Διελκυστίνδα Ευρω-Ατλαντικής Δύσης – Ευρασιατικών Δυνάμεων

Γράφει  η Νάντια Βασ. Γώγουλου, Phdc, MSc,

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω, υπ. Διδάκτωρ Ιονίου Παν/μίου

Βιώνουμε, αναμφίλεκτα, μία μεταβατική εποχή στην πορεία της ανθρωπότητας που διαδραματίζεται στο ευρύτερο διεθνές περιβάλλον, όχι μόνο από τον μονοπολικό κόσμο στον πολυπολικό, αλλά σε μία γνήσια ιστορική μετάβαση του κέντρου βάρους του πλανήτη.

 Η μετάβαση αυτή συντελείται από τον Ευρωγενή κόσμο στο ευρύτερο Ανατολικό κόσμο, υπό τη σκιά της υποβόσκουσας σύγκρουσης των Ευρωατλαντικών και Ευρωασιατικών συμμαχιών .

 Παρατηρείται μία αξιοσημείωτη αλλαγή της γεωγραφίας ισχύος με σημαντικό αντίκτυπο στα διεθνή συμφέροντα και στα οπλικά συστήματα που παρασκευάζονται και χρησιμοποιούνται,  ενώ φέρεται να εγκαταλείπονται οι βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου που επί σειρά ετών ήτο θέσφατες.

Διεξοδικότερα, οι παλιοί και οι εθιμικοί κανόνες του δικαίου της θάλασσας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων κάθε χώρας, αμφισβητούνται, δίνοντας τη θέση τους στο «δίκαιο του ισχυρότερου» καθώς η γεωπολιτική τράπουλα παρασκηνιακά «αναμοιράζεται».

  Η Τουρκία, μιμούμενη το γερμανικό ιστορικό πρότυπο της θεωρίας του ζωτικού χώρου (lebensraum) αλλά και Κίνα, η οποία διεκδικεί την Νότια Σινική θάλασσα ως γαλάζιο έδαφός της, φιλοδοξεί στο γεωπολιτικό της «στομάχι» να ενσωματώσει την Κύπρο και τα νησιά του Αιγαίου, με εώλα νομικά και πραγματιστικά επιχειρήματα, ενισχυμένη από την διεθνή ραστώνη των fora.

  Η Ευρω-Ατλαντική Δύση και οι Ευρασιατικές Δυνάμεις τραβούν βιαίως, προϊόντος του χρόνου, την γεωπολιτική διελκυστινίδα , δε δεσμεύονται από συμμαχίες αλλά μόνο από μεταβαλλόμενα κοινά συμφέροντα , σε ένα περιβάλλον που κυριαρχεί ο ρητορικός ιμπεριαλισμός και η άκρατη προκλητικότητα κινήσεων.

 Η γείτονα χώρα , διεπόμενη από το αυτοκρατορικό της «κατάλοιπο», έχοντας αντιληφθεί τους νέους όρους της γεωπολιτικής σκακιέρας , αυτοανακηρύσσεται σε ρυθμιστή της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου και προσπαθεί να κατακτήσει το τίτλο του γεωπολιτικού αναδυόμενου δρώντα.

 Την προσπάθειά της αυτή συνεπικουρεί με την καθημερινή πλέον -και γραφική- αμφισβήτηση στην οποία επιδίδεται , του ελληνικού γεωσυστήματος  , προβαίνοντας σε άνευ προηγούμενου ,εξωφρενικές αναγνώσεις του διεθνούς δικαίου.

 Φυσικά , και , υπό το πρίσμα των διεθνών γεωστρατηγικών ανακατατάξεων , η χώρα μας οφείλει να αποκτήσει μία εντονότερη εθνοκεντρική λειτουργία , ώστε να αναβαθμίσει την γεωπολιτική της ταυτότητα καθώς κανείς ευρωπαϊκός ή διεθνής μηχανισμός δε δείχνει διατεθειμένος να επιβάλλει αποτελεσματικές κυρώσεις σε κράτη που δυναμιτίζουν την παγκόσμια ασφάλεια και υπονομεύουν την διεθνή ειρήνη.

 Καθίσταται αδήριτη ανάγκη να προσαρμοστούμε στη νέα ευρασιατική τράπουλα που διαμορφώνεται με γοργούς ρυθμούς , ώστε να διασφαλίσουμε το γεωπολιτικό μας μέγεθος , χωρίς ακρωτηριασμούς ή προσφυγή σε διαπραγματεύσεις που εξ’ ορισμού ενέχουν την «υποψία» του ανεπίτρεπτου υποχωρητισμού.