του Μάθιου Ερέτ*, Mondialisation.ca, 28 Δεκεμβρίου 2021

Δυστυχώς για τους Φύλακες του Νταβός, η πραγματικότητα του Νέου Μεγάλου Αφηγήματος είναι ένας κόσμος χωρίς τις  αρχές που χρειάζεται η ανθρωπότητα για να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει στο δημιουργικό και συνετό σύμπαν μας.Αν αρχίσετε να αισθάνεστε ότι ο κόσμος σας γίνεται ένα κλισέ μιας ταινίας με δυστοπικό σενάριο, μην ανησυχείτε. Φαίνεται ότι μερικοί από τους κακούς συμφωνούν μαζί σας.

Δυσαρεστημένοι με τις μη ικανοποιητικές ιστορίες, σενάρια και αφηγήματα που διαμορφώνουν τον αποδιοργανωμένο Τσάιτγκαϊστ (zeitgeist, τρόπο αντίληψης του πνεύματος της εποχής), ο Klaus Schwab και άλλοι ανατριχιαστικοί δάσκαλοι μπουντρουμιών που προσπαθούν να διοικήσουν τον μετά-κοβίντ κόσμο μας προσκαλούν σε ένα «Νέο Αφήγημα» για το πώς θα πορευτεί η ανθρωπότητα στον εικοστό πρώτο αιώνα και στους επόμενους αιώνες. Ο Schwab περιέγραψε τη Μεγάλη Αφηγηματική Πρωτοβουλία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, που ανακοινώθηκε στις 11 Νοέμβριου 2021, ως μια «προσπάθεια συνεργασίας  κορυφαίων  στοχαστών  του κόσμου ώστε να διαμορφώσουν μακροπρόθεσμες προοπτικές και να δημιουργήσουν από κοινού ένα αφήγημα  που μπορεί να καθοδηγήσει την  θεμελίωση  ενός πιο ανθεκτικού, χωρίς αποκλεισμούς και βιώσιμου οράματος για το συλλογικό μας μέλλον».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το νέο έργο μας φέρνει  κρύο στην πλάτη, αλλά μήπως μπορεί και να λειτουργήσει; Έχει κάποια βάση στην πραγματικότητα ή μήπως παραζαλίστηκε  η μεγάλη ολιγαρχική ιεροσύνη από τις δικές της αφηγήσεις και φαντασιώσεις και τελικώς είναι εντελώς ανίκανη να δει τους σπόρους της αυτοκαταστροφής που έχει θέσει;

Ας εξετάσουμε αυτό το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες.

Από όσο μπορούμε να πάμε πίσω στο χρόνο, η τεκμηριωμένη Ιστορία δείχνει ότι μύθοι και ιστορίες διαμορφώνουν την υποκειμενική εμπειρία κάθε πολιτισμού προσπαθώντας να δώσουν νόημα στον αντικειμενικό κόσμο και στις πολλές λεπτές προκλήσεις που μας στέκονται εμπόδιο.

Το  αφήγημα  του υπόβαθρου

Μια εποχή παγετώνων τελειώνει και η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει αρκετές εκατοντάδες μέτρα, πνίγοντας εκατομμύρια ανθρώπους και εξαλείφοντας τις παράκτιες πόλεις. Μύθοι για κατακλυσμό εμφανίζονται τότε σε διάφορους πολιτισμούς του κόσμου.

Οι φωτιές στον ουρανό αναφέρονται σε τρομερούς αστεροειδείς που χτυπούν τη γη, σπέρνοντας τον όλεθρο στα οικοσυστήματα και ενδεχομένως προκαλώντας ακόμη και ηφαιστειακές εκρήξεις και τεράστιες μετεωρολογικές ανωμαλίες. Ως αποτέλεσμα, δημιουργούνται όλο και περισσότεροι μύθοι, βάζοντας στη σκηνή ήρωες, κακούς, αγγέλους και Θεούς που τιμωρούν τους αμαρτωλούς και ανταμείβουν εκείνους που είναι ενάρετοι.

