Ο “σκύλος” που γαυγίζει και δεν δαγκώνει

Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος

Ο ρόλος του ξένου παράγοντα ως προς τις απειλές του Ερντογάν είναι προφανής και επιβεβαιώνει την πεποίθησή μου ότι ο Ερντογάν για Σουλτάνος έχει το όνομα αλλά δεν έχει τη χάρη. Και έχει περιπέσει, σ΄ αυτή τη συγκυρία, στην κατηγορία “σκύλος που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει”.

Γνωρίζω πως κάποιοι μου καταλογίζουν ότι είναι μηχανιστική η σταθερή θέση μου ότι ο Ερντογάν εξαρτάται ΑΠΟΛΥΤΩΣ από τις θελήσεις των ΗΠΑ. Και ότι ασφαλώς δεν θέλουν να ενθαρρύνουν μια Τουρκία που φλερτάρει ανοιχτά με τη Ρωσία. Η άποψή μου επιβεβαιώνεται συνεχώς εκ των πραγμάτων, τουλάχιστον από την εποχή της αμερικανόπνευστης εισβολής/κατοχής στην Κύπρο. Αν οι συνθήκες αλλάξουν θα μεταβάλλω την άποψή μου. Αν το αντιληφθώ έγκαιρα θα την αλλάξω εκ των προτέρων, αλλιώς εκ των υστέρων. Δημοσιογράφος είμαι, με συγκεκριμένες ικανότητες ανάλυσης/πρόβλεψης.

Εκλογές είναι, θα περάσουν

Στην Ελλάδα οι ΗΠΑ κυριαρχούν απολύτως, ίσως ούτε αμέσως μετά τον Β’ Πόλεμο, τον εμφύλιο και την ήττα των κομμουνιστών, να ήταν τόσο απόλυτα κυρίαρχες.

Παρά τα λεγόμενα η ρωσική επιρροή τείνει προς το μηδέν και πάντως ουδείς πολιτικός ή οικονομικός παράγων διανοείται να παίξει ρωσικό παιχνίδι, θα είναι σαν να παίζει ρωσική ρουλέτα, στημένη σε βάρος του.

Ο “ρωσικός δάκτυλος” είναι μάλλον δικαιολογία των ιθυνόντων, εδώ και στο εξωτερικό, για να φορτώσουν σε άλλους δικά τους λάθη και αδυναμίες. Απολύπτεται, λέει, ότι οι Ρώσοι χρηματοδοτούσαν κόμματα σε διάφορες χώρες.

Σιγά τα λάχανα. Τα χέρια έχουν πολλά δάχτυλα. Ένα είναι ρωσικό, τα άλλα; Ποιος δεν παρακολουθεί τους άλλους, δεν τους εξαγοράζει, δεν εκβιάζει, εχθρούς, φίλους, συμμάχους;

Το τελευταίο, το πιο ασήμαντο, παράδειγμα είναι ο -τότε- συριζαίος κύριος Πιτσιόρλας ως θύμα παρακολούθησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, η ώρα του γέλιου. Ο κύριος Ρουμπάτης πρωταγωνιστής της φαρσοκωμωδίας “τα αλληλοκαρφώματα”. Αν χρωστούσε στον Τσίπρα, του το πλήρωσε. Τον ξόφλησε άραγε;

Η επιβεβαίωση από τον πρωθυπουργό ότι θα εξαντληθεί η τετραετία είναι στοιχείο που ενισχύει τις φήμες/πληροφορίες ότι η συμβουλή του ξένου παράγοντα ήταν η κυβέρνηση να εξαντλήσει τα περιθώρια του νόμου για προσφυγή στις κάλπες.

Έτσι για να γελάσουμε λιγάκι με το ξεκατίνιασμα ως τις κάλπες, με τη διάτρητη ΕΥΠ, τους ομόσταυλους Ρουμπάτη και Πιτσιόρλα με ομοσπονδιακό επιβλέποντα τον τότε πρωθυπουργό, όλοι ήρωες των προεκλογικών ημερών και, εννοείται, τον Ανδρουλάκη υπό παρακολούθηση νομίμως αλλά λάθος.

Γιατί ο Τσίπρας και ολάκερος ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσαν με τα μούτρα στην υπόθεση Ανδρουλάκη ενώ είχαν στην πλάτη τους τον Πιτσιόρλα -μήπως και άλλους;- είναι από τα μυστήρια της Ιστορίας που τα μαθαίνουμε μετά από 99 χρόνια όταν ανοίξει και η διαθήκη της Ελισσάβετ.

