Ό,τι με εξοργίζει περισσότερο στο θέμα των σχέσεων της Ελλάδας με τους άσπονδους γείτονές της είναι η διαχρονική αφέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων, η… ετοιμότητά τους για υποχώρηση σε βαθμό ”υπερβάλλοντος” συμβιβασμού (συνώνυμου του ρεαλισμού των υποχωρήσεων έναντι του επιθετικού ρεαλισμού εκείνων), η έλλειψη διαχρονικά και διακομματικά διορατικότητας και η πίστη τους στην φερεγγυότητα συμμάχων που έδωσαν δείγματα αφερεγγυότητας  κατά το παρελθόν.

   Το ”διακομματικά”, σημειωτέον, δεν είναι τρόπος του λέγειν στην προσπάθεια να εξισώσουμε τις ευθύνες των μεν και των δε στις κυβερνήσεις επιλογής μας. Είναι τεκμηριωμένη αλήθεια για τα λάθη και τις παραλείψεις τους, που έγιναν και γίνονται πηγή αγωνίας και προβληματισμού για το μέλλον του Ελληνισμού μέσα και έξω απ’ τα σύνορα της Ελλάδας.

   Μπορεί να είναι βαθιά ριζωμένος μέσα μας ο λόγος του στρατηγού Μακρυγιάννη προς τον Γάλλο Ναύαρχο Ανρί ντε Ρινί για την αθάνατη Ελλάδα (Μάχη των Μύλων 1825: ”Όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε • τρώνε από μας και μένει και μαγιά”). Όμως οι λανθασμένοι, επιπόλαιοι και ποδηγετούμενοι έξωθεν ενίοτε διακυβερνητικοί χειρισμοί στην Εξωτερική μας πολιτική βρίσκουν στην τελική την Ελλάδα χαμένη.

   Το είδαμε  να επαναλαμβάνεται ”χθες” (2011 και 2018), όταν – την πρώτη φορά – αποφύγαμε να ”ρίξουμε λάδι στη φωτιά” των ελληνοτουρκικών σχέσεων ακούγοντας (επί πρωθυπουργίας ΓΑΠ με ΥΠΕΞ τον Θ. Πάγκαλο) τον πρώην πρωθυπουργό της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ να αποκαλύπτει (σε συζήτηση για τα μυστικά κονδύλια του τουρκικού κράτους) πως πολλές από τις πυρκαγιές στα ελληνικά δάση κατά την περίοδο 1995-1997 (κυβέρνηση Τανσού Τσιλέρ) ήταν αποτέλεσμα εμπρησμών Τούρκων πρακτόρων της ΜΙΤ (εφημερίδα Μπιργκιούν).

   Και αποφύγαμε να ”ρίξουμε λάδι στη φωτιά” (να καταγγείλουμε, δηλαδή, διεθνώς την Τουρκία ως χώρα-εμπρηστή σε βάρος της ακεραιότητας της χώρας μας), γιατί η πολιτική μας γραμμή επέβαλε ”ψυχραιμία” στο θέμα της πυρπόλησης ελληνικών νησιών από την Τουρκία (βλ. υιοθέτηση της ”κατευναστικής” πολιτικής Σημίτη, που αποδείχθηκε λανθασμένος τρόπος υπεράσπισης  της ελληνικής κυριαρχίας: απώλεια Ιμίων, 1996).

  Το ”ψύχραιμα”, σημειωτέον, μεταφράστηκε τότε με αίτημα στις αρμόδιες τουρκικές Αρχές ”να διερευνήσουν το σοβαρό αυτό θέμα”!!! Οποίος εξευτελισμός να υπερβούμε την μαρτυρία Τούρκου πρώην πρωθυπουργού ζητώντας από την χώρα-εμπρηστή εξ Ανατολών μας να παραδεχθεί την ”υβριδική” επίθεση που είχε εντάξει στη στρατηγική της κατά της Ελλάδας!!!