Σε όλη την Ιστορία, αμέτρητες αφηγήσεις έχουν δημιουργηθεί από σαμάνους, ιερείς και ποιητές που έχουν προσπαθήσει να δώσουν εξηγήσεις για τα τραυματικά γεγονότα που προκαλούνται από τη φύση ή γεωπολιτικές αναστατώσεις. Ορισμένες κλασικές αφηγήσεις μπορεί ακόμη και να έχουν εκθέσει γεωπολιτικά κακά κάτω από το ασφαλέστερο έδαφος της μυθοπλασίας όταν οι αλήθειες ήταν κυριολεκτικά αδύνατο να τις πεις. Ένα παράδειγμα για την τελευταία αυτή περίπτωση βρίσκεται στους Θεούς του Ολύμπου των ιστοριών του Ομήρου, οι οποίες ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, αντιπροσωπευτικές των πραγματικών ολιγαρχικών οικογενειών που χειραγωγούσαν ατελείωτους πολέμους και εκμεταλλεύονταν την τρέλα και τη διαφθορά των κομματιών σκακιού τους που επιλέγονταν για το Μεγάλο Παιχνίδι της Αρχαίας Ελλάδας.

Αυτές οι ιστορίες είναι μέρος της ανθρώπινης υπόστασης και είναι, ως επί το πλείστον, απολύτως φυσικές.

Ωστόσο, στη δήθεν φωτισμένη κοσμική εποχή μας, αυτές οι μορφές μύθων απορρίπτονται ως ανόητες πρακτικές μιας απλούστερης, αντιεπιστημονικής εποχής.

Η επιστήμη μας έμαθε να πιστεύουμε στη λογική. Όχι στην πίστη στο Θεό ή στην υγεία των άυλων ψυχών μας.

Οι μεσαιωνικοί μύθοι των θαλάσσιων τεράτων και των επίπεδων εδαφών πέρα από τα οποία οι ανυποψίαστοι ταξιδιώτες αντιμετώπιζαν μια τρομερή μοίρα αντικαταστάθηκαν από ένα νέο σύνολο αφηγήσεων κατά την περίοδο του Διαφωτισμού. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η καθαρή λογική και ο εμπειρισμός τοποθετήθηκαν στους νέους βωμούς όπου βρισκόταν κάποτε η θρησκεία και μας είπαν να λατρεύουμε νέες θεότητες με ονόματα όπως Καντ, Λοκ, Χέγκελ, Μπέικον και Νεύτωνας. Όταν ο Νίτσε διακήρυξε ότι ο Θεός ήταν νεκρός, ήταν το ίδιο ρεύμα στοχαστών που δήθεν τον σκότωσε.

Ο Ινδός ποιητής Rabindranath Tagore αναφερόταν σε εκείνους που πάσχουν από αυτή την ασθένεια της μεταστατικής λογικής λέγοντας: «Ένα πνεύμα δοσμένο όλο στη λογική είναι σαν ένα μαχαίρι μόνο από  λεπίδα. Κάνει το χέρι που το χρησιμοποιεί να αιμορραγεί».

Όταν τα θεμέλια της λογικής του Διαφωτισμού άρχισαν να καταρρέουν υπό την πίεση της πραγματικότητας πριν από περισσότερο από έναν αιώνα, νέες αφηγήσεις με τη μορφή του Πρότυπου Μοντέλου της κβαντικής μηχανικής άρχισαν να διδάσκουν στον σύγχρονο άνθρωπο ότι αυτό που φαίνεται να είναι ζωντανό αποτελείται στην πραγματικότητα από μη ζωντανά άτομα και χημικές αλληλεπιδράσεις… Και ότι αυτό που φαίνεται να είναι μια διατεταγμένη μορφή που λειτουργεί με στόχο δεν είναι παρά μόνο η στοχαστική κίνηση των ατόμων χωρίς σκοπό, ομορφιά ή ακόμα και αντικειμενική αλήθεια. Μας είπαν ότι όλα αυτά οφείλονταν σε ένα μείγμα τύχης (στατιστικής πιθανότητας) και τεσσάρων θεμελιωδών δυνάμεων που δημιουργήθηκαν πριν από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια. Οποιαδήποτε συμπεριφορά στην ανθρώπινη ζωή ή στη φύση εξηγήθηκε έτσι από δαρβινικά μοντέλα επιβίωσης του πιο ικανού να προσαρμόζεται και τυχαίων μεταλλάξεων. Η άνοδος των σύγχρονων τερατουργημάτων όπως η ευγονική και ο νεο-μαλθουσιανός είναι τα άρρωστα παιδιά αυτών των μακάβριων υποθέσεων.