Η αντιπολίτευση μάλλον θεωρεί ότι αν δημιουργήσει αφόρητη κατάσταση στο εσωτερικό θα μπορέσει να σύρει και το εξωτερικό εκεί που θέλει. Πού να φανταστούν ότι ο Ρουμπάτης είχε ανεξόφλητους λογαριασμούς, ότι ο Πιτσιόρλας, όπως όλα τα παιδιά του Κύρκου, φύλαγε ράμματα για τη γούνα τους, ότι καλύτερα να μην ξυπνάς το θηρίο που κοιμάται.

Το πρόβλημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι οι υποκλοπές ενδιαφέρουν το εκλογικό σώμα όσο και η ίδια, πολύ λίγο.

Στο μικρό χωριό, μικροί καυγάδες

Τελικά φαίνεται ότι μόνο εγχώρια, τοπικά συμφέροντα επιδιώκουν κυβερνητική αλλαγή. Η περιορισμένη στήριξη από μερίδα του ευρωπαϊκού Τύπου και μερικά στελέχη της ΕΕ δεν επαρκούν για κυβερνητική ανατροπή.

Αλλά και στο εσωτερικό, λίγους και ελάχιστα απασχολούν οι θορυβώδεις καθημερινές φωνασκίες, σε βαθμό υψίστης χυδαιότητας. Η κυβέρνηση μοιράζει, για να λέμε την αλήθεια, χρήμα. Χωρίς να αγγίζει τις δομές, ούτε καν πρόσωπα. Κάνει ότι μπορεί για την επιβίωσή της και απωθεί στο βάθος τις ρίζες του κακού.

Η όποια διαφθορά δεν έχει λόγους να ανησυχεί, παρά μόνο για την ικανότητά της να κρύβεται, ικανότητα περιορισμένη, με δεδομένο ότι κανείς, εντός ή εκτός κυβέρνησης, δεν την απειλεί. Εκτός από την ενίοτε εξόφθαλμη ανικανότητα, συνδυασμένη με ιδιοτέλεια κυβερνητικών στελεχών όχι μόνο στο θέμα των υποκλοπών αλλά πχ και στο ζωτικό ζήτημα της προμήθειας πετρελαίου από το Ιράν.

Σ’ αυτό το πλαίσιο οι υποκλοπές που κάποιοι πίστεψαν ότι είναι το “όπλο του αιώνα” αποδεικνύονται χαλαρή σφεντόνα για σπουργίτια, ως τώρα.

Ταυτόχρονα οι δημοσκοπήσεις κάνουν κανονικά τη δουλειά τους. Έχουν κάθε συμφέρον να καλλιεργούν την ιδέα της “περίπου ισοπαλίας” ανεβάζοντας το ενδιαφέρον για το ποιος θα κερδίσει.

Άλλωστε, θυμόμαστε όλοι το καυστικό χιούμορ ενός εκ των δημοσκοπούντων που χαριεντιζόμενος είπε ότι το αποτέλεσμα των δημοσκοπήσεων είναι “ό,τι θέλει ο πελάτης”. Στο 32/33% μέγιστο είναι η κυβέρνηση, δεν ξεπερνάει το 25% ο ΣΥΡΙΖΑ στις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις, μαθαίνω.

Χωρίς ταυτότητα

Έχει ενδιαφέρον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει επιμελώς να διακηρύξει την ταυτότητά του ως αριστερό κόμμα. Του βγήκε ξινή “η πρώτη φορά φορά αριστερά”, αποδείχθηκε ότι δεν είναι καλό εισητήριο για μια δεύτερη φορά.

Άλλωστε κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερό κόμμα. Για κωλοτούμπες και ανικανότητα τον κατηγορούν όχι ότι είναι αριστερός.

Και ο κ. Μητσοτάκης αποφεύγει τον χαρακτηρισμό “δεξιός” μάλλον επειδή ούτε αυτός είναι γνήσιος εκπρόσωπος. Η έλλειψη ταυτότητας μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την άλλη Ευρώπη. Εκεί εμμένουν ακόμα στη γνωστή τους ταυτότητα. Ένδειξη ότι ελέγχεται ακόμα το εκλογικό σώμα.

Λέγε-λέγε η φθορά των ταυτοτήτων έχει εξαφανίσει τις φωτογραφίες, τις διευθύνσεις, τα διακριτικά στοιχεία παντού στην Ευρώπη. Μένει μόνο η σημερινή εικόνα των αντιμαχόμενων πλευρών. Μια “μαγική εικόνα”: Όλοι μαζί τυλιγμένοι με τη λεοντή του Δίκαιου και της Ειρήνης τη στιγμή που υποστηρίζουν όποιο πόλεμο αυτοί επιλέξουν.