Το σχολείο τι κάνει; Ξέρει, δεν ξέρει ή αδιαφορεί; Είναι στα καθήκοντά του ή μήπως δεν θέλει να μπλέξει;

Πάνε 4 χρόνια τώρα που ένας μαθητής, κάπου στην Αθήνα, αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του. Κρεμάστηκε από το μπαλκόνι του σπιτιού του, διότι σύμφωνα με το σημείωμα που άφησε, δεν άντεξε το bullying που του έκαναν οι συμμαθητές του. Είχε τη δύναμη να απαγχονιστεί αλλά δεν είχε τη δύναμη να τους αντιμετωπίσει. Οποία μοναξιά, οποία απόγνωση! Είναι εδώ που η κοινωνία, το εκπαιδευτικό σύστημα, το σχολείο, η οικογένεια, οι φίλοι αποτυγχάνουν. Μια τρυφερή ψυχούλα πέταξε για το επέκεινα και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Τι απομένει; Υπάρχει σωτηρία; 

Αυτά που έγραφα το μακρινό 2018 ήρθαν και πάλι στην επιφάνεια, όταν διάβασα για ένα ακόμα περιστατικό σκληρού σχολικού εκφοβισμού και μάλιστα σε πολύ καλό ιδιωτικό σχολείο της Αττικής. Όχι σε κάποια δύσκολη, υποβαθμισμένη περιοχή, σε κάποιο «εγκαταλελειμμένο» δημόσιο σχολείο, αλλά στο ακριβώς αντίθετο. Και αναρωτιέμαι πώς ξέφυγε η κατάσταση; Πώς το ίδιο το σχολείο δεν το πήρε χαμπάρι για να το σταματήσει; Πώς δεν μπήκαν σε λειτουργία τα λογικά αντανακλαστικά; Πού χάθηκε το μέτρο και ποιος έχει την ευθύνη;

Χρόνια τώρα στα Γυμνάσια και τα Λύκεια, βγαίναμε στα διαλείμματα να κάνουμε τη λεγόμενη «εφημερία» στο προαύλιο και τους διαδρόμους. Μην πέσουν, μη χτυπήσουν, μην τσακωθούν, μην πηδήσει τα κάγκελα κανένας εξωσχολικός και τα πειράξει, μη γίνουν ζημιές, μην καπνίζουν, μην κάνουν χρήση ουσιών. Και αμέσως είχαμε εικόνα. Μόλις έβλεπες ένα παιδί μόνο του σε μια γωνιά της αυλής και το ξανάβλεπες και την επόμενη, καταλάβαινες ότι κάτι τρέχει. Κάτι το απασχολούσε ή μήπως κάποιους φοβότανε; Ήταν άρρωστο, είχε οικογενειακά προβλήματα, ήταν απογοητευμένο από κάτι ή με κάποιους είχε τσακωθεί; Και αμέσως το πλησίαζες. Δήθεν αδιάφορα και χαλαρά έπιανες κουβέντα, το ανέκρινες με τον τρόπο σου. Και μετά ρωτούσες τους συναδέλφους, τον υπεύθυνο της τάξης, ενημέρωνες τον ψυχολόγο του σχολείου –ναι έχουμε πια ψυχολόγους–, το συζητούσες με τον διευθυντή μέχρι να φτάσεις να φωνάξεις τους γονείς. Πάντως δεν το άφηνες να περάσει έτσι, δεν έκανες τον «Κινέζο». Και όταν ανακάλυπτες ότι τρέχει κάτι σοβαρό δεν το έσπρωχνες κάτω από το χαλί. Άνοιγες θέμα. Με αυτή την απλή και αυτονόητη τακτική προλάβαινες τα χειρότερα.

Όλα πάντοτε ξεκινάνε από λεκτικό bullying για να καταλήξουν στη χειροδικία. Και γιατί όχι και στο βασανιστήριο. Όλα τα «παιχνίδια» έχουν πίστες. Ποτέ δεν είναι απλό παιχνίδι, μια πλάκα, μια καζούρα μεταξύ φίλων για την ομάδα που έχασε ή για ένα δεσμό που δεν περπάτησε. Είναι κάτι πιο σκοτεινό και απειλητικό, είναι η στοχοποίηση. Αν οι θύτες επιμείνουν, αν είναι πολλοί και ιδιαίτερα σκληροί, τότε καταλήγει να γίνει εφιάλτης. Διότι είναι κάθε μέρα, επί 6 ώρες, επί 5 ημέρες την εβδομάδα, επί 8 μήνες τον χρόνο. Και όχι μόνο μέσα στο σχολείο αλλά και το απόγευμα στο φροντιστήριο, στη βόλτα, στο πάρτι. Δεν σε αφήνουν σε χλωρό κλαρί.

Είναι η εξουσιαστική λογική των θυτών, ότι σε «έχουν». Τους ανήκεις, σε διαφεντεύουν, μπορούν να σε τρελάνουν, να σε χτυπήσουν, να σε σημαδέψουν, να σε ξεφτιλίσουν. Και είσαι μόνος σου. Το πιθανότερο είναι ότι και οι φίλοι σου τους φοβούνται και δεν θέλουν να μπλέξουν. Ίσως πάλι να μην έχεις πολλούς φίλους και γι’ αυτό έγινες στόχος. Και ντρέπεσαι να το πεις στους γονείς σου μη σε χαρακτηρίσουν οι άλλοι ως κότα, που φώναξες τη μάνα σου να καθαρίσει. Αλλά δεν τολμάς να τους πας και στον γυμνασιάρχη, διότι θα σε πουν «καρφί» και θα το κάνεις ακόμα χειρότερο. Θα σε κατασπαράξουν. Ζεις μια κόλαση χωρίς κανέναν λόγο. Και είσαι απροστάτευτος.

Για τη συνέχεια AthensVoice