”Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη” τις ώρες αυτές στην Κουμουνδούρου, όπου οι ”πλερέζες” των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ μαρτυρούν το ναυάγιό του. Ωστόσο για τους αθέατους μάρτυρες και τους σιωπηλούς παρατηρητές της πορείας του ήταν αναμενόμενη η κατάρρευσή του.

 Κατάρρευση η οποία αποτυπώθηκε στην κάλπη σαν ηχηρό μήνυμα αποδοκιμασίας του λαού για τα σημάδια που άφησε στο κορμί της Ελλάδας και την ψυχή του η εκτός λογικής, ανεύθυνη και αποσταθεροποιητική διακυβέρνησή του.

   Μια διακυβέρνηση με οδυνηρές εμπειρίες που δεν τις άφησαν να ξεχαστούν ο συνεχιζόμενος τυχοδιωκτισμός του Αλέξη Τσίπρα, η επένδυση στην άνευ ορίων σκανδαλολογία, η συνύπαρξη Πολάκηδων και Αντώναρων στο κόμμα του, η υποτίμηση του αιτήματος των πολιτών για αξιοπιστία (σταθερότητα & ασφάλεια), αλλά και η υποτίμηση του εθνικού συναισθήματος δεδομένου ότι δεν υπήρχαν εθνικές θέσεις στη στρατηγική του, με αποτέλεσμα να του μείνει η ”στάμπα” του δικαιωματιστή–φιλομετανάστη ο οποίος δεν νοιάζεται για την Άμυνα, αφού δεν θέλει φράχτη στον Έβρο…

  Απέναντι στο θολό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, διαγραφόταν ξεκάθαρο το αφήγημα της σοβαρής και πειθαρχημένης στη στρατηγική του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Ένα αφήγημα θετικό που μιλούσε για μέλλον, σε αντίθεση με εκείνο της ”Προοδευτικής Συμμαχίας” που παρέπεμπε στο παρελθόν μεταφέροντας τον μνησίκακο αρνητισμό και την εχθροπάθεια προς τον πολιτικό αντίπαλο (βλ. γκρίζα διαφήμιση ”Ο άνθρωπος αυτός, της γνωστής οικογενείας…”).

 Το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετώπισε ως αμνήμονες συλλήβδην όλους τους Έλληνες για το παρελθόν αυτό. Ως εκ τούτου, συνέχιζε να τροχοδρομεί στις ράγες του ταξικού λαϊκισμού (χωρίς να βρίσκει ανταπόκριση ακόμα και στις λαϊκές συνοικίες), με όπλα τις ανερμάτιστες υποσχεσιολογίες, τις ψευδολογίες και τα παρωχημένα συνθήματα που παραπέμπουν στο Ανδρεοπαπανδρεϊκό παρελθόν και τον άκρατο κομματισμό ο οποίος εργαλειοποιεί ακόμα και εθνικές τραγωδίες.

   Η απουσία κοινής λογικής λόγω εξουσιαστικής βουλιμίας και το διχαστικό, ρεβανσιστικό και μισαλλόδοξο πνεύμα του ΣΥΡΙΖΑ τρόμαξαν τον λαό, γιατί τα θεωρούσε δείγματα οπισθοδρόμησης, που θα επανέφεραν τον πολιτικό παραλογισμό των χρόνων διακυβέρνησής του.

   Έτσι, το μετ’ εμποδίων αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε όχι γιατί κάναμε ενσυνείδητα στροφή στον συντηρητισμό ταυτιζόμενοι (λόγω ”ύπνωσης”) με τον… ”μηχανισμό αδιανόητης  σύνθλιψης της οποιασδήποτε μορφής δικαιοσύνης και δημοκρατίας που γέννησε τα φρικαλέα αποτελέσματα του Ν. Σερρών”, όπως είδαμε να ισχυρίζεται στο twitter συριζαία ηθοποιός, αλλά γιατί μίλησε η συσσωρευμένη οργή του λαού για το χθες και το σήμερα της πολιτικής Τσίπρα.

  Το τραυματικό ”χθες” δεν το ξεπέρασε ο λαός ακόμα, κι ας δείχνει πως το έχει ξεχάσει. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, παρά μόνο για να εκδικηθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζε πως ο λαός (ένα μεγάλο τμήμα, τουλάχιστον) κατάπιε αμάσητη και χώνεψε κιόλας την εθνική μειοδοσία στις Πρέσπες για την οποία ο Τσίπρας πανηγύρισε και βραβεύτηκε.

