Η εικόνα στη φωτογραφία, αμέσως μετά τη σύλληψή του, με εμφανή τα εγκαύματα από την άνανδρη πυρπόληση του κρησφύγετου από όπου πέταξε στα ουράνια η ψυχή του Σταυραετού του Μαχαιρά, Γρηγόρη Αυξεντίου, καθηλώνει τη μνήμη.

Ένα χαμόγελο υπεροχής, ξεπερνά τον πόνο, την οδύνη και τον φόβο του θανάτου που καιροφυλακτεί ακόμα και φωτίζει το πρόσωπό του.

Η εμπειρία, αλλά και η μοναδική σε αυθεντικότητα αφήγηση για τη μάχη που έδωσε μέχρι την τελευταία στιγμή με τον Μάστρο του, αξίζει να διαβαστεί σαν μάθημα Πατριδογνωσίας.

Πριν από μερικά χρόνια τον επισκέφθηκα στη Λευκωσία για να του δώσω ένα αντίγραφο επικήδειου που είπα για τον Αυξεντίου γιατί έκανα σ’ αυτόν, την αναφορά στο χαμόγελό του που έβγαινε από τα βάθη της Ελληνικής Ιστορίας. Τώρα οι δυο τους συνομιλούν!

Παρόμοιο «Χαμόγελο» είχε ο Πιερής Αυξεντίου όταν αναγνώρισε το καμένο σώμα του υιού του. Λίγο αργότερα, όταν ήταν μόνος με τον δικηγόρο που τον συνόδευε και τον ρώτησε, πως ήταν δυνατόν να χαμογελά εκείνη τη στιγμή, του απάντησε: «Δεν ήθελα να με δουν τα σκυλιά να κλαίω» και ξέσπασε σε λυγμούς.

Η πρώτη αναφορά παρόμοιας συμπεριφοράς βρίσκεται στην Ιλιάδα και την περιγραφή του αποχαιρετισμού του Έκτορα από την Ανδρομάχη. Ο Όμηρος την περιγράφει ως «δακρυόεν γελάσασα».

Όταν άκουσε αυτή τη συσχέτιση ο Αυγουστής, μου χάρισε το ίδιο χαμόγελο της ασπρόμαυρης φωτογραφίας της 3^ης Μαρτίου 1957… Τότε ήταν μόλις 23 ετών!

Τον ευγνωμονώ, μαζί με τους άλλους Ήρωες της Ε.Ο.Κ.Α. που ανέβασαν την Κύπρο στη σφαίρα του θρύλου και άφησαν μία παρακαταθήκη που είναι η μόνη που μπορεί να διασώσει και να οδηγήσει την Πατρίδα μας στη σωτηρία.

Μετά τιμής

ΔΡ ΝΙΚΟΣ ΕΡΡ. ΙΩΑΝΝΟΥ

Καρδιολόγος