Ο Πούτιν θέλησε να προβεί στη δική του Άνσλους της Ουκρανίας, πλανημένος όμως ως προς τις προθέσεις των Ουκρανών

Γράφει ο Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος, Καθηγητής Πανεπιστημίου

  Στις 13 Μαρτίου του 1938 ο Χίτλερ, έχοντας τεχνηέντως προετοιμάσει με πεμπτοφαλαγγίτες ναζιστές το έδαφος, προσάρτησε την Αυστρία, παραβιάζοντας την ανεξαρτησία μιας χώρας, η οποία είχε αποφασίσει κατά ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της να μη δεχθεί την κατάλυση της ανεξαρτησίας της. Ο Πρόεδρος Σούσνιγκ προκήρυξε δημοψήφισμα, για να αποτυπωθεί η βούληση του λαού, ο Χίτλερ όμως με την εισβολή του πρόλαβε όλες τις εξελίξεις και προχώρησε στη δυναμική προσάρτηση της Αυστρίας στο 3^ο Ράιχ, επευφημούμενος από τους συμπαθούντες ναζιστές.

  Σε αυτό το πραξικόπημα η Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ) με προεξάρχουσες στην Ευρώπη δυνάμεις την Αγγλία και τη Γαλλία αποδείχθηκαν αδύναμες και ανίκανες να αναχαιτίσουν τη χιτλερική λαίλαπα, που εγκαινίαζε με αυτόν τον τρόπο μια περίοδο δυναμικών προσαρτήσεων ευρωπαϊκών κρατών και προοικονομούσε τα μελλοντικά επεκτατικά του σχέδια. Ο Χίτλερ, ενθαρρυμένος από την αδιαφορία της Αγγλίας και της Γαλλίας να βοηθήσουν αποτελεσματικά τον δοκιμαζόμενο ισπανικό λαό και, διαπιστώνοντας την ατολμία των κρατών αυτών και της ΚτΕ, όταν από το 1936, μαζί με τον συνέταιρό του, Μουσολίνι, ενίσχυαν προκλητικά τον Φράνκο για επιβολή φασιστικής δικτατορίας στην Ισπανία, και διαπιστώνοντας ότι και οι ΗΠΑ συνέδραμαν αποφασιστικά τον Φράνκο με βενζίνη και πολεμικά εφόδια, σχεδίασε και υλοποίησε την Άνσλους, βέβαιος για την επιτυχή κατάληξή της.

  Κάτι ανάλογο παρατηρήθηκε με τις τελευταίες εξελίξεις στην Ουκρανία. Ο Πούτιν θέλησε να προβεί στη δική του Άνσλους της Ουκρανίας, πλανημένος όμως ως προς τις προθέσεις των Ουκρανών, που νόμιζε ότι θα τον επευφημούσαν και ως προς τις διαθέσεις των Ευρωπαίων που νόμιζε ότι θα τον ανέχονταν. Αναλογιζόταν προφανώς ότι σε τέτοιου είδους εισβολές ο ΟΗΕ δεν αντιδρά, μολονότι θίγεται η βασική αρχή του απαραβιάστου των συνόρων ή, αν αντιδρά, το πράττει με ψηφίσματα, ανίκανα εκ των πραγμάτων από μόνα τους να ανατρέψουν τα τετελεσμένα γεγονότα.

  Το 1974 ο Αττίλας εισέβαλε και καταπάτησε το βόρειο τμήμα της Κύπρου, αποσκοπώντας στην προσάρτησή του μέσω της ίδρυσης ενός ψευδοκρατιδίου. Το απαράδεκτο στην υπόθεση αυτή είναι ότι το ΝΑΤΟ, στο οποίο ανήκε η Τουρκία και το οποίο υποτίθεται ότι διασφάλιζε την ειρήνη, όχι μόνο δεν καταδίκασε εμπράκτως -ούτε καν φραστικώς- την εισβολή του Αττίλα, αλλά με τη στάση που τηρεί μέχρι σήμερα, αποτελεί σταθερή εγγύηση των τετελεσμένων. Το ΝΑΤΟ επομένως στερείται το ηθικό δικαίωμα να παριστάνει τον τιμητή στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Αν η αντίθεσή του αυτή βασίζεται σε αρχές και όχι σε πολιτικό καιροσκοπισμό, οφείλει να απαιτήσει άμεσα την απόσυρση των δυνάμεων του Αττίλα από την Κύπρο, πολύ περισσότερο, όταν η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ.

