Φώταξον ήλεν, φώταξον
Ας λύουνταν τα χιόνεα

Να ερχουν ‘ς σο ταφόπο μου
Και κελαηδούν τ’ αηδόνεα

Φώταξον φέγγον, φώταξον
ποίσον γερντίν τον ήλον

Εντάμαν να χουλαίνετε
τη κασελί μ’ το ξύλον

Και εσείς αστρόπα τ’ ουρανού
Φωτάξτεν ‘ς ση σκοτίαν

Και βαθύν εποίκαν το ταφί μ’
Και απές σην υγρασίαν