Ένα από τα σημεία “τριβής” των γαλλικών προεδρικών εκλογών ήταν το ύψος των κρατικών δαπανών. Όλοι οι υποψήφιοι, με προεξάρχοντα τον Μελανσόν, διαγωνιζόντουσαν για το ποιος θα “δώσει” περισσότερα “στον λαό”.  Ήδη, ο, θεωρητικώς, δεξιός φιλελεύθερος, Μακρόν είχε σπάσει, το 2020, το πανευρωπαϊκό ρεκόρ δημοσίων δαπανών, ως ποσοστό του ΑΕΠ, φτάνοντας στο 61,7%. Δεύτερο “χουβαρδάδικο” κράτος της Ε.Ε. ήμασταν εμείς, με 60,69% και τρίτο το Βέλγιο με 59,97%. 

Πρωταθλητής στο “πάρε κόσμε”, όπως είδαμε, είναι η “αριστερομάνα” Γαλλία. Μάλιστα, ο Μακρόν, παρά τις προεκλογικές προθέσεις του, αύξησε το ποσοστό των δημοσίων δαπανών. Όταν πρωτοανέλαβε το 2017, ήταν ήδη υψηλό: 55% του γαλλικού ΑΕΠ ($2,63 τρισ., το 7ο μεγαλύτερο ΑΕΠ στον κόσμο). Προσπάθησε κάπως να το μειώσει, όμως τα κίτρινα γιλέκα, δηλαδή οι εθισμένοι στο να ζουν παρασιτικά από τους φόρους των άλλων, ξεσηκώθηκαν, ο Μακρόν “τα πήρε μάινα”, και οι γαλλικές δημόσιες δαπάνες έσπασαν το ρεκόρ της Ε.Ε.

Στη γενική εικόνα των κρατών της Ε.Ε., ως προς το ύψος των δημόσιων δαπανών, υπάρχει μια διαχρονική εξαίρεση: η Ιρλανδία. Το 2016, δαπανούσε το 28,07% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά χαμηλό, σε σχέση με τους υπόλοιπους. Όμως, στη συνέχεια, το μείωσε κι άλλο, για να το φτάσει στο 24,42%, το 2019. Το αύξησε λίγο στη διάρκεια της πανδημίας, αλλά ο εκπεφρασμένος στόχος της είναι να το μειώσει, το 2026, στο 20,59%. Στο 1/3 του ποσοστού της Γαλλίας! 

Θα περίμενε κανένας οι Ιρλανδοί να ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Χωρίς τη στήριξη του κράτους–Πατερούλη, πώς επιβιώνουν οι “ευπαθείς και ευάλωτοι”; Ψάχνοντας στα σκουπίδια ή ζητιανεύοντας από τους πλούσιους Γερμανούς, που πηγαίνουν με το φουσκωμένο πορτοφόλι τους για μπυροτουρισμό στο Δουβλίνο, θα έλεγε ο Έλληνας αριστερός. 

Έλα όμως που η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική! Διότι οι οπαδοί του κράτους–Πατερούλη αγνοούν(;) την άλλη πλευρά του νομίσματος των δημοσίων δαπανών: την προέλευσή τους. Ποια είναι η προέλευση του δημοσίου χρήματος; Οι φόροι! Ή τα δανεικά, τα οποία για να αποπληρωθούν, πάλι φόρους χρειάζονται. Η Ιρλανδία ακολούθησε ακριβώς την αντίθετη, με εμάς, συνταγή καταπολέμησης της φτώχειας: χαμηλοί φόροι, για να υπάρξει ανάπτυξη, για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, για να προσελκυσθούν επιχειρήσεις υψηλής προστιθέμενης αξίας, ώστε να καλοπληρώνονται αυτές οι θέσεις. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστική και η ποσοστιαία σύνθεση των δημοσίων δαπανών της Ιρλανδίας: ενώ, όπως είδαμε, στην Ε.Ε. πηγαίνει πάνω από το 40% σε προνοιακά βοηθήματα, στην Ιρλανδία η κοινωνική πρόνοια απορροφά μόνο το 24%. 

Για να το πούμε με ελληνικούς όρους: στην Ιρλανδία δεν πιστεύουν ότι η ανάπτυξη έρχεται όταν “ρίχνει το κράτος” λεφτά στην αγορά, υπό μορφή επιδομάτων, διότι αυτά τα λεφτά, πριν τα ρίξει, τα έχει πάρει από την ίδια την αγορά! Πιστεύουν επίσης ότι η καλύτερη βοήθεια που μπορείς να δώσεις σε έναν φτωχό είναι μια καλοπληρωμένη δουλειά.

Για τη συνέχεια Capital