  Όσον αφορά στον ΟΗΕ, η κραυγαλέα σιωπή του στις εισβολές της Τουρκίας στη Συρία, στη Λιβύη και στον Καύκασο απομειώνει το νομικό του κύρος διεθνώς και τον μεταβάλλει αβιάστως σε δίδυμο αδελφό της ΚτΕ. Το γεγονός μάλιστα ότι τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας ανέχονται με τη σιωπή τους ή μάλλον ενθαρρύνουν τον χιτλερικής εμπνεύσεως πόλεμο του Πούτιν αποτελεί το σύγχρονο Κυλώνειο άγος της Διεθνούς Έννομης Τάξης.

Η αποτυχία του Πούτιν να επιφέρει την πλήρη ουκρανική Άνσλους με διακύβευμα τον διασυρμό του κύρους και του ίδιου και των ρωσικών στρατευμάτων τον υποχρέωσε να ενεργοποιήσει μια άλλη χιτλερική ιδέα, την προσάρτηση ρωσόφωνων περιοχών κατά το πρότυπο της Σουδητίας στην Τσεχοσλοβακία. Πιστεύει ότι σε δεύτερο χρόνο  θα μπορέσει να κατακτήσει και την υπόλοιπη, αλλά πλανάται, γιατί οι διαφορές είναι μεγάλες. Η Ουκρανία δεν είναι Τσεχοσλοβακία, που προδόθηκε ολοφάνερα στη Συμφωνία του Μονάχου (30 Σεπτεμβρίου 1938). Αν και η σημερινή ΕΕ, το ΝΑΤΟ και η Αμερική δεν υποστηρίζουν, όπως θα έπρεπε την Ουκρανία, φοβούμενοι έναν Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουν ωστόσο αποφασίσει ισχυρή πίεση στον Πούτιν, κυρίως με οικονομικά και εμπορικά μέτρα. Και σε περίπτωση ακόμα που η Άνσλους έχει μερική επιτυχία με την κατάκτηση δηλαδή συγκεκριμένων εδαφών και όχι ολόκληρης της Ουκρανίας και πάλι οι συνέπειες που σηματοδοτεί και τα μηνύματα που εκπέμπει αυτή η δράση είναι πολλά:

