Νομίζω ότι μας έπεσαν πολλά μαζεμένα εμάς τους Έλληνες (σε συλλογικό επίπεδο) κατά τον παρατεταμένο προεκλογικό χρόνο που διανύουμε από την προκήρυξη των εκλογών ως το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο. Γι’ αυτό απαιτείται περισυλλογή και καταλλαγή των παρορμητικών συναισθημάτων μας, ώστε να αποτιμήσουμε τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα στις πραγματικές τους διαστάσεις ελέγχοντας τον φανατισμό μας.

   Ήδη άρχισαν να εκδηλώνονται οι δυσοίωνες εκτιμήσεις κάποιων ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουμε μετεκλογικά κρίση της δημοκρατίας λόγω αφερεγγυότητας μεγάλης μερίδας του πολιτικού προσωπικού…

 Μάθαμε λανθασμένα ότι, σε καθεστώς δημοκρατικό, το αποτύπωμα της αντιπολίτευσης στον πολιτικό βίο της χώρας μικρή σημασία έχει, γιατί η κυβέρνηση είναι που πρωταγωνιστεί, που ”κόβει και ράβει” σε όλα τα πολιτικά δρώμενα. Αυτή έχει το μαχαίρι και το πεπόνι, για να παίρνει αποφάσεις και να τις εκτελεί.

  Η εμπειρία ωστόσο που αποκομίσαμε κατά την τελευταία δεκαετία είναι ότι έχει μεγάλη σημασία ο βαθμός υπευθυνότητας και της Αξιωματικής αντιπολίτευσης (πέραν εκείνου της κυβέρνησης), γιατί — είτε είναι επιπόλαιη, άσχετη, αμέτοχη, ξεκομμένη από τα πολιτικά δρώμενα λόγω πολιτικής ραστώνης είτε μηδενιστική, υπονομευτική, ανεύθυνη  και λαϊκιστική (ψαρεύει εκλογική πελατεία με δημαγωγική ρητορεία) — κανέναν δεν ωφελεί.

    Πολύ περισσότερο δεν ωφελεί την πατρίδα, που χρειάζεται να έχει αξιόπιστη πολιτική πρόταση ως διάδοχη κατάσταση  της κυβερνητικής, για να αναβαθμίσει την ποιότητα της δημοκρατίας της και το παραγόμενο πολιτικό έργο στον τόπο.

 Για να αναβαθμίσει την ποιότητα της πολιτικής και να εμπλουτίσει με σιγουριά τον πολιτικό ”πάγκο”ως αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Κι όχι να τον τροφοδοτεί με ανασφάλεια σερβίροντας ξαναζεσταμένο φαῒ απ’ το αρνητικό, έμφορτο από ιδεοληψίες, αντιφάσεις και αναιρέσεις κυβερνητικό παρελθόν της.

  Φευ!.. Μ’ αυτού του είδους την Αξιωματική αντιπολίτευση έχουμε να κάνουμε σήμερα. Μια αντιπολίτευση που δεν αντιλαμβάνεται τον κομβικό, σοβαρό, ελεγκτικό ρόλο της στην πολιτική σκηνή και συμπεριφέρεται άλλοτε… συνδικαλιστικά παρουσιάζοντας σαν λαϊκότητα τον λαϊκισμό της και άλλοτε υπονομευτικά όχι μόνο κατά της κυβέρνησης, αλλά κυρίως κατά της πατρίδας διασύροντας το κύρος και τις αρχές της.

 Τις αρχές του ανθρωπισμού, εν προκειμένω, τις οποίες αμφισβητεί ο ΣΥΡΙΖΑ — με αφορμή την περίπτωση του πολύνεκρου ναυαγίου με 568 αγνοούμενους μετανάστες ανοιχτά της Πύλου – σημαδεύοντας ως ένοχη την Ελλάδα (βλ. Λιμενικό), τη στιγμή που ο Ιταλός ΥΠΕΞ Αντόνιο Ταγιάνι και ο ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες φωνάζουν ότι δεν έχει καμιά ευθύνη αυτή.

   Ναι, ”η Ελλάδα δεν έχει καμιά ευθύνη για οποιοδήποτε θαλάσσιο ατύχημα συμβαίνει με τα δουλεμπορικά”, πολύ περισσότερο όταν το συγκεκριμένο της Πύλου έπλεε σε διεθνή ύδατα, όπου δεν μπορούσε να παρέμβει το Λιμενικό σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες, για να μην βυθιστεί το (υπερ)φορτωμένο με 750 ψυχές περίπου σιδερένιο αλιευτικό, οι διακινητές του οποίου ζήτησαν μόνο τρόφιμα και νερό αρνούμενοι κάθε άλλη βοήθεια, ώστε να αποφύγουν τη σύλληψη.

   Ο τραγικός απολογισμός του ναυαγίου προκάλεσε θλίψη και συγκίνηση ασφαλώς στους Έλληνες και τη διεθνή κοινή γνώμη. Όμως είναι άδικο και εξοργιστικό να προσπαθεί το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποκομίσει πολιτικά ωφέλη απ’ την τραγωδία του δουλεμπορικού επαναφέροντας την καταδικασμένη από τον ελληνικό λαό πολιτική των “ανοικτών συνόρων”, για την οποία δήλωσε πρόσφατα περήφανη η Σία Χριστοδουλοπούλου…

    Να προσπαθεί να αποκομίσει πολιτικά οφέλη ταυτιζόμενο με θλιβερές μειοψηφίες αριστερών ”ακτιβιστών” που συνθηματολογούν ως τυμβωρύχοι πάνω απ’ τον υγρό τάφο των μεταναστών (οι οποίοι, σημειωτέον, ξεκίνησαν από τη Λιβύη με αλιευτικό απ’ την Αίγυπτο και προορισμό την Ιταλία) υποστηρίζοντας ότι αυτό που έγινε ”δεν ήταν ατύχημα, αλλά έγκλημα”, με την έννοια ότι το προκάλεσε η πολιτική των κλειστών συνόρων Ε.Ε και Ελλάδας, με εκτελεστικό βραχίονα το Λιμενικό!!!

