Ισλαμικά τάγματα, φατρίες, ταρικάτ, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην Ανατολία

Του Σάββα Καλεντερίδη

Το Ισλάμ στην Τουρκία, μετά την επικράτηση του Κεμάλ , τέθηκε υπό σχετικό περιορισμό και σε ορισμένες περιπτώσεις υπό διωγμόν. Ο ίδιος ο Μουσταφά Κεμάλ και οι επίγονοί του, οικοδόμησαν με τη βία ένα φαινομενικά δυτικότροπο κοσμικό κράτος, με την κοινωνία όμως να διατηρεί αρκετά χαρακτηριστικά της οθωμανικής περιόδου.

Το πολιτικό Ισλάμ έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά στους κόλπους του Δημοκρατικού Κόμματος του Αντνάν Μεντερές, ο οποίος οδηγήθηκε στην αγχόνη τις 17 Σεπτεμβρίου 1961, στη φυλακή του Ιμραλί, στη θάλασσα του Μαρμαρά.

Τη σκυτάλη του πολιτκού Ισλάμ έλαβε ο Νετζμετίν Ερμπακάν, ένας πανέξυπνος πολιτκάντης, ο οποίος πέρασε διαπυρός και σιδήρου, μέχρι που έγινε πρωθυπουργός, τις 28 Ιουνίου 1996, για να υποχρεωθεί σε παραίτηση στις 18 Ιουνίου 1997, ενώ είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν από τους στρατηγούς το μεταμοντέρνο πραξικόπημα της 28^ης Φεβρουαρίου εναντίον της κυβέρνησής του.

Όσο ο Νετζμετίν Ερμπακάν αποτελούσε «κόκκινο πανί» για τους στρατηγούς, μια τετράδα νέων πολιτικών, που είχαν ανδρωθεί πολιτικά στα «γόνατα» του Ερμπακάν, αποφάσισαν να ιδρύσουν το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), ένα φαινομενικά μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα, με «νέες ιδέες».

Από την ιδρυτική τετράδα, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, Αμπντουλάχ Γκιούλ, Αμπντουλατίφ Σενέρ και Μπουλέντ Αρίντς, ο μόνος που έμεινε στο κόμμα είναι ο Ερντογάν, ενώ ο Αρίντς είναι και δεν είναι στο ΑΚΡ, μια που θεωρείται στενός φίλος του Γκιουλέν.

Από τα πρώτα χρόνια το «μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ» που υποτίθεται ότι πρέσβευε ο Ερντογάν και η παρέα του, είχε γοητεύσει τους πολιτικούς συμβούλους των κυβερνήσεων της Δύσης, σε Ουάσιγκτον, Βερολίνο και Βρυξέλλες, γι’ αυτό και έτυχε της στήριξης της Δύσης, εναντίον των ισχυρών μηχανισμών του κεμαλικού κράτους που το πολεμούσαν.

Τελικά, το ΑΚΡ επικράτησε, ο Ερντογάν επικράτησε, μόνο που το «μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ» που υποτίθεται ότι πρέσβευε, σταδιακά αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο.

Ισλαμικά τάγματα, φατρίες, ταρικάτ, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην Ανατολία, με τα μέλη τους να είναι πλέον πάνω από δέκα εκατομμύρια. Μια ολόκληρη γενιά Τούρκων «διαπαιδαγωγείται» με τα νάματα το Ερντογανικού Ισλάμ, η παιδεία σε όλες τις κλιμακες της εκπαίδευσης είναι από τον έλεγχο ισλαμοφασιστών, η αστυνομία το ίδιο, ο στρατός έπαψε πια να είναι το άντρο των κεμαλιστών και έχουν παρεισφρύσει στις τάξεις του ισλαμιστές. Μέχρι και η Δικαιοσύνη, που εθεωρείτο κι αυτή κάστρο του κεμαλισμού, έχει γίνει υποχείριο του Ερντογάν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της τραγουδίστριας Γκιουλσέν, η οποία τον Απρίλιο, κατά τη διάρκεια συναυλίας της, αναφερόμενη σε συνάδελφό της μουσικό, με το παρατσούκλι (ιμάμης), αστειευόμενη, είπε: «Αυτός έχει σπουδάσει σε θεωκρατικό λύκειο, από κει προέρχεται η διαστροφή του». Είναι προφανές ότι το είπε χάριν αστειότητας και ότι αναφερόταν σε συγκεκριμένο άτομο, ο οποίος μάλιστα είναι φίλος της και δεν παρεξηγήθηκε.

 Και μίλησε για διαστροφή, γιατί έχουν γίνει πολλές καταγγελίες ότι στα θεοκρατικά λύκεια (İmam Hatip), γίνονται σεξουαλικές επιθέσεις και σε αγόρια και σε κορίτσια.

Όταν είπε αυτά τα λόγια η Γκουλσέν, το κοινό που την άκουγε, γέλασε και χειροκρότησε, γιατί αντιλήφθηκε ότι πρόκειται για αστεϊσμό, τον οποίον αντιλήφθηκε και τον δέχτηκε και ο ίδιος ο μουσικός για τον οποίο έκανε την αναφορά αυτή.

Την Πέμπτη, 25 Αυγούστου, το βίντεο με το συγκεκριμένο απόσπασμα από εκείνη τη συναυλία κυκλοφόρησε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης και την ίδια στιγμή το #GülşenTutuklansın, που σημαίνει #Να συλληφθεί η Γκιουλσέν, έγινε το δημοφιλέστερο στην Τουρκία.

Κινητοπιήθηκε η Αστυνομία, συνέλαβε την Γκιουλσέν, προσήχθη στον εισαγγελέα, ο οποίς αποφάσισε την προφυλάκισή της.

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, υπάρχουν δύο τάσεις στην Τουρκία. Η μια είναι η τάση του σκοταδισμού, που απαιτεί η Γκιουλσέν να ριφθεί στην πυρά. Η τάση αυτή είναι η ισχυρότερη.

Η άλλη, είναι η τάση των καλλιτεχνών που αντιστέκονται στον σκοταδισμό, των νομικών που σέβονται τον εαυτό τους, των δημοκρατοών που βλέπουν το σκοτάδι του θρησκευτικού φανατισμού να σκεπάζει μια χώρα 80 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Εκείνοι που στήριξαν τον Ερντογάν και το «μετριοπαθές Ισλάμ» που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε, τώρα έχουν εναποθέσει τις ελπίδες του στους διαδόχους του Ερντογάν στην εξουσία, στα έξι κόμματα της αντιπολίτευσης.

Και πάλι θα αποδειχτεί ότι ποντάρουν σε κουτσά άλογα, γιατί η Τουρκία όλα αυτά τα χρόνια έχει διολισθήσει στον σκοταδισμό.

Οι μόνες δυνάμεις που μπορούν να απωθήσουν τον σκοταδισμό από την Τουρκία και να φέρουν το φως και τη δημοκρατία, είναι οι Κούρδοι και οι Αλεβίτες. Μόνον αυτοί μπορούν να σπάσουν το απόστημα και να οδηγήσουν την Τουρκία την κάθαρση.

Μόνο που αυτοί δεν έχουν φίλους ή αν έχουν είναι ελάχιστοι, στα κέντρ αλήψεως αποφάσεων σην Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο και το Βερολίνο.

Κλείνοντας, να τονίσουμε  ότι η Γκιουλσέν δεν είναι κρατούμενη, είναι αιχμάλωτη ενός διεστραμένου καθεστώτος.