Ο βασικός κανόνας στις διεθνείς σχέσεις είναι ότι δεν υπάρχει καμία ανεξάρτητη ρυθμιστική αρχή πάνω από τα κράτη. Γι’ αυτό και το διεθνές σύστημα λέγεται άναρχο. Δεν υπάρχει μια διεθνής «αστυνομία» να επιβάλλει την τάξη. Αυτό επικαλούνται οι καλύτεροι μελετητές των διεθνών σχέσεων. Οι αυθεντίες της πολιτικής και του διεθνούς συστήματος. Είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση της στρατηγικής των κρατών. Είναι όμως πράγματι έτσι;

Ας το δούμε πραγματικά καθαρά όσο είναι καιρός. Αν το διεθνές σύστημα είναι ένα μπιλιάρδο και τα κράτη οι μπάλες του μπιλιάρδου, τότε ποιος μπορεί να αλλάξει το «σύστημα»; Το μπιλιάρδο μας; Η απάντηση δική σας…

Εγώ, σύμφωνα με ότι ξέρω θα έλεγα, ο ιδιοκτήτης του μπιλιάρδου! Δηλαδή οι απλοί άνθρωποι σαν εσάς, εμάς, τον καθένα. Αυτοί που θα κληθούν να πολεμήσουν, αυτοί που βγαίνουν μπροστά στα δύσκολα, αυτοί που λοιδορούνται, που τους χλευάζουν, που τα παιδιά τους εν καιρώ πολέμου θα κληθούν να πολεμήσουν για ιδέες και ιδανικά! Όχι αυτοί που κρύβονται πίσω από τα έτοιμα και που την καίρια στιγμή απουσιάζουν κάνοντας «διακοπές» διαρκείας.

Την ώρα των εκλογών θα γίνουμε πάλι σπουδαίοι! Ο λαός θα νιώσει σημαντικός και θα νομίζει ότι αποφασίζει για το μέλλον του, τη δουλειά του, την ζωή του. Θα είναι όμως μια ψευδαίσθηση! Μόλις τελειώσουν οι εκλογές, θα είμαστε πλέον πάλι όλοι, για άλλη μια φορά οι τελευταίοι που αποφασίζουν, για τη ζωή και την τύχη τους. Οι νόμοι θα ψηφίζονται χωρίς να μαθαίνουμε τίποτα από κανέναν αρμόδιο, κανένα μέσο δεν θα μας λέει καμία «αλήθεια» και θα είμαστε πάλι ανθρωπάκια, χωρίς σκοπό.

Αυτό θέλουμε; Έχουμε φτάσει στα όρια! Τα νέα παιδιά υποφέρουν από έντονη θλίψη και την ώρα που η παιδεία αποσυντίθεται για εκπαιδευτικούς αλλά και γονείς, εμείς είμαστε απλά συνένοχοι στο έγκλημα. Ένα έγκλημα στο οποίο κανείς μας δεν σηκώνει ανάστημα, γιατί νιώθουμε συχνά πολύ μικροί ή πολύ μόνοι σε όλο αυτό.

Ο φόβος είναι σίγουρα ο χειρότερος εχθρός και έντεχνα καλλιεργείται, αλλά όντως, όλοι αυτοί που μας θεωρούν «μυρμήγκια» που τα εξουσιάζουν, ποιον θα εξουσιάζουν όταν δε θα έχει μείνει πια κανείς και τίποτα; Ίσως απλά να τρώγονται μεταξύ τους, μόνοι τους στο κενό! Γιατί μόνο αυτό θα έχει μείνει από τον κόσμο.

Κι όμως ο κόσμος δεν είναι τόσο μαύρος. Αν «ανάψουμε τα φώτα», θα δούμε ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω σαν εμάς. Ότι δεν είμαστε ούτε λίγοι, ούτε μόνοι απλά αυτό πιστεύουμε πυκνά συχνά! Τα νέα παιδιά ξεκινούν μάλιστα την δικιά τους μάχη, τον δικό τους αγώνα – έναν αγώνα μέσα από μάσκες και καταπίεση , βγαίνοντας όμως νικητές μέσα απ’ όλα αυτά και μέσα από ένα σύστημα που προσπαθεί να τα κατασπαράξει. Σε αυτή την αδυσώπητη, άνιση μάχη όλοι εμείς που είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο δε χρειαζόμαστε όπλα, πυρηνικά ή ντομάτες με ξυραφάκια αλλά αρκεί μια πέννα, ένα μολύβι και λίγη παιδεία, αυτή, που κάνει τη διαφορά!

Και αυτή η μάχη που δεν είναι αγώνας δρόμου αλλά είναι χρέος όλων μας, για να ζήσουμε στον κόσμο που ονειρευόμασταν από τότε που ήμασταν παιδιά, είναι πρώτα από όλα χρέος απέναντι στον εαυτό μας και στα παιδιά μας!

Αυτά που απογοητεύσαμε όχι μία φορά αλλά πολλές, όχι μόνο ως γονείς, αλλά και ως κυβερνώντες, ως πανεπιστημιακοί, ως πολιτικοί και ως δάσκαλοι.

Για αυτόν τον όλεθρο που κάποιοι έχτισαν και στον οποίο είμαστε συνυπεύθυνοι και εμείς, ας σηκώσουμε ανάστημα επιτέλους και ας μη βγάζουμε μπροστά μόνο τη νέα γενιά που χρόνια τώρα της καταλογίζουμε τα λάθη της δικής μας ακρισίας.

• Καίτη Κ. Μαραγκουδάκη – διεθνολόγος