 Δεν κατάλαβε, προφανώς, ότι πνίγει επί 5 χρόνια την πίκρα, την ταπείνωση και την οργή του αφήνοντας να διαφανούν οι πληγές του με κραυγαλέα, περιοδικά ξεσπάσματα εναντίον των στελεχών του, όπως εκείνο της φραστικής επίθεσης νεαρής γυναίκας  στην υπουργό Εργασίας του Έφη Αχτσιόγλου σε πολιτική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ  (Θεσσαλονίκη, 5/3/’19) ή αυτό των σφοδρών αντιδράσεων πολιτών στα ΜΚΔ μετά την πρόταση Φίλη για λύση στο Αιγαίο στο πνεύμα της ”Συμφωνίας των Πρεσπών” (27/3/’23).

 Δεν κατάλαβε το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ότι ηχούν ακόμα στα αυτιά του λαού οι απερίσκεπτες δηλώσεις του αρχηγού και των συνεργατών του περί θάλασσας χωρίς σύνορα, ”δικών μας παιδιών” (βλ. πολιτικοί τραμπούκοι με φασιστικές μεθόδους και κουκούλες), λύσης του δημογραφικού δια της ενσωμάτωσης μεταναστών (”λαθρομεταναστών” στη συνείδηση των περισσότερων”), νησιών που μας περισσεύουν και μοναχοφάηδων Ελλήνων .

   Ο ”βασιλιάς” Τσίπρας, αν και χαρισματικός δημαγωγός, ήταν ”γυμνός” εξ αρχής ως κυβερνήτης. Απ’ όταν διακήρυττε στη Βουλή ότι θα καταργήσει το μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο, για να επεκτείνει στη συνέχεια το πρώτο και το δεύτερο στο δικό του τρίτο μνημόνιο και να μας βάλει στην περιπέτεια του δημοψηφίσματος όπου το ”ΟΧΙ” έγινε ”ΝΑΙ” εν μία νυκτί σαν δείγμα της αφερεγγυότητάς του.

   Απ’ όταν έβαλε την υπογραφή του σε νομοθετική ρύθμιση που μετέφερε την διεξαγωγή των πλειστηριασμών από τις ανοικτές διαδικασίες των Ειρηνοδικείων, στα αδιαφανή ηλεκτρονικά δίκτυα των συμβολαιογραφείων, με απούσα την λαϊκή παρουσία και αδυναμία ελέγχου των εκπλειστηριαστικών διαδικασιών οι οποίες ”μαγειρεύονταν” στο σκοτάδι.

   Απ’ όταν πολεμούσε με μένος και συμπλεγματική εμμονή την αριστεία για να κλείσει τα Πειραματικά σχολεία, αν και γνώριζε ότι στη συνείδηση του λαού είχαν καθιερωθεί αυτά ως Πρότυπα που μπορούσαν να γίνουν (μετά από κλήρωση) λίκνο μαθητείας για τα παιδιά του.

  Απ’ όταν διαλαλούσε υποκριτικά (και αυτό στον τρέχοντα χρόνο) ότι θα κρατικοποιήσει ΕΥΔΑΠ και ΔΕΗ, ενώ ο ίδιος τις είχε υποθηκεύσει — επί πρωθυπουργίας του — για 99 χρόνια, μαζί με την υπόλοιπη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου.

  Απ’ όταν έφτασε σε βαθμό — προ μηνών — να εργαλειοποιήσει πολιτικά και την τραγωδία των Τεμπών ακόμα, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι  με την κίνησή του αυτή κατακρημνίστηκε το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς το οποίο αγκομαχούσε να επιβιώσει στη δική του τετραετία (σ.σ: το αποτέλειωσε, τελικά, με το κλείσιμο του ματιού στον Κασιδιάρη), με αποτέλεσμα να  ξυπνήσει μνήμες οδύνης από την εκατόμβη στο Μάτι για την οποία ουδέποτε απολογήθηκε.

 Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε στη συντριβή της 21ης Μαῒου από την ”χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης” και τη ”χειρότερη Δεξιά των τελευταίων δεκαετιών”, όπως χαρακτήριζαν προπαγανδιστικά ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του την Νέα Δημοκρατία.

 Σημειωτέον ότι στο ίδιο συμπέρασμα κατέληγαν συμφωνώντας… αλαζονικά και κινδυνολογικά ο… ”γνήσιος αντίπαλος της ΝΔ” Νίκος Ανδρουλάκης (ΠΑΣΟΚ: 11,46%) και ο Κυριάκος Βελόπουλος (Ελληνική Λύση: 4,45, βλ. αιχμές για νοθεία).