Όσο περισσότερο σκάβουμε πίσω από το εντυπωσιακό βερνίκι αυτών των λαϊκών αφηγήσεων, τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε ότι οι μύθοι που εφευρέθηκαν από τους σύγχρονους αρχιερείς στο όνομα πολιτικών συμφερόντων όχι μόνο άντεξαν μέχρι σήμερα, αλλά υιοθετούν συνεχώς νέα κοστούμια για να προσαρμοστούν στον μεταβαλλόμενο κόσμο μας. Τα λαμπρά μυαλά των οποίων οι ανακαλύψεις έχουν πραγματικά ανατρέψει τις παλιές αφηγήσεις πηγαίνοντας πέρα από τη σφαίρα της επαγωγικής/αφαιρετικής σκέψης αποκρύπτονται προσεκτικά κάτω από μαθηματικούς τύπους χωρίς το πνεύμα και την προσωπικότητα αυτών των εξαιρετικών ατόμων. [1]

Οι πολιτικές συνέπειες των ψευδών μακρο-αφηγήσεων

Ορισμένες πολιτικές εκφράσεις των σημερινών πανάρχαιων αφηγήσεων παρατηρήθηκαν όταν νεοσυντηρητικοί εμφανίστηκαν μπροστά στις κάμερες για να διαδώσουν το μήνυμα ότι η ιστορία των δύο αεροπλάνων  που κατέστρεψαν τρεις πύργους στις 11 Σεπτεμβρίου ενορχηστρώθηκε από θυμωμένους μουσουλμάνους που ζούσαν σε σπηλιές και οι οποίοι μισούν την ελευθερία μας.

Μας είπαν ότι η covid-19 προήλθε από ένα μισοψημένο θηλαστικό το οποίο φίλησε μια νυκτερίδα, γεγονός το οποίο απαίτησε την πλήρη κατάργηση των συνταγματικών ελευθεριών μας.

Μας είπαν ότι οι διαδηλώσεις της 6ης Ιανουαρίου 2021 στην Ουάσιγκτον D.C. ήταν μια εξέγερση χειρότερη από οτιδήποτε είχαν βιώσει οι Ηνωμένες Πολιτείες από τον Εμφύλιο Πόλεμο, όταν 500.000 Αμερικανοί σφαγιάστηκαν για τέσσερα χρόνια.

Μας λένε συνεχώς ότι η Ρωσία έχει τη φιλοδοξία να υπονομεύσει τις δημοκρατικές εκλογές σε ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο, ενώ η Κίνα επιδιώκει να υπονομεύσει τις δυτικές αξίες και να επιβάλει μια παγκόσμια κομμουνιστική κυβέρνηση μέσω του Νέου Αυτοκρατορικού Δρόμου του Μεταξιού.

Θα μπορούσα προφανώς να συνεχίσω για αρκετό χρόνο εδώ, αλλά περιττό είναι να πω ότι η κατασκευή πολιτικών μύθων είναι μια αποκρουστική πτυχή της ζωής. Αλλά ενώ κάθε ψέμα σίγουρα προκαλεί σοβαρή ζημιά, η τάση μας να πέφτουμε στην παγίδα δεν μειώνεται. Κάθε αρχιερέας ξέρει ότι ο έλεγχος του πώς σκέφτονται οι άνθρωποι είναι πάντα απείρως πιο ισχυρός από τον έλεγχο του τι σκέφτονται για ένα συγκεκριμένο πράγμα. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η νεοσυντηρητική σήψη έχει αναπτυχθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες για μερικές γενιές, οδηγώντας μας στην τρέχουσα πολύπλευρη συστημική κρίση.

