1. Όλοι και παντού μιλούν για «μεταναστευτική πολιτική» και για «μετανάστευση» στις μέρες μας, αναφερόμενοι σε πιθανές ή δυνατές ή αδύνατες διαδικασίες αντιμετώπισης των ατελείωτων ροών ανθρώπων από την Αφρική, ως επί το πλείστον, αλλά και από την Ασία, όχι λιγότερο πολυπληθείς, και επομένως στην πραγματικότητα μιας κολοσσιαίας μετακίνησης ανθρώπινου όγκου που υπερβαίνει μεγάλες αποστάσεις και υπομένει τεράστιες αντιξοότητες και κινδύνους με υπερβολικά προσωπικά χρηματικά κόστη  που πλουτίζουν παράνομα μια ανεξάντλητη σειρά παράνομων οργανωτών ενεργών όχι μόνο ειδικά στις χώρες καταγωγής και εκκίνησης του «ανθρώπινου» ποταμιού, αλλά συχνά και μέσα στις χώρες άφιξης του!

      Μιλούν λοιπόν για «μεταναστευτική πολιτική», όχι βέβαια των χωρών απ’ όπου ξεκινούν τα αθρόα λεγόμενα «ταξίδια της ελπίδας» και των οποίων οι έγνοιες για το μέλλον τους θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερες (θα ήταν υπερβολική αισιοδοξία να υπέθετε κανείς ότι αυτές οι χώρες διαθέτουν κάποια δυνατότητα ελέγχου και νομικής διαχείρισης αυτών των δρομολογίων!),

     αλλά των χωρών στόχος και προορισμός αυτών των «ταξιδιών», που είναι και οι χώρες πάνω στις οποίες όλες αυτές οι μάζες αφρικανών και ασιατών πιέζουν αφόρητα, και υπό μορφή οικονομικού βάρους, αλλά και υπό το πρίσμα μιας ανεξέλεγκτης δημογραφικής, κοινωνικής και θρησκευτικής εισβολής οι συνέπειες της οποίας στους ιστούς των λαών που τις δέχονται είναι απρόβλεπτες, ακόμη και ανεξερεύνητες, ωστόσο, με μια ελάχιστη λογική, εντονότατα διηθητικές και ανατρεπτικές. 

     Βεβαίως η κατ’ ευφημισμό «μεταναστευτική» πολιτική και ταυτόχρονη «κρίση» είναι τελείως μια παραπλανητική και λανθασμένη έννοια και έκφραση, σαν να πρόκειται για κάτι το φυσικό/φυσιολογικό και νόμιμο, ενώ η μεγάλη αλήθεια είναι πως πρόκειται για κάτι το τελείως αφύσικο και παράνομο, εκτός πάσης πραγματικότητας.

     Είναι ευνόητο επίσης ότι καμία σχέση δεν υπάρχει και καμία αναλογία δεν υφίσταται με την «μεταναστευτική» πολιτική που ίσχυε στα τέλη του 19^ου αρχές του 20^ού αιώνα όταν εκατοντάδες χιλιάδες, ειδικά Ιταλοί και Έλληνες στη πλειοψηφία πλήρωναν κανονικό εισιτήριο για να πάνε με πλοία, αεροπλάνα και τρένα της γραμμής (όχι παράνομα και στα κλεφτά!) στις ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, κλπ.

     Η βασικότατη ειδοποιός διαφορά βρίσκεται κατ’ αρχήν και πριν απ’ όλα  στηνίδια την λεκτική εκφορά: ουδόλως πρόκειται για «μετανάστευση», αλλά  οπωσδήποτε για καραμπινάτη, παράνομη «λαθρομετανάστευση», κάτι πολύ, μα πάρα πολύ διαφορετικό και με εξοντωτικά διαφορετικές προοπτικές, σκοπούς και συνέπειες, όπως όλοι μπορούν να καταλάβουν και να πιστοποιήσουν επί τόπου.

    Χρόνια τώρα αυτή η πιεστική ορμή πληθυσμιακής εισβολής στη κεντρική Μεσόγειο και με αποκλειστικό προορισμό την Ιταλία, προέρχεται από 99% αφρικανικές χώρες, υποσαχάριες ή μη, από όλα τα μήκη και πλάτη της Αφρικής, ενώ εκείνη προς την Ελλάδα αποτελείται από πληθυσμούς ως επί το πλείστον ασιατικής καταγωγής.

     Φτάσαμε όμως επίσης στο κρίσιμο σημείο ώστε και ασιατικοί πληθυσμοί (από Πακιστάν, Μπαγκλαντές) να παρακάμπτουν την Ελλάδα και να κατευθύνονται κι’ αυτοί απ’ ευθείας στην Ιταλία. Παράδειγμα το πρόσφατο τραγικό συμβάν μπροστά στον Πόρο.  Σε πολλές όμως άλλες ανάλογες περιπτώσεις οι λαθραίοι κατόρθωσαν και «ξεμπάρκαραν» στις ακτές της Απουλίας. και της Καλαβρίας.

