Ο De Gaulle και ο Lee επέδειξαν εκσυγχρονιστικό πνεύμα, πολιτικές ικανότητες και διπλωματικά τάλαντα. Συγκρίνετε τους δύο ηγέτες με τους δικούς μας. Θα απελπιστείτε! Εδώ έχουμε σπιθαμιαίους πολιτικάντηδες, των οποίων η πρώτη έγνοια είναι το «κόμμαν τζιαι τα μμάθκια» τους και όχι η προκοπή και σωτηρία της πατρίδας. Και η διαβουκόληση των πολιτών με συνθήματα, φούμαρα και λείρους ενώ ο τόπος απειλείται με τουρκοποίηση. Η Κύπρος δεν γεννά πια πολιτικά αναστήματα…

Ο Τσεκούνγκ ρώτησε για την κυβέρνηση και ο Κομφούκιος (551-479 π.Χ., Κινέζος διανοητής και κοινωνικός φιλόσοφος), απάντησε: «Ο λαός πρέπει να έχει αρκετά τρόφιμα για να φάει. Πρέπει να έχει ισχυρό στρατό. Και πρέπει ο λαός να εμπιστεύεται τον ηγέτη». «Αν υποχρεωθείς να θυσιάσεις ένα από τα τρία αντικείμενα, ποιο θα θυσίαζες πρώτο;», ρώτησε ο Τσεκούνγκ. Ο Κομφούκιος απάντησε: «Μάλλον θα έμενα χωρίς στρατό». «Και αν υποχρεωνόσουν να θυσιάσεις ένα από τα δύο εναπομείναντα, ποιο θα θυσίαζες;», ρώτησε ξανά ο Τσεκούνγκ. «Μάλλον θα έμενα χωρίς ικανοποιητικό φαγητό για τον λαό […] Ένα Έθνος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εμπιστοσύνη στον ηγέτη του» (The Wisdom of China and India by Lin Yutang).

Σε λίγες ημέρες το 2022 μας αποχαιρετά. Το 2023 θα ανατείλει με νέον Αρχιεπίσκοπο στην Εκκλησία της Κύπρου και τον Φεβρουάριο με νέο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δύο μορφές που, κατά την άποψή μας, πρέπει να είναι ηγετικές, για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή η Εκκλησία και η πολιτική ηγεσία κρίνονται αυστηρά από τους πολίτες, οι οποίοι απαιτούν ηγέτες και στους δύο θεσμούς και όχι θλιβερούς ικέτες ή, χειρότερα, γελοίους επαίτες. Δεύτερον, με ολέθριες αποφάσεις και ηγετών μας, το Κυπριακό έχει οδηγηθεί στο παρά ένα της τουρκοποίησης. Η Εκκλησία ως θρησκευτικός και πνευματικός θεσμός και η Προεδρία της Δημοκρατίας, ως πολιτικός, καλούνται να ενώσουν δυνάμεις, ώστε να διασφαλιστεί η βιολογική, πνευματική και εθνική επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού.

Είμεθα εξ εκείνων που σταθερά υποστηρίζουμε ότι η Εκκλησία της Κύπρου, υπό τους φοβερούς κινδύνους που αντιμετωπίζει ο τόπος, έχει και λόγο και ρόλο στην πνευματική, θρησκευτική, ηθική και εθνική στερέωση και αξιακή θωράκιση των Ελλήνων της νήσου. Η Εκκλησία στήριξε τον Ελληνισμό στους σκοτεινούς, βαρβαρικούς αιώνες της τουρκικής κατοχής και όχι μόνο. Δεν ασκεί πολιτική, επειδή ο λόγος και ο ρόλος της είναι αγαπητικός, συνενωτικός, ειρηνοποιός και μακρόθυμος. Από την άλλη, οι πολίτες, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, απαξιώνουν τους πολιτικούς και την πολιτική. Χωρίς να παραγνωρίζονται και δικές τους ευθύνες και πελατειακές συναλλαγές επειδή ως αμνοερίφια εθελούσια αυτοεγκλωβίζονται στις κομματικές στάνες.

Τον περασμένο Αύγουστο κυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο του Χένρι Κίσινγκερ με τίτλο: «Leadership: Six Lessons in World Strategy». Ο Κίσινγκερ εξετάζει αρκετές περιπτώσεις πολιτικών προσωπικοτήτων που διακρίθηκαν πρωτοποριακά στην άσκηση των καθηκόντων τους. Διακρίνει δύο είδη ηγετών, τον «πολιτικό» και τον «προφήτη». Ο πολιτικός είναι εκείνος που αντιλαμβάνεται ρεαλιστικά τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, τις ελέγχει και δεν επιτρέπει να τον υπερκαλύψουν. Ο προφήτης είναι εκείνος που αντιμετωπίζει τους κυρίαρχους θεσμούς λιγότερο στην προοπτική του δυνατού και περισσότερο ως προσπάθεια να αλλάξει αυτό που είναι δυνατό.

Οι δύο σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες, που αναδεικνύονται μέσα από το βιβλίο του Κίσινγκερ, είναι ο Charles De Gaulle και ο Lee Kuan Yew. Ο στρατηγός Ντε Γκωλλ, κατά τον Κίσινγκερ, είναι ο «υπαρξιστής του γαλλικού έθνους» (l’ existentialist de la Nation), όπως ακριβώς τον προσδιόρισε ο υπαρξιστής Γάλλος φιλόσοφος, Jean-Paul Sartre. Ο Ντε Γκωλλ, με ισχυρή θέληση και τη δύναμη της προσωπικότητάς του, προσδιόρισε το μέλλον της Γαλλίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ βρισκόταν σε εξορία στη Βρετανία χωρίς στρατεύματα και μόνο με λίγους maquisards, αυτοανακηρύχθηκε αρχηγός των ελεύθερων Γάλλων.