Ένας από τους πατέρες της εξέλιξης του νεοσυντηριτισμού ήταν ένας μαιτρ της αφηγηματικής κατασκευής με το ονομά Leo Strauss.

Το νεοσυντηρητικό τερατούργημα του Leo Strauss

Σε στενή συνεργασία με τους πράκτορες της Fabian Society και της Σχολής της Φρανκφούρτης καθ ‘ όλη τη διάρκεια της διδακτικής του σταδιοδρομίας στην Κολούμπια, στο New School και το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, ο Στράους κήρυξε μια διεστραμμένη ερμηνεία της Δημοκρατίας του Πλάτωνα σε δεκάδες χιλιάδες αφοσιωμένους φοιτητές για αρκετές δεκαετίες.

Μεταξύ των μεγαλύτερων μαθημάτων που περιέχονται στις διδασκαλίες του Στράους (τουλάχιστον για μια χούφτα μαθητών του) περιλαμβανόταν  η ιδέα του Ευγενούς Ψέματος που αναπτύχθηκε από τον Πλάτωνα στο Βιβλίο 3 της Πολιτείας. Ο Στράους δίδασκε στους μαθητές του ότι αυτό το ευγενές ψέμα ήταν το μεγαλύτερο όπλο και νομιμοποιημένο εργαλείο οποιουδήποτε βρίσκεται σε θέση εξουσίας για να κυριαρχεί στους αδύναμους.

Με το πιο αγνό νιτσεϊκό στυλ, ο στενός ορισμός της «εξουσίας» ως της υποταγής των αδύναμων στους ισχυρούς ήταν ο μόνος ορισμός που επέτρεψε ο Στράους που δίδαξε στους μαθητές του ότι, αν ο Πλάτων κήρυττε την αγάπη της σοφίας στις μάζες, είχε κρυφά μια διαφορετική διδασκαλία για την ελίτ της Ακαδημίας του η οποία θα έλεγχε την πολιτική εξουσία. Σε αυτή την ελίτ, έδωσε το όνομα «Ευγενείς» και «Φύλακες».

Ο Στράους δίδαξε ότι οι Φύλακες του Πλάτωνα θα έλεγχαν τις σκιές που προβάλλονταν στους τοίχους του σπηλαίου που οι πληβείοι, αλυσοδεμένοι με τις αισθήσεις τους, θα πίστευαν ότι είναι η μόνη δυνατή πραγματικότητα. Η εντολή αυτών των διεστραμμένων νεοπλατωνιστών ήταν να ζήσουν το ιδανικό όχι του Σωκράτη, αλλά μάλλον του Θρασύμαχου του οποίου ο Σωκράτης αφάνισε το ανήθικο δόγμα στο πρώτο βιβλίο της Δημοκρατίας. Οι νέοι νεοσυντηρητικοί που μάθαιναν από τον μαιτρ τους έμαθαν ότι το πραγματικό «μυστικό» του Σωκράτη, όπως ο Θρασύμαχος ή ο Καλλικλής (μαθητής του Γοργία), ήταν ότι ο υπέρτατος στόχος της ζωής ήταν να αποκτήσει την εξουσία, να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του και να ελέγξει τις σκιές στο σπηλαίο.

Όπως πολλοί μαθητές του Στράους (όπως η Shadia Drury) το κατάλαβαν με τα χρόνια, ο ίδιος ο παλιός δάσκαλος ήταν ο ίδιος ένοχος για την προβολή της δικής του διεστραμμένης τάσης για φασισμό στον Πλάτωνα, καθώς ο ίδιος μοίραζε μυστικές διδασκαλίες στους ελίτ μαθητές του, όπως κάθε καλός ολιγαρχικός κυνηγός κεφαλών.