     Θα πρέπει εδώ να προσθέσουμε και κάτι το αφάνταστα σημαντικό στο οποίο πολύ λίγοι ως τώρα έδωσαν την κατάλληλη σημασία, ενώ είναι ίσως το πιο επικίνδυνο στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπόψη, και δηλαδή: τουλάχιστον το 95% των δεκάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών που μπαίνουν σε Ιταλία και Ελλάδα είναι μουσουλμανικής, και ιδιαιτέρως σκληροπυρηνικής ισλαμικής κουλτούρας και θρησκείας, με ό, τι αυτό συνεπάγεται στο πλέγμα των αναγκαστικών επαφών με το εγχώριο χριστιανικό τοπικά εκτεταμένο κοινωνικό σώμα!

    Ένα στοιχείο, κι αυτό, που κομβικά έντονα διαφοροποιεί την σημερινή μεταναστευτική κατάσταση και πολιτική σε σχέση με εκείνη των περασμένων χρόνων και αιώνων.

2. Έτσι είναι και σχεδόν ανεξάντλητη η εθνοτική «ποικιλία» των «αφικόμενων» λαθρομεταναστών: από Ακτή Ελεφαντοστού, Νίγηρα, Σομαλία, Μπουρκίνα Φάσο, Νιγηρία, Γκαμπόν, Μαυριτανία, Τόγκο, χώρες που ανεξαρτητοποιήθηκαν το 1960, και από άλλες όπως Τυνησία, Γκάνα, Λιβύη, Γκάμπια, Σιέρα Λεόνε, Γουϊνέα, Ουγκάντα, Σουδάν, Αγκόλα, Ζάμπια, κλπ., χώρες με διαφορετικές ημερομηνίας ανεξαρτητοποίησης.

     Αλλά δεν θα έχουμε μια πλήρη εικόνα για το «ποιον» αυτών των ανθρώπων τόσο διαφορετικών από εμάς εάν δεν θυμηθούμε και καταγράψουμε την πιο πρόσφατη ιστορία των χωρών τους από το 1960 και μετά, και για μερικές απ’ αυτές λίγο-πολύ πρωτύτερα.

     Δύο είναι λοιπόν οι ομάδες αφρικανικών χωρών που απέσπασαν την ανεξαρτησία τους μετά από τα χρόνια αποικιοκρατίας: η μια ομάδα την απέκτησε μέσα στο 1960 (εξ ου και αυτό το έτος ονομάστηκε «Έτος της Αφρικής»), από τον Ιανουάριο έως τον Νοέμβριο: 17 χώρες που «απελευθερώθηκαν» απ’ το ζυγό των αποικιοκρατών, κυρίως Άγγλων και Γάλλων: το Καμερούν, η Σενεγάλη, το Τόγκο, η Μαδαγασκάρη, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, η Σομαλία, το Μπενίν, ο Νίγηρας, η Μπουρκίνα Φάσο, η Ακτή Ελεφαντοστού, το Τσάντ, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, η Δημοκρατία του Κονγκό, το Γκαμπόν, το Μαλί, η Νιγηρία και η Μαυριτανία.

     Η άλλη ομάδα απαρτίζεται από άλλες 36 χώρες που ανακηρύχθηκαν ανεξάρτητες μέσα σε μια περίοδο από το 1951 έως το 1993, με δύο χώρες πρώιμης ανεξαρτησίας: η Λιβερία το 1847 και η Νότια Αφρική το 1910. Μέσα σε αυτό το δεύτερο γκρουπ βρίσκονται και οι τρεις του Μαγκρέμπ (Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία), η Λιβύη, η Γκάνα, η Γκάμπια, το Μπουρούντι, η Ερυθραία, η Αιθιοπία, η Κένυα, η Ουγκάντα, η Ρουάντα, το Σουδάν, η Τανζανία, η Αγκόλα, η Μποτσουάνα, το Λεσότο, το Μαλάουι, η Μοζαμβίκη, η Ζάμπια, το Ζιμπάμπουε, οι Σεϊχέλλες, κλπ.

3. Η διαδικασία ανεξαρτητοποίησης είχε αρχίσει κιόλας 15 χρόνια πριν από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά αμέσως μετά απ’ αυτόν εμφανίστηκαν δυναμικά οι πρώτες πολιτικές οργανώσεις διεκδίκησης της ανεξαρτησίας με βάση τις σχετικές υποσχέσεις των αποικιοκρατών με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους στο πόλεμο που διεξήγαγαν.

     Βέβαια οι Αφρικανοί είχαν μπροστά τους και τα μεγάλα παραδείγματα της αποαποικιοποίησης  πολλών χωρών ειδικά στην Ασία (Λίβανος, Συρία, Φιλιππίνες, Καμπότζη, Λάος, Ινδία, Πακιστάν, Ινδονησία, Βιετνάμ), αλλά και Αίγυπτο.