   Οποία ντροπή για όσους διακινούν το άθλιο αυτό σύνθημα και άλλες συναφείς ανοησίες ”προοδευτικής” χυδαιότητας τις οποίες σιγοντάρουν οι εμπρηστικές δηλώσεις του ”εθνικού” κατήγορου ακτιβιστή-”διασώστη” Ιάσωνα Αποστολόπουλου, που συκοφαντεί συστηματικά την Ελλάδα και τις Αρχές της καταγγέλλοντάς τους για απανθρωπιά προς τους πρόσφυγες (”τους άφησαν να πεθάνουν…”) πότε στο Ευρωκοινοβούλιο και πότε στον διεθνή Τύπο (8/-6-”22, 16-6-’23).

   Οποία ντροπή για όσους ανασύρουν απ’ τα αραχνιασμένα σεντούκια τους εκείνο το γραφικό… ”ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς”, που κατάντησε αντιπολιτευτική τύφλωση και χρησιμοποιείται καθ’ έξιν από τον ΣΥΡΙΖΑ ως βακτηρία για να προλάβει τη συρρίκνωσή του.

   Οποία ντροπή για όσους κατηγορούν, διασύρουν, συκοφαντούν αναίτια την πατρίδα τους είτε από τη θέση του αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης (βλ. προσπάθεια Αλέξη Τσίπρα να αποδομήσει τα στοιχεία του υπηρεσιακού υπουργού Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας Ευάγγελου Τουρνά για το ναυάγιο) είτε του αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου (βλ.  tweet Δημήτρη Παπαδημούλη για το ναυάγιο, όπου κατηγορεί την Ελλάδα γι’ αυτό κι όχι τους διακινητές)  ή μέλους της νεολαίας των ”ακτιβιστών” του ΣΥΡΙΖΑ.

  Όπερ έδει δείξαι, Άρη Σπουρδαλάκη (πρώην ντουντουκοφόρο της Ζωής Κωνσταντοπούλου), ο οποίος εγκάλεσε στην Πύλο (ως ”φιλομετανάστης” υπέρμαχος των ”ανοιχτών συνόρων”) την ΠτΔ κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου για τον ”φράχτη στον Έβρο” αναγκάζοντάς την να τον παραπέμψει — με μια φράση της: ”Ο φράχτης είναι η προστασία των συνόρων της πατρίδας μου” — στο Σωκρατικό ”Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἐστιν πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον” (Πλάτων: ”Κρίτων”, 51.β).

   Είναι εμφανές ότι υπάρχει επιθετική στάση του ΣΥΡΙΖΑ προς τα εθνικά μας συμφέροντα, όταν πρόκειται για το Μεταναστευτικό. Ας σημειωθεί, επίσης, ότι η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βασιλική Κατριβάνου κατηγόρησε την κυβέρνηση της ΝΔ για το πολύνεκρο δυστύχημα ανοιχτά της Πύλου σε τηλεοπτική εκπομπή.

  Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Πού οφείλεται αυτή η απαράδεκτη στάση, που δεν απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ”ανθελληνική”; Οφείλεται, κατ’ εμέ, στο γεγονός ότι (για λόγους κομματικής ιδεοληψίας, που την έχει ”βαφτίσει” φιλομεταναστευτική πολιτική”) το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης αρνείται να δει την μεγάλη εικόνα, όπου το μεγαλύτερο θύμα των σύγχρονων συγκυριών μετανάστευσης Αφροασιατών στην Ευρώπη  είναι η Ελλάδα.

    Θύμα από χρόνια του υβριδικού πολέμου της Τουρκίας εναντίον της, των παντοίας προέλευσης ανθελληνικών ΜΚΟ που καταφθάνουν σ’ αυτήν μεταμφιεσμένες σε ανθρωπιστικές ”Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις” και των διακινητών λαθρομεταναστών από φτωχοποιημένες πατρίδες της Αφρικής και της Ασίας, οι οποίοι ζητούν να κατακλύσουν — μέσω Ελλάδας  — την Ευρώπη…

 Με δεδομένα αυτά, που περιλαμβάνουν από έμμεσους ισχυρισμούς αμφισβήτησης του ανθρωπισμού των ελληνικών Αρχών (βλ. Λιμενικό) από Διεθνή αμνηστία, ακτιβιστές-”φιλομετανάστες”, διεφθαρμένες ΜΚΟ και λαθροδιακινητές έως την άθλια εκμετάλλευση των νεκρών του ναυαγίου της Πύλου στα όρια της τυμβωρυχίας από πολιτικές δυνάμεις (βλ. ΣΥΡΙΖΑ και λοιπούς αριστεριστές), οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι — προ των εθνικών εκλογών — το κυρίαρχο διακύβευμα είναι η χώρα, που απειλείται από εχθρούς εντός και εκτός των τειχών.

 Είναι η πατρίδα μας, που απειλείται απ’ την υπονομευτική πολιτική των ”φιλομεταναστών” της Κουμουνδούρου, οι οποίοι — σε περίπτωση επανόδου τους στην εξουσία — είναι ικανοί να την μετατρέψουν από νησίδα σταθερότητας σε κινούμενη άμμο αποσταθεροποίησης με γεωπολιτικό πλαίσιο απρόβλεψες εξελίξεις μετά την επανεκλογή  Ερντογάν στην Τουρκία…

Κρινιώ Καλογερίδου