Αποκατάσταση του Πλάτωνα

Αν και λατρεύω τον Πλάτωνα, δεν θα αρνηθώ ποτέ ότι ήταν δημιουργός μύθων.

Οι αφηγήσεις που παρουσιάζονται στους διαλόγους του, όπως ο Τιμάιος, ο Κριτίας, ο Θεέττος, ο Σοφός, ο Πολιτικός, ο Μενών, οι Νόμοι, ο Φοίβος, η Απολογία, οι Γοργίας, η Πολιτεία κ.ά. έχουν διαμορφώσει το μυαλό μερικών από τις μεγαλύτερες ιστορικές προσωπικότητες μέσα από 2.400 χρόνια Ιστορίας. Ο Αυγουστίνος, ο Ιμπν Σίνα, ο Έρασμος, ο Σαίξπηρ, ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν, ο Λίνκολν, ο Μωυσής Μέντελσον, ο Πούσκιν, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ και αμέτρητες άλλες λαμπρές ψυχές ακόνισαν το μυαλό τους χάρις στις ιστορίες και τα μαθήματα που περιέχονται στα γραπτά του Πλάτωνα.

Αλλά είχε ο Πλάτωνας πραγματικά την τυραννική διγλωσσία που απεικονίζεται από τον Στράους και τους οπαδούς του που κήρυτταν την ηθική για τους αδύναμους και ο εθισμός  για εκείνους που θα έλεγχαν τις σκιές;

Για να είσαι ένας αληθινός Φύλακας στον κόσμο του Πλάτωνα, δεν έφτανε να βγεις από τη σπηλιά για να δεις χάρις στο φως του ήλιου (συμβολικό της δημιουργικής λογικής) και στη συνέχεια να κυβερνήσεις τις μάζες.

Ενώ οι νιτσεϊκοί όπως ο Strauss σταματούν να διαβάσουν εκείνη την στιγμή και επιλέγουν να κυριαρχήσουν στους δούλους χρησιμοποιώντας μια υψηλότερη δύναμη σκέψης που προορίζεται μόνο για μια χούφτα μέλη της χρυσής ελίτ … Ο Πλάτωνας κατέστησε σαφές στη Πολιτεία του και σε άλλα γραπτά του ότι ο αληθινός φιλόσοφος (και εμμέσως ο αληθινός Φύλακας) ήταν υποχρεωμένος να επιστρέψει στο σπήλαιο με κίνδυνο της ζωής του, προκειμένου να βοηθήσει στην απελευθέρωση των συντρόφων αιχμαλωσίας του.

Αφηγήσεις για την ελευθερία ή τη δουλεία;

«Κάθε καλλιτέχνης, κάθε επιστήμονας, κάθε συγγραφέας πρέπει τώρα να αποφασίσει για τη θέση του. Ο καλλιτέχνης πρέπει να επιλέξει το μέρος του. Πρέπει να επιλέξει να αγωνιστεί για την ελευθερία ή για τη δουλεία. Έκανα την επιλογή μου» – Πωλ Ρόμπσον, 1937

Μπορούμε τώρα να αναρωτηθούμε: πώς να γνωρίσουμε ποιες ιστορίες έχουν σχεδιαστεί για να μας υποδουλώσουν, ποιες μας δίνουν εξουσία και ποιες είναι καλοήθεις (όπως η πίστη ενός παιδιού στο μικρό ποντίκι ή στον χοντρό που μεταφέρει παιχνίδια και που ανταλλάσσει δώρα για καλή συμπεριφορά);

Δεδομένου ότι το εσωτερικό σύμπαν κάθε ατόμου διασυνδέεται με την εξωτερική πραγματικότητα μέσω του φίλτρου της λογικής, των αισθήσεων, της φαντασίας και της ελεύθερης βούλησης, μήπως είναι δυνατόν ορισμένες αφηγήσεις να μπορούν να μας εξυψώσουν και να μας εμπνεύσουν να είμαστε περισσότερο από ό, τι είμαστε μπροστά στο αδύνατο; Μπορούν ορισμένες αφηγήσεις να ακονίσουν τη σοφία μας και να μας απελευθερώσουν από τις αλυσίδες της αισθητηριακής αντίληψης καθώς μαθαίνουμε να βλέπουμε όλο και περισσότερο μέσω του ματιού της λογικής και μιας ανεπτυγμένης φαντασίας;