Τις τελευταίες μέρες του πολέμου και ενώ σκληρές μάχες διεξάγονταν με τους Γερμανούς κατακτητές, κατέβηκε νικηφόρος στα Ηλύσια Πεδία του Παρισιού, διαζωγραφίζοντας έτσι τη μεγαλοσύνη της Γαλλίας και αρνούμενος να υποταχθεί στη ναζιστική κατοχή. Ήταν τότε που εξέφρασε με ορμή και αποφασιστικότητα «μια συγκεκριμένη ιδέα της Γαλλίας» («une certain eidée de la France»). Αυτή μεταφράστηκε σε εμπιστοσύνη στον ηγέτη και καλλιέργησε ένα αίσθημα μεγαλοσύνης, που είχε χαθεί και θαφτεί μέσα στην εθνική ψυχή της Γαλλίας, εξαιτίας της ταπείνωσης που προκλήθηκε από την υποταγή στη γερμανική κατοχή.

Ο στρατηγός Ντε Γκωλλ με την αήττητη επιμονή του υπέδειξε στους Γάλλους ότι μπορούσαν να διορθώσουν την τύχη τους και να ξαναγίνουν οι οικοδόμοι του μέλλοντός τους, ώστε να οδηγήσει στην αναγέννηση του εθνικού πνεύματος. Ο Régis Debray, φιλόσοφος και παλιός σύντροφος του Κάστρο και του Τσε Γκεβάρα, κατάλαβε περισσότερο απ’ όλους το αφήγημα που χρησιμοποιήθηκε από τον Ντε Γκωλλ: «Ο μύθος», είπε, «δημιουργεί τον λαό, όχι ο λαός τον μύθο».

Ο Lee Kuan Yew είναι ο δεύτερος μεγάλος ηγέτης που αναδεικνύεται μέσα από το βιβλίο του Κίσινγκερ. Το 1963, για να διασώσει την ανεξαρτησία της Σιγκαπούρης έναντι της Βρετανίας, πρότεινε μια ομοσπονδία με τη Μαλαισία. Ενώ η οικονομία, η γεωγραφία και συγγενικοί δεσμοί επέβαλαν, λογικά, αυτήν την ένωση, δύο χρόνια αργότερα η ομοσπονδία διαλύθηκε. Έτσι η Σιγκαπούρη έπρεπε να επιβιώσει, «μια καρδιά χωρίς σώμα», με ελάχιστους πόρους και χωρίς εδαφικό βάθος.

Τι έκανε ο Lee; Αποφάσισε να μετασχηματίσει τη Σιγκαπούρη στο πρώτο παγκόσμιο κράτος. Άσκησε ανοικτή πολιτική επενδύσεων, η οποία διαβεβαίωνε διεθνείς επιχειρηματικούς κολοσσούς για το κράτος δικαίου, χωρίς διαφθορά, με αξιοκρατία και χωρίς κομματοκρατία. Μείωσε τις εθνικές αντιπαραθέσεις με εγγύηση των δικαιωμάτων των Κινέζων και των Μαλαισίων, πράγμα που τσιμέντωσε την ένταξη των πολιτών στο νέο σύστημα και στο νέο κράτος.

Ο Lee ήταν ένας επίμονος πραγματιστής. Κατά τη διάρκεια της Πρωθυπουργίας του αναζητούσε τι κάνουν άλλοι λαοί σε διάφορους τομείς για να τους προσαρμόσει, ως καλύτερη πρακτική, στη Σιγκαπούρη. Ως εξαίρετος πολιτικός, επιδίωξε μια ισορροπία μεταξύ της αμερικανικής επιρροής στον Ειρηνικό και της αναδυόμενης Κίνας. Υποδεχόταν τον αμερικανικό στόλο στα λιμάνια της Σιγκαπούρης αλλά συμβούλευε ταυτόχρονα τον Κινέζο ηγέτη, Deng Xiaoping, πώς να ανοιχτεί στη Δύση. O Lee ήταν ο απαραίτητος, σοβαρός, αξιόπιστος συνομιλητής των Δυτικών και των Κινέζων (Δες και Noema, 22/7/2022).

Ο De Gaulle και ο Lee επέδειξαν εκσυγχρονιστικό πνεύμα, πολιτικές ικανότητες και διπλωματικά τάλαντα, που εκτίναξαν τους λαούς και τις χώρες τους προς τα εμπρός. Συγκρίνετε τους δύο ηγέτες με τους δικούς μας. Θα απελπιστείτε! Εδώ έχουμε σπιθαμιαίους πολιτικάντηδες, των οποίων η πρώτη έγνοια είναι το «κόμμαν τζιαι τα μμάθκια» τους και όχι η προκοπή και σωτηρία της πατρίδας. Και η διαβουκόληση των πολιτών με συνθήματα, φούμαρα και λείρους, ενώ ο τόπος απειλείται με τουρκοποίηση. Η Κύπρος δεν γεννά πια πολιτικά αναστήματα…

ΠΗΓΗ: Σημερινή