     Στα χρόνια που ακολούθησαν τις ανεξαρτητοποιήσεις  φούντωσαν και πολλές εσωτερικές συγκρούσεις και εμφύλιες διαμάχες. Μη ξεχνάμε πως οι πληθυσμοί  σχεδόν όλων των αφρικανικών χωρών αντιπροσωπεύονται από έναν ατελείωτο αριθμό φυλών συχνά εχθρών μεταξύ τους, και γλωσσών/διαλέκτων.

   Πάντως, ουσιαστικά σχεδόν όλες οι «δημοκρατίες» που «γεννήθηκαν» με την αποαποικιοκρατία υπήρξαν εύθραυστες και πολλαπλώς ευάλωτες, τόσο που οι περισσότερες κατέληξαν να κυβερνώνται από αυστηρώς μόνο-κομματικές και στρατιωτικές κυβερνήσεις μετά από αιματηρές αντιθέσεις κι συρράξεις. Στην ουσια: δικτατορίες.

    Το πλουραλιστικό σύστημα των αρχικών «δημοκρατιών» δεν κράτησε παρά ένα φεγγάρι. Η εξουσία των νικητών κατάργησε πολύ γρήγορα κάθε αντιπολιτευτικό κόμμα. Μια «ιστορία» που διήρκησε περίπου 30 χρόνια, όταν την δεκαετία του ’90, μετά από συνεχείς διεθνείς πιέσεις για θεσμικές αλλαγές ώστε και ο ξένος παράγοντας να μπορέσει να εισχωρήσει με οικονομικές και πολιτικές προοπτικές , οι αφρικανικές χώρες άρχισαν να υιοθετούν εκλογικές αναμετρήσεις πολυκομματικές και έτσι σε πολλές απ’ αυτές οι μη εκλεγμένοι «πρόεδροι» αντικαταστάθηκαν  από εκλεγμένους «εκλογικούς» ηγέτες.

      Να μη νομίσει όμως κανείς πως και αυτού του είδους «δημοκρατία» απηχούσε τον «δημοκρατικό τρόπο» των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών. Ως επί το πλείστον στην Αφρική ισχύει ένα είδος «αυτοκρατικών» εξουσιών, ναι μεν μετά από όσο μπορεί να θεωρηθούν «κανονικές» εκλογές, αλλά βασικά, στη συνέχεια, εξελισσόμενων  σε μονοκρατικές δικτατορικές κυριαρχίες συνεπικουρούμενες από δικαστικά συστήματα δεόντως πολιτικοποιημένα και «προσηλωμένα» στις κρατικές εξουσίες, με σκοπό αθρόες «συνήθεις» παραβιάσεις όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και όχι μόνο.

     Απ’ ό, τι φαίνεται, η εμπειρία μας διδάσκει πως στην αφρικανική ήπειρο η δημοκρατία είναι ένα «φρούτο» παντελώς άγνωστο και όταν υπάρχει, τελείως σάπιο, στο παρελθόν, στο παρόν και μάλλον και στο μέλλον.

4. Όσο για τον τομέα της οικονομίας, δεν μπορούμε να πούμε πως οι εξελίξεις από τα έτη ’90 και μετά υπήρξαν πραγματικά καρποφόρες και ευνοϊκές. Προσπάθειες βελτίωσης υπήρξαν, αναμφισβήτητα, με την βοήθεια ξένων επεμβάσεων (με το πολύ αζημίωτο, βέβαια!), αλλά οι περισσότερες έμειναν στη φάση της προσπάθειας.

    Έτσι μας λένε πως από το 2004 και μετά το ακαθάριστο εγχώριο εισόδημα αυξήθηκε κατά 250% και μεταξύ 2000 και 2018 οι υποσαχάριες οικονομίες είχαν μια μέση ανάπτυξη του 5%, καρπός – μας λένε – δήθεν της «ενσωμάτωσης των αφρικανικών προτεραιοτήτων στους στόχους της βιώσιμης ανάπτυξης», της «ώθησης να συμπεριλαμβάνει χρηματοδοτήσεις για το κλίμα» και «του μεγαλύτερο συντονισμού μεταξύ των αφρικανικών μη μονίμων μελών στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ», αλλά προπαντός «των οικονομικών βελτιώσεων [που επιτεύθηκαν] και της μεγαλύτερης περιφερειακής ενσωμάτωσης».

    Ειλικρινά, δεν νομίζουμε πως υπάρχει κάποιος που δεν αντιλαμβάνεται πως «από λόγια πάμε καλά» και πως πίσω απ’ αυτά τα ωραία και ηχηρά  περίπλοκα λόγια, που πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε τι θέλουν να πουν, δεν υπάρχει τίποτα το ουσιαστικά και πρακτικά μετρήσιμο.

    Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε ποτέ ετούτες τις αφρικανικές «δημοκρατίες» να ιδρύσουν τον μεγαλύτερο παγκοσμίως «θεωρητικό» χώρο ελεύθερου εμπορίου ηπειρωτικών ανταλλαγών (άλλα  ωραία ηχηρά λόγια!), το African Continental Free Trade Area, AFCTA, που περιλαμβάνει 54 χώρες με έναν πληθυσμό 1,3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων –

     ένας χώρος που υποτίθεται θα διαθέτει την ικανότητα να πυροδοτήσει μια σημαντική ανάπτυξη στον βιομηχανικό τομέα με μια πληθώρα επενδύσεων από ξένες χώρες έχοντας υπόψη τον τεράστιο πλούτο, πάνω και κάτω από το έδαφος, που διαθέτει όλη η Αφρική και ειδικά η υποσαχάρια ως προς την προμήθεια πρώτων υλών.