Όταν ο Τζορτζ Ουάσινγκτον ηγήθηκε μιας μικρής ομάδας αγροτών εναντίον της μεγαλύτερης μισθοφορικής δύναμης του κόσμου το 1776, ήταν η καθαρή λογική που τους καθοδήγησε σε αυτόν τον στατιστικά αδύνατο αγώνα, ή μήπως ιστορίες του πάθους του Χριστού κινητοποίησαν αυτή την φαινομενικά παράλογη κίνηση για την ελευθερία; Όταν η Συρία δέχτηκε επίθεση από τζιχαντιστές με ξένη χορηγία και βρισκόταν στα πρόθυρα της αβύσσου, μήπως οι ιστορίες του Προφήτη Μωάμεθ προέτρεπαν τους Σύρους να κάνουν το αδύνατο, ενώ τους περίμενε ένας ευκολότερος, αν και πιο δουλικός, δρόμος, ο δρόμος της συνθηκολόγησης;

Η Ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι ένα συγκεκριμένο είδος ποιητικής Ιστορίας μπορεί να μας επιτρέψει να ξεπεράσουμε τα όριά μας και να κατανοήσουμε τις βαθύτερες αλήθειες της ανθρώπινης υπόστασής και της ίδιας της παγκόσμιας πραγματικότητας. Ακόμη και οι «φανταστικές» ιστορίες του Σαίξπηρ προσφέρουν στην ευαίσθητη ψυχή μεγάλα παγκόσμια μαθήματα για την ανθρωπότητα και την πραγματική πολιτική. Αυτά τα μαθήματα έχουν εξυπηρετήσει μεγάλους πολιτικούς για αιώνες.

Μια τελευταία ματιά στους σύγχρονους κτίστες ολιγαρχικών αφηγημάτων

Μπορούμε να ισχυριστούμε με βεβαιότητα ότι ορισμένα αφηγήματα μπορεί να είναι καλά, άλλα βέβαια είναι κακά, επομένως  μήπως τελικώς οι ολιγάρχες που διαχειρίζονται το σημερινό σχέδιο του Μεγάλου Αφηγήματος  να μην επιθυμούν καμία βλάβη στην ανθρωπότητα;

Ίσως η Lynn Forrester de Rothschild ήταν τελείως ειλικρινής όταν ξεκίνησε το Συμβούλιο για τον Καπιταλισμό χωρίς αποκλεισμούς το 2014 μαζί με τον πρίγκιπα Κάρολο, τον Μαρκ Κάρνεϊ και μια χούφτα δισεκατομμυριούχων του Νταβός που αντιπροσωπεύουν κεφάλαιο δεκάδων τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Μπορεί να θέλουν να  βοηθήσουν να μετατραπεί ο καπιταλισμός σε ένα πράσινο, οικολογικό και πιο περιεκτικό σύστημα που αντιμετωπίζει τον καθένα εξίσου. Εξ άλλου όταν το συμβούλιο αυτό συγχωνεύθηκε με το Βατικανό τον Δεκέμβριο του 2020, η Lynn de Rothschild περιέγραψε το γεγονός ως «μια ιστορική νέα συνεργασία μεταξύ μερικών από τους μεγαλύτερους επενδυτές και ηγέτες επιχειρήσεων στον κόσμο και του Βατικανού… ενώνοντας ηθικές και αγοραίες επιταγές για τη μεταρρύθμιση του καπιταλισμού σε μια ισχυρή δύναμη για το καλό της ανθρωπότητας. »

Αυτό το συμβούλιο καθοδηγείται ακόμη και από «έναν πυρήνα παγκόσμιων ηγετών» που αυτοαποκαλούνται «Φύλακες», ακολουθώντας τον τίτλο που χρησιμοποίησε ο Πλάτωνας πριν από 2400 χρόνια.

