μόνο, αλλά και σε μια αδυσώπητη, παραλυτική υπαγωγή σε ΕΕ και ειδικά ΗΠΑ, όπως επίσης βασικά και σε ένα ατελέσφορο αδιέξοδο σχέσεων με Τουρκία και, πολύ λυπηρώς, με Κύπρο,

    λάθη που είχαν σαν αποτέλεσμα μια τρομαχτική απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας και αυτονομίας και δυσβάσταχτες υποχρεώσεις «ων ουκ εστί αριθμός», αλλά θα έλεγα και «τέλος».

    Το αποκορύφωμα θεωρούμε πως είναι το αχαρακτήριστο, απαράδεκτο και τελείως παράνομο (οποιοδήποτε άλλο κράτος με σεβασμό για τον εαυτό του θα το είχε στείλει στον αποστολέα με τους τόκους) τούρκικο casus belli, το οποίο η Ελλάδα κουβαλάει στη καμπούρα της σαν διεθνές βαρίδιο γιατί ποτέ δεν θέλησε, όπως θα μπορούσε, να το ακυρώσει μέσα στο πλέγμα της διεθνούς νομολογίας,

    και στο οποίο συνεχίζει να υπομένει απολύτως αδικαιολόγητα καθώς – κακά τα ψέματα – αυτό κατάντησε σε πολύ μεγάλο βαθμό να καθορίζει την συμπεριφορά της ειδικά σε ύψιστης σημασίας θέματα όπως τα 12 μίλια, η ΑΟΖ, το status στη Θράκη, τα πάντα υπέρ της Τουρκίας και εις βάρος των ελληνικών δικαιωμάτων και αρχών εξουσίας.

     Είναι πολλά, υπερβολικά, τα κατ’ ευφημισμό λάθη (στη πραγματικότητα κυριολεκτικά εθνικά εγκλήματα με θύμα την ίδια Ελλάδα)   απ’ ένα κράτος  οι κυβερνήσεις  του οποίου  (όπως και οποιουδήποτε άλλου κράτους) είναι εντεταλμένες να πραγματοποιήσουν  τα συμφέροντά του και τα κυριαρχικά του δικαιώματα και όχι βέβαια εκείνα τρίτων χωρών ή παραγόντων, εχθρικών ή φιλικών, μεγάλων ή μικρών, όπως κατά κόρον έχει συμβεί έως τώρα:

– μη συγκρότηση με Κύπρο ενός ενιαίου πολιτικο-στρατιωτικού μετώπου

– ολέθρια «πολιτική» της κυβέρνησης Σημίτη το 1999 στο Ελσίνκι

– μη δημοσίευση απ’ την Ελλάδα ούτε ενός χάρτη με και για  τα νόμιμα θαλάσσια και    ηπειρωτικά δικαιώματά της

– απειλούμενη παραπομπή στη Χάγη των λεγόμενων «διαφορών» με τη Τουρκία

– μη δημιουργία Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας

– τραγική συμπεριφορά  Σημίτη το 1996 για τα Ίμια

– ανθελληνική «πολιτική» της κυβέρνησης Σημίτη στη Μαδρίτη το 1997

– απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης για τα S-300 το 1998

– απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας απ’ τη Κύπρο το 1967

– κατάργηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας-Κύπρου το 2001

– απόφαση υποστήριξης του Σχεδίου Ανάν εναντίον του Κυπρίου Πρόεδρου Παπαδόπουλο για το δημοψήφισμα το 2002, σχέδιο που θα μετέτρεπε τη Κύπρο σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο (Λάζαρος Μαύρος)

-πολιτική της αυταπάτης και των ευσεβών πόθων της Αθήνας με την ελλαδική υποστήριξη της Τουρκίας ως υποψήφια για την ΕΕ με βάση το απόλυτα λανθασμένο σκεπτικό πως έτσι η Τουρκία θα «εξημερωνόταν»(Λάζαρος Μαύρος)