5. Για ένα τέτοιο επίτευγμα, η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι ασφαλώς η λέξη «νέο-εποικισμός», και ίσως κάτι ανάλογο ήδη να συμβαίνει σε αρκετές αφρικανικές χώρες με τους ισχυρούς ξένους «επενδυτές» (Κίνα, ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, Αγγλία, κλπ.), όπου τα κέρδη τους είναι μεγάλα, αλλά οι «ευνοϊκές» επιπτώσεις των «επενδύσεων» τους στους λαούς είναι απολύτως μηδαμινές και οι μόνοι ντόπιοι που «πάλι» ωφελούνται είναι οι «συνήθεις ύποπτες» κυβερνητικές νομενκλατούρες.

      Δεν εξηγείται αλλιώς το γιατί από το 2018 και μετά (αλλά και από αρκετά πριν πιο αραιά) όλο και περισσότεροι αφρικανοί – βέβαια με την «παρότρυνση» των επιτηδείων διακινητών που θησαυρίζουν – «το σκάνε» από τις «εξελιγμένες» χώρες τους και πλημμυρίζουν κυριολεκτικά την Ευρώπη, ειδικά την Ιταλία, ενώ η Μάλτα δεν δέχεται κανέναν και η Ισπανία τους απωθεί δέρνοντας και σκοτώνοντας στους φράχτες που έστησε παντού(!!) με τους δικαστές της να επιβεβαιώνουν αυτή την πολιτική για την οποία κανείς δεν ενίσταται στα κοινοτικά και «ΟΗΕικά» δωμάτια εξουσίας όπως κάνουν όμως με την Ιταλία αν τολμήσει να μην τους δεχθεί κατά εκατοντάδες!

      Και δε μπορεί κανείς να μη σημειώσει ότι οι αφρικανικές χώρες με την ανεξαρτητοποίησή τους από τις αποικιακές δυνάμεις αντί να λύσουν μια για πάντα τα  οικονομικά προβλήματά τους εκμεταλλευόμενες, με δικές τους τεχνικές και οργανωτικές διαδικασίες (τα πανεπιστήμια τους δεν διδάσκουν τίποτα σχετικά;!),  τα εξαιρετικά πλούτη που διαθέτουν, κατάφεραν να κάνουν ακόμη περισσότερο εντονότερη την οικονομική τους υποτέλεια από τις ξένες οικονομίες, κάτι που έχει τραγικές συνέπειες για όλους αυτούς τους λαούς.

      Το φαινόμενο φαίνεται παράλογο, αλλά είναι αληθινό. Διότι καμία αφρικανική χώρα δεν μερίμνησε ποτέ οικειοποιούμενη, με τα κέρδη από τα πλούτη της, ικανές τεχνολογικές γνώσεις και πρακτικές ικανότητες από τις προηγμένες  ευρωπαϊκές, αμερικανικές και ασιατικές χώρες, να συγκροτήσει μια δική της ελίτ τεχνολογίας και προόδου στους κυριότερους τομείς της βιομηχανικής και αγροτικής ανάπτυξης ώστε να δημιουργήσει καταστάσεις ανθρώπινης και κοινωνικής ζωής εφάμιλλες με εκείνες των ξένων χωρών.

     Και φαίνεται πως ούτε τα αφρικανικά πανεπιστήμια, που ωστόσο «βγάζουν» πολλούς πτυχιούχους,  είναι ικανά να προάγουν μια τέτοια ελίτ στις χώρες τους.

     Βεβαίως πρέπει να ειπωθεί πως διαχρονικό «χούι» των αφρικανών κυβερνώντων υπήρξε και είναι ο προσωπικός πλουτισμός και η παντελής αδιαφορία να δημιουργήσουν μια χώρα ευτυχών πολιτών με καλές βιομηχανίες και ζωντανή γεωργία, λ.χ., που παράγουν ευημερία.

6. Με ετούτη λοιπόν την εικόνα των «ανεξάρτητων αφρικανικών δημοκρατιών» που το μόνο που παράγουν είναι ατελείωτες στρατιές λαθρομεταναστών, ας επιστρέψουμε στην κατ’ ευφημισμό ευρωπαϊκή «μεταναστευτική πολιτική» και στο πώς αυτή εννοεί να αντιμετωπίσει όχι μόνο τους λαθραίους – όλοι χωρίς εξαιρέσεις είναι λαθραίοι! – τους οποίους οι διακινητές στέλνουν για να μπουν στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά προπαντός, «στη πηγή», στις αιτίες που προκαλούν την «έξοδο» των διακινούμενων αυθαίρετα λαθραίων, δηλαδή στις ίδιες τις χώρες οργάνωσης ή εκκίνησης των ταξιδιών προς το δήθεν ελντοράντο.

