Όμως οι Αρμένιοι είναι οι πλέον άτυχοι της ιστορίας. Μαζί με τους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξαν τα μεγάλα θύματα εκείνης της εποχής. Η τραγωδία των Αρμενίων όμως επιπλέον ήταν ότι η σοβιετική ηγεσία απέδωσε το Ναγκόρνο Καραμπάχ στην επικράτεια του Αζερμπαϊτζάν, έστω υπό το στάτους της αυτόνομης περιοχής…

Για την ιστορία αυτού του πολύπαθου θύλακα, διαβάστε το παρακάτω κείμενο από το βιβλίο μου “Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Οι συνέπειες για τον ελληνισμό” (εκδ.Ελλοπια, 1992)…

“Μαθαίνουμε για Ναγκόρνο Καραμπάχ-Αρμενία-Αζέρους-Τουρκία

————————————————————————

“….Η αρμενο-αζερική σύγκρουση έχει τις ρίζες βαθιά στο παρελθόν. Ακόμα και το ξήλωμα της Σοβιετικής Ένωσης από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ξεκίνησε από τον Καύκασο και τη σύγκρουση αυτή…

Να σημειώσουμε ότι οι Αζέροι ιστορικά ήταν τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι του Νοτιου Καυκάσου. Ο όρος Αζέρος ή Αζερμπαϊτζανος εμφανίζεται για πρώτη φορά ως εθνικός όρος περί το 1935…Έως τότε οι σημερινοί Αζέροι καταγράφονταν ως Τάταροι του Καυκάσου…

Υπήρχε και μια παράδοση από την πρώτη φάση της ΕΣΣΔ, για προσπάθεια επίλυσης του πολύπλοκου εθνικού ζητήματος με την απόδοση αυτοδιοίκησης στις διάφορες εθνότητες.Κάτι που σε πρώτη φάση ήταν ιδιαιτέρως τολμηρό και αναιρούσε την πολιτική βίαιου εκρωσισμου που είχε επιλέξει ο πανσλαβιστικος τσαρισμος…

Έτσι ακόμα και οι Έλληνες της ΕΣΣΔ το Μεσοπόλεμο κέρδισαν 4 αυτόνομες ελληνικές Σοβιετικής περιοχές. Μια στη Νότια Ρωσία στην κοιλάδα του Κουμπαν μεγέθους της Αττικής και άλλες 3 στην περιοχή της Μαριουπολης…. Διαλύθηκαν όλες την περίοδο των σταλινικών διώξεων 1937-38 και οι Έλληνικοί πληθυσμοί υπέστησαν τρομερή εκκαθάριση με πρώτους τους κομμουνιστές της κοινότητας που ήταν και η ηγετική ομάδα. Υπήρξε ένα εκπληκτικό πείραμα για μια από τις εκδοχές του εξωελλαδικού ελληνισμού.

Το Ναγκόρνο Καραμπάχ ήταν Αυτόνομη Σ. Δ με δικό του κοινοβούλιο… ενταγμένο στη Λ. Σ. Δ. Αζερμπαϊτζάν..

Ανήκε αφενός στο Αζερμπαϊτζάν και αφετέρου στους ντόπιους Αρμένιους μέσω της αναγνώρισης της αυτονομίας τους εντός του Αζερμπαϊτζάν… Αυτό το μοντέλο λειτούργησε κάπως στη Σοβιετική περίοδο. Όμως η μετασοβιετική εποχή, ήταν η εποχή της διαμόρφωσης εθνικών κρατών, εξ ου και οι πολυάριθμες συρράξεις…

Το παράδειγμα δεν είναι αντίστοιχο της αγρίως και παρανόμως κατεχόμενης β. Κύπρου…. Ανήκει στην ίδια κατηγορία με την Κριμαία, την Αμπχαζια, την Τσετσενια, το Κόσοβο… Δηλαδή σε παλιές αυτόνομες περιοχές του παλιού κομμουνιστικού κόσμου που επέλεξαν τον δρόμο της εθνικής και πολιτικής χειραφέτησης (όχι πάντα με επιτυχία) και τη σύγκρουση με την κάποτε Σοσιαλιστική Δημοκρατία όπου υπήγοντο αλλά μετά την κατάρρευση μετεξελίχθηκαν σε έθνη-κράτη…”