1. Το κυριότερο μήνυμα είναι ότι χώρα που στερείται στρατηγικής αποτροπής είναι έρμαιο στη βούληση του κάθε ισχυρού τυχοδιώκτη, την τιμωρία του οποίου δεν προβλέπει κανένας υπερεθνικός οργανισμός.
2. Η πρόσκαιρη κατάκτηση εδαφών υποχρεωτικά θα αποδεσμεύσει επαναστατικές και απελευθερωτικές δυνάμεις, που στο τέλος επιτυγχάνουν τον σκοπό τους (πβ. Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Λατινική Αμερική).
3. Η δοκιμή νέων όπλων, που ξεκίνησε με τον βομβαρδισμό της Γκουέρνικα (26 Απριλίου 1937) από τον Χίτλερ, συνεχίζεται και στον πόλεμο της Ουκρανίας από τον Πούτιν με νέους υπερηχητικούς πυραύλους και ισοπέδωση των πόλεων, αφού οι ρωσικές δυνάμεις δεν κατάφεραν στο πεδίο της μάχης να επαναλάβουν τα σαρωτικά επιτεύγματα του γερμανικού Blitzkrieg.
4. Η τύχη των δικτατόρων διαγράφεται μελανή, ιδίως όταν συσπειρώνουν εναντίον τους πολλαπλάσιες δυνάμεις. Ο Πούτιν στην προκείμενη περίπτωση διακυβεύει το πολιτικό του μέλλον, αφού η αποτυχία των επιχειρήσεών του θα τον υποχρεώσει προφανώς να αποσυρθεί υπό το πρόσχημα μιας διπλωματικής συμφωνίας ή της επιτυχίας των τεθέντων αντικειμενικών σκοπών της εισβολής.
5. Ο αναθεωρητισμός ως μέθοδος ανακατανομής των εδαφών είναι καταδικασμένος, ιδίως όταν η βούληση των λαών, όπως των Ουκρανών, για πατριωτική αντίσταση ανατρέπει τους παρανοϊκούς σχεδιασμούς.
6. Η υπνώττουσα αμυντικά Ευρώπη και η ευρισκόμενη υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, δηλαδή της Αμερικής, αφυπνίσθηκε εσχάτως και σχεδιάζει σοβαρά έναν ισχυρό αμυντικό βραχίονα, με τον οποίο θα είναι σε θέση να απαντά αποτελεσματικά στις οποιεσδήποτε αμφισβητήσεις των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Επιθυμώ να διευκρινίσω εδώ ότι είναι λάθος να επαναπαυθεί η Ελλάδα και η Κύπρος σε αυτή την εξέλιξη και να πιστέψει ότι ο βραχίονας αυτός θα τις προστατεύσει από τον νεοοθωμανικό αναθεωρητισμό.
7. Άλλη μια φορά η Τουρκία αποδεικνύει την ικανότητά της να ελίσσεται, όπως ακριβώς και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποκομίζοντας τα μέγιστα δυνατά οφέλη από τους αντιμαχόμενους και την αντιπαράθεση των μεγάλων δυνάμεων. Το θράσος της μετά την προβολή της ως μεσολαβήτριας δύναμης και την αναγνώρισή της ακόμα και από την Ελλάδα, της οποίας ο Πρωθυπουργός της έσπευσε να συναντήσει ακαίρως τον σουλτάνο, ενισχύοντας έτσι το ηγεμονικό του προφίλ και δίνοντας την ευκαιρία στους τούρκους υπουργούς να μιλούν για συμφωνία συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, έφθασε στο σημείο να προτείνει να ενταχθεί η Τουρκία στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, επιδίωξη που μάλλον θα επιτύχει, αν υπολογίσουμε ότι η Γερμανία, Η Αγγλία, η Κίνα, η Ρωσία και ίσως και η Αμερική θα υποστηρίξουν ενθέρμως το αίτημά του.
8. Η βοήθεια της Ελλάδος πρέπει να παραμείνει σε καθαρά ανθρωπιστικό επίπεδο και να μην επαναληφθεί το λάθος της αποστολής αμυντικού εξοπλισμού, το οποίο πρωτίστως υπονομεύει τη θέση της χώρας μας ως μιας σοβαρής διαμεσολαβητικής δύναμης, που θα μπορούσε να διεκδικήσει, λόγω των μακραίωνων φιλικών πολιτιστικών δεσμών και με τη Ρωσία και με την Ουκρανία. Η γνωστοποίηση από μέρους της Ελλάδος ότι θα αναλάβει την αποκατάσταση του μαιευτηρίου της Μαριούπολης κινείται στη σωστή κατεύθυνση και θα πρέπει τέτοιες ενέργειες να ενδυναμωθούν, αν και ο ελληνισμός της Μαριούπολης κινδυνεύει μετά την πτώση και την ισοπέδωση της πόλης.
9. Η απαράδεκτη επιθετική ενέργεια του Πούτιν δημιουργεί νέα δεδομένα στο παγκόσμιο σύστημα ασφαλείας με πολλές επιπτώσεις που αργά ή γρήγορα θα επηρεάσουν και την περιοχή μας.

  Γι’ αυτό απαιτείται εγρήγορση και εντατικοποίηση της αμυντικής μας προσπάθειας προς αποφυγήν δυσάρεστων εκπλήξεων από μέρους της Τουρκίας. Και πάλι έρχεται στο νου μας η φράση του Θουκυδίδη οὐ μέμφομαι τοῖς ἄρχειν βουλομένοις, ἀλλὰ τοῖς ἑτοιμοτέροις οὖσιν ὑπακούειν (=δεν κατηγορώ αυτούς που θέλουν να εξουσιάζουν, όσο αυτούς που είναι πρόθυμοι να σκύβουν το κεφάλι).