     Λένε πως θα πρέπει να «κατανοήσουμε» ότι η μετανάστευση, ή μάλλον σωστότερα η λαθρομετανάστευση, είναι αποτέλεσμα  πολλών παραγόντων όπως οι ένοπλες συγκρούσεις, οι φυσικές καταστροφές, ο πολιτικός αποκλεισμός, η φτώχεια, η ανεργία, η έλλειψη οικονομικών ευκαιριών, η προβληματική παιδεία. οι υποβαθμισμένες υπηρεσίες, η εκτεταμένη εγκληματικότητα, οι φυλετικές διαμάχεες, και βάλε και βάλε!

      Ειλικρινά πρέπει να πούμε πως οι περισσότερες απ’ αυτές τις «αιτίες» θα μπορούσαν να εκλείψουν ή να ελαχιστοποιηθούν εάν οι τοπικοί κυβερνώντες δρούσαν κατάλληλα διαθέτοντας κεφάλαια και ανθρώπινο προσωπικό με οργανωμένες διαδικασίες, έστω και εν μέρει αντιγράφοντας τις «πολιτισμένες δυτικές χώρες».

     Αυτό δε συμβαίνει, και τότε αυτές οι «πολιτισμένες» χώρες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει επιτέλους να «επενδύσουν» στις αφρικανικές χώρες παραγωγής λαθρομετανάστευσης ώστε οι άνθρωποι εκεί να μη χρειάζονται να φεύγουν ζητώντας τύχη αλλού, αλλά να μένουν δουλεύοντας για το καλό όλων τους.

      Το θέμα είναι τί σόι «επενδύσεις» πρέπει να γίνουν. Βέβαια, επένδυση δεν είναι οι κάθε τόσο χορήγηση εν είδη δωρεάς ή δανείου εκατομμυρίων δολαρίων σε χρήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων καταλήγουν στις αδηφάγες τσέπες εκείνων που ξέρουν να «βολεύονται»!!   

      Όλη η «ιστορία» λοιπόν βρίσκεται στη λύση των μεταξύ αφρικανικών κρατών και ξένων κρατών συμφωνιών υλοποίησης αποτελεσματικών προγραμμάτων ανάπτυξης, εκπαίδευσης, τεχνικής κατάρτισης, συγκρότησης υποδομών διαφόρων ειδών,

      με έναν τρόπο ώστε τα επενδυτικά κονδύλια να μη πηγαίνουν χαμένα και να παράγουν απτό και συγκεκριμένο έργο υπέρ της χώρας και του πληθυσμού της,

      ώστε επίσης να γίνεται δυνατή μια αληθινή ανάπτυξη με τη συγκρότηση βιώσιμης αγοράς εργασίας σε διάφορους οικονομικούς τομείς και επομένως η δημιουργία παραγωγικών οργανισμών αλλά και πολιτών υπευθύνων, πράγμα που σημαίνει δημιουργία πλούτου για όλους, άρα και ευημερίας.

      Σε αυτή την ανάπτυξη η οργανωμένη συμμετοχή των πτυχιούχων των αφρικανικών πανεπιστημίων θα μπορεί να είναι κομβικής σημασίας, εάν χρησιμοποιηθεί σωστά

7. Πολλές δυτικές χώρες έχουν – όπως μας λένε – πολλαπλές συνεργασίες (όχι συνέργειες;) με αφρικανικές υπανάπτυκτες χώρες, κάτι όμως που δεν φαίνεται να βοηθάει επαρκώς στις γενικές συνθήκες διαβίωσης, ίσως γιατί είναι αρκετά περιορισμένες και ελιτικές. Και τότε κανείς διερωτάται: με τόσες «ευρωπαϊκές επενδύσεις» και τόσα δις χρήματα που ξοδεύονται – λένε –, πώς γίνεται και η κατάσταση δεν καλυτερεύει και συνεχίζουν να φεύγουν τόσοι παράνομοι;! Κάτι δεν πάει καλά.

      Απ’ ό, τι φαίνεται στην πραγματικότητα η «απήχηση» των ευρω/ΟΗΕδικών  πρωτοβουλιών θα πρέπει να είναι τόσο πολύ ισχνή, ή μάλλον λανθασμένη, όχι με τον σωστό τρόπο, πάντως τόσο αναποτελεσματική που οι περισσότερες αφρικανικές χώρες ακόμη και τώρα, μετά από δεκαετίες ανεξαρτησίας και «δυτικών επενδύσεων», συνεχίζουν να είναι μόλις «αναπτυσσόμενες» ή και ακόμα «τριτοκοσμικές» με την χειρότερη έννοια.