   Τη δεύτερη φορά πάλι (2018), χρονολογώντας τα λάθη της εξωτερικής πολιτικής μας στο πιο πρόσφατο παρελθόν που ανάγεται στη ”Συμφωνία των Πρεσπών” (”εθνικά ασύμφορη” με ήπιους όρους, κατά τον προεκλογικό Κυριάκο Μητσοτάκη του ’18), κατάπιαμε ως εθνικά ασυνείδητοι το ”κινίνο” της αμερικανογερμανικής παρέμβασης  και συναινέσαμε στην προδοσία την οποία πληρώνουμε έκτοτε και θα πληρώνουμε ες αεί ποικιλοτρόπως.

   Θα πληρώνουμε ες αεί την επιζήμια για την Ελλάδα συμφωνία που μας οδήγησε στην παράδοση του ονόματος, της γλώσσας και της ταυτότητας της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς δια χειρός Αλέξη Τσίπρα, αφού βάλαμε δια βίου θηλιά στον λαιμό της με το άνοιγμα της κερκόπορτας στον σκοπιανό αλυτρωτισμό και τα σχέδια των ”Μεγάλων” γι’ αυτήν την περιοχή των Βαλκανίων.

   Επιπλέον, δώσαμε τη δυνατότητα στους παραχαράκτες της ελληνικής ιστορίας να συγκροτήσουν έθνος-κράτος στις πλάτες της ελληνικής Μακεδονίας. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούμε εκ των υστέρων να καταγγείλουμε και να ακυρώσουμε τη λιμνιαία ”συμφωνία” ντροπής, γιατί έχει αποκτήσει ισχύ Συνθήκης με την έγκρισή της από ΟΗΕ, ΝΑΤΟ & ΕΕ και την υπογραφή επικύρωσης Ελλήνων βουλευτών στη Βουλή (153 ”ΝΑΙ” από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πλην Καμμένου).

   Φευ! Αποδειχθήκαμε για άλλη μια φορά κοντόφθαλμοι, χωρίς διόραση γι’ αυτά που μας ετοιμάζουν οι σύμμαχοι και οι εταίροι μας. Με δεδομένο αυτό, αναγκαστήκαμε να δεχθούμε σχετικά πρόσφατα ως… μετατραυματικό παράπλευρο χτύπημα της ”Συμφωνίας των Πρεσπών” (σήμα κινδύνου για το μέλλον της Μακεδονίας μας), την αναγνώριση από τις Βρυξέλλες ”Μακεδονικής” και όχι ”Βορειομακεδονικής” μειονότητας στη Βουλγαρία, μετά την προηγηθείσα επίμονη άρνηση της τελευταίας να δεχθεί ως ”μακεδονική” τη γλώσσα των Σκοπίων και όχι ως βουλγαρική διάλεκτο.

 Δυο μήνες πριν το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο (Μπούντεσταγκ) είχε κάνει δεκτή την ”μακεδονική” ταυτότητα και γλώσσα των Σκοπιανών (”Βορειομακεδόνων”) διευκολύνοντας την πορεία τους προς την Ε.Ε. Και τώρα το σκοπιανό λόμπι στις ΗΠΑ εργάζεται νυχθημερόν, γιατί πήρε έγκριση να μετατρέψει τον μήνα Σεπτέμβριο σε… ”μακεδονικό” μετά από αμερικανική πρωτοβουλία!!!.

  Την πρωτοβουλία του φιλοσκοπιανού Ρεπουμπλικανού γερουσιαστή από την Ιντιάνα Μάικ Μπράουν, ο οποίος υπέβαλε ψήφισμα στη Γερουσία για ανακήρυξη του προσεχούς Σεπτεμβρίου ως μήνα ”Μακεδονικής -Αμερικανικής Κληρονομιάς”, στη διάρκεια του οποίου θα γίνουν γιορτές για τη… γλώσσα, την ιστορία, τον πολιτισμό των Μακεδόνων!!! (βλ. Voice of America in Macedonian).

