Ένας αποχαιρετισμός αφιερωμένος στον πολύτιμο συνεργάτη της εφημερίδας μας, στον Διεθνολόγο, ομότιμο καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής στη Σχολή Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστήμιου, Χριστόδουλο Γιαλλουρίδη

Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης ανήκε στην ακαδημαϊκή και πνευματική ελίτ, αλλά ήταν πάντα απλός και προσιτός, χωρίς ίχνος υπεροψίας. Ήταν ένας από μας. Όλοι μας τον γνωρίζαμε ως τον καλό μας φίλο, τον Λάκη. Toν δικό μας Λάκη. Πάντα με το αφοπλιστικό του χαμόγελο. Και πάντα δοτικός. Έτοιμος να βοηθήσει. Και γνωστούς, ακόμη και αγνώστους. Φτάνει να μπορούσε. Και το έκανε. Δεν γνώριζε τι θα πει υστεροβουλία και εχθρότητα. Ήταν άδολος και άκακος. Κύριος!

Ο ελληνοπρεπής χαρακτήρας του δεν ήταν τυχαίος. Ήταν γιος του λόγιου Γυμνασιάρχη Κωνσταντίνου Γιαλλουρίδη, ο οποίος του εμφύσησε εξ απαλών ονύχων την αγάπη για την πατρίδα. Την Ελλάδα. Τη δημοκρατία. Την Ένωση, που ήταν τότε ο κεντρικός στόχος των Κυπρίων. Στρατός άλκιμων νέων πολέμησαν γι’ αυτήν και αρκετοί έδωσαν χωρίς δισταγμό ακόμη και την ίδια τους ζωή. Για τις αρχές και τις αξίες μας. Ήταν οι πρίγκιπες της αγχόνης. Της ΕΟΚΑ και της Ιστορίας μας. Για τον Λάκη, η θυσία τους ήταν ηθικός δεσμός και ακατάλυτο χρέος για την ελευθερία.

Ο Γιαλλουρίδης ήταν εκφραστής της ελληνοπρεπούς πολιτικής σκέψης από τα μαθητικά του χρόνια και εν συνεχεία στα φοιτητικά, όταν ίδρυσε μαζί με τον Στέλιο Χριστίδη και άλλους, το 1968, κάτω από τις εντολές του Γεωργίου Γρίβα Διγενή, την παράταξη της Δράσης, το γνωστό σήμερα ΔΡΑΣΙΣ – Κ.Ε.Σ.. Όταν η Ελλάδα βρισκόταν στον γύψο της Χούντας, ο Λάκης ως μέλος της ΟΕΦΕΚ, όπως και άλλοι ύψωσαν το ανάστημά τους και ζήτησαν την εκδημοκρατικοποίηση του φοιτητικού κινήματος και τον τερματισμό του διορισμού των διοικητικών συμβουλίων από το δικτατορικό καθεστώς, με αποτέλεσμα να απελαθούν από την Ελλάδα. Κηρύχθηκαν εχθρικοί έναντι του καθεστώτος οι Ενωτικοί φοιτητές. Είχαν, όμως, γράψει ιστορία. Ήταν το πρώτο καθοριστικό κτύπημα σε βάρος της δικτατορίας, πριν ακόμη ξεσηκωθούν οι φοιτητές στη Νομική και στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973. Είχαν φέρει το πρώτο ρήγμα.

Ο Γιαλλουρίδης δεν επέστρεψε στην Αθήνα. Ήταν ανεπιθύμητος για τη Χούντα και αναγκάστηκε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία, όπου ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών. Εν συνεχεία, μετά την πτώση της δικτατορίας, επέλεξε ως μόνιμο τόπο διαμονής την Αθήνα, όπου ανέπτυξε ακομμάτιστη μεν, αλλά ενεργό πολιτική και ακαδημαϊκή δράση. Ήταν, όμως, πάντα με το ένα πόδι στην Ελλάδα και με το άλλο στην Κύπρο.

