Σβήσαμε τη βιομηχανική Πάτρα. Κατάπιαμε τον βιομηχανικό Βόλο. Φάγαμε το ναυπηγικό Σκαραμαγκά, τη χαλυβουργική Ελευσίνα. Στον Πειραιά θα κολλήσουμε;  

Τι κι αν ο ανταγωνισμός στη διακίνηση εμπορευματοκιβωτίων μεταξύ Πειραιά και Βαλένθιας έληξε κατά το 2021 υπέρ του ισπανικού λιμανιού,  καθώς βρέθηκε στην 4η θέση πίσω από το Ρότερνταμ, την Αμβέρσα και το Αμβούργο και μπροστά από τον Πειραιά που μένει 5ος (Αναβρασμός στο λιμάνι του Πειραιά). 

Εμείς γιατί να σκάσουμε. Ας σκάσουν οι Κινέζοι. Ας βουλιάξει η κινέζικη Cosco μαζί με τον Πειραιά και το λιμάνι του. Μια χαρά θα είναι το λιμάνι του Πειραιά όταν το κάνουμε τσιπουράδικο. Άσχημα πήγαμε και στη Θεσσαλονίκη. Τη σβήσαμε και αυτή από τον χάρτη της βαριάς βιομηχανίας της ΝΑ Ευρώπης. Δώσαμε τη θέση της Σίνδου στα Σκόπια,  στα Τίρανα και στη Σόφια… Ε, και; 

Τι πάει να πει για την ελληνική σοβιετία και το κράτος-πατερούλη 1.200.000 άνεργοι με τις γυναίκες στο μεγαλύτερο μέρος. Γιατί να δουλεύουν…

Ποιος θα μεγαλώσει τους νέους άνεργους της Ελλάδας όταν θα μεταναστεύσουν οι σημερινοί 1.200.000 γιατί δεν βρίσκουν δουλειά ούτε σε καφενείο, ούτε σε σουβλατζίδικο. 

Στις δουλειές δηλαδή που πήραν οι Ινδοί, οι Πακιστανοί, βοηθοί στους Αλβανούς,  που έχουν ξεχυθεί σε όλο τον κλάδο και τον χώρο των υπηρεσιών και της εστίασης στην Ελλάδα. 

Τι μας νοιάζει αν υπάρχουν άλλοι 350 – 400.000 που περιμένουν τη σειρά τους στην ανεργία από τις 250.000 βιοτεχνίες, κατασκευές και εμπορικά, που οδηγούνται σε κλείσιμο από τον κορονοϊό και την ενεργειακή κρίση από τον πόλεμο στην Ουκρανία. 

Τι σημαίνει και γιατί να σημαίνει κάτι, στους στρατευμένους κομματικούς εργατοπατέρες, η μετανάστευση 700.000 νέων. Οι μισοί και πλέον με πτυχία και μεταπτυχιακά. Οι δε 450.000 να είναι κάτω από τα 35 ή τα 30.

Κλείνουμε 6μηνο από τότε που το “παλεύουν” και το λιμάνι του Πειραιά για φούντο και κλείσιμο,  οι κομματικοί εργατοπατέρες. 

Οι ελεγχόμενοι εργατοπατέρες θα χαθούν. Και γιατί τις έχουμε τις ΔΕΚΟ. Τι μας κρατάει να μην τους τακτοποιήσουμε εκεί ή και στη Βουλή. Πρώτη φορά θα γίνει αυτό; Στο κάτω-κάτω τα κόμματα ήταν και παραμένουν πίσω από τον εργατοπατερισμό. Πίσω από την κάθε κίνηση για το δίκιο του εργάτη…

Τι ήταν η Ελλάδα πριν το κομματικό και πάντα κομματικό εργατοπατερικό κίνημα,  των ολίγων για το βόλεμα πάντα των ολίγων. Τι ήταν η Ελλάδα μέσα στον ευρωπαϊκό, και παγκόσμιο παραγωγικό χάρτη. 

Ναυπηγική βιομηχανία ήταν, θα πει κάποιος. Σιγά τώρα… Στα χέρια των συμφερόντων και της πλουτοκρατίας ήταν…

Χαλυβουργική βιομηχανία ήταν. Και τι έγινε; Κοντέψαμε να σβήσουμε την Ελευσίνα τον Ασπρόπυργο και τις γαλάζιες παραλίες του… για ντόπια και ξένα συμφέροντα. Για την ολιγαρχία. 

Χημική βιομηχανία,  λιπασματοβιομηχανία και βιομηχανία πρώτων υλών ήταν. Χαράς το πράγμα. Και τι μας νοιάζει που παίρνουμε τώρα τα λιπάσματα από τα άλλα Βαλκάνια και αλλού στη Νότια Ευρώπη. Μακριά είναι; Ένα τσιγάρο δρόμος είναι… 

Βιομηχανία ελαστικών ήταν. Αυτοκινητοβιομηχανία πήγε να γίνει και φημισμένη βιομηχανία ξύλου, χαρτιού και ειδών ηλεκτρισμού ήταν. Και τι έγινε…; Χάθηκε ο κόσμος; Δίπλα μας είναι η Τουρκία. Από την Ελλάδα φεύγουν και πηγαίνουν στην Τουρκία. Τι δηλαδή; Επειδή μας απαγορεύουν να φτιάχνουμε στην Ελλάδα αυτά που μετέφεραν οι πρώην ελληνογερμανικές βιομηχανίες στον γείτονα; Μήπως εμείς θέλουμε να φτιάξουμε βιομηχανία, ναυπηγεία και λιμάνια. Μήπως θέλουμε να σταματήσουμε να είμαστε γκαρσόνια και καθαρίστριες της Ευρώπης; Πάντα όμως ενάντια στον κάθε καπιταλισμό και ολιγαρχία; 

Για τη συνέχεια Capital