Αρκετοί περιμένουν πως ο  νέος πτωχευτικός νόμος είναι ικανός να καθαρίσει την “Κόπρο Του Αυγεία” που έχει συσσωρευτεί στην ελληνική οικονομία και να πυροδοτήσει ένα μακροπρόθεσμο ενάρετο κύκλο ανάπτυξης.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον π.χ.  παρουσιάζει το σχέδιο για τη δημιουργία ενός φορέα υπό την εποπτεία και την εγγύηση του υπερχρεωμένου μας κράτους που θα αγοράζει από τις τράπεζες τα ακίνητα των νοικοκυριών που δηλώνουν πτώχευση και θα τα διαχειρίζεται για 12 έτη.

Σε ένα πρόσφατο ρεπορτάζ του συνάδελφου Τάσου Δασόπουλου στο Capital.gr για τις παρατηρήσεις των θεσμών σε σχέση με την πορεία των δημοσίων οικονομικών μας αναφέρει: “Εκτός όμως από τις εγγυήσεις του προγράμματος “Ηρακλής”, τα στελέχη της Eurostat εντόπισαν και άλλο “κρυφό χρέος”.

Στην εφαρμογή του πτωχευτικού κώδικα προβλέπεται ως γνωστό η δημιουργία ενός φορέα διαχείρισης ακινήτων.

Ο φορέας αυτός θα αγοράζει από τις τράπεζες τα ακίνητα των νοικοκυριών που δηλώνουν πτώχευση και θα τα διαχειρίζεται για 12 έτη.

Στο διάστημα αυτό τα νοικοκυριά που αποδίδουν το σπίτι τους, θα μπορούν να το χρησιμοποιούν, πληρώνοντας ένα ενοίκιο το οποίο μπορεί σε επιπτώσεις αποδεδειγμένης οικονομικής ένδειας να επιδοτείται από το κράτος.

Χωρίς να έχουν γνώση για το νομικό καθεστώς του νέου φορέα, τα στελέχη της Eurostat έκαναν την παρατήρηση ότι ο φορέας θα πρέπει να ενταχθεί στον κατάλογο των φορέων της γενικής κυβέρνησης.

Κατά συνέπεια, τα χρήματα που θα δίνονται για να εξαγοραστούν τα ακίνητα όσων πτωχεύουν, θα πρέπει να εγγράφονται στο έλλειμμα και κατ’ επέκταση και το χρέος.

Εδώ, η απάντηση είναι πιο απλή και θα δοθεί οριστικά με το νομοσχέδιο για την σύσταση και την λειτουργία του φορέα, που θα κατατεθεί μέσα στο μήνα στην Βουλή.

Στο κείμενο του νόμου, θα ξεκαθαρίζεται σαφώς ότι την πλειοψηφία του φορέα θα έχουν ιδιώτες επενδυτές και η εταιρία θα έχει δραστηριότητα διαχείρισης ακινήτων.

Άρα εκτός από δαπάνες, θα έχει και έσοδα. Οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες ενημερώθηκαν σχετικά κατά τον έλεγχο και απέσυραν και αυτήν τους την παρατήρηση…”

Βλέπε: Πώς η Ελλάδα γλύτωσε αύξηση του χρέους τουλάχιστον 23 δισ. ευρώ

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο ίδιος π.χ. αγόρασα ένα σπίτι με τραπεζικό δάνειο μεγαλύτερο από τις μελλοντικές μου δυνατότητες εξυπηρέτησης του χρέους.

Είτε γιατί δεν υπολόγισα αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης είτε γιατί μειώθηκε το εισόδημά μου και δεν μπορώ να αποπληρώσω το χρέος προς την τράπεζα.

Την ευθύνη για την αδυναμία να αποπληρώσω το χρέος θα είχα ο ίδιος που άπλωσα τα πόδια πιο πέρα από εκεί που φτάνει το πάπλωμα αλλά και η τράπεζα που δεν υπολόγισε σωστά το ρίσκο…

Σε μια οικονομία της ελεύθερης αγοράς το κόστος αυτής της αλόγιστης πράξης θα κατέβαλε η τράπεζα αλλά και εγώ. Η τράπεζα  θα έκανε κατάσχεση στο σπίτι κάνοντάς μου έξωση και θα προσπαθούσε να καλύψει τις όποιες απώλειες βγάζοντας το ακίνητο σε πλειστηριασμό.

Και ο ίδιος και η τράπεζα θα μαθαίναμε να είμαστε πιο προσεκτικοί στο μέλλον, αλλά κανένας άλλος δεν θα καλούνταν να πληρώσει τα “σπασμένα” των λανθασμένων αυτών επιλογών.

Τι μας λέει ο νέος πτωχευτικός κώδικας;

Πως η τράπεζα και εγώ  θα βρίσκουμε έναν πρόθυμο αγοραστή των συνεπειών των λάθος επιλογών μας. 

Η τράπεζα θα εισπράττει από το κράτος, δηλαδή τον φορολογούμενο, χρήματα που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να τα εξασφαλίσει από την ελεύθερη αγορά ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν εκεί.

Για τη συνέχεια Capital