Υπάρχουν Έλληνες που δεν τους πειράζει «ακόμη και αν χάσουμε κανα δυο νησιά», ενώ όσοι «θα τους πείραζε» κάνουν πολύ λίγα για να το αποτρέψουν.

Κοντεύει μισός αιώνας τώρα, από τότε που οι Αμερικανοί επέβαλαν  —στις 5 Φεβρουαρίου του 1975— τριετές εμπάργκο σε εξοπλισμό αμερικανικής κατασκευής προς την Τουρκία. Υπάρχει εκτεταμένη βιβλιογραφία που αναλύει τη λύσσα των Τούρκων για το γεγονός αυτό. Εκείνο που δεν αναφέρεται στη βιβλιογραφία (από όσο γνωρίζω) είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτού του σύντομου εμπάργκο, οι οποίες αναδύονται πανηγυρικά σήμερα και απειλούν την ύπαρξή μας ως χώρα. Οι Τούρκοι βάλθηκαν να φτιάχνουν τον εξοπλισμό μοναχοί τους.

Σε προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στα Μη Επανδρωμένα Αεροσκάφη που κατασκευάζει η Τουρκία, τα οποία την έχουν οδηγήσει σε πρωτοποριακή θέση παγκοσμίως, ιδιαίτερα σε ότι αφορά στην επιθετική τους έκδοση. Και αν γίνεται τόση συζήτηση διεθνώς για τα τουρκικά ιπτάμενα drones, που να δείτε τι γίνεται με τα πλέοντα και ας μην εμφανίζουν την ίδια δημοφιλία στα ΜΜΕ.

Ξεκινάμε λοιπόν το μέτρημα: Αναπτύχθηκε και βρίσκεται ήδη σε υπηρεσία το μη επανδρωμένο πλωτό σκάφος Ulaq, με μήκος 11 μέτρα και βαρύτατο οπλισμό από πυραύλους, πολυβόλο και δύο τορπίλες. Αναπτύσσονται αυτόν τον καιρό: το Zalp των 14.8 μέτρων, το Sancar των 12.7 μέτρων και το Albatros-S των 7 μέτρων που επιχειρεί κατά αγέλες.  Όλα με βαρύτατο οπλισμό, που μαζί με τα ιπτάμενα συντρόφια τους μπορούν να αναλάβουν επιθέσεις κορεσμού εναντίον του ελληνικού στόλου, από τις οποίες θα είναι δύσκολο να ξεφύγουν οι πανάκριβες φρεγάτες Μπελάρες ή οι όποιες κορβέτες πρόκειται να αποκτήσουμε.

Για τις σπασμωδικές ελληνικές προσπάθειες στα drones αναφέρθηκα σε προηγούμενο άρθρο, τι συμβαίνει όμως στη χώρα μας στο πεδίο των αντίστοιχων πλωτών μέσων αλλά και γενικότερα με τις ναυτικές κατασκευές; Απάντηση: κυριαρχεί άκρα του τάφου σιωπή.

Πριν από αρκετά χρόνια, είχα παρακολουθήσει στο Πεδίο Βολής Κρήτης την επίδειξη ενός τηλεκατευθυνόμενου σκάφους από την ελληνική εταιρεία EADS-3Sigma. Η ίδια κατασκεύαζε ένα σωρό τύπους drones, ακόμη και αεριωθουμένων, ως στόχους για τα πυραυλικά αντιαεροπορικά συστήματα του ΝΑΤΟ. Βεβαίως πολλές από αυτές τις σχεδιάσεις θα μπορούσαν να εξελιχθούν και σε επιθετικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Τι απέγινε αυτή η επιχείρηση; Μα φυσικά, το 2012, την έφαγε η ελληνική μαρμάγκα. Μου έμεινε μόνο η ανάμνηση των ονείρων του (γιατρού!!!) ιδιοκτήτη και ιδρυτή της, όταν συμφάγαμε στην Αθήνα: συμπτωματικά, ήμασταν γείτονες. Έκτοτε δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου το παραμικρό σχετικά με την ανάπτυξη ή και σκέψη απλώς για την ανάπτυξη μη επανδρωμένου σκάφους. Ακόμη και τα τηλεκατευθυνόμενα πλωτά παιδικά παιχνίδια είναι κινέζικα.

Για τη συνέχεια AthensVoice