      Όλοι μας λένε – ΟΗΕ, ΕΕ, μεγάλοι περιφερειακοί οργανισμοί – ότι «προσπαθούν», «προσπαθούν»(!!) στην αντιμετώπιση των αφρικανικών προβλημάτων. Αλλά, μετά από τόσες «προσπάθειες» πότε θα δούμε αποτελέσματα; Τί συμβαίνει και αυτές οι «προσπάθειες» που κάνουν χρόνια τώρα αυτοί οι «ισχυροί»  δεν δίνουν κανένα σημαντικό και σίγουρο καρπό με μελλοντικές ευνοϊκές προεκτάσεις;

      Όλα ετούτα όμως τί σημαίνουν; Δύο τίνα: ή οι «προσπάθειες» από μόνες τους είναι ανεπιτυχείς και άκαρπες γιατί δεν είναι οι σωστές και τα χρήματα εξαφανίζονται μέσα σε ανεξέλεγκτους λαβύρινθους ή γιατί οι χώρες αποδοχής των προσπαθειών είναι ανεπίδεκτες εξέλιξης και προόδου, οπότε και άδικα όλοι χάνουν χρόνο κι λεφτά.

      Υπάρχει όμως και μια τρίτη απάντηση: δηλαδή η ατελείωτη διαφθορά που βασιλεύει στις χώρες που οι Δυτικοί, και όχι μόνο, θέλουν να «βοηθήσουν» και η οποία ματαιώνει εν τη γενέσει τους όλα τα σχέδια ορθοπόδησης που ακυρώνονται σε ανυπέρβλητα αδιέξοδα, όπερ σημαίνει σε τελική ανάλυση ότι αυτές οι χώρες «τείνουν» αυθόρμητα και φυσιολογικά προς μια κατάσταση ατέρμονης στασιμότητας και υποβάθμισης στη γενική μιζέρια των λαών τους, «ελεύθερες και ανεξάρτητες χρεοκοπημένες».

     Διόλου απίθανο αυτή η τελευταία «εκδοχή» να είναι και η επικρατέστερη, εάν σκεφτούμε πως είναι το λιγότερο 50 χρόνια τώρα που οι αφρικανικές χώρες έγιναν ελεύθερες και παταγωδώς απέτυχαν να αξιοποιήσουν προς όφελός τους αυτή την ελευθερία και όλη τη βοήθεια που έλαβαν και λαμβάνουν. Και σίγουρα το μεγάλο ερώτημα είναι το πώς και γιατί απέτυχαν τόσο πολύ ώστε οι πληθυσμοί τους να φτάνουν σε σημείο τόσης ανέχειας ώστε να αναγκάζονται κατά χιλιάδες να φεύγουν παράνομα για μια υποθετική καλύτερη ζωή σε ξένες, μπορεί και κάποια στιγμή εχθρικές χώρες. Και το δεύτερο ερώτημα είναι πόσα χρήματα μπήκαν στους λογαριασμούς των διεφθαρμένων διαχρονικά αφρικανών κυβερνητών και πόσα στις δήθεν διαδικασίες προόδου των χωρών.

      Τελικά τότε, αν έτσι είναι τα «πράγματα», φαίνεται πως δεν πρέπει να υπάρχουν ελπίδες οι αφρικανικές χώρες, οι περισσότερες, να γίνουν ποτέ όπως είναι οι ευρωπαϊκές, λ.χ.

8. Με αυτά τα δεδομένα, ειλικρινά όχι και τόσο ενθαρρυντικά, για μα μη πούμε καθαρά απογοητευτικά, η ΕΕ «αυτή τη στιγμή υπνοβατεί», όπως εκφράζονται οι Β. Μεϊμαράκης/Μ. Βέμπερ/Γ.Λέναρς στο άρθρο τους που αναλύει την κατάσταση και βάζει προτάσεις.

      Πάντως, για να πούμε την αλήθεια,  δεν θυμόμαστε η ΕΕ να έχει πάψει ποτέ να υπνοβατεί, «αυτή τη στιγμή» και πάντα!

      Ενδιαφέρουσες όντως προτάσεις που, κατά τη γνώμη μας, θα πρέπει να γίνουν πραγματικότητα, μαζί με μερικά άλλα μέτρα απ’ ευθείας στο έδαφος των χωρών εκκίνησης της «ανθρώπινης ροής». Ας δούμε ποιες είναι:

α)  αποτελεσματική προστασία(φύλαξη) των ευρωπαϊκών συνόρων, με πρωτεύον το μότο που επιτέλους υιοθετούν: «το κράτος και όχι η μαφία των διακινητών αποφασίζει για το ποιος έρχεται στην Ευρώπη και ποιος όχι».

      Αναφέρονται ασφαλώς και στον φράκτη στην Ελλάδα, χωρίς όμως να μας πουν πώς γίνεται και μολοντούτο συνεχίζουν να μπαίνουν ελεύθερα στη χώρα πολλοί λαθραίοι!

      Αυτό πρέπει και να σημαίνει πως οι συμφωνίες του Δουβλίνου έχουν υπερκεραστεί και η αντικατάστασή τους με άλλες που εκφράζουν την σημερινή πραγματικότητα είναι επείγουσα και επιτακτική.

     Βέβαια, ως τώρα είδαμε πως από τα λόγια ως την πράξη αυτών των ταγών ΕΕ «c’è di mezzo il mare», όπως λέμε στην Ιταλία.

