Ένα κείμενο για τον ουκρανικό εφιάλτη του τεχνητού λιμού που εφαρμόστηκε το 1932, ως μέσον εξόντωσης, στη μαρτυρική χώρα, από τη σταλινική Σοβιετική Ένωση. Ένα σπουδαίο, άγνωστο εν πολλοίς, ιστορικό επεισόδιο, μέρος των δεινών και συμφορών της χώρας, αλλά και του πείσματος επιβίωσης και αντίστασης του ουκρανικού λαού.

Οι ιστορικοί αποφαίνονται ότι ποτέ δεν θα μάθουμε με ακρίβεια τον αριθμό των θυμάτων του εφιαλτικού “Χολοντομόρ”, (Holodomor), όπως αποκαλούν τον συγκεκριμένο λιμό οι Ουκρανοί, ονομασία που παραπέμπει στις ουκρανικές λέξεις “holod” (πείνα) και “mor” (εξόντωση). Εκτιμάται όμως πως 3,3 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από τον λιμό που ξέσπασε σταδιακά, μετά την εκπόνηση του πρώτου σταλινικού πενταετούς πλάνου το 1928. Άλλοι τόσοι Ουκρανοί πέθαναν συνολικά από τις εκτελέσεις και τις εκτοπίσεις.

Προτού πεθάνουν, οι αγρότες έφαγαν όσα από τα ζωντανά δεν τους είχαν πάρει οι σοβιετικές αρχές, αγελάδες, γουρούνια, κοτόπουλα. Έπειτα έφαγαν τα σκυλιά, οικόσιτα και αδέσποτα, έπειτα τις γάτες. Όταν δεν έμεινε ζωντανό ζώο, οι πιο δυνατοί άρχισαν να τρώνε τους πιο αδύναμους, τους ετοιμοθάνατους και τους πεθαμένους.

Ήταν η εποχή της κολεκτιβοποίησης των αγροτικών περιοχών και του βίαιου εκβιομηχανισμού της Σοβιετικής Ένωσης, και της αντίστασης των Ουκρανών κουλάκων να ενταχθούν στα κολχόζ. 

Η μεγαλύτερη κοινωνική τάξη στη νεοσύστατη ΕΣΣΔ ήταν η αγροτική. Για να κυλήσει ο τροχός της ιστορίας, αυτή η κατάσταση έπρεπε να ανατραπεί. Ο στόχος-εμπόδιο, λοιπόν, ήταν οι προνομιούχοι κουλάκοι. Τον Δεκέμβριο του 1929, ο Στάλιν ανακοίνωσε ότι οι τελευταίοι θα έπρεπε να “εξοντωθούν ως τάξη”. Έτσι, το πρόγραμμα κολεκτιβοποίησης είχε επιπλέον και προγράμματα συλλήψεων και εκτοπισμού. 

Στην Ουκρανία, η πολιτική αυτή έλαβε εφιαλτικές διαστάσεις. Οι κλιμακωτές αντιδράσεις από τους Ουκρανούς και οι αθρόες διαφυγές στην Πολωνία, ήταν αρκετές για να πείσουν τον Στάλιν ότι ήταν επιτακτικό να εξουδετερωθούν τα ύποπτα στοιχεία. Ειδικά στην περίπτωση της Ουκρανίας, η κρατική αντιμετώπιση έλαβε ανοιχτά τιμωριτικό χαρακτήρα. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο, στην πρώτη φάση, οι Ουκρανοί, αλλά και πολίτες από άλλες σοβιετικές περιοχές στα δυτικά, θα υποδεχθούν το 1941 τους Γερμανούς σαν απελευθερωτές.

Στη δραματική αυτή περίοδο της μαρτυρικής χώρας αναφέρεται και η Ουκρανό- Λευκορωσίδα νομπελίστρια  Σβετλάνα Αλεξίεβιτς. Στο βιβλίο της, “Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου”, εκδ. Πατάκη, η Αλεξίεβιτς γράφει: “[…]Η μαμά θυμήθηκε ένα καλοκαίρι που επέστρεφαν με τον μπαμπά από την Κριμαία. Διέσχιζαν την Ουκρανία. Ήταν τη δεκαετία του ’30…η εποχή της κολεκτιβοποίησης…Στην Ουκρανία επικρατούσε ο μεγάλος λιμός, που στα ουκρανικά τον έλεγαν “γκολοντομόρ”. Πέθαναν εκατομμύρια…πέθαναν ολόκληρα χωριά…Δεν υπήρχαν άνθρωποι να τους θάψουν…Τους σκότωναν επειδή δεν ήθελαν να πάνε στα κολχόζ. Τους σκότωναν με όπλο την πείνα, (σε μια γη) όπου μπήγεις ένα κομμάτι ξύλο στο έδαφος και φυτρώνει δέντρο. Κι όμως πέθαιναν…ξεψυχούσαν σαν τα ζώα. Τους τα πήραν όλα, μέχρι τον τελευταίο σπόρο. 

Για τη συνέχεια Capital