   Εφιάλτης ανιστόρητος διαρκείας για τους Ομογενείς μας εκεί. Ανιστόρητος γιατί οι προπαγανδιστές Σκοπιανοί της Αμερικής (που αριθμούν 500.000) θα έχουν άλλη μια ευκαιρία να διαχύσουν διεθνώς το δηλητηριώδες κεντρί του μακεδονισμού, του τοξικού ιδεολογήματος πάνω στο οποίο χτίστηκε — με την ανίερη συνέργειά μας το ’18 — η ανύπαρκτη ”μακεδονική” ιστορία.

   Έτσι, από τη στιγμή που παραχωρήσαμε — πέραν του ονόματος της Μακεδονίας — την ”μακεδονική” εθνότητα και γλώσσα, οι Σκοπιανοί πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων το ”Βορειομακεδόνες” και ”Βορειομακεδονική” και δείχνουν με κάθε τρόπο τον ”μακεδονισμό” τους εξυφαίνοντας σχέδια αναγνώρισης ”μακεδονικής” μειονότητας στην Ελλάδα με τη βοήθεια των απανταχού φιλοσκοπιανών, συμπεριλαμβανομένων των ελληνόφωνων του ”Ουράνιου Τόξου” και άλλων κρυπτόμενων σε κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

   Τα λάθη του ”χθες” πληρώνονται ”σήμερα” αφήνοντας ανοιχτούς λογαριασμούς για το δυσοίωνο αύριο σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων με τη ”Βόρεια Μακεδονία”, την Αλβανία και την Τουρκία.

   Στη δεύτερη περίπτωση, η Αλβανία εκμεταλλεύτηκε προφανώς τη διάθεση της Ελλάδας να ταχθεί εξ αρχής υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της (βλ. επίσκεψη Καραμανλή στην Αλβανία το 2009 και συνάντησή του με τον Μπερίσα, που κατέθεσε τότε αίτηση ένταξης της χώρας του στην ΕΕ), με αποτέλεσμα να μας θεωρεί έκτοτε  ο γείτονας εκ δυσμών δεδομένους και επί ημερών Ράμα να βάζει σε δοκιμασία τους Βορειοηπειρώτες ομογενείς μας κυνηγώντας σαν Ιαβέρης τους γενναίους (βλ. Κ. Κατσίφα) και τους ανυπότακτους ηγέτες τους (βλ. Φ. Μπελέρη).

   Στην τρίτη και τελευταία περίπτωση έχουν συντελεστεί ήδη λάθη που δεν λένε να διορθωθούν λόγω της… πολύτροπης πολιτικής που χαράξαμε (καθ’ ομολογία του ΥΠΕΞ μας Γ. Γεραπετρίτη) στον χρόνο της τελευταίας τετραετίας.

  Πολιτικής μυωπικής, κατ’ εμέ,  η οποία αρνείται να αποκαταστήσει τις ημιτέλειές μας για άγνωστους λόγους (από εγωιστικούς έως γεωπολιτικούς, που ρισκάρουν να βγάλουν νικήτρια την Τουρκία).

   Γι’ αυτόν τον τελευταίο λόγο, άκουσα με καχυποψία τα όσα είπε ο πρωθυπουργός κατά τη συνάντησή του προ ημερών με τον Αιγύπτιο Πρόεδρο, για να μας καθησυχάσει. Να μας καθησυχάσει για την μερική ελληνοαιγυπτιακή συμμαχία, την οποία δεν τολμήσαμε να την κάνουμε πλήρη ”χθες” (Αύγουστος 2020), λόγω αβελτηρίας Δένδια και δεν τολμήσαμε να την ολοκληρώσουμε σήμερα με Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη (Αύγουστος 2023)  χάνοντας μια χρυσή ευκαιρία να ματαιώσουμε κάθε προσπάθεια της Τουρκίας να τα βρει με την Αίγυπτο, για να μας πάρει απ’ τα χέρια μια χρυσοφόρο θαλάσσια ζώνη.