Αυτοί οι Φύλακες περιλαμβάνουν τους διευθύνοντες συμβούλους ισχυρών οργανισμών όπως η State Street, η Bank of America, η Johnson και Johnson, το Ίδρυμα Rockefeller, το Ίδρυμα Ford, η Merck, η British Petroleum και οι τραπεζικοί οίκοι Rothschild. Δεν είναι ακριβώς η πιο ηθικά προηγμένη κλίκα πολιτικών βαρέων βαρών που μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά ίσως το κακό του οποίου είναι μέρος για δεκαετίες έχει τακτοποιηθεί στο όνομα ενός ανώτερου καλού που μόνο η ελίτ επιτρέπεται να γνωρίζει …

Δυστυχώς για τους Φύλακες του Νταβός, η πραγματικότητα του Νέου  Μεγάλου Αφηγήματος είναι ένας κόσμος που στερείται αυτών των ίδιων αρχών που χρειάζεται η ανθρωπότητα για να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει στο δημιουργικό και συνετό σύμπαν μας. Το να χειραγωγήσεις την εξουσία να ελέγχει μια χώρα φάντασμα που κατοικείται από απολιθωμένους δούλους στο εσωτερικό μιας σπηλιάς μπορεί να φαίνεται εντυπωσιακό σε μερικούς, αλλά όταν αντιπαραβάλλεται με το ενεργό και δημιουργικό πολυπολικό πρότυπο που αναδύεται σήμερα για να γίνει μια παγκόσμια δύναμη για επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, το να ελέγχεις τους κατοίκους των σπηλαίων δεν είναι  περισσότερο από μια λυπηρή και θλιβερή φιλοδοξία.

Και όπως κάθε παράσιτο που δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να σκοτώσει τον ξενιστή που το θηλάζει για την επιβίωσή του, οι Φύλακες του Νταβός κινδυνεύουν να υποστούν την ίδια μοίρα με τον αβοήθητο και μηδενιστή του Έντγκαρ Πόε, τον Ρόντερικ Άσερ, του οποίου το κάστρο κατέρρευσε σε μια άβυσσο. 

Ματθαίος Ερέτ

Εικόνα: Ο Κλάους Σβαμπ στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Φωτογραφία του Ρέμι Στάινγκερ. Flickr.com

Πρωτότυπο άρθρο στα αγγλικά: Klaus’ Great Narrative: Locking the Plebs Into Plato’s Cave for the 21st Century, Strategic Culture, 26 Νοεμβρίου 2021.

Μεταφρασμένο από τον Zineb, διορθωμένο από τον Wayan, για το Saker Francophone

Σημειώσεις

1. Μεταξύ αυτών των εξαιρετικών και υποδειγματικών ατόμων, είναι ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Λούκα Πατσιόλι, ο Πιέρ Φερμά, ο Κρίστιαν Χάιγκενς, ο Γιοχάνες Κέπλερ, ο Γκοτφρίντ Λέιμπνιζ, ο Μαξ Πλανκ και ο Ντιμίτρι Μεντλεϊέβ (για να αναφέρουμε μόνο μερικούς).

*Ο Matthew J.L. Ehret είναι δημοσιογράφος, λέκτορας και ιδρυτής του Καναδικού Πατριωτικού Περιοδικού και διευθυντής του Ιδρύματος Rising Tide (www.risingtidefoundation.net). Έχει δημοσιεύσει τρεις τόμους της Ανείπωτης Ιστορίας του Καναδά (διαθέσιμοι στο untoldhistory.canadianpatriot.org) και μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο [email protected] ή matthewehret.substack.com

Η αρχική πηγή αυτού του άρθρου είναι το Strategic Culture
Πνευματικά δικαιώματα © Matthew Ehret, Strategic Culture, 2021