– καταστροφική αποδοχή της πολιτικής του «να τα βρούμε» με την Τουρκία για να «ευχαριστηθούν» οι ΗΠΑ

– ολετήρια πολιτική του «κατευνασμού» της Τουρκίας

– εγκατάλειψη («ξεφόρτωμα») της Κύπρου στις τουρκικές επιθέσεις

– εγκατάλειψη του ελληνικού Αιγαίου με την «ιδέα» ελληνο-τουρκικής «συνεργασίας» και, χειρότερα, «συνδιαχείρισης» των εκεί φυσικών πόρων

– συναίνεση της Ελλάδας, το 1983, ώστε να μην εφαρμοστεί στη Μεσόγειο (Αν. Μεσόγειο για την Ελλάδα) η «ζώνη των 12 ν.μ.»  που η ΕΕ ζήτησε να καθορίσουν όλα τα μέλη της. Το τρομερό λάθος της Ελλάδας: μολονότι αυτή την «εξαίρεση» για την Μεσόγειο την είχε ζητήσει η Τουρκία, ξένη προς την ΕΕ και από το 1912 εχθρικά φερόμενη προς την Ελλάδα, η Ελλάδα, ως μη όφειλε, την δέχθηκε και από μόνη της έδεσε τα ίδια της τα χέρια

– καταστροφική πολιτική στην Θράκη από το 1951 και μετά, που συνεχίζεται ακόμα

– καμία αντίδραση κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη πρόσκληση συνέλευσης στην Άγκυρα όλων των πρέσβεων των μελών της ΕΕ, εξαιρουμένου του Έλληνα πρέσβη, για να ζητήσει η Τουρκία την μη εφαρμογή της κοινοτικής απόφασης των  12 μιλίων στην Μεσόγειο. Ελλείψει αντίλογου η ΕΕ αποδέχτηκε το τουρκικό αίτημα και η Ελλάδα αποκλείστηκε από το να ασκήσει κυριαρχικά της δικαιώματα

– δήλωση (Τσίπρας 2015) ότι «δεν έχει σύνορα η θάλασσα»(το Αιγαίο)  νομιμοποιώντας τις παράνομες τουρκικές θαλάσσιες απαιτήσεις στο Αιγαίο

– μη προβολή και χρήση ποτέ απ’ την Ελλάδα του χάρτη της ΕΕ με τις ΑΟΖ όλων των μελών της, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης της Ελλάδας που η Τουρκία την βλέπει σαν κόκκινο πανί

– εγκληματική μη εφαρμογή απ’ την Ελλάδα των παραμέτρων του χάρτη ΑΟΖ της ΕΕ

– λανθασμένη πολιτική της εφαρμογής των 6 ν.μ. ως χωρικά ύδατα και  μη καθιέρωση των 12 ν.μ. που εφαρμόζουν όλες οι χώρες του κόσμου(και η ίδια Τουρκία στη Μαύρη Θάλασσα)

– μειοδοτική «πολιτική» η οποία, με τις συνεχείς τουρκικές πιέσεις, δημιούργησε το γνωστό πλέον σε όλους «φοβικό σύνδρομο» μπροστά στις αυθαιρεσίες της Τουρκίας

– οι πρόσφατες  λεόντειες ελληνοαμερικανικές συμφωνίες δήθεν στρατιωτικής συνεργασίας όπου, απ’ ό, τι φαίνεται, η κυβέρνηση ουδόλως διαπραγματεύτηκε τα βασικά ελληνικά συμφέροντα: «τα έδωσε όλα χωρίς να πάρει τίποτα.