β)  επιστροφή (απέλαση) όσων δεν δικαιούνται παραμονή στην ΕΕ,  έχοντας υπόψη ότι τουλάχιστον το 60-65% των «εισβολέων» δεν έχει κανένα νόμιμο δικαίωμα και πρέπει να απελαθεί με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς χρονοτριβές. Δηλαδή πρέπει να πάψουν οι κωλυσιεργίες και οι μήνες αναμονής πριν από την όποια απόφαση (που σχεδόν πάντα είναι μια μη-απόφαση!!). Το άσυλο πρέπει να υπόκειται σε αυστηρούς, απαράβατους κανόνες χωρίς παρατράγουδα.

       Βέβαια μένει να αποφασιστεί η λύση σχετικά με όσους λαθρομετανάστες μπήκαν έως τώρα σε μια χώρα και κυκλοφορούν παράνομα, άσκοπα και επικίνδυνα ή, νάρκες έτοιμες να «σκάσουν», διαβιούν σε δομές που «βράζουν»,  οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν δικαιούνται άσυλο, το οποίο, κακά ψέματα,  σε βάθος χρόνου γίνεται και απόκτηση υπηκοότητας, για καλό, «δημογραφικό» σκοπό βέβαια(!).

       Επίσης ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα είναι και η ύπαρξη και ο προορισμός(τακτοποίηση) των ασυνόδευτων ανηλίκων, όπως και όλων εκείνων που «έρχονται» χωρίς κανένα στοιχείο ταυτότητας, οι πλείστες φορές γιατί ηθελημένα πέταξαν στη θάλασσα ή κατέστρεψαν τα δελτία ταυτότητας για να δημιουργήσουν, πάλι ηθελημένα, αδιέξοδα και σύγχυση στις αρχές της χώρας όπου αποβιβάζονται μετά που έχουν «σωθεί» και επομένως αδυναμία προσδιορισμού της χώρας όπου θα πρέπει να επιστραφούν!!

γ)   οι ΜΚΟ, ο ρόλος των οποίων (αρχίζοντας από την χρηματοδότηση τους) συχνά είναι ύποπτος αν όχι απαράδεκτος, πρέπει να ελέγχονται στη λεπτομέρεια και να υπακούουν πιστά σε έναν ακριβή δεοντολογικό κώδικα συμπεριφοράς στις αποστολές τους οι οποίες κάποτε πρέπει να τελειώσουν εφόσον ακυρωθούν, όσο γίνεται περισσότερο αν όχι τελείως, οι παράνομες κινήσεις των λαθρο-διακινητών στις χώρες αναχώρησης των λαθραίων, αλλά και στις ίδιες χώρες άφιξης των. Βέβαια το σωστότερο είναι, όπως λένε και οι ίδιοι αρθρογράφοι, πως «δεν αποτελεί λύση να αφήνουμε τις ΜΚΟ να περιπολούν στα νότια θαλάσσια σύνορα!

       Εν πάση περιπτώσει, η νομιμότητα των ΜΚΟ ελέγχεται όχι μόνο από την άποψη των δημόσιων χρηματοδοτήσεων που λαμβάνουν, αλλά και των ιδιωτικών, μεγάλων ή μικρών ποσών που τους παρέχονται, που είναι και οι πιο σημαντικές.

       Στην πρώτη περίπτωση, ελέγχεται η νομιμότητα της χρηματοδότησης από ένα κοινοτικό κράτος με σκοπό οι ΜΚΟ να «μαζεύουν» λαθραίους και να τους «ξεφορτώνουν| σε ένα άλλο κοινοτικό κράτος(!!)  χωρίς αυτό το κράτος να δικαιούται να τους απωθήσει, γιατί αν το κάνει κρίνεται «απάνθρωπο» και του καταλογίσουν κυρώσεις..

       Στη δεύτερη περίπτωση, η νομιμότητα της χρηματοδότησης από ιδιώτες είναι ακόμη πιο «βαριά» έχοντας υπόψη πως είναι απαράδεκτο όποιοι ιδιώτες να δικαιούνται να δίνουν λεφτά σε ΜΚΟ  για να «μαζεύουν» λαθραίους και να τους ξεφορτώνουν σε ένα κυρίαρχο κράτος παραβιάζοντάς τους νόμους του και την κοινωνία του,  χωρίς αυτό να μπορεί να αρνηθεί να τους «παραλάβει». Ουσιαστικά, με ιδιώτες χρηματοδότες των ΜΚΟ γίνεται, mutatis mutandis, η ίδια «δουλειά» που κάνουν οι «ιδιώτες» διακινητές!!!

      Πάντως, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, oi MKO «εργάζονται» ως εντολοδόχοι υπάλληλοι ενός άλλου κράτους ή, ακόμη χειρότερα, ενός ιδιώτη!!

      Αδιανόητο και απαράδεκτο, γι’ αυτό και καταδικαστέο.

