Το ναυάγιο της αφελούς Ευρώπης στα αιμάτινα λασποχώραφα της Ουκρανίας, στην Ελλάδα, σηματοδοτεί ταυτόχρονα το τέλος της ιδεολογίας της μεταπολίτευσης. Παρ’ ότι η μεταπολίτευση στην οικονομική και κοινωνική της συνθήκη θα έχει όντως εξαντληθεί στη δεκαετία των μνημονίων, οι ιδεολογικές απηχήσεις της, όπως πάντα, επιβιώνουν σε μεγαλύτερο χρονικό βάθος.

Μετά το 1974, γεωπολιτικά η Ελλάδα θα παραμένει μέρος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ ιδεολογικά θα ηγεμονεύεται από ένα κράμα Δύσης και Ανατολής – προσοχή, όχι της όποιας Ανατολής, αλλά της σοβιετικής και της ρωσικής. Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων σχεδόν μέχρι σήμερα. Συνδεδεμένα με το δυτικό εκπαιδευτικό σύστημα αφενός, κυριαρχούμενα από ένα ιδιότυπο κράμα μαρξισμού και νετσαγεφικού αναρχισμού αφ’ ετέρου.

Δύο κομβικές στιγμές σηματοδοτούν, και εν μέρει ανανεώνουν, την ιδεολογική επιρροή της «Ανατολής». Η πρώτη υπήρξε η δικτατορία των συνταγματαρχών και η κυπριακή καταστροφή και η δεύτερη -το κύκνειο άσμα- η μνημονιακή καταιγίδα. Στην πρώτη, μετά το 1974, οι ηττημένοι του Εμφυλίου θα κυριαρχήσουν ιδεολογικά καθώς είχαν απέναντί τους τη Χούντα και τους νεκροθάφτες της Κύπρου. Η Ελλάδα θα υπνοβατεί σε έναν δικό της κόσμο, όντας μια σχισμένη χώρα, ένα πρωτότυπο σύμπλεγμα Δύσης και Ανατολής.

Ο αντιαμερικανισμός και ο φιλοσοβιετισμός θα αποτελούν την κυρίαρχη ιδεολογία, μέχρι την κατάρρευση του 1989. Χαρίλαος Φλωράκης, Μίκης Θεοδωράκης, Μανόλης Γλέζος, πάντα πιστοί στην πατρίδα του σοσιαλισμού, υπήρξαν οι συμβολικοί πατέρες του ελληνικού «αριστερού έθνους» της μεταπολίτευσης. Ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου, μέχρι το 1989, θα δολιχοδρομεί μεταξύ της Δύσης, του Τρίτου Κόσμου και της Σοβιετίας, χωρίς βέβαια ποτέ να αμφισβητήσει το δυτικό αγκυροβόλιο. Ακόμα και οι τρομοκρατικές οργανώσεις προσανατολίζονται προς το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ο Κάρλος δεν αποτελούσε λατινοαμερικανική εξαίρεση.

Έτσι θα δημιουργηθεί αυτό το ιδιότυπο κράμα του Έλληνα προοδευτικού, δυτικόστροφου ως προς τις καταναλωτικές και πολιτισμικές επιλογές του και ταυτόχρονα σοβιετόφιλου.

Η δεύτερη «στιγμή» υπήρξε η δεκαετία του 2010. Τώρα πια, η «Ανατολή» επιστρέφει ως Αγία Ρωσία. Και ενώ συντηρεί στη φαρέτρα της τον αριστερόστροφο αντιδυτικισμό, δεδομένης μάλιστα της άθλιας συμπεριφοράς της Ευρώπης έναντι της Ελλάδας –αρκεί να δούμε την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ και Βαρουφάκη–, επεκτείνεται πλέον σε νέους χώρους. Κατ’ εξοχήν σε εκείνον της Ορθοδοξίας, του Αγίου Όρους, πολλών μονών, μητροπόλεων και ιερέων, σε θρησκευτικά έντυπα, ιστοσελίδες και παραθρησκευτικές οργανώσεις. Δεύτερο προνομιακό πεδίο υπήρξε ο δεξιός αντιμνημονιακός «πατριωτικός» χώρος. Ο Καμμένος, ο Βελόπουλος, η Χρυσή Αυγή θα είναι αταλάντευτα ρωσόστροφοι.

Στην περίοδο των μνημονίων, η κύρια πλευρά της δραστηριότητας των φιλορωσικών δικτύων και απόψεων αφορούσε τον οικονομικό και δραχμικό ριζοσπαστισμό και την αναζήτηση «ασφαλούς» ρωσικού «λιμένα». Θα αποτύχουν μεν, αλλά, μετά το 2018-19, στο προσκήνιο θα περάσουν τα εθνικά θέματα, με τις Πρέσπες, τον Ερντογάν, τα μεταναστευτικά κύματα, τους υδρογονάνθρακες, την Κύπρο, την ΑΟΖ κ.λπ. Τους συνταγματολόγους και τους «οικονομολόγους» θα τους αντικαταστήσουν στα κανάλια και στο you tube οι «διεθνολόγοι», οι «γεωπολιτικοί αναλυτές», οι ανεξάρτητοι(sic) δημοσιογράφοι και αρκετοί στρατιωτικοί, «μαθητές» των πρώτων στα ποικίλα σεμινάρια.

Για τη συνέχεια  Liberal