   Αυτήν ανατολικότερα του 28ου Μεσημβρινού, την οποία αφήσαμε (αναίτια;) ”ακάλυπτη” από την ελληνική επήρεια το ’20, αν και πάνω της ”κάθονται” ο ”γας ομφαλός” των ενεργειακών κοιτασμάτων μας — το Καστελόριζο — και η αποψιλωμένη από τον πύρινο όλεθρο (τυχαία;) στρατιωτικοποιημένη Νότια Ρόδος…

   Με δεδομένα αυτά, εμένα δεν με ικανοποίησε ούτε η γεμάτη διπλωματικά χαμόγελα συνάντηση του Γιώργου Γεραπετρίτη με τον Αιγύπτιο ομόλογό του Σάμεχ Σούκρι στο Ελ Αλαμέιν ούτε η άλλη στο Κάιρο του Αλ Σίσι με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος βιάστηκε να δηλώσει σαν… προφήτης ότι είναι αυτοτελείς και ισχυρές οι ελληνοαιγυπτιακές σχέσεις και δεν ετεροπροσδιορίζονται (ενν. απ’ τους Τούρκους), για να μας καθησυχάσει.

   Φευ! Εμένα, τουλάχιστον, δεν με καθησύχασε, για να μην πω ότι με ανησύχησε ακόμα περισσότερο η αποφυγή ελληνικής αμυντικής διασφάλισης του Καστελόριζου, γιατί συνεπάγεται — αν θυμηθώ τον Μακρόν της ελληνογαλλικής συμφωνίας — μη προστασία του πολύτιμου νησιού μας από τη Γαλλία, σε εμπόλεμη περίπτωση, εφόσον δεν εσωκλείεται επίσημα (εξαιτίας της ημιτέλειας της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας) στα όρια της ελληνικής κυριαρχίας).

    Συνελόντι ειπείν, ο ΥΠΕΞ Γιώργος Γεραπετρίτης και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ήρθαν με άδεια χέρια ουσιαστικά από την Αίγυπτο προ δεκαημέρου, αφού δεν πέτυχαν τον κύριο εθνικό στόχο τους: την αποκατάσταση της ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας (2020) που θα έκανε και τυπικά ελληνικό έδαφος το Καστελόριζο.

   Και αυτήν την αδυναμία διασφάλισης της ασφάλειάς του εκ μέρους μας από τον Τούρκο επιβουλέα δεν την καλύπτουν οι εξαιρετικές σχέσεις μας με την Αίγυπτο λόγω συμμαχίας (ήδη επίκειται η Συγκρότηση Ανωτάτου Συμβουλίου συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών) ούτε οι διπλωματικές φωτογραφήσεις και τα λοιπά πάρε δώσε εμπορικής φύσεως, που — είναι μεν σημαντικά — αλλά ήσσονος εθνικής σημασίας (διασύνδεση μέσω καλωδίου των δύο χωρών και ζητήματα εργατικού δυναμικού) συγκριτικά με το ύψιστο καθήκον που έμεινε ανολοκλήρωτο.

   Το καθήκον να συμπεριλάβουμε στην ελληνική κυριαρχία τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού, ώστε να μην βρίσκονται ”έκθετα” στην τουρκική βουλιμία η Ν. Ρόδος και το Καστελόριζο, η απώλεια του οποίου για την Ελλάδα θα είναι καταστροφική για ιστορικούς, γεωπολιτικούς, εθνικούς και οικονομικούς λόγους, ενώ θα ακυρώσει παράλληλα τη σύγκλιση της ΑΟΖ της χώρας μας με εκείνην της Κύπρου στο κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Κρινιώ Καλογερίδου