 Όλα αυτά ωστόσο τα πήρε και τα σήκωσε το αποτέλεσμα της εκλογικής κάλπης που έβγαλε ηττημένο τον ΣΥΡΙΖΑ του ”άχαστου” Αλέξη Τσίπρα. Τον ΣΥΡΙΖΑ που έχασε πανηγυρικά (20,07 μονάδες διαφορά) από την ”χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης”, αυτήν της Νέας Δημοκρατίας (40,79).

 Ήττα βαριά, ασήκωτη, που εξηγεί γιατί στην Κουμουνδούρου είναι ακόμα παραζαλισμένοι μετά τον εκλογικό ”σεισμό” που τους ”μαύρισε”. Είναι σε κατάσταση σοκ και καλούνται σε χρόνο ρεκόρ να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να βρουν καινούργιο αφήγημα ενόψει των επαναληπτικών εκλογών  της 25ης Ιουνίου.

 Ημερομηνία-σταθμό για την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, γιατί — αν επικυρωθεί η νίκη του από τον λαό με ισχυρή αυτοδυναμία σε πλαίσιο Ενισχυμένης Αναλογικής βάσει των 180 εδρών που απαιτούνται για Συνταγματική Αναθεώρηση (πχ του άρθρου 16 για Υγεία & Δημόσιο, κλπ) — θα πρέπει να ”τρέξει” για να σαρώσει τα κακώς κείμενα χρόνων στην κρατική μηχανή.

   Να διαγράψει δια παντός αναξιοκρατικές επιλογές (όπως αυτές που μας οδήγησαν στα Τέμπη)  και να προχωρήσει γοργά — με  βάση τη σωστή επιλογή συνεργατών — σε μεταρρυθμίσεις ουσίας οι οποίες θα ισχυροποιήσουν τους θεσμούς και θα εξυγιάνουν τα πεδία του Κράτους και της Διοίκησης.

 Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον Τούρκο απέναντι να απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας — έδωσε δύσκολο αγώνα την τετραετία διακυβέρνησής του, κληθείς να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του σε τοξικό περιβάλλον με επικυρίαρχη τη συκοφαντία, τη σκανδαλοθηρία, τη μικρότητα, την αθλιότητα και την υποτίμηση της αξίας του από τα Μέσα που τους στήριζαν.

 Ο προσωπικός του θρίαμβος απέναντί τους είναι αναμφισβήτητος. Ο δυσκολότερος όμως αγώνας που θα τον καθιερώσει πολιτικά κλείνοντας διαμιάς τα στόματα των αριστεροδεξιών αμφισβητιών του δεν δόθηκε ακόμα. Κι αυτός είναι ο αγώνας για ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους με αιχμή του δόρατος το τρίπτυχο Υγεία- Παιδεία- Εργασία, όπως το υποσχέθηκε.

 Είναι αγώνας που απαιτεί επιστράτευση των δυνατοτήτων τις οποίες απέδειξε ότι διαθέτει: κοινή λογική, πολιτική ωριμότητα, μετριοπάθεια, σοβαρότητα, αντοχή και ικανότητα μετουσίωσης των λόγων σε πράξεις με πεδίο εφαρμογής όμως έναν εκσυγχρονισμένο διοικητικό μηχανισμό, κάτι που προϋποθέτει επιτάχυνση της συντήρησης των υποδομών και αναδιοργάνωση εκ βάθρων του κράτους.

 Επιστράτευση των δυνατοτήτων του Κυριάκου Μητσοτάκη απαιτούνται ασφαλώς και στην Εξωτερική πολιτική, για να διορθωθούν λάθη της πρώτης τετραετίας (πρακτική αποστασιοποίησης στο Κυπριακό, περιστασιακό ενδιαφέρον για τις εθνικές μειονότητες και πλήρης διάρρηξη των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας) και να αποκατασταθούν τα ”κενά… αέρος” της — κατά τα άλλα — πετυχημένης πολιτικής του.

 Πετυχημένης σε επίπεδο αμυντικών συμφωνιών και εκσυγχρονισμού των εξοπλιστικών προγραμμάτων με στόχο την αυτάρκεια στην  αμυντική  μας ασφάλεια, η οποία ωστόσο προϋποθέτει αξιόπιστη Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία οπλικών συστημάτων.

   Όσο για τα ‘κενά” που προανέφερα, αυτά είναι στο χέρι του Κυριάκου Μητσοτάκη να τα κλείσει, γιατί οφείλονται στη στρατηγική ακροβασία που ακολουθεί ανάμεσα στον (συστημικό) κατευνασμό και την (αντισυστημική) αποτροπή, την οποία αναστέλλουν οι ”πελατειακές” σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας από Αμερική και Γερμανία…

 Κρινιώ Καλογερίδου