– μειοδοτική ΑΟΖ με Ιταλία (2020) με δικαίωμα των Ιταλών ψαράδων (αλλά και κοινοτικών!) αλιείας έως τα ελληνικά 6 ν.μ και μέσα στα 12 ν.μ. ελληνικών χωρικών υδάτων

– απολύτως εγκληματική μερική ΑΟΖ(μόνο από 26^ο έως 28^ο  μεσημβρινό) με Αίγυπτο με απαράδεκτα ανισόρροπη εις βάρος της Ελλάδας θαλάσσια «μοιρασιά» και εθελούσιο γκριζάρισμα της ελληνικής κυριαρχίας στο σύμπλεγμα Καστελόριζου και Ρόδο, Κρήτη και Αιγαίο γενικά

–  εγκληματική παράδοση στη Τουρκία όλης της θαλάσσιας περιοχής ανατολικά του 28^ου μεσημβρινού, ελληνικός χώρος  ΑΟΖ με Κύπρο

– εξίσου εγκληματική μη οριοθέτηση ΑΟΖ με Κύπρο

–  απαράδεκτη μη ταυτοποίηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας όλου του Αιγαίου.

   Αφήνουμε σε όποιον θέλει να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Τέλος, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε μια είδηση της τελευταίας ώρας(www.pronews.gr 27.4.2024) βάση τη οποίας προετοιμάζεται μια κυβερνητική ενέργεια με μορφή νόμου η οποία, εάν όντως πραγματοποιηθεί, θα αποτελέσει ό, τι χειρότερο έγκλημα διέπραξε ποτέ μια ελληνική κυβέρνηση σε βάρος της χώρας της.

   Φημολογείται πως ο νόμος αυτός θα θεσπίζει την υποχρεωτική ανακήρυξη καθεστώτος βραχονησίδας σε όλα τα νησιά του Αιγαίου που δεν έχουν κατοίκους.

    Τώρα, για να γνωρίζουμε ποια τοποθέτηση γίνεται με αυτό το νόμο, πρέπει να πούμε πως τα ελληνικά νησιά. νησάκια, νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο είναι άνω από 2500, εκ των οποίων μόνο 165 κατοικούνται.

    Αυτό σημαίνει πως πάνω από 2300 νησίδες και βραχονησίδες εξαφανίζονται από τον χάρτη του Αιγαίου και ταυτόχρονα από την ελληνική ΑΟΖ του Αιγαίου, και ειδικά εξαφανίζεται η Στρογγύλη του συμπλέγματος του Καστελόριζου με ό, τι αυτό σημαίνει ακριβώς για την ελληνική ΑΟΖ!!

    Αγνοούμε εάν ο νόμος αυτός είναι «έμπνευση» της ελληνικής κυβέρνησης ή άλλων γνωστών και μη εξαιρετέων που τν επέβαλαν στους Έλληνες.

    Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, πάντως, είναι φανερό πως ο μόνος σκοπός του είναι η τελειότερη εξυπηρέτηση των τουρκικών απαιτήσεων/συμφερόντων για τις  «διαπραγματεύσεις» ΜΟΕ ή όχι.

    Βεβαίως,  αναφορικά με τη Στρογγυλη, ένα νησί «ορόσημο» για την ελληνική ΑΟΖ, εάν πραγματικά η ελληνική κυβέρνηση εννοούσε να αξιοποιήσει την αξία του, δεν θα της ήταν δύσκολο, με τα κατάλληλα κίνητρα, να τοποθετήσει εκεί κάποια ανθρώπινη οικονομική δραστηριότητα.

    Με τον νόμο αυτό ανοίγει ο δρόμος για την μοιρασιά του Αιγαίου με τους Τούρκους και προπαντός ο δρόμος της «κατάκτησης» τουλάχιστον του μισού Αιγαίου από τους Τούρκους το «όνειρο» των οποίων επιτέλους θα μπορεί να γίνει πραγματικότητα χάρη στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση.

     Αλήθεια, ο ελληνικός λαός επ’ αυτού τί έχει να πει; Οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν να πούνε κάτι;

                                                                           Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

                                                                                     Ελληνιστής

            …………………………………………………………………………