δ) η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη: ασφαλώς κανείς δεν πρέπει να αρνείται την αλληλεγγύη του σε πάσχοντες ανθρώπους ή χώρες. Το παράδειγμα των τριών όμως σχετικά με τους Ουκρανούς ταιριάζει έως ένα σημείο διότι μεταξύ Ουκρανών και υποσαχαρίων ή μη Αφρικανών υπάρχει μια μεγάλη ειδοποιός διαφορά, τουλάχιστον σε ό, τι ανάγεται  στο πρόβλημα της «αφομοίωσης» στις τοπικές κοινωνίες στα πλαίσια των οποίων εγκαθίστανται, αλλά και  αναφορικά σε ανυπέρβλητες θρησκευτικές συνιστώσες.

      Κατά τα άλλα, όσο αφορά τους Ευρωπαίους πολίτες και την διαθεσιμότητά τους, καλό θα ήταν εάν οι κυβερνήσεις αντί το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», να ρωτούσαν και τη γνώμη τους!

ε)  σύστημα εμπόδισης των επικίνδυνων ταξιδιών όλων αυτών των ανθρώπων που

εμπιστεύονται τον εαυτό τους και τους δικούς τους σε εγκληματίες διακινητές με αδρά αμοιβή και καμία εξασφάλιση αισίου τέλους ταξιδιού.

      Οι τρεις, ως κίνητρα μη αναχώρησης των λαθρομεταναστών από τις χώρες τους αναφέρουν την «οικονομική ανάπτυξη» και το «διεθνές εμπόριο», σίγουρα σε σχέση με τις χώρες αναχώρησης.

      Εδώ λανθάνουν τα μέγιστα γιατί είδαμε παραπάνω την πλήρη αποτυχία, έως τώρα, της όποιας αναπτυξιακής και επομένως και κοινωνικής πολιτικής σε ετούτες τις αφρικανικές χώρες με τις εκατοντάδες δις δολαρίων και ευρώ που πήγαν στον βρόντο, μάλλον γιατί έως τώρα λανθασμένη υπήρξε η «συνταγή» χρηματοδοτήσεων και επενδύσεων σε αυτές τις χώρες, οπότε και επομένως θα πρέπει να βρεθεί μια άλλη σωστότερη «συνταγή»!

8. Οι Βέμπερ/Μεϊαράκης/Λέναρς λανθασμένα πάλι δηλώνουν ότι «οι δυνατότητες υποδοχής στη βορειοδυτική Ευρώπη έχουν εξαντληθεί», όταν ουσιαστικά αληθεύει πως οι περισσότερες απ‘ αυτές τις βορειοδυτικές χώρες δεν δέχονται κανέναν λαθραίο και όλο το βάρος πέφτει στην Ιταλία και στην Ελλάδα!

      Και οι δύο μεγάλες χώρες, Γαλλία και Γερμανία, που αναλογικά θα έπρεπε να υποδέχονται από 7.000 λαθραίους η κάθε μια, δέχτηκαν απ’ την Ιταλία που πλημμυρίζεται συνολικά οι δυο τους μόνο 202 άτομα! Και απ’ την Ελλάδα νομίζουμε κανένα! Από κοροϊδία πάμε καλά… Να τα λένε αυτά οι δύο Γερμανοί, το καταλαβαίνουμε, αλλά απ’ έναν Έλληνα!…

      Πάντως – το ξαναείπαμε – κάνει εντύπωση πως κανείς δεν αναφέρεται στη Μάλτα και Ισπανία, χώρες που βρίσκονται στον δρόμο «των λαθραίων»! Και ακόμη περισσότερο εντύπωση κάνει το ό, τι το ανηλεές διώξιμο όποιων λαθραίων τολμούν να πλησιάσουν σε αυτές τις δυο χώρες φαίνεται να είναι ό, τι πιο φυσιολογικό και σωστό, ενώ όταν η Ιταλία και η Ελλάδα προσπαθούν να απωθήσουν κάποιους λαθραίους, όλη η ΕΕ ξεσηκώνεται με κατηγορίες και απειλές!

       Γιατί τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά»;! Ποιος θα μας το εξηγήσει;

9. Αυτά τα «ολίγα» για την «μεταναστευτική πολιτική» ή «μη πολιτική» της Ευρώπης, δηλαδή της ΕΕ, δηλαδή της «κατευθυνόμενης αλληλεγγύης», ό, τι πιο αισχρότερο και απορριπτέο. Και η Ελλάδα πρέπει να το γνωρίζει καλά, λόγω Τουρκίας!

      Και σκεφτόμαστε πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα για Ελλάδα και Ιταλία εάν η υποκρίτρια ΕΕ έδειχνε και για τις δύο την ίδια άμεση αλληλεγγύη που έδειξε και συνεχίζει να δείχνει για την Ουκρανία!

      Κάτι δεν πάει καλά, το είπαμε – και πρέπει να «σιάξει». Ας ελπίσουμε πως θα γίνει μετά από τις προσεχείς εκλογές το 2024.

                                                                                Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

                                                                                         Ελληνιστής         

        ………………………………………………………………………………….