Για όσους γνωρίζουν καλά τα πράγματα, ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης ήταν ένας από τους κύριους θεμελιωτές και εκφραστές του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Από τη σχέση του με τον Γεράσιμο Αρσένη γεννήθηκε η ιδέα του Δόγματος, που έγινε εν συνεχεία πολιτική πράξη με τη συμφωνία Κληρίδη – Παπανδρέου. Επρόκειτο για τη στρατηγική σύζευξη της Κύπρου με την Ελλάδα. Για τη θωράκιση της πατρίδας μας και τη δημιουργία ανάσχεσης της τουρκικής απειλής. Για τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη ζωή, την οποία ο Λάκης πάντα πίστευε ότι θα έπρεπε να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού.

Ο Γιαλλουρίδης ήταν ακούραστος στρατιώτης των συμφερόντων του Έθνους και δη της Κύπρου στη Μητρόπολη του Ελληνισμού. Είχε αναδείξει το Κυπριακό στις πραγματικές του διαστάσεις ως θέμα εισβολής – κατοχής και είχε δημιουργήσει μαζί με τον Παναγιώτη Ήφαιστο και άλλους σχολή σκέψης. Τη γνήσια ρεαλιστική και πατριωτική πολιτική των ισοζυγίων δυνάμεων, της αξιοπρέπειας και της αποτροπής της διχοτόμησης και της δημιουργίας συνθηκών δημοκρατικής λύσης. Για τον Λάκη δεν υπήρχαν πολιτικά κόμματα, στα οποία όφειλε κάποιος να υποτάσσεται. Υπήρχε η Πατρίδα, την οποία έπρεπε όλοι ανιδιοτελώς να υπηρετούμε, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Ελληνισμού και την απελευθέρωση της Κύπρου από την Τουρκία. Γι’ αυτό, άλλωστε, είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, κινητοποιώντας ακαδημαϊκές και πολιτικές δυνάμεις και πάσης φύσεως προσωπικότητες από αριστερά μέχρι δεξιά στην Αθήνα. Ανάλογη δράση ανέπτυξε και στην Κύπρο.

Οι μεγάλες του αδυναμίες ήταν δύο: Ο Κωστής, ο γιος του, και ο Κωνσταντίνος, ο πατέρας του. Οι μεγαλύτερες όμως αγάπες του ήταν η Κύπρος και ο Ελληνισμός.

Κράτησε ψηλά τη σημαία ώς το τέλος, χωρίς να ζητήσει πολιτειακά ή άλλα ανταλλάγματα και άφησε πίσω του πλούσιο συγγραφικό έργο, από την αρθρογραφία σε ελλαδικές, κυπριακές και ξένες -κυρίως γερμανικές- εφημερίδες, μέχρι το σπουδαίο ακαδημαϊκό του έργο στον τομέα της Διεθνούς Πολιτικής και Στρατηγικής.

Επρόκειτο για μια συγκροτημένη πολιτική προσωπικότητα, με έναν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Ήταν πάντα ευγενής και καλός ακροατής.

Είχε, δε, την ικανότητα να ξετυλίγει το κουβάρι ακόμη και των πιο δυσνόητων εννοιών, θεωριών και πολικών σκέψεων, μεταδίδοντάς τες με κατανοητή απλότητα. Γι’ αυτό όταν μιλούσε ήταν καθηλωτικός και μπορούσαν να τον παρακολουθήσουν από πρυτάνεις πανεπιστημίων μέχρι τον τελευταίο πολίτη.

Ήταν πηγαίος και ιδιαίτερα χαρισματικός. Πραγματικός δάσκαλος. Απλός. Χωρίς συμπλέγματα. Ήταν διαλεκτικός και φίλος, κολλητός με τους φοιτητές του, τους οποίους αγαπούσε ως να ήταν δικά του παιδιά. Και τους βοηθούσε ακόμη και μετά τις σπουδές τους για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, διότι πίστευε στη νέα γενιά, στον ανθό του Ελληνικού Έθνους.

Για τον Λάκη θα μπορούσε κάποιος να μιλά ώρες. Καταξιώθηκε κοινωνικά, πολιτικά και άλλως πως μέσα από το αξιοπρεπές πολιτικό και πνευματικό του έργο. Την εντιμότητα και τη φιλοπατρία του. Την καλοσύνη του. Ακόμη και αυτόν τον θάνατο, τον αναπόφευκτο θάνατο, τον αντιμετώπισε γενναία. Με το δικό του μοναδικό χιούμορ. Τον περιφρόνησε ώς την τελευταία στιγμή.

Καλό ταξίδι, Λάκη μας!

Η ομάδα της «Σημερινής»